Καταστρέφοντας βιβλία δεν σώζεται η Ιστορία

Αρχιεπίσκοπος και νοοτροπίες σκοταδισμού

του ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ Δεν αποκλείεται να κάνουν οι μαθητές αυτό που προτίθεται να τους παροτρύνει ο αρχιεπίσκοπος, εάν διαπιστώσει, όπως είπε, ότι τα νέα σχολικά βιβλία διαστρεβλώνουν την Ιστορία μας. Αφού τους έδωσε την ιδέα ο αρχιεπίσκοπος, οι μαθητές ενδεχομένως να προχωρήσουν από τώρα στο... θεάρεστο έργο να σχίζουν βιβλία (όχι επειδή εισακούουν τις όποιες προτροπές του αρχιεπισκόπου, αλλά για την πλάκα τους), κάνοντας αρχή από όσα θεωρούν ως τα πιο βαρετά, δηλαδή εκείνα των Θρησκευτικών! Ο θεός να ελεήσει πια τον αρχιεπίσκοπο και όλους όσοι σκέφτονται σαν κι αυτόν, με μεσαιωνικές νοοτροπίες του σκοταδισμού... Καταστρέφοντας βιβλία δεν «σώζονται» ούτε η Ιστορία, ούτε οι νέοι. Το ζητούμενο είναι να προσφέρονται στους μαθητές και ευρύτερα στο κοινό, βιβλία με υψηλού επιπέδου περιεχόμενο και αισθητική. Εύστοχα το διατύπωσε μια φοιτήτρια στο μάθημα «Νεολαία και κοινωνία»: «Κανένα βιβλίο δεν λέει όλη την αλήθεια!».

... ('Εχουμε) την υποχρέωση να προσφέρουμε στα παιδιά και τους νέους όσο το δυνατόν πιο κατάλληλα βιβλία, τα οποία θα προβληματίζουν, θα ερεθίζουν το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση γνώσεων και την ανάπτυξη κριτικής σκέψης. Βιβλία τα οποία δεν θα τους αποπροσανατολίζουν, δεν θα τους προκαλούν σύγχυση, με αποτέλεσμα να πελαγοδρομούν. Να τους προσφέρουμε βιβλία αξιόπιστα, ώστε να στηρίξουν σε αυτά τις προσωπικές τους πνευματικές αναζητήσεις.

Κυριακή, 9 Νοεμβρίου 2008

Με ταπεινότητα..

Mε την εκλογή του στο θρόνο, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δεσμεύτηκε ότι θα μετέφερνε στο Θρονί το τεράστιο άγαλμα του Μακαρίου που δέσποζε στο προαύλιο της Αρχιεπισκοπής. Φαίνεται όμως ότι κάτι άλλο είχε κατά νου! Η απόφαση του για ανέγερση καθεδρικού ναού ύψους 29 μέτρων στην παλιά Λευκωσία, φανερώνει τις προθέσεις του. Φαίνεται ότι το κίνητρό του δεν ήταν ο σεβασμός του προς το αρχαιοελληνικό μέτρο το οποίο συνάδει με τον άνθρωπο και τη φύση. Η ανέγερση ενός τεράστιου ναού στην παλιά Λευκωσία θα διαλύσει τα ταπεινά κτίρια της περιοχής και θα αμφισβητήσει τη χριστιανική διδασκαλία που στηρίζει την ταπεινότητα. Η τέχνη, εν ολίγοις, αλλάζει ύφος και ρόλο ανάλογα με τους μαικήνες της. Άλλη ήταν η τέχνη της δημοκρατικής Αθήνας, άλλη τέχνη συλλέγουν οι φιλότεχνοι ηγεμόνες και πατρίκιοι των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Από την ιδιωτική στη δημόσια λειτουργία της τέχνης, πνεύμα, ύφος, ύλη, μορφή, μεγέθη, έκφραση, μεταβάλλονται. Η ηγεμονική και αυτοκρατορική τέχνη, συμπεριλαμβανομένης και της αρχιτεκτονικής, αναζητεί το απρόσωπο, επιβλητικό και ρητορικό ύφος που χαρακτηρίζει κάθε συγκεντρωτική εξουσία από την αρχαία Ρώμη ως τον Λουδοβίκο ΙΔ', τον Ναπολέοντα ή τους κλασικίζοντες μεγαλεπήβολους ρεαλισμούς του Μουσολίνι, του Χίτλερ και του Στάλιν. Το είχε ήδη επισημάνει ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του (401 α): «Το άσχημο, το άρρυθμο, το ανάρμοστο συμπορεύονται με την έκπτωση των ηθών...»

... Η αρχιτεκτονική είναι αυτή που μας επιτρέπει να νιώσουμε ξανά στον κόσμο σαν στο σπίτι μας». * Εκτός βέβαια αν εμείς θέλουμε να μιμηθούμε τους «γείτονες» με τα τεράστια τζαμιά που έχουν γεμίσει τα κατεχόμενα. Το διά πυρός και σιδήρου, πάντως, ο Χριστός δεν το δίδαξε ποτέ!

Μαρίνα Σχίζα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Κυριακή, 9 Νοεμβρίου 2008