Διαγωνίσματα-Θέματα με ενσωματωμένες πηγές σε αρχεία pdf:
http://stellad.pde.sch.gr/allowindex/TRAPEZA_THEMATON/Themata_2007/FILOLOGIKA/B_LYKEIOY/ISTORIA/
Θέματα για όλα τα φιλολογικά μαθήματα Γυμνασίου-Λυκείου
(με βάση το ελληνικό αναλυτικό πρόγραμμα):
http://stellad.pde.sch.gr/allowindex/TRAPEZA_THEMATON/Themata_2007/FILOLOGIKA/
Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009
Ο περί Ιστορίας Λόγος
... τι ζητάει η ιστοριογραφία, τι θέλει να μάθει ο ιστορικός;
Η ιστοριογραφία και ο ιστορικός που αξίζουν να λέγονται έτσι ψάχνουν να γνωρίσουν --και κατόπιν να μεταδώσουν στους άλλους-- τις κοινωνικές σχέσεις κατά το παρελθόν. Πάντα πίστευα και μου αποδεικνυόταν ότι είχα δίκιο --και εξακολουθώ να πιστεύω-- ότι η ανακάλυψη των κοινωνικών σχέσεων κατά το παρελθόν είναι το κλειδί για την κατανόηση του παρελθόντος ως συνόλου.
Η κοινωνία είναι το ζητούμενο* οι σχέσ
εις --οι κοινωνικές σχέσεις-- .... Αν θέλουμε να κατανοήσουμε τις νοοτροπίες, τις συμπεριφορές, τα καλλιτεχνικά και τεχνολογικά ή επιστημονικά γεγονότα, σ' αυτές πάλι πρέπει να απευθυνθούμε.
Και, παρεμπιπτόντως, να πω ότι κανένα μεγάλο έργο, επιστημονικό, καλλιτεχνικό, τεχνολογικό δεν παράγεται ερήμην των κοινωνικών σχέσεων. Αλλιώτικα: δεν παράγεται, χωρίς να το χρειάζεται η κοινωνία. (...) ...
η συνέχεια: http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=432408
Του Βασιλη Κρεμμυδα
ΑΥΓΗ - Κυριακή 01/02/2009
Η ιστοριογραφία και ο ιστορικός που αξίζουν να λέγονται έτσι ψάχνουν να γνωρίσουν --και κατόπιν να μεταδώσουν στους άλλους-- τις κοινωνικές σχέσεις κατά το παρελθόν. Πάντα πίστευα και μου αποδεικνυόταν ότι είχα δίκιο --και εξακολουθώ να πιστεύω-- ότι η ανακάλυψη των κοινωνικών σχέσεων κατά το παρελθόν είναι το κλειδί για την κατανόηση του παρελθόντος ως συνόλου.
Η κοινωνία είναι το ζητούμενο* οι σχέσ
εις --οι κοινωνικές σχέσεις-- .... Αν θέλουμε να κατανοήσουμε τις νοοτροπίες, τις συμπεριφορές, τα καλλιτεχνικά και τεχνολογικά ή επιστημονικά γεγονότα, σ' αυτές πάλι πρέπει να απευθυνθούμε.Και, παρεμπιπτόντως, να πω ότι κανένα μεγάλο έργο, επιστημονικό, καλλιτεχνικό, τεχνολογικό δεν παράγεται ερήμην των κοινωνικών σχέσεων. Αλλιώτικα: δεν παράγεται, χωρίς να το χρειάζεται η κοινωνία. (...) ...
