EIMAΣTE ALERT!!!

Γιώργος Μύαρης ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ "10 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΚΑΟΥΜΠΟΫΔΕΣ":
ΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ "ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΣΜΟΥ" ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ, ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΝΩΡΙΣ.
Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ -ΣΤΗΝ ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗ- ΩΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ [Και δεν πρέπεινα είναι] ΤΑΥΤΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ, ΙΔΙΩΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ "ΣΩΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ".
ΕΧΕΙ ΥΠΟΦΕΡΕΙ [ΚΑΙ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΕΙ] ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ.
ΑΡΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΑΣΚΟΥΝ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΔΙΟΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΚΟΝΤΙΝΟ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ -ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΑΣ ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΜΕ: ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΑΛΛΟΙ ΤΟΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΑΝ ΚΑΤ΄ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ ΤΟΥΣ, ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ ΕΠΙ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ.
ΑΛΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. ΑΛΛΟ Η ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ Η ΑΝΑΓΚΗ ΒΑΘΙΩΝ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ!

28 Μάρτιος 2009 3:52 μμ

1956 Κοινή έκκληση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων -Πηγή- ΚΥΠΡΟΣ ΑΓΓΛΟΚΡΑΤΙΑ

Η φωτοτυπία της έκκλησης δημοσιεύτηκε από τον ιστοριοδίφη-ερευνητή ΑΡΙΣΤΕΙΔΗ ΚΟΥΔΟΥΝΑΡΗ στον Ζ' τόμο της επιστημονικής Επετηρίδας της Κυπριακής Εταιρείας Ιστορικών Σπουδών (Λευκωσία, 2005).

Το ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού

Ενα άρθρο της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΣΧΙΝΑ που δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 26-03-2005

Τον ρόλο των κληρικών στην Ελληνική Επανάσταση εξήρε ξανά, ο (τότε) αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Οχι μονάχα επειδή πάντοτε η επίκληση ενός ένδοξου παρελθόντος παρηγορεί για τις οδύνες του παρόντος, αλλά κυρίως γιατί με αυτές τις κορόνες ο ομιλών επικυρώνει και εξαίρει το ιδεολογικό εκείνο σχήμα του οποίου είναι διακεκριμένος εκφραστής: τον «ελληνοχριστιανικό» πολιτισμό μας.
Κάθε ιστορία χρειάζεται τον ενοποιητικό μύθο της -όλες οι εθνικές ιστορίες εκφράζονται με αφηγηματική μορφή. Κι όλες αναπαρίστανται με την κατασκευή ενός συλλογικού υποκειμένου -του ζωντανού έθνους-, τη μοίρα του οποίου παρακολουθούμε να εκδιπλώνεται μέσα από μια περιπετειώδη, συναρπαστική αφήγηση, η οποία υφαίνει όχι μόνο τη διαχρονική υπόστασή του, αλλά και την τρέχουσα ταυτότητά του. Το "έθνος" ως ένα τέτοιο υποκείμενο είναι εξ ορισμού ηρωικό. Ακολουθεί έναν δρόμο μονάχα: αυτόν της αέναης ανέλιξης και ανάτασης προς το μέλλον, προς την πρόοδο, την τελείωση και την αθανασία. Ο ήρωας της δικής μας εθνικής αφήγησης -το ελληνικό έθνος- για να συγκροτηθεί ως ενιαίο ιστορικό υποκείμενο έπρεπε να ενταχθεί σ' αυτήν ακριβώς τη συνέχεια, διατρανώνοντας τη διαχρονική «ουσία» του. Ηταν αναγκαίο, λοιπόν, να εφευρεθεί μια νέα εθνική «παρελθοντολογία», που θα κάλυπτε τα κενά, θα πρότεινε τους κύριους άξονες μιας πειστικής ιστορικής πλοκής και θα ενέτασσε ένα μέχρι τότε άμορφο σύνολο μνημών, μνημείων και ιδεών σε ένα ευθύγραμμο αφηγήσιμο ιστόρημα. Ηταν απαραίτητο να συναρμολογηθεί ένα σώμα, με τις δυσμορφίες του, έστω. Υπάρχουν τρόποι να τις καλύψει κανείς. Υπάρχουν τα λαμπερά ενδύματα, η ρητορεία, η αποχαυνωτική παράθεση υπερθετικών -βελόνι και κλωστή η καπηλεία λαϊκών αγώνων και θυσιών, επιδέξια ραφή η υπεξαίρεση ατομικών αισθημάτων και χειρονομιών. Πίσω από αυτή τη φανταχτερή φορεσιά κρύβεται μια αλλοπρόσαλλη κατασκευή που καμώνεται τη συμπαγή και ενιαία, ενώ σπαράσσεται από εσωτερικές εντάσεις και αξιακές αντιθέσεις.

Ο Ελληνας πολίτης είναι ο μόνος ίσως στην Ευρώπη που αναγνωρίζει στην ταυτότητά του, πλάι στα κοσμικά, και θρησκευτικά στοιχεία. Γιατί ο καθολικισμός δεν είναι προϋπόθεση της γαλλικής εθνικής ταυτότητας, ούτε ο προτεσταντισμός της γερμανικής, ενώ η Ορθοδοξία συνιστά, στα καθ' ημάς, απαραίτητη προϋπόθεση.
Να ο λόγος για τον οποίο ακόμα και σήμερα η Ελλάδα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου δεν έχει καταστεί δυνατή η θεσμική ολοκλήρωση του χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Ολα τα ελληνικά Συντάγματα επαναλαμβάνουν περίπου ταυτόσημα διατάξεις από τις οποίες προκύπτει μια «ιδιαίτερη» και «προνομιακή» σχέση ανάμεσα στην Ορθοδοξία και το έθνος. Αυτήν ακριβώς τη σχέση θέλησε να υπενθυμίσει ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με την ευκαιρία των εορτασμών για την εθνική «παλιγγενεσία», επιβεβαιώνοντας, για μια ακόμη φορά, τις εθνικοθρησκευτικές του θεάσεις, οι οποίες ταυτίζουν την Ορθοδοξία με την Ελλάδα, και το έθνος με το Γένος. Και φυσικά, την ανέξοδη ρητορεία του, που προσεταιρίζεται τον ανώνυμο ηρωικό παπά, με το ντουφέκι κρυμμένο κάτω από τα ράσα και το μπουρλότο έτοιμο, και αποσιωπά τα «απατεών» και «εξωλέστατος» με τα οποία στόλιζε τον Παπαφλέσσα ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ή τους αφορισμούς που εκτόξευε η επίσημη Εκκλησία επί της κεφαλής των «απονενοημένων φυγάδων και αποστατών», των «παραβατών θείων νόμων και κανονικών διατάξεων», όπως ονόμαζε τους αγωνιστές.

Ευτυχώς που τα σημερινά παιδιά δεν υποχρεώνονται πια στις γιορτές του σχολείου να απαγγέλλουν εκείνο το αμίμητο στιχούργημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «Καλόγερε, τι καρτερείς, κλεισμένος μες το Κούγκι», ούτε να αναπαριστάνουν, πλάι σε ετοιμόρροπα σκηνικά από φελιζόλ, «κρυφά σχολειά» που ποτέ δεν υπήρξαν.

Ο πρώτος αφορισμός του Κολοκοτρώνη στα 1806

Ο Θοδωρής Κολοκοτρώνης αφορίστηκε το 1806 μαζί με τους άλλους κλεφτοκαπεταναίους της Πελοποννήσου
Οι απλοϊκοί άνθρωποι, εκείνο τον καιρό, περισσότερο έτρεμαν τον αφορισμό και από τον ίδιον το θάνατο. Ακόμη κι ο Κολοκοτρώνης επηρεάστηκε από τον αφορισμό του Γρηγορίου του Ε΄ στα 1806. Οταν τον επόμενο χρόνο, στα 1807 βρέθηκε κουρσάρος πλέον στη Χαλκιδική, έστειλε ένα μήνυμα στον εξόριστο τότε, από τον σουλτάνο, στο Αγιον Ορος, Γρηγόριο τον Ε΄ που του 'γραφε ότι εκείνος τον κατάντησε έτσι: «Εσύ μου 'γραψες την προδοσία στο χαρτί αλλά εγώ θα σου τη γράψω στο κούτελο». Η απάντηση του πρώην αλλά και μελλοντικού Πατριάρχη ήταν ότι όλα έγιναν «κατά θείαν παραχώρησιν»!

