Είναι τόσο απλοϊκή η σκέψη «Του Σταθη Ν. Καλυβα»;

«Κλείνουν δύο χρόνια από τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και των επεισοδίων που ακολούθησαν. Ποιος είναι ο σημερινός απόηχος ενός γεγονότος που σημάδεψε με τέτοια ένταση την εποχή του; … Από τη μία, η Δικαιοσύνη λειτούργησε. Οι δράστες του φόνου δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Από την άλλη όμως, η Δικαιοσύνη δεν λειτούργησε. Οι δράστες των εκτεταμένων καταστροφών, που μαζί με την οικονομική κρίση συνέβαλαν στη βύθιση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, ουδέποτε ενοχλήθηκαν. Οχι μόνο αυτό, αλλά ελάχιστοι θεωρούν σκανδαλώδη την εκκωφαντική αυτή απουσία της εφαρμογής του νόμου. Παραβλέπουν, με τον τρόπο αυτό, τις αρνητικές συνέπειες μιας επιλεκτικής ευαισθησίας και ενός «α λα καρτ» κράτους δικαίου» (Καθημερινή 05-12-2010) Δηλαδή η δολοφονία ενός νεαρού ανθρώπου από εκπροσώπους της εξουσίας συγκρίνεται και ταυτίζεται ως ισοδύναμη με την έκρηξη οργής ενός μεγάλου κομματιού των νέων των μεγάλων ελληνικών πόλεων. Ο κ. Καλύβας αντί να εξετάσει τις συνθήκες ζωής των νέων, μαθητών, εργαζόμενων, ανέργων, φοιτητών, τις προοπτικές που ανοίγονταν μπροστά τους σε μια Ελλάδα φυσικά και ηθικά καμένη (σήμερα και χρεοκοπημένη), προτιμά με έναν λογικοφανή συλλογισμό να καταδικάσει συνολικά την αντίδραση της νεολαίας -ως συλλογικό ποινικό παράπτωμα- έναντι σε μια πραγματικότητα που την έθετε και την θέτει στο περιθώριο.
Παρατηρούμε πως ένας κοινωνικός επιστήμονας ο οποίος προσπαθεί να εξετάσει τις κοινωνικές διεργασίες που διαδραματίζονται στη χώρα θέτει ως όργανο αποτίμησης και εργαλείο ερμηνείας τον «Νόμο» και τη «Δικαιοσύνη. Μετατρέπεται σε ένα δικηγόρο-ποινικολόγο που εξετάζει τα πάντα κάτω από το σχήμα: ζημία- κακόβουλη καταστροφή-αδίκημα-κακούργημα-ένοχος. Από αυτήν την απλουστευτική άποψη-θέση, πιθανώς, το μόνο που μας λείπει είναι ένας ικανός μηχανισμός δικαιοσύνης (και καταστολής). Σίγουρα ο επιστήμων αρθρογράφος ξέρει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, το γεγονός αυτό όμως δεν το εμποδίζει να καταλήγει ακολουθώντας την απολιτική, σχεδόν εγκληματολογική-ποινικολογική ανάλυσή του στο ότι: «Ο «Δεκέμβρης» ήταν (…) σε τελευταία ανάλυση, συνδυασμός δύο κυρίως στοιχείων: της δράσης οργανωμένων ομάδων που βρήκαν μια ευκαιρία να προσφέρουν κάλυψη σε ανθρώπους που είτε επιθυμούσαν να εκφράσουν ετερόκλητα συναισθήματα είτε ήθελαν να προβούν σε καταστροφές. Και της νομιμοποίησης, αν όχι ανοιχτής επιβράβευσης, της συμμετοχής σε τέτοιου είδους πρακτικές από μια μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων και διανοούμενων.» Και αναπάντεχα πιστεύει ότι το φάρμακο είναι: «… μια γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, που θα μετατρέψει τα πανεπιστήμια σε χώρους γνώσης και θα καταργήσει το άγος του ασύλου, για να περάσει η κοινωνία σε ένα στάδιο όπου γεγονότα σαν αυτά του Δεκεμβρίου 2008 και αυτά του Απριλίου 1967 να θεωρούνται ξεπερασμένα δείγματα πολιτικής υπανάπτυξης.» …

Β. Καφαντάρης

Παρατηρήσεις σχετικά με την πρόταση της Επιτροπής αναμόρφωσης των Αναλυτικών Προγραμμάτων της Ιστορίας στο Λύκειο

ΠΡΟΣ

α) Γραφείο Υπουργού Παιδείας (Υπεύθυνος: Κυριάκος Κυριάκου)

β) Επιστημονική Επιτροπή διαμόρφωσης των Αναλυτικών Προγραμμάτων
κ. Γιώργο Τσιάκαλο (Επικεφαλής)

γ) ΣΕΚΦ (υπ' όψιν Γραμματέα Γ. Μύαρη)

Λευκωσία


Θέμα: Παρατηρήσεις σχετικά με την πρόταση της Επιτροπής αναμόρφωσης των Αναλυτικών Προγραμμάτων της Ιστορίας στο Λύκειο