η συνέχεια: http://www.avgi.gr/NavigateActiongo.action?articleID=432408
Του Βασιλη Κρεμμυδα
ΑΥΓΗ - Κυριακή 01/02/2009
Ο Βολταίρος ,το χρηματιστήριο και η Ιστορία (ας γνωστοποιηθεί στον κ. Ηρόδοτο Δημητρίου)
Ο μικρός Σουκρής επαιζε με τον φιλο του το Δημητρό στις ραγες του τρένου, λιγες μερες πριν την ανταλλαγή των πληθυσμών και λίγο μετα τη μικρασιατική καταστροφή.Ένα τρένο σκοτωνει τον μικρό μουσουλμάνο και απομένει ο μικρός χριστιανός να προσεύχεται για τον φίλο του.Ο Δημητρός ηταν ο Μενέλαος Λουντέμης και η σκηνή (και η ανάμνηση) αναπτύσσονται στο (αυτοβιογραφικό) εργο του συγγραφέα ,στο «Συννεφιάζει». Μέχρι πρόσφατα οι μαθητες της Α Γυμνασίου το εβρισκαν στα κειμενα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (σελ 90-92).Είναι από τα λίγα λογοτεχνικά κειμενα για εκεινη την περίοδο, που θέτουν ζητηματα σεβασμού στον «άλλο». Κι όμως αυτό το κείμενο εξαιρέθηκε από το νέο βιβλίο της Α΄ Γυμνασίου. Φαινεται ότι το πρόβλημα ορισμένων για τον «συνωστισμό» στην παραλία της Σμύρνης αφορά και τον συνωστισμό συναισθημάτων (και γνώσεων).
Όταν ο Βολταίρος επισκέφθηκε στα 1726 το Λονδίνο θαυμασε πολλά πράγματα από την (τοτε) μητρόπολη του εμπορίου αλλά περισσότερο απ’ όλα το Βασιλικό Χρηματιστήριο.Το περίεγραψε ως ένα «μερός πολύ πιο αξιοσέβαστο από πολλά δικαστήρια ,οπου αντιπρόσωποι ολων των εθνων συναντώνται για το καλό της ανθρωπότητας».Εχει αραγε σημασία για την ιστορία του Διαφωτισμού…... το παραπάνω περιστατικό; Αξιζει η (διαρκής ) ερευνα και ανακάλυψη (και) τέτοιων στιγμών από το παρελθόν; Και αν ναι, αυτό γινεται ετσι από βιτσιο χωρις κάποια επιστημονική (ή άλλη) αξία; Δηλαδή η ερευνα μπορεί ή δεν μπορεί να ανατρέψει κατεστημένες απόψεις και –τελικά- δομικα υλικά της πραγματικότητάς μας;
Και γιατι η ρωσσική ιστορία ξαναγράφτηκε μετα την πτωση του κομμουνισμού; Ποιοι μαθητές έμαθαν ή μαθαίνουν την «αλήθεια»;
Γιατι ο Μπερλουσκόνι αλλαξε τα βιβλία της ιστορίας; Όπως –άλλωστε- συνέβη πολλές φορές μέσα στον χρόνο σε όλα τα ιστορικά βιβλία ολων των γλωσσών.
Η καθιερωση του οκταώρου το 1920 στο Παρίσι δεν είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός που καθόρισε το παρόν μας ; Γιατι δεν αναφέρεται στα σχολικά βιβλία ιστορίας;
Πόσα ακόμη τέτοια μεγάλα γεγονότα (η γέννηση της τηλεόρασης, η ιστορία του αυτοκινήτου) εμειναν εκτός;
Ακομη και η πέτρα του σκανδάλου ,η Μικρασιατική καταστροφή δεν ειχε τον ιδιο συμβολισμό για τους έλληνες αναμεσα στα 85 χρόνια που πέρασαν.Όπως αναφέρει ο Αντωνης Λιάκος «αρχικά σήμαινε την κατά κράτος ήττα και τροπή σε φυγή του ελληνικού στρατού και διασταλτικά την καταστροφή του μικρασιατικού εγχειρήματος. Πολύ αργότερα ο όρος μετατοπίστηκε στο να σημαίνει την καταστροφή του ελληνικού στοιχείου στη Μικρά Ασία και συνοδεύτηκε με τη φράση «χαμενες πατρίδες» ή δανειστηκε χαρακτηρισμούς από τη λογοτεχνία,πχ από τα «ματωμένα χώματα»(1962) της Διδώς Σωτηρίου. Τα τελευταία χρόνια συνοδεύτηκε από το αίτημα της αναγνωρισής της ως «γενοκτονίας». Καθιερώθηκε μάλιστα και μια ειδική μέρα για τον εορτασμό της». Ο Αντωνης Λιάκος με το τελευταίο του βιβλίο δίνει απαντησεις (και) στα ερωτήματα που προηγήθηκαν.