Για το 1806 γράφει ο Θ. Κολοκοτρώνης στα απομνημονεύματά του:
Ἡ ἀναφορὰ τῶν Τούρκων συμφωνεῖ μὲ τὰς πληροφορίας τοῦ Καμπινέτου τῆς Γαλλίας, ὅτι νὰ χαλάσουν τοὺς Καπεταναίους, τοὺς λεγομένους κλέφτας, καὶ τοὺς Καπεταναίους τῶν καραβιῶν, διατὶ μία ἡμέρα ἠμποροῦν νὰ κάμουν ἐπανάστασιν. Τότε κάμνει ἕνα φερμάνι ὁ Σουλτάνος νὰ σκοτώσουν τοὺς κλέφτας. Ἀφοριστικὸ ἔρχεται τοῦ Πατριάρχου διὰ νὰ σηκωθεῖ ὅλος ὁ λαός, καὶ ἔτζι ἐκινήθηκεν ὅλη ἡ Πελοπόννησος, Τοῦρκοι καὶ Ρωμαῖοι, κατὰ τῶν Κολοκοτρωναίων. Τὸν Αὔγουστον ὑπῆγα εἰς Ζάκυνθον. Τὸν Σεπτέμβρη ἐβγῆκα ἔξω, καὶ Ἰανουάριον 1806 ἦλθε τὸ διάταγμα καὶ μᾶς ἐκυνήγησαν (1). Ὁ Πετιμεζᾶς, ὁ Γιαννιᾶς καὶ ὁ Ζαχαριᾶς ἦτον χαμένοι πρωτύτερα, καὶ εὑρέθηκα μὲ μόνον 150.

Κατά το κυνηγητό τους, ο αδερφός του προδόθηκε από καλόγερο.

Ὁ Γιάννης δὲν εὗρε τὸν φίλον του, ἐπῆγε εἰς τοὺς Αἰμυαλούς, μοναστήρι, τοῦ ἔδωκε ἕνας καλόγερος φαγὶ καὶ ἔπειτα ἐπῆγε, ἔδωσε εἴδησιν εἰς τοὺς Τούρκους, ἐπῆγαν, τὸν πολιόρκησαν εἰς τὸν ληνὸν καὶ τὸν ἐσκότωσαν.

Ο Γιάννης (Ζορμπάς) Κολοκοτρώνης με 5 συντρόφους του πολιορκήθηκε στο ληνό του μοναστηριού. Οι Τούρκοι έβαλαν φωτιά για να τους βγάλουν και χάθηκαν όλοι κατά την έξοδό τους. Ο Θοδωράκης είχε ορκιστεί να κάψει το μοναστήρι μόλις γυρίσει, αλλά τελικά τους χαρίστηκε.

http://lykawn.blogspot.com/

Η κατασκευή της Nεοελληνικής Ιστορίας Β'

Περί Λαβάρου και Π.Π Γερμανού

… Αν όντως είχε ανυψωθεί το περίφημο λάβαρο της επανάστασης αυτό θα το μνημόνευε ο ίδιος ο Π.Π. Γερμανός στα απομνημονεύματά του, που έγραψε λίγα χρόνια αργότερα. Για τον Παπαφλέσσα, γράφει με εμπάθεια και φανερή περιφρόνηση στα απομνημονεύματά του: «Γρηγόριος τις, Δικαίος λεγόμενος, αλιτήριος, απατεών, εξωλέστατος και ασυνείδητος περί μηδενός άλλου φροντίζων ειμή τίνι τρόπω να ερεθίσει την ταραχήν (βλέπε Επανάσταση) του έθνους διά να πλουτίσει εκ των αρπαγών». Επίσης τον αποκαλεί «χυδαίο, απαίδευτο, άπειρο, φτωχό, ποταπό, που ...κατήντησε εις αχαλίνωτον ενθουσιασμόν».
Από έγγραφα του γενικού αρχείου του κράτους που έφερε στην επιφάνεια ο Ε. Πρωτοψάλτης, αποδεικνύεται ότι το 1851 γίνεται πρώτη φορά λόγος για το λάβαρο και την ύψωσή του από τον Π.Π. Γερμανό, ο οποίος μόνο σε ένα πεδίο διέπρεψε, αυτό της τοκογλυφίας. Δάνειζε με βαρύτατο επιτόκιο (15%) ακόμη και σε μοναστήρια και εκκλησίες της δικαιοδοσίας του. Αν και βαθύπλουτος, το όνομά του απουσιάζει απ' όλους τους εράνους που έγιναν για την Επανάσταση. …

Λευτέρης ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

Η «κατασκευή»... της Ιστορίας!

Το 1870/71, στον εορτασμό για τα 50 χρόνια από την κήρυξη της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, με μια επίσημη τελετή γίνεται η ανακομιδή των λειψάνων του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης Γρηγορίου Ε΄ από την Οδησσό στην Αθήνα και η πανηγυρική ένταξή του στους ήρωες και πρωτεργάτες της Ελληνικής Επανάστασης. Επρόκειτο για μια ακόμη επινοημένη «κατασκευή» της Ιστορίας, διανθισμένη με το γραμμένο το 1872- κατά παραγγελίαν του Πανεπιστημίου Αθηνών- ποίημα «Στον ανδριάντα Γρηγορίου του Ε΄» του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη μέσω της οποίας ο Γρηγόριος Ε΄, ο άνθρωπος που όχι μόνο δεν υποστήριξε την Ελληνική Επανάσταση αλλά αντίθετα ήταν, μαζί με την πλειονότητα του ανώτερου κλήρου- σε αντίθεση με την πλειονότητα του λαϊκού κλήρου- ορκισμένος αντίπαλός της, αναγόταν σε σύμβολο του έθνους και σε νεομάρτυρα. Ήταν αυτός που στην Εγκύκλιο του Μαρτίου 1821 (μαζί με άλλους 22 ανώτατους κληρικούς) ισχυρίστηκε ότι η κυριαρχία των Οθωμανών ήταν θεόπεμπτη και όποιος οργανώνει ανταρσία εναντίον τους, όπως ο Υψηλάντης και ο Σούτσος, κινείται εναντίον τού Θεού και γι΄ αυτό η Εκκλησία τον αφορίζει και τον καταδικάζει σε αιώνια τιμωρία.
...

[ ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ ] Η «κατασκευή»... της Ιστορίας!
Μύθοι και σύμβολα μιας εθνικής επετείου
Του Χρήστου Κάτσικα xkatsikas@xkatsikas.gr
NEA Τρίτη 24 Μαρτίου 2009

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΗ-ΦΙΑΣΚΟ

O ΝΕΚΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ TΩΝ ΔΙΚΑΣΤΑΔΩΝ

ΕΝΑ ΚΟΣΜΟΣ ΝΕΚΡΟΣ

Ένας κόσμος νεκρός
πίνει το παγωμένο γάλα του
βάρκες πηγαίνουν έρχονται
φέρνουν κι άλλους νεκρούς
μητέρες χάνουν τα παιδιά τους
παιδιά κλαίνε γιατί χάνουν τις μητέρες τους
τέρατα χαρτοπαίζουν:
-Ρίξε το πέντε! ουρλιάζει ο νεκρός δολοφόνος
ξάφνου πάλι μιλάει
η κυρία σκατό και καρπούζι
ώσπου να βγάλει η κόκκινη σελήνη
το μαχαίρι της
και ν' αρχίσει να σφάζει.

συλλογή ΕΚΤΟΠΛΑΣΜΑΤΑ 1986 Μίλτος Σαχτούρης


Κι ένα πιο ελαφρύ τετράστιχο του

Μικελή Αβλιχου (kefalonitis.com):


Προς δικαστές

Οι δικαστάδες είναι κομιτάτον
Κάθε Παρασκευή των Αβοκάτων
Και δίνουν τα βραβεία με φρονιμάδα
Σ` εκειούς που κάνουν πρώτη μασκαράδα.

?ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΚΥΠΡΟΥ?

H ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΚΥΠΡΟΥ
του Συνασπισμού της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας
διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση
"Δεκεμβριανά 2008,
τρεις μήνες μετά.
Τι κάηκε-τι άνθισε".

Παρασκευή, 27.3.2009, ώρα 8μ.μ.
Ομιλητής: Δημ. Τζανακόπουλος, Γραμματέας ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ
Χαιρετίζουν:
Νεσιέ Γιασίν, Τάσος Χουβαρδάς.

Κεντρικά Κτήρια Πανεπιστημίου Κύπρου [Καλλιπόλεως]
Αίθουσα ΕΒ 107 [Νέα Πτέρυγα]

Μια δικαστική απόφαση που θα πυρπολούσε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα

"Αθώους έκρινε το Κακουργιοδικείο τους 10 αστυνομικούς για τον ξυλοδαρμό των φοιτητώνΛευκωσία
Το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Λευκωσίας αθώωσε και απάλλαξε σήμερα από κάθε κατηγορία τους δέκα αστυνομικούς που κατηγορούνται ότι κακοποίησαν δύο φοιτητές στις 20 Δεκεμβρίου του 2005 στη Λευκωσία. Την απόφαση του Κακουργιοδικείου ανακοίνωσε σήμερα ο Πρόεδρος του Γιασεμής Γιασεμή."

