NO COMMENT... H αστυνομία προστάτεψε το "δημόσιο" συμφέρον- ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ;;;

52 δέντρα έκοψε ο "δήμαρχος" Κακλαμάνης για τη δημιουργία χώρου στάθμευσης.Από τα ξημερώματα της τελευταίας Δευτέρας του Ιανουαρίου ώς το πρωί της επόμενης μέρας, σε συνεχόμενες βάρδιες απασχολήθηκαν στη γωνία Πατησίων και Κύπρου περισσότεροι από χίλιοι αστυνομικοί, μου εξομολογήθηκε με συγκρατημένη αγανάκτηση ένας από τους επικεφαλής αξιωματικούς των ΜΑΤ, που για να υλοποιηθεί απρόσκοπτα η απόφαση του δημάρχου της Αθήνας, απωθούσαν βίαια με πλήρη εξοπλισμό τους ειρηνικούς κατοίκους της περιοχής, κυρίως γυναίκες που έκλαιγαν πάνω από τους κορμούς των 45 πανύψηλων πεύκων που είχαν κοπεί τη νύχτα. Μια εικόνα πέρα ώς πέρα αληθινή, made by Kaklamanis
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Στην Ιστορία δεν σταματάς μια τραγωδία δημιουργώντας μια άλλη.

Μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΣΛΟΜΟ ΣΑΝΤ
σχετικά με την «ΕΦΕΥΡΕΣΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΛΑΟΥ» ΚΑΙ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ

«Η εκδίωξη των Εβραίων από την Ιουδαία είναι σιωνιστικός μύθος», και ο «Εβραϊσμός είναι θρησκεία, όχι εθνότητα», υποστηρίζει ο Σλόμο Σαντ, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και εκπρόσωπος της σχολής των «νέων ιστορικών», ενός ρεύματος που εργάζεται για την επαναδιαπραγμάτευση της ισραηλινής εθνικής ταυτότητας.

Μία μέρα πριν από τις ισραηλινές εκλογές ο κ. Σαντ επεξηγεί στην «Ε» τις θέσεις που εκφράζει με παραθέσεις στοιχείων στο πολυδιαβασμένο βιβλίο του «Πότε και πώς εφευρέθηκε ο εβραϊκός λαός;» για βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν υπέρ της ίδρυσης του Ισραήλ, για την αντιδημοκρατικότητα του ορισμού του Ισραήλ ως εβραϊκού κράτους, και εκφράζει την ανησυχία του για «τον ρατσιστικό, εθνικιστικό τρόπο σκέψης» της ισραηλινής κοινωνίας, εξαιτίας των οποίων «θα έχουμε άλλη μια Γάζα στο εσωτερικό του Ισραήλ», ενώ παραλληλίζει τη χώρα του με ένα παιδί «που γεννιέται ως αποτέλεσμα βιασμού, αλλά έχει δικαίωμα να ζήσει».

Κύριε Σαντ, πώς σας αντιμετωπίζει η υπόλοιπη κοινότητα των ισραηλινών ιστορικών;

«Δέχτηκα σφοδρές επικρίσεις από πανεπιστημιακούς επειδή δεν ήταν το αντικείμενό μου, όπως είπαν. Στο Ισραήλ δεν υπάρχουν τμήματα Ιστορίας στα πανεπιστήμια, αλλά τμήματα Γενικής Ιστορίας, στο οποίο ανήκω, και Εβραϊκής Ιστορίας, κάτι που δεν είναι τυχαίο, μιας και θεωρώ ότι οι περισσότερες ιστορίες που αναφέρονται στον εβραϊκό λαό είναι κατασκευασμένες. Δεν πιστεύω ότι οι Εβραίοι της Βίβλου είναι ο ίδιος λαός με αυτόν που ζει στη Ν. Υόρκη, αλλά ότι η ύπαρξη κοινών ριζών των Εβραίων είναι σιωνιστικός μύθος, ο οποίος εφευρέθηκε τον 19ο αιώνα. Πριν, υπήρχαν Εβραίοι, αλλά μόνο ως θρησκευτική κοινότητα, τα περισσότερα μέλη της οποίας είχαν προσηλυτιστεί στον Εβραϊσμό. Η βάση του βιβλίου προσεγγίζει τον Εβραϊσμό ως θρησκεία, όχι ως εθνότητα. Και προσπαθώ να αποδείξω ότι οι Ρωμαίοι δεν εκδίωξαν ποτέ τους Εβραίους της αρχαίας Ιουδαίας από τα εδάφη τους, κάτι που οι σιωνιστές ιστορικοί δυσκολεύονται να αποδείξουν, μιας και δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο, ούτε μια τεκμηριωμένη εργασία, πάνω σε αυτό. Παρ' όλα αυτά, οι πάντες στο Ισραήλ και παγκοσμίως το θεωρούν ως αληθινό γεγονός. Καταδεικνύω ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για χριστιανικό μύθο, ο οποίος υιοθετήθηκε από τους Εβραίους. Και πιστεύω ότι πέτυχα να το αποδείξω, χωρίς να έχω ανακαλύψει κάτι νέο, αφού τα στοιχεία υπήρχαν ήδη, χωρίς όμως να έχουν συνδεθεί».