Τι είναι ιστορία;
Πώς και από ποιους γράφεται;
Ποση σημασία εχει το παρόν στον τρόπο που κυττάμε το παρελθόν;
Και επειδή πολύ κουβέντα γίνεται για τον μετα-μοντερνισμό…… (και στην Ιστορία) ως «ισοπεδωτική αποδόμηση» ο καθηγητης διευκρινίζει ότι «αποδόμηση δεν σημαίνει καταστροφή,ξεθεμελίωμα,αλλά έρευνα της ιστορικότητας των εννοιών και των ιδεών,αυτοψία στα δομικά υλικά ,στη συνδεσμολογία ,στο αρχιτεκτονικό σχέδιο».Η κεντρική ιδέα της προσέγγισης που παρουσιάζει ο Α.Λιάκος θα μπορούσε μεταφορικά να προκύπτει από ένα απλό ερωτημα:
Εχουν την ιδια εικόνα για την Αθηνα ,ο κάτοικος της Φιλοθέης με τον κάτοικο της Κυψέλης;
Ο μαθητής στο συγκρότημα της Γκράβας με τον μαθητή του Κολλεγίου εχουν την ιδια εικόνα για την εκπαίδευση;
«Το βιβλίο αυτό,σημειώνει ο Α.Λιάκος,επιχειρεί μια αλλαγή οπτικής: Από το εξιστορούμενο αντικείμενο στο ιστορούν υποκείμενο.
Το ιστορούν υποκείμενο,οι προθέσεις του και η ματιά του προσδιορίζονται ιστορικά.Προσδιορίζεται το τι θέλει να δει ,το τι μπορεί να δει και το πώς μπορεί να το εξιστορήσει.Η ιστορία ποιείται γιατι περνά μεσα από τους τρόπους που οι κοινωνίες εγκαθιδρύουν για να εξιστορίσουν τον εαυτό τους.
Το κειμενο(σ.σ το συγκεκριμένο βιβλίο) αναφέρεται σ’ αυτό το ιστορείν ως μια συγκρουση πολιτισμικών πρακτικων ,που αποτελούνται από ιδέες θεσμούς ,γλωσσικούς τρόπους ,διαθέσεις συναισθήματα μέσα από τα οποία σκεπτόμαστε και γράφουμε για το παρελθόν».
Στην απελευθέρωση της ιστορίας (όπως την προτείνει ο Α,Λιάκος)……αναφέρεται και το παράδειγμα της «Γκερνίκα» του Πικάσο.
Όταν ο Βολταίρος επισκέφθηκε στα 1726 το Λονδίνο θαυμασε πολλά πράγματα από την (τοτε) μητρόπολη του εμπορίου αλλά περισσότερο απ’ όλα το Βασιλικό Χρηματιστήριο.Το περίεγραψε ως ένα «μερός πολύ πιο αξιοσέβαστο από πολλά δικαστήρια ,οπου αντιπρόσωποι ολων των εθνων συναντώνται για το καλό της ανθρωπότητας».Εχει αραγε σημασία για την ιστορία του Διαφωτισμού…... το παραπάνω περιστατικό; Αξιζει η (διαρκής ) ερευνα και ανακάλυψη (και) τέτοιων στιγμών από το παρελθόν; Και αν ναι, αυτό γινεται ετσι από βιτσιο χωρις κάποια επιστημονική (ή άλλη) αξία; Δηλαδή η ερευνα μπορεί ή δεν μπορεί να ανατρέψει κατεστημένες απόψεις και –τελικά- δομικα υλικά της πραγματικότητάς μας;Και γιατι η ρωσσική ιστορία ξαναγράφτηκε μετα την πτωση του κομμουνισμού; Ποιοι μαθητές έμαθαν ή μαθαίνουν την «αλήθεια»;
Γιατι ο Μπερλουσκόνι αλλαξε τα βιβλία της ιστορίας; Όπως –άλλωστε- συνέβη πολλές φορές μέσα στον χρόνο σε όλα τα ιστορικά βιβλία ολων των γλωσσών.