Τα σχόλια που εκφράζονται πιο κάτω ελπίζουμε ότι θα αποτελέσουν μια εποικοδομητική κριτική επί του νέου αναλυτικού προγράμματος για τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας, το οποίο έδωσε προ ολίγων ημερών στη δημοσιότητα το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού. Στο πλαίσιο ενός δημόσιου και δημοκρατικού διαλόγου οι διαφορετικές απόψεις μπορούν και πρέπει να είναι θεμιτές, εφόσον το τελικό ζητούμενο είναι η αναβάθμιση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης στον τόπο μας. Ως μάχιμοι εκπαιδευτικοί θα ξεκινήσουμε με την αφήγηση κάποιων πραγματικών περιστατικών από την καθημερινή ζωή στο σχολείο, ενώ οι παρατηρήσεις μας θα αφορούν στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και συγκεκριμένα στο Λύκειο.

Σίγουρα αποτελεί ζητούμενο η αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων και είναι ένα από τα προαπαιτούμενα της μεταρρύθμισης και του εκσυγχρονισμού εκπαιδευτικού συστήματος του τόπου μας. Πιστεύουμε ότι οι εργασίες προχωρούν με επιστημονική μεθοδολογία, με χρονοδιαγράμματα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, με όραμα, με σαφείς στόχους και με δημοκρατικές διαδικασίες για τη λήψη απόφασης. Κι όμως σε πολλούς εκπαιδευτικούς αρχίζει να δημιουργείται η εντύπωση πως τίποτε δεν αλλάζει στη περιεχόμενο και στη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας (τουλάχιστον στη δευτεροβάθμια εκπ-ση). Απαιτείται ουσιαστική αλλαγή κι όπως λέει ο ποιητής για την ελευθερία «θέλει αρετήν και τόλμη», στα εκπαιδευτικά θέματα παρατηρούμε ότι αρετή υπάρχει, το ζητούμενο είναι η τόλμη.
Κάθε πραγματική αλλαγή -γι’ αυτούς που τη βιώνουν- εμπεριέχει τα στοιχεία της απώλειας, του άγχους και του αγώνα, και το γεγονός αυτό πρέπει να αναγνωρίζεται ως φυσικό και αναπόφευκτο, σύμφωνα με τον Marris, ενώ και ο Schỏn εκφράζει την ίδια ιδέα όταν αναφέρει πως κάθε πραγματική αλλαγή περνά μέσα από τη ζώνη της αβεβαιότητας (Fullan, 2001, σ.σ. 30-31). Ποιοι όμως είναι αυτοί λοιπόν που πραγματικά φοβούνται την αλλαγή στο αναλυτικό πρόγραμμα της Ιστορίας;
Μήπως όσοι εμμένουν στην εθνοκεντρική αφήγηση της Παγκόσμιας και Ευρωπαϊκής Ιστορίας; Ή όσοι πιστεύουν ότι οι μαθητές είναι ακόμα ανώριμοι για μια πολυπρισματική θεώρηση της Ιστορίας, που θα τους έφερνε σε επαφή και με άλλες ερμηνείες των ιστορικών γεγονότων πέρα από τις κυρίαρχες οι οποίες για χρόνια εν είδει κατήχησης έχουν επιβληθεί κατά τη διδασκαλία της Ιστορίας;
Είναι φανερό ότι το θεωρητικό υπόβαθρο, η φιλοσοφία- οι αρχές στην οποία στηρίζεται η εκπόνησή των νέων αναλυτικών ήταν αποδεκτά απ’ όλους όσοι συμμετείχαν σε όλες τις επιτροπές εκπόνησης των «νέων» αναλυτικών. Παρ’ όλα αυτά παρατηρούμε ότι στην πρόταση που υποβλήθηκε για το μάθημα της Ιστορίας δεν ακολούθησε τις γενικές αρχές του νέου αναλυτικού. Συγκεκριμένα παρατηρούμε ότι:
Δεν παρατηρείται αξιοπρόσεκτη μείωση του όγκου της ύλης.
Η νέα πρόταση ουσιαστικά αντιγράφει το υφιστάμενο αναλυτικό πρόγραμμα.
Εξακολουθεί να ισχύει η λογική της γραμμικής χρονολογικής αφήγησης γεγονότων, κυρίως πολιτικών και πολεμικών εις βάρος της κοινωνικής Ιστορίας και της Ιστορίας του παγκόσμιου πολιτισμού. Έτσι, τα παιδιά ταυτίζουν την Ιστορία με τον πόλεμο και οι πόλεμοι των εθνών καθίστανται η πεμπτουσία της παρουσίας του ανθρώπου στη γη. Ακόμα, με τη λογική αυτή, η πιο ενδιαφέρουσα και σημαντική περίοδος της Ιστορίας της Κύπρου, η περίοδος από το 1878 ως το 1960 και μέχρι σήμερα-γιατί σχετίζεται με τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στον τόπο μας-θα εξακολουθήσει να διδάσκεται στην Γ’ Λυκείου στο τέλος της χρονιάς, ως τελευταίο κεφάλαιο, σε μια χρονική στιγμή που το μόνο πράγμα που απασχολεί τους τελειόφοιτους είναι η έξοδός τους από τη μαθητική ζωή, οι Παγκύπριες Εξετάσεις, οι σπουδές, ή η στρατιωτική θητεία.
Εξακολουθεί να ισχύει η λογική της κάλυψης ενός όγκου ύλης όπως καταγράφεται μέσα στο ένα σχολικό βιβλίο. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες οι σχολικές μονάδες έχουν τη δυνατότητα επιλογής του βιβλίου που θα χρησιμοποιήσουν, χωρίς να ξεφεύγουν από το γενικό πλαίσιο που ισχύει για όλη τη χώρα.