Γενετική και Εβραίοι...

Επικρίνεστε επίσης για το ότι έχετε αυτή τη θέση τη στιγμή που, όπως λέγεται, γενετικές έρευνες δείχνουν ότι υπάρχει σύνδεση των Εβραίων όλου του κόσμου μεταξύ τους αλλά και με τους Παλαιστινίους. Και λέγεται επίσης ότι οι σιωνιστές δεν υποστήριξαν ποτέ τη γενετική καθαρότητα των Εβραίων...

«Πρέπει να καταλάβετε ότι οι γενετικές έρευνες στο Ισραήλ είναι μια μπλόφα. Πρώτον, το γεγονός ότι ξοδεύονται πολλά λεφτά για να αποδειχθεί ότι οι Εβραίοι έχουν κοινά γενετικά στοιχεία, καταδεικνύει ότι πρόκειται για περίπτωση ίδια με των Σλάβων Μακεδόνων, οι οποίοι έχουν μεν κοινά με σύγχρονους Ελληνες, αλλά προσπαθούν κατά παράξενο τρόπο να αποδείξουν ότι είναι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου ή του Σωκράτη. Στο μεγαλύτερο μέρος της η εργασία αυτών των ισραηλινών εργαστηρίων, δεν είναι επιστημονικά σοβαρή, είναι απλώς βλακώδης, αλλά και επικίνδυνη, ειδικά σε μια χώρα όπου ο Εβραίος δεν μπορεί να παντρευτεί μη Εβραίο. Σήμερα, αφού σταματήσαμε να μιλάμε για αίμα, μιλάμε για γονίδια. Το γεγονός ότι τα ισραηλινά πανεπιστήμια ασχολούνται με εβραϊκές βιολογικές διαστρωματώσεις είναι πολύ ανησυχητικό. Ζω σε ένα κράτος το οποίο δεν ανήκει στους πολίτες του. Ανήκει στον εβραϊκό λαό. Το κράτος ανήκει πολύ περισσότερο σε έναν Εβραίο που ζει στην Αθήνα και είναι Ελληνας στην κουλτούρα και τη γλώσσα, παρά σ' έναν Αραβα φίλο που ζει εδώ και εργάζεται στο πανεπιστήμιο. Ο ορισμός του κράτους ως εβραϊκού είναι καθ' εαυτόν αντιδημοκρατικός. Ενα κράτος πρέπει να ανήκει τους πολίτες του. Στα 62 χρόνια όμως από την ίδρυσή του, το Ισραήλ επιμένει ότι ανήκει στους Εβραίους του κόσμου, αποκλείοντας πολίτες του. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού στη χώρα είναι μη Εβραίοι, και διά νόμου το κράτος δεν τους ανήκει. Εξαιτίας αυτού, η ιστορία θα εξελιχθεί πολύ άσχημα, και θα έχουμε άλλη μια Γάζα στη Γαλιλαία».

Κατηγορείστε επίσης ότι παρέχετε επιχειρήματα σε όσους ψάχνουν μια ιδεολογική βάση για την καταστροφή του Ισραήλ.

«Ακόμη και ένα παιδί που γεννιέται ως αποτέλεσμα βιασμού, έχει δικαίωμα να ζήσει. Στην Ιστορία δεν σταματάς μια τραγωδία δημιουργώντας μια άλλη. Πρέπει όμως να διδάξεις αυτό το παιδί ότι δεν έχει δικαίωμα να συνεχίζει να σκοτώνει, και να κλείνει κόσμο σε ανοιχτές φυλακές, όπως κάνει η κυβέρνηση στη Γάζα. Χρειαζόμαστε δύο κράτη για δύο κοινωνίες, όχι δύο λαούς, μιας και η ισραηλινή κοινωνία απαρτίζεται και από Αραβες. Δεν είναι όμως εύκολο, μετά τα γεγονότα στη Γάζα».

