Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

12η πηγή-σχόλιο Βαυαροκρατία

«Η περίοδος της Απολύτου Μοναρχίας, διαρκέσασα επί δωδεκαετίαν, αν δεν δύναται να χαρακτηρισθή καθ’ εαυτήν ως ξενική κατάκτησις, οπωσδήποτε παρουσιάζεται ως επίπτωσις προγενεστέρας, δηλαδή της τουρκικής κατακτήσεως»*.
Στην διάρκεια της Βαυαροκρατίας, η πολλαπλή διαδικασία της εξάρτησης, που είχεν αρχίσει στα χρόνια του Αγώνα, γίνεται πυκνότερη και πιεστικότερη, καλύπτοντας τους κυριότερους τομείς της δημόσιας ζωής (την διοίκηση, την οικονομία, την νομοθεσία), σε διαρκή αντίθεση με τους επιθυμητούς προσανατολισμούς και τις δημιουργικές δυνατότητες του ελληνικού λαού, που παραμένουν για τον λόγο αυτόν σε μεγάλον βαθμό αδρανείς ή παραμορφώνονται. Η πορεία από τα δημοκρατικά πολιτειακά ιδεώδη της Επανάστασης στο βαυαρικό απολυταρχικό καθεστώς, η παραθεώρηση του παραδοσιακού δικαίου και η αχρήστευση της δημοκρατικής δυναμικής και της λειτουργικότητάς του με την βίαιη επιβολή των δυτικών νομοθετικών προτύπων και, φυσικά, οι εκφυλιστικές τάσεις της ελληνικής οικονομίας μέσα από την δανειοδότηση και την εκτροπή προς την εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων, είναι μερικές από τις βασικές συνιστώσες του πλέγματος της εξάρτησης.

Οι Βαυαροί, που ήρθαν με τον Όθωνα και κυβέρνησαν την Ελλάδα απολυταρχικά επί τριάντα ολόκληρα χρόνια (1833-1862), θα περιφρονήσουν και θα αγνοήσουν και τους φτωχούς λαϊκούς αγωνιστές του '21, που είχαν ποτίσει με ποταμούς αιμάτων το δέντρο της λευτεριάς και που τώρα ζητούσαν αποκατάσταση. Ορισμένες φορές η περιφρόνηση αυτή θα λάβη την μορφή ωμής καταδίωξης και φυσικής εξόντωσης. Κραυγαλέες περιπτώσεις οι θανατικές καταδίκες των πατριωτών στρατηγών Θεοδώρου Κολοκοτρώνη (25 Μαΐου 1834) και Γιάννη Μακρυγιάννη (16 Μαρτίου 1853), του Νικολάου Πλαπούτα κ.α.π.

*Νικολάου Ι. Πανταζοπούλου, «Το δια της επαναστάσεως του 1821 θεσπισθέν δίκαιον και οι Έλληνες νομικοί», Θεσσαλονίκη 1971

Π. Μαστροδημήτρης "H μετεπαναστατική τύχη των αγωνιστών του '21 "
Από το περ. ΕΠΟΠΤΕΙΑ Νο 91, έτος 1984, σσ. 543-558.

Κωστής Παλαμάς (αφιερωμένο στους "φουστανελάδες")

Τα κεφάλια του Γένους και του Κράτους.
Ο βουλευτής κι ο δάσκαλος. Τα πιάσαν
όλα τα πόστα! Νους, καρδιά, δικά τους.

Δέσαν το νου· την καρδιά τη ντροπιάσαν.
Νά το ρουσφέτι νά κι η ελληνικούρα,
τ’ άρματά τους. Με κείνα μας χαλάσαν.

Η σκέψη, νούλα. Η Τέχνη, πατσαβούρα.
Ο ψευτοαττικιστής κι ο ψηφοφόρος.
Τ’ άγιο κόνισμα, μια καλικατούρα.

Στη γη που πιάνει και προκόβει ο σπόρος
κάθε λογής τζουτζέδων και πιερρότων,
κι εγώ φυτρώνω ανάξιος ριμαδόρος

μαύρων θυμών και πορφυρών ερώτων.

Σατιρικά γυμνάσματα,
Δεύτερη σειρά, 6. 1912. Άπαντα, Ε΄. Μπίρης-Γκοβόστης, [1964]. 256