Βέβαια στον τόπο μας απέχουμε πολύ ακόμα από το σημείο αυτό, όμως θα ήταν καλό οι σχολικές μονάδες σταδιακά να αποκτήσουν αυτή τη δυνατότητα, στο πλαίσιο μιας περιορισμένης στην αρχή αυτονομίας, η οποία θα σήμαινε αυτόματα τη μετάθεση ενός μεγάλου μέρους της ευθύνης για τη διδασκαλία στους ίδιους τους εκπαιδευτικούς και στις ίδιες τις σχολικές μονάδες, καθώς και την ανάληψη της ευθύνης για τα αποτελέσματα των μαθητών τους. Αντί να επικρίνουν κάποια ακατάλληλα για τους μαθητές τους διδακτικά εγχειρίδια, να επιλέγουν συλλογικά άλλα καταλληλότερα, να επιλέγουν διαφόρων ειδών πηγές μ’ έναν έγκαιρο προγραμματισμό. Αυτό μπορεί να εισαχθεί αρχικά σε ορισμένες σχολικές μονάδες, που θα επιδείξουν τον δέοντα ζήλο και σε μια τάξη μόνο. Η επιλογή μπορεί να γίνεται λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες του μαθητικού πληθυσμού της μονάδας τους. Έχουμε την ισχυρή πεποίθηση ότι, αν εγκαταλειφθεί η λογική της γραμμικής αφήγησης της Ιστορίας και η λογική του ενός βιβλίου τουλάχιστον σε μια μόνο τάξη μέχρι να αποφασιστεί ο δεκαετής κύκλος σπουδών (δεκάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση) -εμπόδιο που επικαλείται η Επιτροπή-αυτό θα σημαίνει την εισαγωγή ενός εντελώς νέου τρόπου διδασκαλίας και μάθησης, που είναι, πιστεύουμε, η ουσία μιας μεταρρύθμισης και όχι μια απλή προσθαφαίρεση ύλης ή μετάθεση διδακτικών περιόδων από ένα κεφάλαιο σ’ ένα άλλο ή συστάσεις προς τους εκπαιδευτικούς για τη χρήση πολλαπλών πηγών, τις επισκέψεις σε μουσεία κ.λ.π., γιατί όλα αυτά πάνε χρόνια και που τα γνωρίζουμε και που τα συζητάμε μεταξύ μας, αλλά που λίγο τα εφαρμόζουμε, αγκυλωμένοι στην κάλυψη της ύλης και παραδομένοι στην ασφάλεια του μοναδικού βιβλίου ‘Ευαγγελίου’. Εάν μειωθεί δραματικά η διδακτέα ύλη και οι σχολικές μονάδες έχουν το δικαίωμα επιλογής μέσα από διάφορους θεματικούς κύκλους-αναφερόμαστε πάντα στο Λύκειο- θα μπορούν να επιλέγουν τους καταλληλότερους για τους μαθητές τους και να εφαρμόσουν όλες εκείνες τις νέες και κυρίως αποδοτικότερες, αλλά και πιο ευχάριστες μεθόδους διδασκαλίας. Όλη η Βυζαντινή περίοδος της Ιστορίας της Κύπρου μπορεί να διδαχτεί μόνο μέσα από το θεματικό κύκλο «Βυζαντινή Τέχνη της Κύπρου» με επισκέψεις σε βυζαντινές εκκλησίες και μουσεία (υπάρχει πλήθος πηγών που μπορούν να αναζητήσουν εκπαιδευτικοί και μαθητές). Οι πόλεμοι των Ελλήνων, που πάντα τους συγχύζουν οι μαθητές μας, μπορούν να ενταχθούν στο θεματικό κύκλο ‘Ιμπεριαλισμός’ (Περσική εκστρατεία κατά των Ελλήνων, Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, πόλεμος στο Βιετνάμ κ.ο.κ., με την αποικιοκρατία παράλληλα, σύγχρονη και αρχαία με ένα παγκόσμιο χάρτη (αναφέρουμε κάποια μόνο ενδεικτικά παραδείγματα). Τα γεγονότα, τα αίτια και οι συνέπειες, οι αντιδράσεις των ανθρώπων είναι διαχρονικές, οι μαθητές βλέπουν την Ιστορία στην ολότητά της, ασκούν την κριτική σκέψη, εργάζονται πολυπρισματικά με διάφορες πηγές, κάνουν συγκρίσεις, εντοπίζουν ομοιότητες και διαφορές, αντιλαμβάνονται την ιστορική συνέχεια και την αλλαγή, ξεφεύγοντας επιτέλους από την πλήξη της γραμμικής αφήγησης του ενός μεμονωμένου ιστορικού γεγονότος από το ένα σχολικό εγχειρίδιο. Ή ακόμα, πόσο ενδιαφέρον θα είχε για το μαθητή να δουλέψει σε ενότητες όπως η μετεξέλιξη των αρχαίων κοινωνιών της Ανατολ. Μεσογείου, ο θεσμός της δουλείας, η εμφάνιση και εξέλιξη των θρησκειών στις ακτές της Μεσογείου-κοιτίδας θρησκειών δίνοντας έμφαση στην κατανόηση των διαφορών και των ομοιοτήτων τους, γιατί παρουσιάζουν ομοιότητες, θέτοντας έτσι σε εφαρμογή τις αρχές της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, ή ακόμα η εξέλιξη της κατοικίας των ανθρώπων, της διατροφής, της διασκέδασης και τόσων άλλων δραστηριοτήτων που αφορούν το ανθρώπινο γένος. Εκτός και αν, ως εκπαιδευτικό σύστημα, πιστεύουμε ότι ο ρόλος της διδασκαλίας της Ιστορίας είναι να τονίζει στο μαθητή τη μοναδικότητα του δικού μας λαού σ’ αυτόν τον πλανήτη.
Προσωπικά, πιστεύουμε ότι η πρόταση που έχει κατατεθεί από τους Πανεπιστημιακούς για το αναλυτικό πρόγραμμα της Ιστορίας, χρειάζεται να περιλάβει κάποιες ουσιώδεις αλλαγές, κάποιες καινοτομίες, έστω και σε μία τουλάχιστον τάξη σε αρχικό στάδιο, η οποία εισηγούμαστε να είναι η Β΄ Λυκείου ή η Γ΄ Λυκείου (κοινού κορμού), ώστε πραγματικά να μπορεί να αποκαλείται μεταρρυθμιστικό μέτρο, γιατί πιστεύουμε ότι πραγματικά η διδασκαλία της Ιστορίας χρειάζεται τομές για να καταλήξει στο ζητούμενο όλων, εκπαιδευτικών, κοινωνίας και πολιτείας, που δεν είναι άλλο από τη μάθηση των μαθητών μας.