Ρατσιστική κοινωνία

Το βιβλίο σας έρχεται σε μια εποχή όπου η ισραηλινή κοινωνία είναι «συντηρητικότερη» από ποτέ. Βλέπετε να αλλάζετε ή να επηρεάζετε κάτι με αυτό; Θα το θέλατε;

«Τα βιβλία δεν αλλάζουν την Ιστορία. Μόνο όταν η Ιστορία αλλάζει πολιτικά, οι άνθρωποι ψάχνουν για διαφορετικά βιβλία. Υπάρχουν όμως νέοι άνθρωποι στη χώρα που ψάχνουν διαφορετικές προσεγγίσεις, και έτσι το βιβλίο ήταν μπεστ σέλερ για 19 εβδομάδες. Ο τελευταίος πόλεμος στη Γάζα, όμως, έσπρωξε την ισραηλινή κοινωνία προς έναν ρατσιστικό, εθνικιστικό τρόπο σκέψης, διότι τους έδειξε ότι μπορούμε να σκοτώσουμε πολλούς ανθρώπους χωρίς να τιμωρηθούμε ή να έχουμε απώλειες. Το να σκοτώνεις πολλούς Αραβες χωρίς να χάνεις στρατιώτες, καταστρέφει το συναίσθημα, κάτι που είναι τραγικό για μια κοινωνία. Δεν βλέπω καμιά αλλαγή εκπορεύουσα από την ισραηλινή κοινωνία. Βιβλία σαν το δικό μου μπορεί να εκδίδονται, και να δίνω πολλές τηλεοπτικές συνεντεύξεις, αλλά το κράτος δεν είναι δημοκρατικό, αλλά φιλελεύθερο -πλουραλιστικό, γεμάτο αντιφάσεις. Η μόνη ελπίδα αυτή τη στιγμή είναι μια αλλαγή στη διπλωματική πρακτική».

Πόσο ανησυχείτε ωστόσο για το ότι το βιβλίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί από λάθος ομάδες ή ιδεολογίες ;

«Το βιβλίο μου είναι πολύ αντιρατσιστικό. Οι πραγματικοί αντισημίτες δεν θα βρουν υλικό για την ιδεολογία τους στο βιβλίο. Διότι λέω ότι πολλοί Εβραίοι στη Γαλλία, για παράδειγμα, υπήρχαν εκεί πριν από πολλούς σημερινούς Γάλλους. Τώρα, εάν αυτό χρησιμοποιηθεί από αντιισραηλινούς, αυτό δεν μπορώ να το αποτρέψω. Οταν δημοσιεύεις ένα βιβλίο πρέπει να προσπαθείς να πεις την αλήθεια. Πιστεύω ότι η θέση μου, ως κάποιου που ζει στο Ισραήλ, βοηθάει στο διαχωρισμό του αντισημιτισμού από την πολεμική για τις πολιτικές του Ισραήλ. Εάν υπήρχαν περισσότεροι σαν εμένα, θα υπήρχαν λιγότεροι αντισημίτες. Πιστεύω επίσης ότι ο σιωνισμός είναι εναντίον του Ισραήλ, διότι δεν αναγνωρίζουν ότι κατασκεύασαν ένα έθνος στην Παλαιστίνη, κάτι που θα έχει συνέπειες. Και παρ' ότι δεν είμαι σιωνιστής, θα έλεγα ότι δεν είμαι και αντισιωνιστής, μιας και πιστεύω ότι το Ισραήλ δεν πρέπει να καταστραφεί». *


«Θα έχουμε άλλη μια Γάζα στη Γαλιλαία» Του ΝΙΚΟΥ ΚΑΤΖΗΛΑΚΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/02/2009

Ρομαντικός αντικαπιταλισμός και εθνικισμός

Η διαλεκτική του νέου φασισμού

Ένα άρθρο-στοχασμός του Αθανασιου Μαρβακη γύρω από την δυναμική που αποκτά η Νέα Δεξιά και στην Ελλάδα, καθώς και γύρω από τη στάση και πολιτική της Αριστεράς απέναντι σε αυτήν τη δυναμική.
Ο αρθρογράφος καταλήγει γράφοντας ότι: Η ζωντανή Αριστερά πρέπει δηλαδή να "σώσει τα αντικαπιταλιστικά, αντιεμπορευματικά σημεία και να τα εντάξει στο δικό της πολιτικό πρόταγμα της γενικευμένης αλληλεγγύης για όλους τους ανθρώπους και όχι μόνο για τους κάθε φορά "δικούς μας".

