;; Μάς πηγαίνουν ολοταχώς προς τον προσεχή Μεσαίωνα ;;

. Η κοινωνία μας έχει ανεβεί σε μια χρονομηχανή που τρέχει ιλιγγιωδώς προς τα πίσω. Την ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός πνέει τα λοίσθια, οι ηγετικές τάξεις δεν ικανοποιούνται με έναν ντεμοντέ σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμισμό. Δεν θέλουν τον Κέινς και ανατριχιάζουν με τον Κάουτσκι… Η χρονομηχανή που έχουμε καβαλήσει έχει προσπεράσει τις ιδεολογίες του 1900, έχει φθάσει στο 1800 και συνεχίζει προς τα πίσω. Υπερβολές; Σας υπενθυμίζω ότι οι «εκπρόσωποι των ευγενών παραγωγικών τάξεων» των εμπόρων, των βιομηχάνων και των τραπεζιτών πιέζουν για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την αντικατάστασή τους από ατομικές, με ιδεολογικά επιχειρήματα του 1700 όπως η ισότητα στη διαπραγμάτευση εργαζομένου- επιχείρησης.

Ή τους εκλογικούς νόμους που σταθερά ροκανίζουν το «τερατούργημα» του 1900 της καθολικής ψηφοφορίας που έχει την «ηλίθια» άποψη ότι σε κάθε ψηφοφόρο αναλογεί μία ψήφος και ότι η εκλογική δύναμη κάθε κόμματος είναι ανάλογη με τις ψήφους που πήρε.

Ή την επαναφορά των ειδικών νόμων που προέβλεπαν την ασυλία για τον ηγεμόνα και την τάξη των ευγενών.

Ή την ταξική Παιδεία: οι φτωχοί στην επιμελώς απαξιωμένη δημόσια και οι πλούσιοι στην ιδιωτική.

Ως χθες προσποιούμασταν ότι όλα αυτά ονομάζονταν νεωτερικότητα, πρόοδος, κυβερνητική σταθερότητα, ανάπτυξη, αγορά. Δηλαδή νεοφιλελευθερισμός.

Σήμερα η οικονομική και ιδεολογική κατάρρευση του συστήματος μάς επιτρέπει να ονομάζουμε τα πράγματα με το όνομά τους: ιδεολογική απάτη και συντηρητική ουτοπία. Αλλά, αντί να κάνουμε το μεγάλο άλμα προς τα μπρος, κατρακυλάμε προς τα πίσω. Οφείλω, όμως, να ειδοποιήσω τους οδηγούς της χρονομηχανής ότι είναι ένα πολύ επικίνδυνο ταξίδι. Διότι το 1800 είχε τη δουλεία, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τον άγριο καπιταλισμό, το εξαθλιωμένο προλεταριάτο, πράγματα που δεν προσβάλλουν τις ηθικές αξίες τους, αλλά μπορεί να τρακάρουν πάνω και σε δυσάρεστες καταστάσεις όπως η Κομούνα του Παρισιού, σε ένα ξεχασμένο φιλόσοφο ονόματι Καρλ Μαρξ ή ακόμη σε κάποιους περίεργους «λαϊκιστές» όπως ο Ρήγας Φεραίος και ο Μαρίνος Αντύπας.



Ισως γι΄ αυτό οι οδηγοί της χρονομηχανής μάς πηγαίνουν ολοταχώς προς τον προσεχή Μεσαίωνα. Αλλά και αυτό έχει τα ρίσκα του. Τρέχοντας προς το παρελθόν, αντιλαμβανόμαστε πόσο ανυπόφορο είναι το παρόν. Και αν αυτό γίνει συνείδηση των πολλών...
vmoulopoulos@dolnet.gr