Μαρία Μαυραδά - Λύκειο Λακατάμιας
Βασίλης Καφαντάρης - Λύκειο Παλουριώτισσας vaskaf@gmail.com
(Εκπαιδευτικοί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση που συμμετείχαν στην Επιτροπή για τη διαμόρφωση των νέων αναλυτικών προγραμμάτων της Ιστορίας.

Λευκωσία
15 Απριλίου 2010

Γιατί χρειάζεται εκσυγχρονισμό η διδασκαλία της Ιστορίας; Δύο πρόσφατα παραδείγματα

Είστε γνώστες του γνωστού «σήριαλ» που παίζεται το τελευταίο χρόνο σχετικά με την υποτιθέμενη επιχειρούμενη αλλοίωση της κυπριακής ιστορίας. Από τα πολλά λόγια και τις θεωρητικές αντεγκλήσεις και τις θεωρίες συνομωσίας, είναι πάντα καλύτερη η
προσφυγή στα άφθονα παραδείγματα που μας δίνει γενναιόδωρα η κυπριακή πραγματικότητα.
Το πρώτο αφορά την πρόταση οικολογικά ευαισθητοποιημένου πολιτικού (και κάποιων στελεχών μεγάλου δημοκρατικού κόμματος) να κλείσει η Κυπριακή Δημοκρατία μονομερώς το οδόφραγμα της οδού Λήδρας στην Λευκωσία, διότι η τουρκοκυπριακή πλευρά αθέτησε την υπόσχεσή της για το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη.
Η πρόταση παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε στα κανάλια, αλλά δεν ρωτήθηκε αυτός που την εισηγήθηκε για τον αντίκτυπο, διεθνή και τοπικό, που θα είχε μια τέτοια ενέργεια, δηλαδή για το πώς θα την μετέδιδαν τα διεθνή ΜΜΕ, πώς θα την αντιλαμβάνονταν οι ξένες κυβερνήσεις, η ΕΕ και οι απλοί Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας. Ή αλλιώς, μια τέτοια ενέργεια θα τροφοδοτούσε τη δυσπιστία ή την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο κοινότητες του νησιού;
Το δεύτερο σημείο αφορά το περιστατικό του "παράτολμου" οπλίτη, που έδρασε αυτόβουλα και αγνόησε τις ρητές διαταγές της Εθνικής Φρουράς. Αντί αυτή η πράξη να καταδικαστεί άμεσα και ομόθυμα απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, αρκετοί πολιτικοί φορείς κι οι εκπρόσωποί τους άρχισαν να παίζουν με τις λέξεις, βρέθηκαν μάλιστα μερικοί ελληναράδες να διοργανώσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από στρατόπεδο ζητώντας την επιβράβευση και την «αποφυλάκιση» του νεαρού στρατιώτη.
Δηλαδή αυτοί που με τυμπανοκρουσίες ζητούν την αδιάκοπη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, καταστρατηγούν τον βασικό κανόνα του στρατού την πειθαρχία και κλείνουν το μάτι στους αυτοαποκαλούμενους υπερπατριώτες ενθαρρύνοντάς τους να ασκούν, με τις ασυνάρτητες κι ασύδοτες πράξεις τους, την εξωτερική και αμυντική μας πολιτική.
Την πολιτική άμυνας ενός κράτους δεν την ασκούν οι θερμόαιμοι νεαροί αλλά οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, η συντεταγμένη πολιτεία με τα όργανά και τους μηχανισμούς της.