ΑΥΓΗ 08/02/2009

http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=426358

"Δείκτης πολιτικοκοινωνικής ωριμότητας η αναμέτρηση με το παρελθόν"

Milan Ristovic συνέντευξη στην ΑΥΓΗ:
... Η πολιτική απομόνωση και οι κυρώσεις (1990) ενάντια στη Σερβία είχαν αρνητικές επιπτώσεις στην πολιτιστική και την επιστημονική ζωή της χώρας, παραλύοντας κάθε φυσιολογική επικοινωνία. Παρά τις άσχημες πολιτικές σχέσεις, οι πρώτες "ανεπίσημες" επαφές με τους συναδέλφους μας από τις πρώην γιουγκοσλαβικές Δημοκρατίες (πρώτα με τους Κροάτες, σε "ουδέτερο έδαφος", στην Ουγγαρία) άρχισαν στα μέσα της δεκαετίας του '90. Μετά το 2000 η κατάσταση βελτιώθηκε και η επικοινωνία μεταξύ των επιστημόνων εξομαλύνθηκε, κάτι που περιλάμβανε την πραγματοποίηση κοινών προγραμμάτων και τη διεξαγωγή συνεδρίων σε συνεργασία με ξένα πανεπιστήμια Τα τελευταία χρόνια και το δικό μας πανεπιστήμιο προχώρησε σε συνεργασίες με επιστήμονες από τα Βαλκάνια και άλλες χώρες της Ευρώπης, ως ένα πρώτο βήμα για περαιτέρω γόνιμη συνεργασία.
* Καθηγητά Ρίστοβιτς, είστε μεταξύ αυτών που, το 1998, ίδρυσαν στο Βελιγράδι την Εταιρεία Κοινωνικής Ιστορίας (UDI). Μιλήστε μας για τις δραστηριότητες και τους ερευνητικούς προσανατολισμούς της...
Η Εταιρεία Κοινωνικής Ιστορίας ιδρύθηκε από μια ομάδα των ιστορικών που προηγουμένως είχαν σχηματίσει τη "Λέσχη συζητήσεων στρογγυλής τραπέζης", στην έδρα Σύγχρονης Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου. Η ίδια ομάδα άρχισε το 1994 να εκδίδει την Επετηρίδα Κοινωνικής Ιστορίας, με πρόθεση να αφιερώσει τις σελίδες της στην έρευνα στο ευρύτερο πεδίο της κοινωνικής ιστορίας της Σερβίας, αλλά και γενικότερα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η κοινωνική ιστορία στη Σερβία υπήρξε για πολύ καιρό "αποπαιδί" της πολιτικής ιστορίας. Εμείς όμως επιδιώκαμε να εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτό το πλέγμα προβλημάτων, προσδοκώντας περισσότερο αξιόπιστες απαντήσεις σχετικά με τα κοινωνικά φαινόμενα και τις διαδικασίες του παρελθόντος. Σιγά σιγά η κατάσταση άλλαξε, χάρη στη νέα γενιά ιστορικών, που αφιερώθηκαν σε πιο ουσιαστικές έρευνες, ακολουθώντας τις ιδέες της σχολής των Annales, κύριος στόχος της οποίας είναι η κατανόηση του παρελθόντος ως ολότητας. *
Στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται έντονο ερευνητικό ενδιαφέρον για την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου. Παράλληλα, αναδεικνύονται και οι "σκοτεινές πλευρές" αυτής της περιόδου, όπως η έκταση που πήρε το φαινόμενο του δωσιλογισμού ή οι εμφύλιες διαμάχες για την εξουσία κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Μάλιστα, πολλοί ιστορικοί που αναδεικνύουν αυτές τις πλευρές κατηγορούνται συχνά για "ιστορικό αναθεωρητισμό". Παρατηρείται κάτι αντίστοιχο στη Σερβία;
Το κύμα επανεξέτασης των ιστορικών παραδειγμάτων μετά την πτώση του Τείχους επηρέασε την ευρωπαϊκή ιστοριογραφία. Σε όλες τις πρώην κομμουνιστικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των πρώην γιουγκοσλαβικών Δημοκρατιών, το παλιό ιδεολογικό πλαίσιο στην ιστοριογραφία θεωρήθηκε, και σωστά, απρόσφορο και σε μεγάλο βαθμό εγκαταλείφθηκε. ….
Από την άλλη, η ριζική διαφοροποίηση της οπτικής, που είχε κυρίως πολιτικά (και πάλι!) κίνητρα, σε πολλές περιπτώσεις φτάνει στη γενικευμένη ακύρωση των συμπερασμάτων ολόκληρης της προηγούμενης ιστοριογραφίας. Μπορούμε, σε γενικές γραμμές, στο "αναθεωρητικό ρεύμα" να διακρίνουμε δύο τάσεις: από τη μία, οι ιστορικοί που κίνητρό τους έχουν την ανάγκη βελτίωσης του σημερινού επιπέδου των ιστορικών σπουδών, των μεθόδων έρευνας, ανάλυσης και ερμηνείας. Από την άλλη, οι ιστορικοί που έχουν στόχο τους να "ξαναγράψουν" την ιστορία έχοντας ως κίνητρο τις πολιτικές και ιδεολογικές τους τοποθετήσεις, παράγοντας μάλιστα αμφίβολα αποτελέσματα. Το πρόβλημα είναι πως η ιστορία και η ιστορική επιχειρηματολογία (εντός και εκτός εισαγωγικών) χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται ακόμη ως βασικό εργαλείο για τη νομιμοποίηση διαφόρων στόχων: εθνοτικών, εθνικών, πολιτικών, ιδεολογικών, θρησκευτικών κ.λπ. Μια από τις παρενέργειες είναι και η εκ νέου πόλωση ανάμεσα στους ιστορικούς μας (που κατηγορούνται ως "εθνικιστές", "όχι αρκετά εθνικιστές", "οπαδοί της παγκοσμιοποίησης", "αριστεροί", δηλαδή κομμουνιστές κ.λπ.). Παρά ταύτα, το αισιόδοξο στοιχείο για την περαιτέρω ανάπτυξη της ιστοριογραφίας μας, είτε αποκληθεί αυτή "αναθεωρητική" είτε όχι, είναι ο αυξανόμενος αριθμός σημαντικών επιστημονικών εργασιών μιας νέας γενιάς ιστορικών, που είναι απαλλαγμένοι από τα ταμπού και τους διχασμούς του παρελθόντος, που είναι ανοιχτοί στις προκλήσεις του μέλλοντος.


