Κάτω από τη στολή
Του Σταυρου Τζιμα
O Kωστής είναι αστυνομικός, τροχονόμος για την ακρίβεια. Μπήκε στο σώμα τα τελευταία χρόνια, με πανελλαδικές εξετάσεις. Ιδέα δεν είχε από όπλα, διαδηλώσεις και καταστολή. Ηταν ένα συνεσταλμένο παιδί, ευγενική φυσιογνωμία με καλούς τρόπους. Η αβεβαιότητα για επαγγελματική αποκατάσταση και λίγο η πίεση των μεροκαματιάρηδων γονέων του να σπουδάσει κάτι, που μόλις πάρει το πτυχίο θα πιάσει με αυτό αμέσως δουλειά, τον έφερε στα Σώματα Ασφαλείας.
Επέλεξε την ΕΛ.ΑΣ. για τον ίδιο λόγο που την επιλέγουν κάθε χρόνο χιλιάδες άλλοι νέοι, καθιστώντας τις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές πρώτες στις προτιμήσεις των υποψηφίων για τα ΑΕΙ.
Οι δικοί του ήταν ευτυχισμένοι που το παιδί εξασφάλισε το μέλλον του και με το δίκιο τους, όταν η ανεργία προβάλλει ως εφιάλτης στους πτυχιούχους νέους. Φοιτούσε ακόμη στη σχολή όταν συνάντησα τον πατέρα του και τον ρώτησα πώς πάει ο γιος του. Εδειχνε προβληματισμένος. «Ανησυχώ. Εχει αλλάξει, ακούει τη λέξη Αλβανός και θέλει να τον πνίξει, αναρχικό να του πιει το αίμα. Δεν ήταν έτσι το παιδί μου, δεν ξέρω τι στην ευχή του Θεού τους λένε εκεί μέσα…». Ούτε κι εγώ ξέρω, μπορώ όμως να φανταστώ. Στα χαρτιά, όλα είναι μια χαρά. Ο αστυνομικός πρέπει να είναι ευγενικός, ψύχραιμος, φιλικός προς τον πολίτη, καταρτισμένος σε στοιχειώδη νομικά πράγματα, γλωσσομαθής, άριστα εκπαιδευμένος στα όπλα και ικανός να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις.
Στους δρόμους, όμως, τα αστυνομικά τμήματα, τις πορείες και τις νυχτερινές περιπολίες συναντάμε άλλους αστυνομικούς. O νταής ειδικός φρουρός στα Εξάρχεια, οι λεβέντες της «ζαρντινιέρας» στη Θεσσαλονίκη, οι ανακριτές στα Α.Τ. Ομόνοιας και Ακροπόλεως, είναι μόνο μερικά δείγματα. Λες και δεν αποφοίτησαν από τις σχολές όπου υποτίθεται ότι διαπαιδαγωγήθηκαν στη βάση των προαναφερομένων και έμαθαν να χειρίζονται το πιστόλι με τρόπο ώστε να υπερασπίζονται αποτελεσματικά τους συνανθρώπους τους και αν χρειαστεί και τους εαυτούς τους. Κάτω από τη στολή κρύβονται-και δυστυχώς είναι πολλοί- δημόσιοι υπάλληλοι που νομίζουν ότι η εξουσία τους αρχίζει και τελειώνει στην κάννη του 45αριού τους. Αστυνομικοί που αρνούνται να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι στην επαγγελματική τους καθημερινότητα έχουν να κάνουν με διαφορετικής εθνοτικής προέλευσης και ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας, με ακραίες πολλές φορές συμπεριφορές, πολίτες. Εγείρονται ερωτήματα από τη συμπεριφορά και ανικανότητα των αστυνομικών.
Τι πραγματικά διδάσκονται στις σχολές; Με δεδομένο ότι μπαίνουν στον κλάδο με πανελλαδικές, ελέγχονται στη διαδρομή για την επαγγελματική εξέλιξη και την ψυχική τους ισορροπία; Υπάρχει στην πράξη διαρκής εκπαίδευση στις σύγχρονες μεθόδους και πρακτικές αστυνόμευσης; Μπορεί ακόμη και σήμερα οι υπηρεσίες στις σκοπιές να βγαίνουν με κομματικά κριτήρια; Και το σπουδαιότερο: έχει σχέδιο ριζικής αναδιάρθρωσης των Σωμάτων Ασφαλείας η φυσική και πολιτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ή μήπως έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται και πρέπει μόνο να αλλάξει η κοινωνία;
Του Σταυρου Τζιμα
O Kωστής είναι αστυνομικός, τροχονόμος για την ακρίβεια. Μπήκε στο σώμα τα τελευταία χρόνια, με πανελλαδικές εξετάσεις. Ιδέα δεν είχε από όπλα, διαδηλώσεις και καταστολή. Ηταν ένα συνεσταλμένο παιδί, ευγενική φυσιογνωμία με καλούς τρόπους. Η αβεβαιότητα για επαγγελματική αποκατάσταση και λίγο η πίεση των μεροκαματιάρηδων γονέων του να σπουδάσει κάτι, που μόλις πάρει το πτυχίο θα πιάσει με αυτό αμέσως δουλειά, τον έφερε στα Σώματα Ασφαλείας.