Θα διερωτάται ίσως κανείς πώς συνδέεται η μελέτη της Ιστορίας, που βέβαια μας αφορά όλους αλλά κυρίως αυτούς που περηφανεύονται για την επαρκέστατη γνώση της, με τα παραπάνω παραδείγματα. Λοιπόν, αν όλοι αυτοί που ενθαρρύνουν με τα λόγια και τις πράξεις τους ασυνάρτητες κι επικίνδυνες ενέργειες, κι εισηγούνται μέτρα-πυροτεχνήματα, είχαν μελετήσει ενδελεχώς την ήττα της Ελλάδας κατά τον πόλεμο του 1897 θα ήξεραν ότι ένα κράτος δεν επιτρέπεται να παρασύρεται σε πόλεμο από υστερικές ενέργειες εθνικιστών και πατριδοκάπηλων. Θυμίζω ότι τον πόλεμο τον προκάλεσε η ελληνική κυβέρνηση της εποχής και ότι ο οθωμανικός στρατός αντεπιτιθέμενος έφθασε ως τις Θερμοπύλες όπου τον σταμάτησαν οι προτροπές των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής κι όχι η παλικαριά. Μετά την ταπεινωτική ήττα η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και της επιβλήθηκε Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που κράτησε ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Δυστυχώς αυτό κεφάλαιο της νεώτερης ιστορίας στο παρόν διδακτικό εγχειρίδιο περιορίζεται σε ένα μόνο σχόλιο του Θ. Βερέμη στη σελίδα 62.

Σημείωση:
Ο Προγραμματισμός διδακτέας ύλης Ιστορίας Κοινού Κορμού- σύμφωνα με τον οποίο διδάσκεται η πλειοψηφία των μαθητών- δεν περιλαμβάνει το «Μαύρο ‘97», ενώ o Προγραμματισμός διδακτέας ύλης Ιστορίας Κατεύθυνσης διαθέτει 3 δ.π στην ενότητα Προσπάθειες για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας μέσα στην οποία παρατίθεται το παράθεμα του Θ. Βερέμη.

σχόλιο:


Ανώνυμος είπε...
Μετά την συνάντηση Χριστόφια με τους συνδέσμους αγωνιστών φαίνεται ότι αυτοί έχουν διαπιστώσει μια υποχώρηση της κυβέρνησης και του υπουργού παιδείας και έχουν ξεσπαθώσει. Το κλίμα μερικές φορές θυμίζει προ-πραξικοπηματική περίοδο με κατηγορίες για παραχάραξη της ιστορίας , για εκπαιδευτικούς μειωμένων αντιστάσεων
Ότι υπολείπονται πατριωτισμού και ζητούν κάθαρση από περιπτώσεις εκπαιδευτικών
Που αμφισβητούν τα θέσφατα της εθνικοφροσύνης. Κατηγορούν την κυβέρνηση και τον υπουργό για ιδεολογικοποίηση της παιδείας- ιστορίας. Όταν στην εκδήλωση της 1ης Απριλίου στο Ελευθερία, μοίραζαν κονκάρδες με τον Γρίβα και το Ένωσης και αυτές να φοριούνται από μαθητές στα σχολεία, αυτό δεν είναι ιδεολογική προσπάθεια και παραχάραξη της ιστορίας . Ποιος συγκαλύπτει τον ρόλο του Γρίβα και προσπαθεί να τον εξαγνίσει στα μάτια της νέας γενιάς; συνεχίζοντας να κτίζει ιδεολογική κυριαρχία και να κεφαλοποιεί πολιτικά πάνω στην θυσία των αγωνιστών του ’55; Έχετε δει πουθενά αναφορές στους εργατικούς αγώνες των Κυπρίων, στον αντι-αποικιακό αγώνα της Κυπριακής αριστεράς, στις συλλήψεις και εγκλεισμούς σε κρατητήρια συνδικαλιστών την δεκαετία του ’50; Μήπως αυτές οι αποσιωπήσεις δεν αποτελούν προσπάθεια πολιτικής ηγεμονίας της εθνικοφροσύνης; H συμφιλίωση θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από την Ε/Κ κοινότητα , με την διαλεκτική- κοινωνική παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων της περιόδου, αντικειμενικά και σφαιρικά , χωρίς γαλάζιες η κόκκινες παρωπίδες .