Milan Ristovic συνέντευξη ΑΥΓΗ

BIA, ΝΕΟΙ, ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ - "Σε ορισμένες μάλιστα περιοχές τείνει να ταυτιστεί πλήρως η βία με κάθε αθλητική δραστηριότητα."

... Οι παρενέργειες της βίας στις αθλητικές διοργανώσεις έχουν τεράστια διείσδυση στις συνειδήσεις τις νέας γενιάς και βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στους εφήβους και ειδικότερα στο μαθητικό πληθυσμό κάθε ηλικίας, ιδιαίτερα σε Γυμνάσιο και Λύκειο. Σε ορισμένες μάλιστα περιοχές τείνει να ταυτιστεί πλήρως η βία με κάθε αθλητική δραστηριότητα, είτε μεταξύ σχολείων στο πλαίσιο των σχολικών πρωταθλημάτων είτε και στα εσωτερικά πρωταθλήματα των σχολείων.
Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις που αφορούν περιοχές του Λεκανοπεδίου όπου η βεντέτα των κερκίδων μεταφέρεται και στις συναντήσεις μεταξύ των σχολείων. Έτσι, όταν τυχαίνει να αγωνίζονται σχολεία από τη Καισαριανή και τον Βύρωνα έχουμε μονίμως επεισόδια, ενίοτε σοβαρότατα. Το ίδιο συμβαίνει μεταξύ Ζωγράφου και Καισαριανής, Πετρούπολης - Περιστερίου, Νίκαιας - Κορυδαλλού, κοκ. Το ίδιο συμβαίνει και μεταξύ των σχολείων Βόλου - Λάρισας, Άρτας - Αγρινίου, στη Θεσσαλονίκη, Κρήτη και σχεδόν σε όλη τη χώρα. Αιτία των φαινομένων βίας αποτελούν οι «άλυτοι λογαριασμοί τιμής» από τους αγώνες των πρωταθλημάτων μεταξύ των ομάδων και κυρίως αυτών του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Το γεγονός ότι συμπλέκονται νέοι που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους αποδεικνύει εν μέρει αλλά σαφώς, πως η διαφορά που τους σπρώχνει στη συμπλοκή δεν είναι καθόλου δική τους υπόθεση. Από την άποψη αυτή η εμφύτευση στις συνειδήσεις του μαθητικού πληθυσμού βίαιων συμπεριφορών για θέματα που δεν τους αφορούν άμεσα και η εύκολη διολίσθηση σε βίαιες συμπεριφορές μέσω του αθλητισμού αποκτά επικίνδυνα χαρακτηριστικά για το μέλλον τους και δεν συνάδουν σε καμία περίπτωση με τον λεγόμενο πολιτισμό των ευρωπαϊκών κρατών ούτε και με τις δημοκρατικές παραδόσεις του λαού μας. Η διόγκωση μάλιστα των φαινομένων βίας το τελευταίο διάστημα και η έξαρση των κρουσμάτων βίας στον μαθητικό πληθυσμό με αφορμή αθλητικές συναντήσεις δείχνει πως η κυβέρνηση και οι αρμόδιοι κοινωνικοί και κρατικοί φορείς δεν έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα.

Το ΥΠΕΠΘ γνωρίζοντας από χρόνια τα περιστατικά πέταξε το μπαλάκι στους διευθυντές των σχολείων τονίζοντας πως αυτοί έχουν την ευθύνη σε περίπτωση επεισοδίων. Οι διευθυντές με τη σειρά τους προκειμένου να αποφύγουν την ευθύνη ή δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή των σχολείων ή μεταβιβάζουν την ευθύνη στους γονείς και τους καθηγητές φυσικής αγωγής. Συνήθως οι γυμναστές λόγω και της ειδικής σχέσης που έχουν με τους μαθητές συχνά αναλαμβάνουν την ευθύνη και μεταφέρουν τους μαθητές στους αγωνιστικούς χώρους κυριολεκτικά «επί ξύλου κρεμάμενοι» και με απίστευτο προσωπικό ρίσκο.
Τα αρμόδια γραφεία φυσικής αγωγής προκειμένου να αποφύγουν παρατράγουδα, απαγορεύουν τη μετακίνηση φιλάθλων μαθητών για τον φόβο των επεισοδίων, όμως, είναι μάλλον αδύνατο να το πετύχουν, ειδικά όταν πρόκειται για τελικές φάσεις ή για αγώνες με τον «εχθρό». Φυσικά, όταν η ομάδα των φιλάθλων μαθητών συγκροτηθεί τότε είναι εύκολο να μιμηθεί αυτό που έχει συνηθίσει να βλέπει στο γήπεδο και υιοθετεί πλήρως τη συμπεριφορά του χουλιγκανισμού. Τότε κανείς συνοδός καθηγητής, κανείς προϊστάμενος και κανείς νόμος ή απειλή δεν μπορεί να τους σταματήσει.

Μια άλλη περίπτωση που γεννά φαινόμενα βίας στις αθλητικές διοργανώσεις των σχολείων αφορά το ίδιο το σύστημα διοργάνωσης των αγώνων και το έννομο συμφέρουν που έχουν οι νικητές μέσω των προνομίων που το δικομματικό πολιτικό σύστημα μοιράζει.