Η καθιερωση του οκταώρου το 1920 στο Παρίσι δεν είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός που καθόρισε το παρόν μας ; Γιατι δεν αναφέρεται στα σχολικά βιβλία ιστορίας;
Πόσα ακόμη τέτοια μεγάλα γεγονότα (η γέννηση της τηλεόρασης, η ιστορία του αυτοκινήτου) εμειναν εκτός;
Ακομη και η πέτρα του σκανδάλου ,η Μικρασιατική καταστροφή δεν ειχε τον ιδιο συμβολισμό για τους έλληνες αναμεσα στα 85 χρόνια που πέρασαν.Όπως αναφέρει ο Αντωνης Λιάκος «αρχικά σήμαινε την κατά κράτος ήττα και τροπή σε φυγή του ελληνικού στρατού και διασταλτικά την καταστροφή του μικρασιατικού εγχειρήματος. Πολύ αργότερα ο όρος μετατοπίστηκε στο να σημαίνει την καταστροφή του ελληνικού στοιχείου στη Μικρά Ασία και συνοδεύτηκε με τη φράση «χαμενες πατρίδες» ή δανειστηκε χαρακτηρισμούς από τη λογοτεχνία,πχ από τα «ματωμένα χώματα»(1962) της Διδώς Σωτηρίου. Τα τελευταία χρόνια συνοδεύτηκε από το αίτημα της αναγνωρισής της ως «γενοκτονίας». Καθιερώθηκε μάλιστα και μια ειδική μέρα για τον εορτασμό της». Ο Αντωνης Λιάκος με το τελευταίο του βιβλίο δίνει απαντησεις (και) στα ερωτήματα που προηγήθηκαν.
Τι είναι ιστορία;
Πώς και από ποιους γράφεται;
Ποση σημασία εχει το παρόν στον τρόπο που κυττάμε το παρελθόν;
Και επειδή πολύ κουβέντα γίνεται για τον μετα-μοντερνισμό…… (και στην Ιστορία) ως «ισοπεδωτική αποδόμηση» ο καθηγητης διευκρινίζει ότι «αποδόμηση δεν σημαίνει καταστροφή,ξεθεμελίωμα,αλλά έρευνα της ιστορικότητας των εννοιών και των ιδεών,αυτοψία στα δομικά υλικά ,στη συνδεσμολογία ,στο αρχιτεκτονικό σχέδιο».Η κεντρική ιδέα της προσέγγισης που παρουσιάζει ο Α.Λιάκος θα μπορούσε μεταφορικά να προκύπτει από ένα απλό ερωτημα:
Εχουν την ιδια εικόνα για την Αθηνα ,ο κάτοικος της Φιλοθέης με τον κάτοικο της Κυψέλης;
Ο μαθητής στο συγκρότημα της Γκράβας με τον μαθητή του Κολλεγίου εχουν την ιδια εικόνα για την εκπαίδευση;
«Το βιβλίο αυτό,σημειώνει ο Α.Λιάκος,επιχειρεί μια αλλαγή οπτικής: Από το εξιστορούμενο αντικείμενο στο ιστορούν υποκείμενο.
Το ιστορούν υποκείμενο,οι προθέσεις του και η ματιά του προσδιορίζονται ιστορικά.Προσδιορίζεται το τι θέλει να δει ,το τι μπορεί να δει και το πώς μπορεί να το εξιστορήσει.Η ιστορία ποιείται γιατι περνά μεσα από τους τρόπους που οι κοινωνίες εγκαθιδρύουν για να εξιστορίσουν τον εαυτό τους.
Το κειμενο(σ.σ το συγκεκριμένο βιβλίο) αναφέρεται σ’ αυτό το ιστορείν ως μια συγκρουση πολιτισμικών πρακτικων ,που αποτελούνται από ιδέες θεσμούς ,γλωσσικούς τρόπους ,διαθέσεις συναισθήματα μέσα από τα οποία σκεπτόμαστε και γράφουμε για το παρελθόν».
Στην απελευθέρωση της ιστορίας (όπως την προτείνει ο Α,Λιάκος)……αναφέρεται και το παράδειγμα της «Γκερνίκα» του Πικάσο.
«Τι θα μας εδινε πιστότερη περιγραφή των βομβαρδισμών από την γερμανική αεροπορία;
Φωτογραφία των ερειπίων;
Εκθεση εκτέλεσης διαταγής από τον αρχηγό της αεροπορικής μοίρας;
Εκθεση των τοπικών αρχων;
Μαρτυρίες και απομνημονεύματα κατοίκων;
Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε αξιολογηση με βάση δυο κριτήρια: το αληθές και το πραγματικό.Με βάση το πρωτο ,οι ακριβέστερες πηγές θα ηταν κατά σειρά, πρωτα οι φωτογραφίες ,ύστερα οι εκθέσεις και με απόσταση οι μαρτυρίες. Με βάση το δευτερο κριτήριο ,της απόδοσης της πραγματικότητας ,θα άλλαζε η σειρά κατάταξης.