ΜΕΡΑ ΔΗMΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ 26 ΦΛΕΒΑΡΗ

Οπου οι καθηγητές κι οι μαθητές ανέλαβαν πρωτοβουλίες, τα αποτελλέσματα ήταν πολύ θετικά και τα παιδιά ζητούν την επανάληψή της.
Στις φώτο στιγμιότυπα από δρώμενα και δράσεις στο Λύκειο Παλουριώτισσας

Παραπληροφόρηση και Κίτρινος Τύπος στήνουν μια συνάδελφο στο απόσπασμα

Δημοσίευμα "εγκριτης" "εφημερίδας":

"Πολιτικά ερωτηματολόγια δόθηκαν σε μαθητές"
(Τα σχόλιά μας σε παρένθεση)
"Πολιτικά γκάλοπ άρχισαν στα σχολεία με στόχο τον εξωραϊσμό των Τουρκοκυπρίων και την υλοποίηση του στόχου του υπουργείου για επαναπροσέγγιση.(δηλ. σύμφωνα με το συντάκτη οι "σωστοί" διδάσκοντες πρέπει να δαιμονοποιούν τους Τουρκοκύπριους). Η αρχή έγινε από το Λύκειο ....., στη Λευκωσία, στο οποίο οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτηματολόγιο. (Οι μαθητές συνέταξαν ερωτηματολόγιο με τη συμβολή της καθηγητρίας στα πλαίσια του μαθήματος)
Όπως αναφέρεται στο ερωτηματολόγιο, αυτό «εντάσσεται στο μάθημα του φετινού στόχου του Υπουργείου Παιδείας που είναι η καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας».
(Τι το κακό έχει ο παραπάνω στόχος;; Ποιον Κύπριο-Ευρωπαίο φοβίζει η καλλιέργεια ειρηνικής συμβίωσης με τους συμπολίτες του κατόχους ταυτοτήτων και διαβατηρίων της Κυπριακής Δημοκρατίας;;;)
Υπενθυμίζεται ότι η υλοποίηση του φετινού στόχου του Υπουργείου Παιδείας είχε προκαλέσει έντονες αντιδράσεις στις τάξεις των εκπαιδευτικών, με αποτέλεσμα η Οργάνωση των Καθηγητών να αποτρέψει την υλοποίηση των σχεδίων του υπουργείου που προνοούσε οργανωμένη μετάβαση εκπαιδευτικών και μαθητών στα κατεχόμενα. (τέτοια σχέδια ποτέ δεν προτάθηκαν//
Στο ερωτηματολόγιο του εν λόγω Λυκείου επανέρχεται το θέμα της ανταλλαγής επισκέψεων με ερώτηση που είναι διατυπωμένη με τέτοιο τρόπο ώστε οι μαθητές να ταχθούν υπέρ.
(Γιατί σώνει και καλά πρέπει να βγαίνουν αρνητικά συμπεράσματα για τους Τουρκοκύπτιους κύριε "εκπαιδευτικέ";;)
Όπως δήλωσε στη «Σ» εκπαιδευτικός, τα ερωτήματα που υποβάλλονται για να απαντήσουν οι μαθητές είναι με τέτοιο τρόπο διατυπωμένα, ώστε οποιαδήποτε απάντηση δοθεί να εξαχθούν θετικά συμπεράσματα για τους Τουρκοκύπριους και να περάσει το μήνυμα ότι δεν ευθύνονται σε τίποτε για τα όσα ακολούθησαν της ανεξαρτησίας μέχρι το 1974 και εμμέσως επιρρίπτεται ευθύνη στους Ελληνοκυπρίους.
(Υπάρχει κυπριακό πολιτικό κόμμα που θεωρεί ότι οι η Τουρκοκυπριακή κοινότητα ευθύνεται για την εισβολή;;;;)
Το ερωτηματολόγιο ετοιμάστηκε από τη φιλόλογο του σχολείου ........ και εντάχθηκε στο πλαίσιο του μαθήματος της Κοινωνιολογίας. "

(Απόσπασμα από άρθρο στην εφημ. Σημερινή):www.sigmalive.com/simerini/news/social/120721

Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο μπορεί να ασκηθεί κριτική στο ερωτηματολόγιο
αυτό όμως μπορούσε να γίνει καλόπιστα, να συζητηθεί και να οδηγήσει σε μια πιο αναλυτική διατύπωση κάποιας ερώτησης. Η παρατήρησή μου αφορά τη διατύπωση της ερ.12,
όπου αναφέρεται: "Γνωρίζεις ότι υπάρχουν πολλοί ΤΚ αγνοούμενοι και πρόσφυγες μετά τις διακοινοτικές διαταραχές του 1963-1964, το 1967 και το 1974;"
Θα πρότεινα αντί για "διαταραχές" απλά ταραχές,το 1967 ως επεισόδιο της Κοφίνου και το 1974 εισβολή και εκτελέσεις αμάχων.

Σε καμία περίπτωση η παρατήρησή μου δεν αναιρεί τη χρησιμότητα εργασιών και ερευνών μαθητών και καθηγητών που προάγουν τη συναδέλφωση και την ειρηνική συνύπαρξη Ε/Κ και Τ/Κ.