ΥΠΕΡ-ΒΟΛΙΚΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ...

gregoris

ανοιχτή συνάντηση συζήτηση αύριο (20Mάρτη) Παρασκευή ώρα 19.30 στην βιβλιοθήκη αγράμματα (περικλέους 82, παλιά λευκωσία) για την διοργάνωση πορείας διαμαρτυρίας

Για τον δημιουργό του Ιστορικού (πλέον) Περιοδικού

Ο Χρήστος Παπουτσάκης, η Κύπρος, και η υπερβολή της απουσίας



Χωρίς ιδιαίτερη μιντιακή κάλυψη (προς μεγάλη του χαρά άλλωστε!), ο Χρήστος Παπουτσάκης έδωσε μια, και πέρασε ως κοσμική ενέργεια στο διηνεκές, αφού άφησε τ’ αποτυπώματά του στους σκοτεινούς δρόμους της Ιστορίας. Άλλωστε γνώριζε από τον κρητικό αγωνιστή πατέρα του [απότακτο αξιωματικό του τακτικού στρατού, που τον θέρισαν ως «συνοδοιπόρο» οι παρακρατικοί του Εμφυλίου το 1947]: «ως άνθος μαραίνεται, και ως όναρ παρέρχεται, και διαλύεται πας άνθρωπος». Γι’ αυτό παρά τις διώξεις (επί δικτατορίας, μα και πρόσφατα… επί δημοκρατίας!), τις φυλακίσεις, τις στερήσεις, τις επιπρόσθετες έγνοιες και βαθιές απογοητεύσεις, ο αεικίνητος δημοσιογράφος και συνεπής Αριστερός πολίτης ήταν παρών διαρκώς: ο εκδότης του περιοδικού Αντί, ο φίλος που έδωσε βήμα λόγου σε διαφωνούντες πολλούς και ειδικά στις ανεξάρτητες αριστερές απόψεις του Δημήτρη Χατζή (σ’ εκείνη τη συνέχεια των διωγμών, αμέσως μετά την επιστροφή στην ποθητή πατρίδα!), ο άνθρωπος του «πειρατικού» Ράδιο-Αντίλαλος στις δύσκολες εποχές της μεταπολίτευσης, ο εκδότης με τον πλούτο ιδεών των εκδόσεων «Πολύτυπο», ο λάτρης των αντιφεστιβάλ, του κοινωνικών – πολιτικών παρεμβάσεων και των ιστότοπων («ψιλοbloger» κι ο ίδιος!). Ως δημοσιογράφος, τολμηρός κι ανιδιοτελής έναντι της διαπλοκής οικονομικών-πολιτικών παραγόντων (ποιος ξέχασε το περίφημο: «Κυβέρνηση Απαταιώνων!»;). Ως στοχαστής, επίμονος, ειλικρινής, αυστηρός, ακόμη και προς την Ανανεωτική - Ριζοσπαστική Αριστερά που πάντα στήριζε.

Ως σταθερός φίλος της δημοκρατικής και ενωμένης Κύπρου - από τους ξεχωριστούς, χωρίς υπερβολή, στον ελλαδικό χώρο! – είχε πάντα ανοικτές τις στήλες του Αντί στις πληγές της Κύπρου, στα προβλήματα και στην προβολή θέσεων που μπορούν να δώσουν οριστική απάντηση στο ερώτημα «το Τείχος του Αττίλα πότε (και πώς) θα καταργηθεί;». Το Αντί πραγματοποίησε αναρίθμητα δημοσιεύματα, όπως και τα περισσότερα πολυσέλιδα αφιερώματα από κάθε άλλο ελλαδικό περιοδικό, στο Κυπριακό πρόβλημα, που «αποτέλεσε μόνιμο σημείο αναφοράς ανά δεκαπενθήμερο στο Αντί. Η αρχή έγινε από το τεύχος 3, 5.10.1974, με τίτλο «από την Κύπρο με πίκρα...». Η σύνταξη του περιοδικού σημείωνε (σ. 17), μεταξύ άλλων, «μικρό αφιέρωμα στον αγώνα, στην πίκρα και την αγωνία του Κυπριακού Λαού». Μαρτυρίες εκατοντάδων Κυπρίων και φωτογραφικά στιγμιότυπα που συγκέντρωσε ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος. Το εξώφυλλο κάλυπτε φωτογραφία από την κηδεία του δολοφονημένου σοσιαλιστή Δώρου Λοΐζου από την ΕΟΚΑ Β΄. Αναφορές στην Κύπρο περιέχονταν και στις απαντήσεις που καταχωρούνταν στο δεύτερο μέρος της ερευνάς «Αριστερά, θέσεις και αντιθέσεις» (σ. 8-12).

Ξεχωριστής σημασίας ήταν το ειδικό αφιέρωμα του 1983 για το πολιτιστικό πρόσωπο της Κύπρου. Συνοδεύτηκε από ένα τριήμερο εκδηλώσεων με την παρουσία 40 Κυπρίων διανοουμένων, καλλιτεχνών, θεατρικού θιάσου και λαϊκών «ποιητάρηδων». Μνημονεύω ακόμη τα «αφιερωματικά» τεύχη για τα είκοσι χρόνια από την εισβολή του τουρκικού στρατού και για τα τριάντα χρόνια, με πολυάριθμες συνεργασίες για τη σφαιρική κάλυψη. Ειδικά στο τεύχος 822 (16.7.2004) ο Χ. Παπουτσάκης επεσήμαινε τα αδιέξοδα που σώρευσε η κατοχή, αλλά και την οργή της «κλίκας Μπους-Μπλερ και των ενεργουμένων της στην Ευρωπαϊκή Ένωση», την οποία «προκάλεσε το «ΟΧΙ» των Ελληνοκυπρίων στο απαράδεκτο σχέδιο Ανάν». Ο ίδιος θύμιζε ξανά δύο σημεία: «τον περίφημο ‘’φάκελο της Κύπρου’’ που παραμένει ερμητικά κλειστός (…), και τη στάση των ελληνικών ΜΜΕ, μια στάση που χαρακτηρίζεται από την αποσιώπηση και την συγκάλυψη. Με επιχείρημα ότι «το Κυπριακό δεν πουλάει», επιχείρημα ωστόσο που κρύβει όλες τις ενοχές των Ελλαδιτών για τα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στη μεγαλόνησο». Για να διαπιστώσει τη διαφορετική δυναμική που διαμορφώνει η πλήρης ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε., τη μη ικανοποιητική απόδοση των σχεδιασμών συμβιβαστικής λύσης, αλλά και την ωρίμανση που πρέπει να έφερε το πέρασμα του χρόνου στη σκέψη των ανθρώπων Κύπρου, Ελλάδας και Τουρκίας, ως προϋπόθεση για την «επιδίωξη μιας λύσης δίκαιης για όλους τους Κύπριους, μακριά από συμφέροντα και σκοπιμότητες τρίτων».

Συνοπτικά αναφέρομαι, ακόμη, στην κυπριακή κίνηση ηθικής/πολιτικής συμπαράστασης και τη χρηματική συμβολή μερικών δεκάδων αναγνωστών και φίλων του περιοδικού Αντί, εκεί στα τέλη Μαρτίου 2007, όταν δόθηκε η μάχη κατά της κατάσχεσης του περιοδικού μετά τη γνωστή δικαστική απόφαση υπέρ του θιγμένου (!) μηνυτή [γνωστή απόληξη μιας υπόγειας απόπειρας λογοκρισίας]. Οι αναγνώστες μα και όσοι στήριξαν και ακολούθησαν το Αντί «σε μια πορεία 34 χρόνων» αναγνώριζαν εκείνη της στιγμή την ιστορική αξία και την πολιτισμική σημασία που είχε η συνέχιση της έκδοσης του «ζόρικου» περιοδικού, αυτού του πολύτιμου κομματιού της ιστορίας του ελληνικού Τύπου. Με επιτυχία ολοκληρώθηκε στις 15.10.2007 στη Λευκωσία, και η εκδήλωση για την παρουσίαση της εξαιρετικής έκδοσης του Αντί και του Χρ. Παπουτσάκη «Αίμος. Ανθολογία Βαλκανικής Ποίησης» από τους πανεπιστημιακούς Νάσο Βαγενά και Παναγιώτη Νούτσο (διοργάνωση των «Φίλων του Αντί στην Κύπρο», του Υ.Π.Π., της Ε.Λ.Κ. και του Συνδέσμου Φιλολόγων -ΣΕΚΦ-ΟΕΛΜΕΚ). Ψυχή της έκδοσης ο Χρ. Παπουτσάκης, μιας έκδοσης που αναμένει ακόμη την αναγνώριση της αξίας της και από το κυπριακό αναγνωστικό κοινό, ανάλογης με την αποδοχή της σ’ όλες τις βαλκανικές χώρες, στις οποίες μεταφράστηκε, με συμβολική κατά της σύγχρονης τυραννίας πρόταξη του «Θούριου» του Ρήγα Βελεστινλή.