Ο πίνακαςτου Πικάσο θα ηταν ο πρωτος.(…)
Γιατί ο πίνακας μας δειχνει καλύτερα την πραγματικότητα;
Γιατι περιέχει τη δυνατότητα του πώς θα μπορούσε να είναι.
Επομένως η πραγματικότητα αποτελείται από το τι εγινε και από το πώς θα μπορούσε να είναι αυτό που εγινε.Αρα το αληθινό είναι κάτι λιγότερο από το πραγματικό.
Συμπέρασμα:
Επιδιώκοντας το αληθές , και όχι το πραγματικό,ο ιστορικός λόγος εχει απώλειες».
Είναι μάλλον ελπιδοφόρο:Η ιστορία ποτέ δεν γράφτηκε ,δεν γράφεται«αντικειμενικά».Ωρα να το χωνέψουμε για να ρυθμισουμε τη σταση μας απέναντι στα θέσφατα της (ητοι των ιστορικών που δεν είναι οι απλοί παρατηρητές ,αλλά πάντα επηρεασμένοι από τις αξίες της κοινωνίας και τους όρους με τους οποίους διαπραγματεύεται το παρελθόν της).
Τελικά ειμαστε πολύ πιο ελευθεροι απ΄οσο πιστευουμε.
Τάκης Καμπύλης, Ελεύθερος Τύπος, 10/06/2007 (αποσπάσματα)
πλήρες: http://www.diamet.gr/el/readText.asp?textID=3724
Φωτογραφία των ερειπίων;Εκθεση εκτέλεσης διαταγής από τον αρχηγό της αεροπορικής μοίρας;
Εκθεση των τοπικών αρχων;
Μαρτυρίες και απομνημονεύματα κατοίκων;
Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε αξιολογηση με βάση δυο κριτήρια: το αληθές και το πραγματικό.Με βάση το πρωτο ,οι ακριβέστερες πηγές θα ηταν κατά σειρά, πρωτα οι φωτογραφίες ,ύστερα οι εκθέσεις και με απόσταση οι μαρτυρίες. Με βάση το δευτερο κριτήριο ,της απόδοσης της πραγματικότητας ,θα άλλαζε η σειρά κατάταξης.
Ο πίνακαςτου Πικάσο θα ηταν ο πρωτος.(…)
Γιατί ο πίνακας μας δειχνει καλύτερα την πραγματικότητα;
Γιατι περιέχει τη δυνατότητα του πώς θα μπορούσε να είναι.
Επομένως η πραγματικότητα αποτελείται από το τι εγινε και από το πώς θα μπορούσε να είναι αυτό που εγινε.Αρα το αληθινό είναι κάτι λιγότερο από το πραγματικό.
Συμπέρασμα:
Επιδιώκοντας το αληθές , και όχι το πραγματικό,ο ιστορικός λόγος εχει απώλειες».
Είναι μάλλον ελπιδοφόρο:Η ιστορία ποτέ δεν γράφτηκε ,δεν γράφεται«αντικειμενικά».Ωρα να το χωνέψουμε για να ρυθμισουμε τη σταση μας απέναντι στα θέσφατα της (ητοι των ιστορικών που δεν είναι οι απλοί παρατηρητές ,αλλά πάντα επηρεασμένοι από τις αξίες της κοινωνίας και τους όρους με τους οποίους διαπραγματεύεται το παρελθόν της).
Τελικά ειμαστε πολύ πιο ελευθεροι απ΄οσο πιστευουμε.
Τάκης Καμπύλης, Ελεύθερος Τύπος, 10/06/2007 (αποσπάσματα)
πλήρες: http://www.diamet.gr/el/readText.asp?textID=3724
Mια ενδιαφέρουσα έκδοση του Γραφείου Τύπου και Πληρ (ΡΙΟ) εκδ. 2005, που δεν έτυχε προσοχής.