Επέλεξε την ΕΛ.ΑΣ. για τον ίδιο λόγο που την επιλέγουν κάθε χρόνο χιλιάδες άλλοι νέοι, καθιστώντας τις αστυνομικές και στρατιωτικές σχολές πρώτες στις προτιμήσεις των υποψηφίων για τα ΑΕΙ.
Οι δικοί του ήταν ευτυχισμένοι που το παιδί εξασφάλισε το μέλλον του και με το δίκιο τους, όταν η ανεργία προβάλλει ως εφιάλτης στους πτυχιούχους νέους. Φοιτούσε ακόμη στη σχολή όταν συνάντησα τον πατέρα του και τον ρώτησα πώς πάει ο γιος του. Εδειχνε προβληματισμένος. «Ανησυχώ. Εχει αλλάξει, ακούει τη λέξη Αλβανός και θέλει να τον πνίξει, αναρχικό να του πιει το αίμα. Δεν ήταν έτσι το παιδί μου, δεν ξέρω τι στην ευχή του Θεού τους λένε εκεί μέσα…». Ούτε κι εγώ ξέρω, μπορώ όμως να φανταστώ. Στα χαρτιά, όλα είναι μια χαρά. Ο αστυνομικός πρέπει να είναι ευγενικός, ψύχραιμος, φιλικός προς τον πολίτη, καταρτισμένος σε στοιχειώδη νομικά πράγματα, γλωσσομαθής, άριστα εκπαιδευμένος στα όπλα και ικανός να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις.
Στους δρόμους, όμως, τα αστυνομικά τμήματα, τις πορείες και τις νυχτερινές περιπολίες συναντάμε άλλους αστυνομικούς. O νταής ειδικός φρουρός στα Εξάρχεια, οι λεβέντες της «ζαρντινιέρας» στη Θεσσαλονίκη, οι ανακριτές στα Α.Τ. Ομόνοιας και Ακροπόλεως, είναι μόνο μερικά δείγματα. Λες και δεν αποφοίτησαν από τις σχολές όπου υποτίθεται ότι διαπαιδαγωγήθηκαν στη βάση των προαναφερομένων και έμαθαν να χειρίζονται το πιστόλι με τρόπο ώστε να υπερασπίζονται αποτελεσματικά τους συνανθρώπους τους και αν χρειαστεί και τους εαυτούς τους. Κάτω από τη στολή κρύβονται-και δυστυχώς είναι πολλοί- δημόσιοι υπάλληλοι που νομίζουν ότι η εξουσία τους αρχίζει και τελειώνει στην κάννη του 45αριού τους. Αστυνομικοί που αρνούνται να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι στην επαγγελματική τους καθημερινότητα έχουν να κάνουν με διαφορετικής εθνοτικής προέλευσης και ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας, με ακραίες πολλές φορές συμπεριφορές, πολίτες. Εγείρονται ερωτήματα από τη συμπεριφορά και ανικανότητα των αστυνομικών.
Τι πραγματικά διδάσκονται στις σχολές; Με δεδομένο ότι μπαίνουν στον κλάδο με πανελλαδικές, ελέγχονται στη διαδρομή για την επαγγελματική εξέλιξη και την ψυχική τους ισορροπία; Υπάρχει στην πράξη διαρκής εκπαίδευση στις σύγχρονες μεθόδους και πρακτικές αστυνόμευσης; Μπορεί ακόμη και σήμερα οι υπηρεσίες στις σκοπιές να βγαίνουν με κομματικά κριτήρια; Και το σπουδαιότερο: έχει σχέδιο ριζικής αναδιάρθρωσης των Σωμάτων Ασφαλείας η φυσική και πολιτική ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ. ή μήπως έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται και πρέπει μόνο να αλλάξει η κοινωνία;
Αναρτήσεις