Επιπλέον, καταγράφω ότι ο Χρ. Παπουτσάκης, παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε ήρθε ως ομιλητής σε εκδήλωση του Δήμου Λεμεσού για τον Πλουτή Σέρβα τον Νοέμβριο του 2007, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα των Κυπρίων φίλων του. Επιπρόσθετα, κάλυψε με αντικειμενικότητα και πλουραλισμό τα γεγονότα των τελευταίων προεδρικών εκλογών. Και δεν παρέλειψε στο στερνό τεύχος του Αντί (τχ. 919, 11.4.2008, «αφιέρωμα» στον άλλο μεγάλο της παλιάς γενιάς, τον κριτικό λογοτεχνίας Αλέκο Αργυρίου) να αποχαιρετίσει τους ανά τον κόσμο αναγνώστες του με άρθρα για τον Πλουτή Σέρβα, και με αμεσότητα εντός των γεγονότων φωτογραφική, ειδησεογραφική και λογοτεχνική, όσων αφορούσαν τη διαδρομή «από τα οδοφράγματα της οδού Λήδρας στο μακρύδρομο της λύσης».

Στο «Αντίο» εκείνο σημείωνε με πλήρη γνώση των μελλούμενων: «Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι, ας μην τους κάνουμε δυσκολότερους με λόγια περιττά και ανούσιες φλυαρίες».

…Με δυσκολία διαβάζω στην πέτρα την

αρχαία…


Υ.Γ. Αντιγράφω: «Το Αντί πηγαίνει διακοπές. Θα είμαστε και πάλι μαζί με το τεύχος Φθινοπώρου. Οι διακοπές ας είναι ξέγνοιαστες για όλους. Γιατί το φθινόπωρο προβλέπεται ζωηρό. Για την ώρα καλό καλοκαίρι. Χ.Π.»
Γιώργος Κορφιάτης

ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Σειρά διαλέξεων του Πανεπιστημίου Λευκωσίας

Το φετινό θέμα της σειράς των διαλέξεων Ιωάννης Περιστιάνης του Πανεπιστημίου Λευκωσίας (Intercollege) είναι «Το ΚΚΚ – ΑΚΕΛ: Ιστορία, πολιτική και προοπτική», το οποίο θα καλύψει σε δύο κύκλους διαλέξεων ο Ρολάνδος Κατσιαούνης, διδάκτωρ Κοινωνικής Ιστορίας, πρώην επισκέπτης καθηγητής στα Πανεπιστήμια Οξφόρδης και Κέϊμπριτζ. Το θέμα του ΑΚΕΛ επιλέγηκε για διάφορους λόγους. Αποτελεί το παλαιότερο κόμμα της Κύπρου, αναμείχθηκε έντονα και αδιάκοπα στους κοινωνικούς και εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες καθόλη τη διάρκεια της ιστορίας του, συνέβαλε στη μαζικοποίηση των κοινωνικό-πολιτικών αγώνων, παρέμεινε κομμουνιστικό κίνημα παρά την παγκόσμια ανατροπή των υπαρκτού σοσιαλισμού και ανέδειξε κομμουνιστή Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας σε περίοδο όπου τα κομμουνιστικά κόμματα παγκοσμίως είτε συρρικνώνονται είτε αναγκάζονται να τροποποιήσουν την ιδεολογία τους. Γενικά, η πορεία, οι επιλογές και η προοπτική της κυπριακής αριστεράς δικαιολογημένα συνηγορούν υπέρ της σφαιρικής εξέτασης της ως σημαντικού κοινωνικού φαινομένου.

Οι διαλέξεις, οι οποίες είναι ανοικτές στο κοινό, θα γίνονται στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας κάθε Δευτέρα 7.00 μμ και θα είναι διάρκειας 50 περίπου λεπτών. Θα ακολουθεί συζήτηση. Η πρώτη διάλεξη θα γίνει στις 23 Μαρτίου 2009 και θα προλογισθεί από τον ανθρωπολόγο Peter Loizo, καθηγητή στο London School of Economics and Political Science. Συντονιστής της σειράς θα είναι ο δρ. Χρυσόστομος Σοφιανός.

«Το ΚΚΚ-ΑΚΕΛ: Ιστορία, πολιτική και προοπτική»

Εισηγητής: Δρ. Ρολάνδος Κατσιαούνης


ΚΥΚΛΟΣ ΠΡΩΤΟΣ – ΙΣΤΟΡΙΑ

Εισαγωγή: Peter Loizos

1. Η πρώτη περίοδος του μαρξισμού στην Κύπρο: 1921-1931

2. Το ΚΚΚ στα χρόνια της δικτατορίας: 1931-1940

3. ΑΚΕΛ - Η μαζική είσοδος της Αριστεράς στον πολιτικό στίβο: 1941-1949

4. Το ΑΚΕΛ, η έξαρση και οι αντιφάσεις του αντιαποικιακού αγώνα: 1950-1959

5. Το ΑΚΕΛ και η ασταθής Κυπριακή Δημοκρατία 1960-1974

6. Μετά από το 1974: το σύγχρονο ΑΚΕΛ και οι προοπτικές του

http://nekatomata.blogspot.com/2009/03/blog-post_19.html

http://www.intercollege.ac.cy/nqcontent.cfm?a_name=newsholder&ar_id=115&newsType=external

2009 Γερμανία: Ένας έφηβος στους επτά (14,4%) δηλώνει σφόδρα ρατσιστής. ;;Στην Κύπρο;;

Πολλοί γερμανοί έφηβοι δηλώνουν ρατσιστές, κάνουν χρήση ναρκωτικών και είναι εξαρτημένοι από τα βιντεοπαιχνίδια στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, σύμφωνα με ευρεία έρευνα που έγινε για τους νέους και τη βία.

Ένας έφηβος στους επτά (14,4%) δηλώνει σφόδρα ρατσιστής και το 29,7% από αυτούς κρίνει ότι "υπάρχουν υπερβολικά πολλοί ξένοι στη Γερμανία", σύμφωνα με την έρευνα του Ινστιτούτου Ερευνών και Εγκληματολογίας (KFN) του Ανόβερο, στη βόρεια Γερμανία.

Επίσης ποσοστό περίπου 4,3% των εφήβων εκφράζει έντονο αντισημιτισμό, ενώ ποσοστό 4,9% λέει ότι ανήκει σε ομάδα της ακροδεξιάς.

Η έρευνα, η οποία έγινε σε δείγμα συνολικά 44.610 εφήβων ηλικίας 15 ετών σε διάφορες περιοχές της Γερμανίας, έφερε επίσης στο φως εντυπωσιακά στοιχεία όσον αφορά τα βιντεοπαιγχίδια στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Μόνον το 4,3% των κοριτσιών, αλλά το 15,8% των αγοριών παρουσιάζει συμπεριφορά εξάρτησης από τα βιντεοπαιχνίδια και το Ίντερνετ, καθώς περνάει περισσότερες από 4,5 ώρες ημερησίως μπροστά σε έναν υπολογιστή.

Τρομοκρατημένος" δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε από τα στοιχεία αυτά, τα οποία παρουσιάστηκαν σε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο, έξι ημέρες μετά το μακελειό στη Γερμανία από έφηβο λάτρη των βιντεοπαιχνιδιών.

"Τα στοιχεία αυτά είναι τόσο υψηλά που μας δίνουν έναν καλό λόγο για να εντείνουμε τις προσπάθειές μας" στον αγώνα κατά της ακροδεξιάς, πρόσθεσε ο Σόιμπλε.

Επίσης όσον αφορά τα οινοπνευματώδη ποτά και τα ναρκωτικά, περισσότεροι από το ένα πέμπτο των εφήβων καταναλώνουν αλκοολούχα ποτά τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, ενώ το 14,3% έχει ήδη κάνει χρήση κάνναβης και το 4% σκληρών ναρκωτικών τύπου LSD ή κοκαΐνης".