Οργάνωση (??Εθνικιστών??) Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Κύπρου

Αλήθειες και ψέματα για τις διακοινοτικές συγκρούσεις του 1963 - 1964
Ανεξεταστέα στην Ιστορία η ΟΕΛΜΕΚ Π0λίτης 25 Ιαν 2009

http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=849136&-V=articles
Εύστοχες παρατηρήσεις του Μ. Δρουσιώτη για την ανακοίνωση του προεδρείου της ΟΕΛΜΕΚ

Ως γνωστόν μια αγαπημένη ασχολία που απορροφά πολύ από την ενέργεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας των καθηγητών είναι η ανελλιπής παρακολούθηση των ανακοινώσεων του νέου Υπουργού Παιδείας, οι οποίες τώρα πια δεν παιρνούν απαρατήρητες όπως των προκατόχων του. Η ΟΕΛΜΕΚ "σκανάρει" κυριολεκτικά τα πάντα, εξετάζει το συντακτικό, ευθύ και πλάγιο λόγο εξονυχιστικά μέχρι κεραίας κι έχει αυτοανακυρηχτεί σε υπερασπιστή των ελληνοχριστιανικών ιδεωδών. Αλήθεια δείχνουν τον ίδιο ζήλο για τα άλλα θέματα της παιδείας, την προώθηση της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ας πούμε??? Γιατί τα παιδιά μας ασφυκτιούν στα σχολεία??? Γιατί θεριεύει η νεανική παραβατικότητα και τα κρούσματα ρατσισμού?? Γιατί οι νέοι συνάδελφοι νιώθουν ότι είναι στο περιθώριο??
Αυτά δεν τους συγκινούν για άλλα πάλλεται η ψυχή κι η γραφίδα τους.
Αν κρίνουμε από τη στάση και τις δηλώσεις τους -κατ' ιδίαν πάντα- περί του "χειρότερου υπουργού, και της χειρότερης κυβέρνησης" αυτό που τους απασχολεί περισσότερο είναι η άλλοτε υπόγεια και άλλοτε φανερή υπόσκαψη της νέας εκπαιδευτικής πολιτικής (και της κυβέρνησης κατ' επέκταση).
Πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονταν πάντα δίπλα στην εξουσία και μέσα στους μηχανισμούς άσκησής της και δεν μπορούμε να αποδεχτούν το γεγονός ότι πια δεν θα μπορούν να επηρεάζουν πράγματα και καταστάσεις. Τέτοιοι τύποι απαντώνται σε όλες τις κρατικές υπηρεσίες και είναι αυτοί που θεωρούν κεκτημένο δικαίωμά τους να λειτουργούν κυρίως για την εξυπηρέτηση των συμφέροντων τους, αγνοώντας προκλητικά τις ανάγκες του λαού και του φορολογούμενου πολίτη.
Αλλού η δράση τους είναι αθόρυβη, στον τομέα της εκπαίδευσης νιώθουν ότι βρίσκονται στο προνομιακό τους πεδίο, φωνασκούν, προκαλούν, ξιπάζονται διότι στο στενό τους μυαλό την θεωρούν τσιφλίκι, μονοπώλιό τους, όπως άλλοτε τα ιερατεία των Φαραώ κι η ιερά εξέταση του Πάπα ... τόσο γνήσιο "ελληνικό" "πνεύμα". ...

7 Δεκεμβρίου Μέρα Μνήμης

Μια παρουσίαση (σε μορφή ppt) αφιερωμένη στους αντιστασιακούς που πέθαναν για τη Δημοκρατία σε δύο μέρη:

1ο Μέρος
http://docs.google.com/Presentation?docid=dfzwtxwg_6dgdr32d6

2ο Μέρος
http://docs.google.com/Presentation?id=dfzwtxwg_111zn2k8vgf

Ιστορία-Μεταξάς-Ευάνθης 2008

ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ στο ΒΗΜΑ Κυρ. 9-11-2008:

(απόσπασμα από το άρθρο Στην καρδιά του πολέμου http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15506&m=S03&aa=1 )

Το ενδιαφέρον άρθρο που παρουσιάζει μια έκδοση του National Geographic αναφέρει και τα εξής:

"Μεταξάς και Παπάγος
Πρώτον, στην επισήμανση ότι η νίκη στην Πίνδο και το αλβανικό έπος υπήρξαν το φυσικό αποτέλεσμα της σωστής προεργασίας και της προετοιμασίας στο στρατιωτικό επίπεδο, με ηγέτες τους δύο ικανότερους στρατιωτικούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος (όσο και αν αποδοκιμάζουμε τη δικτατορία του) υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα μυαλά της σύγχρονης στρατιωτικής τέχνης: πιθανότατα, αν είχε ηγηθεί του στρατού μιας Μεγάλης Δύναμης, θα είχε εξασφαλίσει μια θέση στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία.