Το γεγονός αυτό έχει ωθήσει διάφορους επιτήδειους και ιδίως κάποια ιδιωτικά σχολεία, να συγκεντρώνουν στα σχολεία τους, είτε με παροχή υποτροφιών είτε με το αζημίωτο, τους καλύτερους κατά άθλημα μαθητές και να διεκδικούν το πρωτάθλημα. Στο παιγνίδι αυτό ακολουθούν εσχάτως και τα δημόσια αθλητικά σχολεία, την ευθύνη των οποίων φέρουν οι προϊστάμενοι των γραφείων φυσικής αγωγής που διορίζονται από την κυβέρνηση. Ακόμη στο παιγνίδι του ανταγωνισμού παρασύρονται και διάφοροι «θερμόαιμοι» γυμναστές και διευθυντές, συχνά υπό την πίεση των ενδιαφερόμενων γονέων. Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης τα τελευταία χρόνια βλέπουμε στους τελικούς των ομαδικών αθλημάτων σχεδόν τα ίδια σχολεία και ανελλιπώς τα εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη εναλλάξ με το Αριστοτέλειο στη Θεσσαλονίκη και το Αθλητικό του Βύρωνα από την Αθήνα (μπάσκετ). Είναι μάλιστα κατά 99% το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο. Συνεπώς όλοι πλέον διερωτώνται ποιος ο λόγος να γίνεται ένα τέτοιο πρωτάθλημα, να ξοδεύονται χρήματα και να χάνονται ώρες μαθημάτων. Το χειρότερο απʼ όλα είναι ότι οι υπόλοιποι μαθητές με την παραμικρή ευκαιρία εναντιώνονται στους συμμαθητές τους, των σχολείων που διεκδικούν την πρόκριση σε τελικούς θεωρώντας ότι το παιγνίδι είναι εκ των προτέρων στημένο!! Έτσι είχαμε πρόσφατα επεισόδια στα παιγνίδι της Γʼ Φάσης του μπάσκετ μεταξύ προπονητών, συμπλοκές μεταξύ μαθητών σε νοκ-άουτ αγώνες κ.λπ.

Ακόμη και αυτό το σύστημα της Αʼ φάσης παραμένει εδώ και 20 χρόνια το ίδιο με αποτέλεσμα, να αγωνίζονται τα ίδια σχολεία μεταξύ τους και εύκολα να αναπτύσσουν βεντέτα.
Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να αλλάξουν τα πάντα στη Φυσική αγωγή στην εκπαίδευση. Είναι αναγκαία η αναδιοργάνωση των πρωταθλημάτων, ο περιορισμός των προνομίων και η αντιμετώπιση των φαινομένων αθλητικού τύπου βίας ως πρόβλημα παιδείας που πρώτιστα θα αφορά τα ίδια τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς. Στα σχολεία, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών πρέπει να αγγίζει και το πρόβλημα των βίαιων, εισαγόμενων από τα σπορ, συμπεριφορών, ένα πρόβλημα για το οποίο η εκπαιδευτική κοινότητα δεν μπορεί να σφυρίζει κλέφτικα.

Κώστας ΑΛΕΞΙΟΥ εκπαιδευτικός,

Επίκαιρη Ιστορία: Πώς καμουφλάρεται ένας στρατιωτικός συνασπισμός

Αν ρωτήσουμε τους περισσότερους πολιτικούς και πολιτευτές μας σχετικά με τον "συνεταιρισμό για την ειρήνη" και τη σχέση με το ΝΑΤΟ θα μας απαντήσουν ότι είναι διαφορετικοί οργανισμοί. Κι αρκετοί συνεχίζουν λέγοντας: θέλουμε να ενταχθεί η Κύπρος στο συνεταιρισμό για την ειρήνη, αλλά όχι στο ΝΑΤΟ.
Ποια είναι η αληθεια;;
Ας δούμε τι αναφέρει το ίδιο το ΝΑΤΟ στην ιστοσελίδα του:

http://www.nato.int/issues/pfp/index.html

The Partnership for Peace (PfP) is a programme of practical bilateral cooperation between individual Partner countries and NATO.
It allows Partner countries to build up an individual relationship with NATO, choosing their own priorities for cooperation.
Based on a commitment to the democratic principles that underpin the Alliance itself, the purpose of the Partnership for Peace is to increase stability, diminish threats to peace and build strengthened security relationships between individual Partner countries and NATO, as well as among Partner countries.

Το περίεργο είναι ότι υπάρχουν κόμματα και βουλευτές που κάθε τρεις και λιγο δημιουργούν θόρυβο σχετικά με αυτό το θέμα, αναθεματίζοντας την άλλη άποψη και αγνοώντας τις πλούσιες και δυσάρεστες εμπειρίες του κυπριακού λαού.

Πιο κάτω αναφέρεται:
Cooperation focuses in particular on defence-related work,
defence reform and managing the consequences of defence reform,
but touches on virtually every field of NATO activity,
including defence policy and planning, civil-military relations, education and training, air defence, communications and information systems, crisis management