Σημειώνεται ότι τα αποτελέσματα της έρευνας αναμένονταν με μεγάλο ενδιαφέρον στη Γερμανία, όπου η συζήτηση γύρω από τα βιντεοπαιχνίδια και τη βία των εφήβων έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις μετά το φόνο την περασμένη Τετάρτη 15 ανθρώπων από έναν 17χρονο που στη συνέχεια αυτοκτόνησε.

www.skai.gr " Ρατσιστές οι γερμανοί έφηβοι" 17/03/2009

Όταν το δικαίωμα ερώτησης γίνεται αντικείμενο καπηλείας …

(Αφιερωμένο σε όσους, όψιμα κι υποκριτικά, ανησυχούν για την εκπαίδευση των παιδιών μας.)
Το δικαίωμα των νέων παιδιών στα σχολεία, των μαθητών μας, να υποβάλουν ερωτήσεις ως μέσο αναζήτησης απαντήσεων στη διαδικασία μάθησης για οποιοδήποτε θέμα τους αφορά, συχνά απαξιώνεται και λοιδορείται από αυτούς που πάντα κρίνουν τους άλλους, ακόμα και τους μαθητές, με τα δικά τους ιδιοτελή δεδομένα και κριτήρια.
Όταν τα ίδια αυτά άτομα κρύβονται πίσω από «θέσεις» σε οργανώσεις και φορείς, υποβάλουν ερωτήματα για θέματα που είτε εκ της «θέσης» τους θα όφειλαν να γνωρίζουν, είτε επειδή πολλάκις τους έχουν διευκρινιστεί, καθόλου δεν ισχύει το ίδιο. Δηλαδή το φυσιολογικό ερώτημα των μαθητών αμφισβητείται ενώ το δικό τους ψεύτικο και ιδιοτελές ερώτημα όταν αγνοείται, παρουσιάζεται ως αδυναμία απάντησης, απαξίωση και έλλειψη «συναίνεσης».
Επειδή όλα αυτά αφορούν «ερωτήματα» που δημοσιεύτηκαν σχετικά με την προσπάθεια αναμόρφωσης των αναλυτικών προγραμμάτων, μια διαδικασία που λόγω ακριβώς της διαχείρισης της ως δημόσιο εγχείρημα, έχει αγκαλιαστεί τόσο από εκπαιδευτικούς όσο και από γονείς, τότε φυσιολογικά αυτά τα ερωτήματα μπορούν να απαντηθούν μόνο αντιστρέφοντας τα:
Ερωτώ λοιπόν, πότε προηγούμενα και σε ποια μεταρρύθμιση, έχει χρησιμοποιηθεί τόσο μεγάλος αριθμός μάχιμων εκπαιδευτικών που αποδέχτηκε να εργαστεί εθελοντικά και σε ελεύθερο χρόνο (που για κανένα μάχιμο εκπαιδευτικό δεν είναι ελεύθερος φυσικά);
Πότε η πολιτική βούληση για συναίνεση έγινε πράξη ώστε να εκπροσωπούνται τόσο σε επίπεδο συντονιστών (πανεπιστημιακοί) όσο και σε επίπεδο μάχιμων εκπαιδευτικών άτομα από όλο το πολιτικό φάσμα; Αλήθεια πόσοι θυμούνται την υιοθέτηση σε μια νύχτα από τον τότε Υπουργό Παιδείας του ενιαίου λυκείου; Πόσοι και ποιοι μάχιμοι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στην προσπάθεια αλλαγής του «αναλυτικού προγράμματος» της Γ’ λυκείου (ήταν μια διαδικασία προσθαφαίρεσης ύλης) το 2003; Ποιος μπορεί να μπορεί να σταθεί χωρίς ενοχές μπροστά σε γονείς και να εξηγήσει το έργο εκείνων των επιτροπών;
Πότε προηγουμένως έχουν γίνει τόσες πολλές συναντήσεις και διαλέξεις με πολιτικά κόμματα, εκπαιδευτικές οργανώσεις, οργανώσεις γονέων, εκπαιδευτικούς, μαθητές, γονείς και παρατάξεις εκπαιδευτικών για να εξηγηθεί το κάθε στάδιο προβληματισμού της επιτροπής αναμόρφωσης αναλυτικών προγραμμάτων;
Πότε προηγουμένως η όλη διαδικασία αγκαλιάστηκε με τόσο ενθουσιασμό από την πανεπιστημιακή κοινότητα της Κύπρου και της Ελλάδας με τόσες αξιόλογες συμμετοχές;
Πότε προηγούμενα έγινε κάτι ανάλογο χωρίς το κόστος για το δημόσιο να είναι δυσανάλογα μεγάλο;
Δεν αναμένω απαντήσεις στα πιο πάνω διότι όσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για την δημόσια παιδεία και τους ενδιαφέρει να προχωρήσει απρόσκοπτα η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, επειδή αυτή αφορά το μέλλον των παιδιών και το μέλλον του τόπου μας, είναι σε θέση να γνωρίζουν τις απαντήσεις διότι τις βιώνουν καθημερινά είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι.

Γιώργος Ζήσιμος

Τα μέλη της Επιτροπής για την αναμόρφωση των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών Ιστορίας

Οι εκπαιδευτικοί Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που συμμετέχουν στην Επιτροπή για την αναμόρφωση των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών Ιστορίας:

Μαρία Μαυραδά
Σάββας Σάββα
Aναστασία Χάματσου
Ρένα Χόπλαρου
Γιαλλούρης Γιώργος
Nικολάου Παναγιώτα
Γιώργος Κ. Γεωργίου
Κυπριανός Κουντούρης
Παναγιώτης Α. Λαμπίτσης
Xαραλάμπους Χαράλαμπος
Γιώργος Χαραλάμπους
Xαρά Μακρυγιάννη
Τίνης Αντώνιος
Kώστας Τίνης
Βασίλειος Παπασταύρου
Λούκας Περικλέους
Mάριος Επαμεινώνδας
Bασίλης Καφαντάρης
Kωνσταντίνος Στυλιανού
Γιάννος Σωκράτους
Eύα Νεοκλέους
Ξένια Ξενοφώντος – Γιουκκά

Υπενθυμίζεται ότι από την πλευρά των πανεπιστημιακών λαμβάνουν μέρος οι:
Χασιώτης Ιωάννης(συντονιστής της επιτροπής),
Μαργαρίτης Γιώργος, Χατζηβασιλείου Ευάνθης, Παπαπολυβίου
Πέτρος και Μιχαήλ Μιχάλης.

Καταδικάζουμε τη μισαλλοδοξία και το χαφιεδισμό και στηρίζουμε τους καθηγητές της Αγγλικής Σχολής

Μερίδα γονιών μαθητών της Αγγλικής Σχολής που επιθυμούν την μετατροπή του εκπαιδευτικού ιδρύματος σε «καθαρόαιμο» ελληνικό σχολείο, αλλά δεν τολμούν να το πουν ξεκάθαρα, έχουν εδώ και καιρό δημιουργήσει ιστοσελίδα την οποία χρησιμοποιούν για να σπιλώνουν και να διασύρουν καθηγητές του σχολείου, οι οποίοι έκαναν το «λάθος» να εφαρμόσουν εκπαιδευτικά προγράμματα και οδηγίες του Σχολείου τους.


Κάποιοι, προφανώς εκτός της Σχολής, σε μια προσπάθεια να στηρίξουν τους καθηγητές στο έργο που επιτελούν αλλά και να απαντήσουν στα ψεύδη και στις ανυπόστατες κατηγορίες μιας πολύ μικρής μειοψηφίας προχώρησαν και δημιούργησαν το δικό τους Διαδικτυακό χώρο και άρχισαν να συγκεντρώνουν υπογραφές στήριξης της Αγγλικής Σχολής και των καθηγητών της.


Το ψήφισμα στήριξης, όπως ονομάζεται, βρίσκεται στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.gopetition.com/petitions/inclusive-education.html και έχει μέσα σε λιγότερο από μία βδομάδα συγκεντρώσει εκατοντάδες υπογραφές και σχόλια προοδευτικών ανθρώπων. Το γεγονός αυτό έχει ενοχλήσει αφάνταστα, όπως πληροφορούμαστε, τη μερίδα των «ελληνοφρόνων» γονιών και των εξωσχολικών υποστηρικτών τους, αφού βλέπουν πως οι μέθοδοι τους δεν έχουν πέραση.
Διαβάστε και υπογράψτε το ψήφισμα στήριξης των καθηγητών της Αγγλικής Σχολής.

http://www.gopetition.com/petitions/inclusive-education.html

Μια ποιητική ρωγμή στο ιστολόγιο

Η ΛΗΘΗ (αποσπάσματα)

Ήρθαν όλοι επειδή τους
κάλεσα
ο συνετός με τη σωφροσύνη του
ο επιπόλαιος με τη βιασύνη του
ο προφήτης με το βουνό και
την εκκλησία του
ο ξυλουργός με τα πανύψηλα
δάση του
ο γλωσσολόγος με τα φωνήματα
τα μορφήματα και τους δεκάδες
φθόγγους του
...
... η λήθη είχε ζώσει
με στέμμα λησμονιάς
το ψηλό βουνό της αγάπης
που δύσκολα αποφασίζεις
να το ανέβεις άμα το έχεις
για κάποιον λόγο κατεβεί