Και τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον πλέον επιτυχημένο στρατιωτικό της σύγχρονης Ελλάδας, τον μόνο που έλαβε τον βαθμό του στρατάρχη. Η νίκη στην Πίνδο, επομένως, δεν υπήρξε μόνο αποτέλεσμα του ενθουσιασμού ή της παλικαριάς (ήταν ασφαλώς και αυτό), αλλά και του σοβαρού σχεδιασμού, της προσεκτικής προετοιμασίας, και της επενέργειας της παράδοσης, του ηθικού και της αίσθησης της τιμής του στρατού και των στελεχών του. Ηταν μια περίπτωση κατά την οποία δούλεψε σωστά το κράτος: για την επιστράτευση, την ομαλή μετακίνηση των μονάδων στο μέτωπο, τον ανεφοδιασμό τους, την ετοιμότητά τους. Οταν όλα αυτά συναντήθηκαν με τη λαϊκή αποφασιστικότητα για αντίσταση παρήγαγαν έναν στρατό που μπορούσε, έστω και με μέσα πενιχρά, έστω και σε ένα δύσκολο πεδίο, έστω και σε μια δύσκολη εποχή, να κατορθώσει αυτό που λογικά φαινόταν αδύνατον. "



Λίγα σύντομα σχόλια, ο Μεταξάς έγινε γνωστός ως φιλοβασιλικός πολιτικός και δικτάτορας

Καμιά μεγάλη μάχη και νίκη του ελληνικού στρατού δεν έχει τη αποκλειστική σφραγίδα του ως "ένα από τα σημαντικότερα μυαλά της σύγχρονης στρατιωτικής τέχνης". Υπηρέτησε στο γενικό επιτελείο κατά τους Βαλκανικούς και είχε έγκαιρα προειδοποιήσει για τις δυσχέρειες και τους κινδύνους της Μικρασιατικής εκστρατείας.

Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως στρατιωτικός ειδήμων και αναλυτής - αν βέβαια είχε αφήσει σπουδαίο θεωρητικό-συγγραφικό έργο όπως ο Liddell Hart , αλλά όχι και να δημιουργούνται τέτοιες λανθασμένες εντυπώσεις ώστε να αναγορεύεται ισάξιος του Ζούκοφ του Μακ Άρθρουρ και του Ρόμμελ.

Ως πολιτικός που γνώριζε τόσο καλά τα στρατιωτικά θέματα δεν δίστασε να επιβραβεύσει την αποπομπή - μετά το βενιζελικό κίνημα του 1935- από τον ελλ. στρατό 1500 δημοκρατικών στελεχών δηλ. των περισσοτέρων ικανων και μπαρουτοκαπνισμένων αξιωματικών, που οδήγησε πέρα από κάθε αμφισβήτηση στην αποδυνάμωση των ενόπλων δυνάμεων. Πολλοί από τους αξιωματικούς που τοποθέτησε αυτός και το παλάτι θαύμαζαν τους Ναζί και τους φασίστες και αργότερα συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις.

Φυσικά και υπήρχαν στην Ελλάδα εμπνευσμένα μυαλά και ψυχές που από το τίποτα έφτιαξαν στρατό ο λοχίας Άρης, ο απότακτος Σαράφης, οι βετεράνοι του ΄22 και του '40, οι φυλακισμένοι αριστεροί κ.α.

Δυστυχώς ο κρατικός μηχανισμός, που άφησε η δικτατορία μαζί με την αρπακτικότητα των κατακτητών, επέφερε στην Ελλάδα μια από τις μεγαλύτερες επισιτιστικές κρίσεις που γνώρισαν οι κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ που αφάνισε πολύ περισσότερους έλληνες από ότι οι ένοπλες συγκρούσεις.

Όσο για τον Παπάγο δεν αμφισβητούνται οι στρατιωτικές διοικητικές ικανότητές του, αλλά ας αναφέρει ο αρθρογράφος τις τολμηρές επιχειρήσεις που διεύθυνε, από ποια απόσταση τις παρακολουθούσε και πόση υλική και αριθμητική υπεροχή διέθετε στην τελευταία πολεμική επιχείρηση που ήταν επικεφαλής.

Υ.Γ Κύριοι προφεσόρες του ιδρύματος Κων. Καρ. ελλοχεύει ο κίνδυνος η αγωνιώδης προσπάθειά σας αναθεώρησης της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας να σας υποσκάψει επιστημονικά τόσο, ώστε να γίνετε παράδοξο σημείο αναφοράς των μελλοντικών ιστορικών και ιστοριογράφων.

Ευάνθης Χατζηβασιλείου είναι επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών...Υπήρξε επίσης, ο συντονιστής των τυπογραφικών εργασιών της έκδοσης "Κωνσταντίνος Καραμανλής: Αρχείο, γεγονότα και κείμενα" (Αθήνα, 1992-1997) και συντάκτης τριών τόμων της...και ένας εκ των συγγραφέων του εγχειριδίου Ιστορίας της Γ' Λυκείου ΟΕΔΒ 2008

Δικοινοτικές ταραχές 1964

"Hah!! We've given those Turkish Cypriots a nasty leak to worry about their end of the boat..."

Daily Express on 2 March 1964

ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ

ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ (127) ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