ΜουσουλμανικοίΧώροι Λατρείας στην Κύ̟ρο
(Muslim Places of Worship in Cyprus)
Νέα έκδοση του Γραφείου Τύ̟ου και Πληροφοριών στην αγγλική γλώσσα
Το Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών κυκλοφόρησε πρόσφατα την τρίτη αγγλική έκδοση του βιβλίου “Muslim Places of Worship in Cyprus”. Πρόκειται
για έκδοση που στόχο έχει να προσφέρει στον αναγνώστη,
σε ένα σύντομο ιστορικό πλαίσιο, μια γενική εικόνα της
παρουσίας του Ισλάμ στην Κύπρο, μέσω των
μουσουλμανικών χώρων λατρείας στο νησί.
Η έκδοση καταλαμβάνει συνολικά 108 σελίδες και είναι
πλούσια σε φωτογραφικό υλικό. Στην εισαγωγή
επισημαίνεται η πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της
Κύπρου η οποία περιέχει δείγματα διάφορων πολιτισμών,
συμπεριλαμβανομένου και του Ισλάμ. Παρέχονται επίσης
πληροφορίες για τη στρατηγικής σημασίας γεωγραφική
θέση και την ιστορία της Κύπρου, με ιδιαίτερη αναφορά
στην πρώτη επαφή του νησιού με το Ισλάμ, μέσω των
αραβικών επιδρομών και τη συνύπαρξη για πρώτη φορά
Χριστιανών και Μουσουλμάνων στην Κύπρο.
Καταγράφεται επίσης η μεταγενέστερη επαφή της Κύπρου με το Ισλάμ που άρχισε με την
κατοχή του νησιού από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τη μετέπειτα δημιουργία της
τουρκοκυπριακής κοινότητας. Παράλληλα παρουσιάζονται οι βασικές κατηγορίες τεμενών που υπάρχουν στην Κύπρο και προβάλλονται οι προσπάθειες που καταβάλλει η κυπριακή κυβέρνηση για συντήρηση και προστασία τους, εκεί όπου έχει πρόσβαση, σε αντιπαραβολή με τη συστηματική καταστροφή της θρησκευτικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου στις περιοχές που βρίσκονται υπό Τουρκική στρατιωτική κατοχή.
Στο βιβλίο παρουσιάζονται διάφοροι μουσουλμανικοί χώροι λατρείας στις έξι επαρχίες της
Κύπρου. Προβάλλονται, τέλος, οι προσπάθειες που καταβάλλονται από διεθνείς φορείς, σε
συνεργασία με την κυπριακή κυβέρνηση, για την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς του νησιού.
Το βιβλίο προλογίζει ο 1ρ Τάρεκ Ραντουάν, Αιγύπτιος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αλ
Άζχαρ του Καΐρου, ο οποίος αναφέρει μεταξύ άλλων: «Το βιβλίο επιβεβαιώνει επίσης έμπρακτα την πραγματικότητα της ειρηνικής συμβίωσης των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο και το βαθμό αλληλεπίδρασής τους, κατά τη διάρκεια της κοινής συμβίωσής τους». Ο 1ρ. Ραντουάν επισημαίνει επίσης: «Το βιβλίο αναδεικνύει το βαθμό αντίληψης εκ μέρους της κυπριακής κυβέρνησης της αξίας του πολιτιστικού πλούτου του νησιού, γεγονός που την ώθησε στη συνέχιση της συντήρησης και προστασίας των τεμενών και όλων των άλλων ιερών μουσουλμανικών χώρων.»
Το βιβλίο έχει κυκλοφορήσει ήδη σε αναθεωρημένη αραβική έκδοση, ενώ προγραμματίζεται η έκδοσή του και σε άλλες γλώσσες.
Αντίτυπα του βιβλίου στην αγγλική και την αραβική γλώσσα διατίθενται από το ΓΤΠ στην οδό Απελλή στη Λευκωσία, από όπου το κοινό μπορεί επίσης να προμηθευτεί και αντίτυπα της
ρωσικής έκδοσης του βιβλίου που κυκλοφόρησε το 2005. Περισσότερες πληροφορίες από το τηλ. (+357) 22801207 και την ηλεκτρονική διεύθυνση registry@pio.moi.gov.cy
Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί εκδόθηκε μόνο σε αγγλική κι αραβική έκδοση κι όχι σε ελληνική και τουρκική;;;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