Γιώργος Καλοζώης, δύο Ποιήματα
Η συνέχεια στον ιστοτόπο:

http://www.poiein.gr/archives/4175/index.html#more-4175

H έκθεση στις Πανελλήνιες εξετάσεις ΑΘΗΝΑ

AΘHNA ΕΠΙΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ
www.neapaideia-glossa.gr
Για όλους τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν και ενδιαφέρονται για τη διδασκαλία της Νεοελληνικής γλώσσας καθώς για την αλλαγή των εκπαιδευτικών μας πραγμάτων
Το περιοδικό ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ με αφορμή τη την έναρξη του διαλόγου για την αλλαγή του εξεταστικού συστήματος και την απόφαση για μείωση της βαθμολογίας της παραγωγής γραπτού λόγου(έκθεση)στις Πανελλήνιες εξετάσεις σάς προσκαλεί στην επιμορφωτική συνάντηση-συζήτηση με τίτλο:
«Από τη γλώσσα του σχολείου και των εξετάσεων στη «γλώσσα» του διαλόγου για την παιδεία»

Θα μιλήσουν :
• Ο κ.Αθαν.Γκότοβος,Καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με θέμα: “Tabula rasa, lingua restricta. Ζητήματα σοβαρότητας και αξιοπιστίας σε έναν ακόμη διάλογο για την παιδεία»
• Ο κ. Γιάννης Χάρης, μεταφραστής, επιφυλλιδογράφος της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ
με θέμα: «Θεμέλια γλωσσικής σχιζοφρένειας»
Παρεμβάσεις:
• Ο κ.Κώστας Μπαλάσκας, Επίτιμος Σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου με θέμα «Το λεγόμενο και το γραφόμενο»
• Ο κ. Κώστας Αγγελάκος, Επίκουρος καθηγητής του Ιονίου Πανεπιστημίου, Διευθυντής του περιοδικού ΝΕΑ ΠΑΙΔΕΙΑ με θέμα: « Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα: διορθώνοντας δύο μαθητικά γραπτά των τελευταίων είκοσι χρόνων»
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 19-3-2009,ώρα 18.30 στο βιβλιοπωλείο ΠΑΤΑΚΗ, Ακαδημίας 65.

«Αντί»σταθηκε

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΑ 75 ΤΟΥ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗΣ
Έκανε «Αντί»σταση με σκέψη και ανάγνωση

Δύσκολο είναι στις μέρες μας που υπάρχει το άγος της τηλεόρασης να αντιδράσεις, αλλά πρέπει να διαβάζουμε: εφημερίδες, περιοδικά, κείμενα...» έλεγε ο Χρήστος Γ. Παπουτσάκης, αρχιτέκτονας και «ψυχή» του ιστορικού περιοδικού «Αντί». Σχεδόν έναν χρόνο μετά το τελευταίο τεύχος, το 919ο, του «Αντί», άφησε χθες την τελευταία του πνοή στα 75 του, αφού πάλεψε καιρό με τον καρκίνο των πνευμόνων (από τον Οκτώβριο νοσηλευόταν στον Ευαγγελισμό).

Ο Χρήστος Παπουτσάκης γεννήθηκε το 1934 στα Χανιά και σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Δούλεψε στο γραφείο Δοξιάδη και έπειτα σε δικό του. Ίδρυσε και διηύθυνε επί 34 χρόνια ένα από τα σημαντικότερα και πολιτικά περιοδικά της Μεταπολίτευσης, το «Αντί» που έμεινε γνωστό και για τις πολιτιστικές παρεμβάσεις του. Το πρώτο τεύχος εκδόθηκε τον Μάιο του 1972.

Σε αυτό έγραφαν ο Μίκης και ο Γιάννης Θεοδωράκης, ο Γ.-Α. Μαγκάκης, ο Μποστ, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος κ.ά. Η χούντα το απέσυρε και κατέσχεσε τα φιλμ του δεύτερου τεύχους που ήταν έτοιμο, ενώ ο Χρήστος Παπουτσάκης συνελήφθη και βασανίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ.

Τον Σεπτέμβριο του 1974 κυκλοφόρησε ξανά το «Αντί», που εκδιδόταν ανελλιπώς κάθε 15ήμερο μέχρι τις 11 Απριλίου 2008. Στους μεταδικτατορικούς συνεργάτες του συμπεριλαμβάνονταν οι Θόδωρος Πάγκαλος, Γιάννης Καψής, Μάνος Χατζιδάκις, Αντώνης Καρκαγιάννης, Σπύρος Λιναρδάτος, Ανδρέας Λεντάκης, Σοφιανός Χρυσοστομίδης, Νίκος Χριστοδουλάκης, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Πέτρος Ευθυμίου, Γιώργος Σεφερτζής, Χρήστος Βακαλόπουλος, Νίκος Γιανναδάκης, Κώστας Παπαϊωάννου, Γιάννης Η. Χάρης, Χάρης Καμπουρίδης κ.ά.

Πάλεψε για το πλουραλιστικό άνοιγμα των μέσων ενημέρωσης και για την ελεύθερη ραδιοφωνία στήνοντας και εκπέμποντας το «πειρατικό» ραδιόφωνο Ράδιο-Αντίλαλος, με σήμα του Λουκιανού Κηλαηδόνη και τον Διονύση Σαββόπουλο παρόντα. Σημαντικές παρεμβάσεις του στον χώρο του πολιτισμού ήταν τα αντιφεστιβάλ.

«Οι αποχαιρετισμοί είναι πάντα δύσκολοι και σαν έτοιμος από καιρό θέλω να απευθυνθώ σε εσάς που τόσα χρόνια ζήσατε μαζί μας την περιπέτεια της έκδοσης του “Αντί” και να σας θυμίσω τις καλές αλλά και τις σκληρές μέρες που διατρέξαμε όλα αυτά τα χρόνια» έγραφε στο τελευταίο τεύχος του «Αντί», που έκλεισε καθώς δεν άντεξε να αντεπεξέλθει οικονομικά σε μήνυση ιδιοκτήτη μουσείου για «συκοφαντική δυσφήμηση». Και κατέληγε με ελπίδα: «Άλλοι πιο νέοι και πιο δραστήριοι από εμάς θα έλθουν ίσως στο μέλλον στη θέση μας»...

ΤΑ ΝΕΑ Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

Πόσοι «σεληνιασμένοι» μήνες θα περάσουν ακόμα;

Για του λόγου το αληθές:
ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
http://www.schools.ac.cy/klimakio/Themata/Epikaira/1821/theatrika/krifo_sxoleio.doc

Αφηγητής 1: Βρισκόμαστε στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Σ’ εκείνα τα χρόνια της σκλαβιάς οι τούρκοι έκλεισαν τα σχολεία για να μη μαθαίνουν γράμματα τα Ελληνόπουλα. Να μη μαθαίνουν τη γλώσσα, ούτε την ιστορία τους.
Αφηγητής 2: Όμως τα παιδιά βρήκαν άλλο τρόπο. Κάθε βράδυ, την ώρα που έβγαινε το φεγγαράκι, έπαιρναν την ευχή της μάνας τους και κρυφά –κρυφά, πήγαιναν στην εκκλησιά. Εκεί τους περίμενε ο παπάς, ο δάσκαλος…..

Έλεος «ελληνόπαιδες» κι ελληναράδες …
1. Υπάρχει κατά διάνοια ιστορική αλήθεια σ’ αυτόν το «θεατρικό» διάλογο που συνέγραψε μάλιστα διευθύντρια δημοτικού σχολείου;
2. Ποια η σκοπιμότητα της συνέχισης του εκμαυλισμού των παιδικών ψυχών;
3. Ποιος «Λειτουργός» αποφάσισε αυτές οι ασυναρτησίες να μπουν στην ιστοσελίδα του ΥΠΠ; Με ποια κριτήρια; Ποιες επιδιώξεις υπηρετούν;

απεργία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων τη δεκαετία του '50 στην Πάφο

Η ιστορία της πόλης μου
Πάφος
Οκτάωρο, κοινωνικές ασφαλίσεις κ.ά. -εργασιακά δικαιώματα που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα κατόπιν μεγάλων αγώνων. Πρώτος αγώνας η εξέγερση των εργατών στο Σικάγο τον Μάιο του 1886, που σηματοδότησε την αρχή των εργατικών επαναστάσεων ανά τον κόσμο. Η Κύπρος ακολούθησε πολύ αργότερα, με ιστορικό σταθμό τους αγώνες των μεταλλωρύχων και αμιαντωρύχων το 1948. Η απεργία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων τη δεκαετία του '50 στην Πάφο ήταν το μόνο όπλο κατά των άδικων εργοδοτών τους. Από το αρχείο της ΠΕΟ. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας φωτογραφίες, στη διεύθυνση Διογένους 1, Έγκωμη, Τ.Κ.1501 ή Τ.Θ. 21094, ή στην ηλεκτρονική διεύθυνση anastasia.siakalli@phileleftheros.com. Τηλ. 22744170. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΙΑΚΑΛΛΗ

οι πρωτοβουλίες για «δίκαιη και βιώσιμη λύση» του Κυπριακού και για επαναπροσέγγιση «βαδίζουν αργά», εκτός και αν η κοινωνική δυναμική τις επιταχύνει

Το 2008 ο κυπριακός λαός προχώρησε στην εκλογή ενός νέου προέδρου που έχει εξασφαλίσει ευρεία αποδοχή, συναίνεση και υποστήριξη από την πλευρά όλων σχεδόν των κοινωνικών και αρκετών πολιτικών δυνάμεων για να προωθήσει τον πρωταρχικό στόχο της πολιτικής του: την αναζήτηση κοινά αποδεκτής « δίκαιης και βιώσιμης λύσης» του Κυπριακού, η οποία θα είναι «ειρηνική λύση», που θα αποκαταστήσει τις βασικές ελευθέριες και των ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων» και την «πολιτική ισότητα των δύο κοινοτήτων».

Ο Γιώργος Μαυρογιώργος στο άρθρο του «Κυπριακό και εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» σημειώνει τα εξής:
«Η συγκεκριμένη συγκυρία προσφέρεται για να σχολιάσουμε τη θέση ότι η άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής δε μπορεί να είναι αποκομμένη από τις πολιτικές που ασκούνται σε άλλα πεδία (οικονομική, κοινωνική, εξωτερική, κ.α.). Μόνο έτσι η εκπαιδευτική πολιτική γίνεται κινητήρια δύναμη και μοχλός για τη διαμόρφωση και την άσκηση ευρύτερης κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής. Αυτό σημαίνει ότι συστηματικά συνδέουμε τις επιμέρους πολιτικές ώστε να συγκροτούν ενιαίο πλαίσιο αρχών και πρακτικών που με όρους συμπληρωματικότητας να προσδίδουν στα επιμέρους μέτρα προστιθέμενη αξία. Να το πούμε αλλιώς: το Κυπριακό συνδέεται άμεσα με τα εκπαιδευτικά και οι επιλογές για επιδίωξη «δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού» προϋποθέτουν τη στράτευση και ενεργοποίηση των κρατικών ιδεολογικών μηχανισμών, όπως είναι τα σχολεία. Αυτό σημαίνει ότι η αναζήτηση δίκαιης λύσης δεν είναι απλώς υπόθεση της «διπλωματίας»,των διαβουλεύσεων του Προέδρου της Δημοκρατίας και της παρέμβασης διεθνών οργανισμών. Τα σχολεία , με τη μορφή και το περιεχόμενο των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, με το σύνολο των εμπλεκομένων φορέων, καλούνται να αναπτύξουν «εσωτερική εκπαιδευτική πολιτική» που να αποτυπώνει και να αντανακλά τις συνιστώσες της εξωτερικής εκπαιδευτικής πολιτικής που ασκείται στο Κυπριακό.
Όσο τα σχολεία μένουν «ουδέτερα» ή τηρούν «στάση αναμονής» ή διαιωνίζουν εκπαιδευτικές πρακτικές που δεν προωθούν την ειρηνική συμβίωση, την αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό και την ισότιμη συνεργασία ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων ουσιαστικά αντιστρατεύονται την επιλογή για «δίκαιη και βιώσιμη λύση».Στην Κύπρο, ακούγονται ορισμένες φωνές που προτείνουν ως επιλογή την «απόσταση»(:μακριά η εκπαίδευση από την πολιτική) ή μια «στάση αναμονής» σε σχέση με τις διαδικασίες «επίλυσης του Κυπριακού». Μια τέτοια επιλογή δεν είναι, βέβαια, ουδέτερη, μια και αυτή δεν ευνοεί την ανάπτυξη πειστικών, ολοκληρωμένων και συγκροτημένων πολιτικών «επαναπροσέγγισης».

Μια εκπαιδευτική πολιτική με βασική συνιστώσα την «επαναπροσέγγιση»,στη συγκεκριμένη συγκυρία, αποκτάει, τα χαρακτηριστικά ριζοσπαστικής προοδευτικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης ,όταν οι διακηρύξεις γίνονται «υλική» δύναμη και αποτυπώνονται με συστηματικό τρόπο τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο των επιμέρους εκπαιδευτικών μέτρων. Από αυτή την άποψη ,η εγκύκλιος που έχει απευθύνει το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, με στόχο την «Καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης, αμοιβαίου σεβασμού και συνεργασίας Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή και την επανένωση της πατρίδας και του λαού μας» έρχεται για να υπογραμμίσει με τον πιο πειστικό τρόπο τη διαλεκτική σύνδεση του Κυπριακού και με τα Εκπαιδευτικά. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να αναπτύξουν ειδικές ενδοσχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες (εργασίες, εκδηλώσεις, συναντήσεις, διδασκαλία επιλεγμένων, κ.α.) για την προώθηση του συγκεκριμένου στόχου. Όπως, πολύ χαρακτηριστικά, υποστηρίζεται από πολλούς "ριζοσπάστες" παιδαγωγούς, το ζητούμενο, σε κάθε περίπτωση, είναι η υποστήριξη των εκπαιδευτικών ώστε να συνδέουν τον παιδαγωγικό τους λόγο και την εκπαιδευτική τους πράξη με την κοινωνικοπολιτική παρέμβαση και την κοινωνική πάλη για αλλαγή εκπαίδευσης και κοινωνίας .Σε μια τέτοια περίπτωση, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ευαισθητοποίηση των εκπαιδευτικών ώστε να είναι σε θέση να κάνουν συνειδητές επιλογές, αφού εξετάζουν τόσο τις αφετηρίες, τους σκοπούς και τις προεκτάσεις της πράξης τους όσο και τους υλικούς και ιδεολογικούς όρους που κυριαρχούν στην αίθουσα διδασκαλίας, στο σχολείο και στην κοινωνία.

Εναρμόνιση και επαναπροσέγγιση
Με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η εκπαιδευτική πολιτική καλείται να αποκτήσει τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό. Oι εκπαιδευτικές πολιτικές των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, φαίνεται ότι σιγά-σιγά εγγράφουν τάσεις για ενιαία ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική. Παρά τις διαφορές τους, και με όλες τις αντιφάσεις, τις εξάρσεις επιτάχυνσης ή ασυνέχειας, τις αναστολές και τις αναιρέσεις, συμμετέχουν σε ένα πρωτοφανή, για την ιστορία της εκπαίδευσης, σχεδιασμό εναρμόνισης που συνδέεται με μια μορφή θεσμικής διεθνοποίησης της εκπαίδευσης. Με πολιτικές υποστήριξης, συμπλήρωσης και επικουρικότητας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και γενικότερα σε μια Ευρώπη που αλλάζει, δρομολογούνται εξελίξεις που συνδέονται με το τέλος του μονοπωλίου του έθνους-κράτους και που αναδεικνύουν τάσεις ομοιοτροπίας και εναρμόνισης στην εκπαιδευτική πολιτική των κρατών- μελών.

Η κυπριακή εκπαίδευση καλείται να δώσει τη δική της εκδοχή "ευρωπαϊκού προσανατολισμού», βάζοντας στο επίκεντρο σημαντικά πολιτικά ερωτήματα που αναφέρονται στην κυριαρχία ενός νέου ευρωκεντρισμού, νέων μορφών ανισότητας και διακρίσεων, στην κυριαρχία ορισμένων πολιτισμικών αγαθών, τη διείσδυση των "δυνάμεων" της αγοράς στην εκπαίδευση κ. α.. Σε συνδυασμό με αυτά, η κυπριακή εκπαίδευση καλείται να δώσει ολοκληρωμένη και αποτελεσματική «ευρωπαϊκή» απάντηση στην πολιτική «επαναπροσέγγισης» που να υποστηρίζει την επίλυση του «κυπριακού» και την ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων.

Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, όσοι ασκούν εκπαιδευτική πολιτική καλούνται να εξετάζουν το βαθμό στον οποίο η επιλογή της εναρμόνισης συνδέεται με ουσιαστική μεταλλαγή των εσωτερικών δομών και του περιεχομένου της εκπαίδευσης και να αποφεύγονται μέτρα μηχανιστικής προσκόλλησης στην τροχιά της λεγόμενης εναρμόνισης. Η επιλογή της ευρωπαϊκής εναρμόνισης είναι αρκετά σύνθετη διαδικασία και από ο τι φαίνεται δεν προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία. Έχει εξασφαλισμένη ευρεία συναίνεση. Γιατί άραγε η εκπαιδευτική πολιτική της «επαναπροσέγγισης» προκαλεί κραδασμούς; Εδώ διαφαίνεται μια θεμελιακή αντίφαση. Είναι βέβαιο πως όσοι αντιτίθενται στο στόχο της συμφιλίωσης μέσα και από την εκπαίδευση συμβάλλουν σε μια ιδιότυπη ιδεολογική ρύπανση:«η σχολική ιστορία έχει γραφεί και μία είναι η τελεσίδικη εκδοχή της»,κ.α.. Αυτό εμποδίζει την προώθηση των στόχων της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που εμπεριέχει ως δομικά της στοιχεία την «ειρηνική συμβίωση»,τη «συνεργασία» και τον «αμοιβαίο σεβασμό» ανάμεσα σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους.
Θα υποστηρίζαμε ότι η επιλογή της ευρωπαϊκής εναρμόνισης εμπεριέχει ως δομικό της στοιχείο την πολιτική της επαναπροσέγγισης και μέσα από την εκπαίδευση. Δεν είναι δυνατή η άσκηση εκπαιδευτικής πολιτικής με αρχές εναρμόνισης και επαναπροσέγγισης, χωρίς την προώθηση συγκεκριμένων επεξεργασμένων, θεμελιωμένων και έγκυρων προτάσεων που να λαμβάνουν υπόψη τη συνύπαρξη και την ειρηνική συμβίωση δυο εθνικών κοινοτήτων (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι), άλλων κοινοτήτων (Μαρωνίτες , Αρμένιοι και Λατίνοι) και άλλων πολιτισμικών ομάδων(μετανάστες, τσιγγάνοι, κ.α.). Πρακτικές αδράνειας, σιωπής, απόσυρσης, συλλογικής αδιαφορίας ή παθητικής άρνησης στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος, των τοπικών κοινωνιών και της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν προσφέρονται για την ανάπτυξη κοινωνικής αλληλεγγύης και σύσφιξης των σχέσεων και για την προώθηση αρχών κοινωνικής δικαιoσύνης , αλληλεγγύης, σεβασμού και ισοτιμίας στο σχολείο και στην κοινωνία. Δεν ξέρω Τζούντο, αλλά καταλαβαίνω πως αρχή του είναι ότι ο καθένας από τους συμμετέχοντες ξεκινάει από την παραδοχή ότι ο «άλλος» διαθέτει δύναμη, ενέργεια και τεχνική. Αυτά τα αξιοποιεί συμπληρωματικά με τη δική του. Δεν είναι πως χωρίς τον «άλλο» δεν θα είχε «αντίπαλο»... Είναι που χωρίς την ισοτιμία του άλλου δεν μπορεί να αναπτύξει τις δικές του ικανότητες και ποιότητες!

ΕΥΧΑΡΙΣΤES ΣΤΟΝ ΠΑΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ

http://www.alfavita.gr/artra/art28_2_9_213.php

Κανεί πιον!!!

Η Πλατφόρμα Ε/κ και Τ/κ εκπαιδευτικών «Ενωμένη Κύπρος»
διοργανώσε με επιτυχία Δικοινοτική Πορείακαι συγκέντρωση
για την αλήθεια και την ελπίδα σήμερα
Σάββατο 7 Μαρτίου. Οι εκπαιδευτικοί και των δύο κοινοτήτων που συμμετείχαν έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ειρηνης και συνεργασίας. Τα ορατά κι αόρατα συμαρτοπλέγματα που στήνουν οι αντιδραστικές εθνικιστικές ομάδες δεν θα εμποδίζουν τον αγώνα μας για επανένωση όλων των Κυπριών. Οι διαρκώς ογκούμενες κοινές εκδηλώσεις μας δίνουν ζωή στην ελπίδα και κλονίζουν τα σωβινιστικά ψεύδη, την έχθρα και την διχοτόμηση.

Παιδεία και εκπαίδευση (πίσω από τις λέξεις)

Παιδεία και εκπαίδευση
Δ. Ν. Μαρωνίτης | Κυριακή 1 Μαρτίου 2009 BHMA

...οι περί Παιδείας και Εκπαίδευσης συζητήσεις που γίνονται, χρόνια τώρα, στον τόπο μας πραγματοποιούνται συνήθως από πρόσωπα που δεν έχουν εμπράγματη πείρα της εκπαιδευτικής μας πραγματικότητας· τούτο ισχύει κατ΄ εξοχήν για όσους αναλαμβάνουν από θέσιν ισχύος να ρυθμίσουν τις εκάστοτε επιπλοκές και εμπλοκές της...

Ως ρίζα και κορμός ενός πολύκλαδου δέντρου, η λέξη Παιδεία (δυσμετάφραστη ή και αμετάφραστη στις ξένες γλώσσες) εμφανίζει εξελισσόμενο, σημασιολογικό και λειτουργικό εύρος και βάθος. Οι αρχές της ανιχνεύονται στον Αισχύλο και στον Σοφοκλή, δηλώνοντας κατ΄ αρχήν την τροφή και την ανατροφή ενός παιδιού, αλλά και την καλλιέργεια ενός δέντρου. Στον Πλάτωνα η λέξη σαφώς πλέον αναβαθμίζεται και αναδεικνύεται σε μέτρο γνώσης και αρετής, καλύπτοντας τελικώς τόσο την πλατωνική οντολογία όσο και την πλατωνική επιστήμη. Η ίδια λέξη θεωρείται στην ελληνική αρχαιότητα ενίοτε συνώνυμη της νεαρής ηλικίας, ενώ σκοπίμως συνάπτεται κάποτε τόσο με την παιδεία όσο και με την παιδιά · σημαίνοντας την παιδαριώδη φλυαρία και ανοησία αφενός, το παίγνιο (ως διασκέδαση ή ως φιλόσοφη μέθοδο) αφετέρου. Στους Ρωμαίους η ελληνική παιδεία μεταφράστηκε όψιμα ως humanitas, και με το ιδεολογικό αυτό φορτίο υποστήριξε και υποστηρίζει εφεξή τις λεγόμενες ανθρωπιστικές σπουδές· άλλως πώς (κατά τη γνώμη μου κακώς): πειθαρχίες.

Πλησιέστερη ετυμολογικά και λειτουργικά προς τη ριζική παιδεία αναγνωρίζεται η μεταγενέστερη εμπρόθετη εκπαίδευσις, παράγωγη του ρήματος εκπαιδεύω, το οποίο, όσο βλέπω στα λεξικά, εμφανίζεται πρώτη φορά στον πλατωνικό Κρίτωνα, με τη σημασία του διδάσκω κάποιον κάτι ή εντυπώνω σε κάποιον κάτι με τη διδασκαλία - αυτού του είδους η εκπαίδευση αφορά ενίοτε και την προσαρμοστική άσκηση ενός ζώου.

Παραμένοντας στο κρίσιμο αυτό ζεύγος ( Παιδεία-Εκπαίδευση ) που συνιστά την κοινόχρηστη ως σήμερα ορολογία της σχολικής θεωρίας και πράξης, θα επιχειρήσω την άλλη Κυριακή μια, όσο γίνεται συντομότερη, σύγκριση των δύο ομογενών όρων, προκειμένου να φανούν κάποιες τυπικές συγκαλύψεις και επικαλύψεις, οι οποίες ευνοούν και συντηρούν ουσιαστικές παρεξηγήσεις. Θυμίζω σήμερα τα γνωστά και αυτονόητα: η λέξη εκπαίδευση έχει χρόνια τώρα εγκατασταθεί στη σχολική πρακτική, με ή χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, για να δηλώσει κυρίως τις δύο πρώτες βαθμίδες της. Στις μέρες μας επικράτησαν οι όροι πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε αντικατάσταση της στοιχειώδους και μέσης, που συνολικά ορίζονται ως Γενική Εκπαίδευση. Σε αντιδιαστολή προφανώς ο όρος παιδεία επιφυλάσσεται τιμητικά για την πανεπιστημιακού τύπου ανώτατη (πρόσφατα και ανώτερη) βαθμίδα. Παρά ταύτα η συντομογραφία ΑΕΙ αναλύεται στον επίτιτλο Ανώτατα (και Ανώτερα ) Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, οπότε η παιδεία φαίνεται να συμπάσχει, ονομαστικά τουλάχιστον, με την εκπαίδευση, διατηρώντας ωστόσο την ανωτερότητά της.

Εξάλλου η παιδεία, εκτός τώρα σχολικών ιδρυμάτων, έχει διευρυνθεί και ως περιεκτικός όρος του πολιτισμού, στα κεφάλαια προπάντων των γραμμάτων και των τεχνών. Από την άποψη αυτή η μετάφραση της ελληνικής λέξης παιδεία στη λατινική λέξη cultura έχει το προσόν ότι μας θυμίζει τη ριζική σημασία της ως καλλιέργειας, σε μεταφορικό τώρα επίπεδο. Προφανώς συνεχίζεται.