Λευκωσιάτικη Πρωτομαγιά
ΜΗΝ ΚΑΡΤΕΡΑΤΕ
Μην καρτεράτε να λυγίσουμε∙
μήτε για μια στιγμή,
μήδ’ όσο στην κακοκαιρία
λυγάει το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ.
πάρα πολύ αγαπήσει.
Φώτης Αγγουλές, Άτακτα, Χίος 1990
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΧΟΛΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Αμήχανη Πρωτομαγιά
Πώς θα αισθανόμουν τόσο αμήχανα σε μια πρωτομαγιάτικη εκδήλωση ούτε που μπορούσα να το φανταστώ. Όπως, μάλλον, και οι υπόλοιποι (λίγοι) Ελληνοκύπριοι που συμμετείχαμε σε δικοινοτική εκδήλωση στη νεκρή ζώνη, στο παλιό γήπεδο της Τσετίνκαγια. Αν και συνδιοργανωτές, οι Ελληνοκύπριοι ήταν κάτι σαν φιλοξενούμενοι στην εκδήλωση. Μαζεμένοι κάπου στη μία πλευρά του πλήθους, ανταλλάσσαμε σχόλια για την πενιχρή προσέλευσή μας, την ώρα που στο χώρο έμπαιναν τα μπλοκ των συμπατριωτών μας. Ούτε κι αυτοί ήταν πλήθη, αλλά είχαν παλμό, είχαν χρώματα, είχαν φωνή για τα συνθήματα, είχαν ρυθμό για τα χειροκροτήματα, είχαν σημαίες για να δηλώνουν την ιδεολογική τους απόχρωση, είχαν τη διάθεση να είναι εκεί...
Εμείς, όχι μόνο λίγοι, αλλά και απορημένοι, σε κάποιο βαθμό, για το πόσο λίγοι απομείναμε να συμμετέχουμε σε δικοινοτικές εκδηλώσεις όταν στα ονόματα των διοργανωτών δεν είναι τα "μεγάλα ονόματα". Ο Τουρκοκύπριος οικοδεσπότης υποδεχόταν στην εκδήλωση κάθε ομάδα με το όνομά της, υπογραμμίζοντας ότι μπροστά στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων του μόχθου και τη διάθεση για λύση και μόνιμη διευθέτηση δεν έχουν χώρο οι ιδεολογικές διαφορές. Όσοι βρίσκονταν ήδη στο χώρο της εκδήλωσης χειροκροτούσαν αυτούς που έρχονταν να προστεθούν συντεταγμένοι στην πρωτοβουλία. Πάνω στα τείχη μια άλλη ομάδα με κόκκινα λάβαρα και πανό που έγραφαν ότι οι φονιάδες των λαών θα λογαριαστούν με την ιστορία, συμμετείχαν από απόσταση. Ήταν οι Κούρδοι που δεν μπορούσαν να κατέβουν στη νεκρή ζώνη, δεν το επέτρεπαν οι "αρχές". Δίπλα μας ομάδες γυναικών με το αίτημα της ποσόστωσης, οι σημαίες της ομοφυλοφιλικής περηφάνιας, οι δίγλωσσες σημαίες του Κόμματος Νέα Κύπρος, μια οργάνωση φοιτητών με τις φωτογραφίες σπουδαστών που δολοφονήθηκαν στα τουρκικά μπουντρούμια τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η ποικιλία και η πολυχρωμία των Τουρκοκυπρίων μου έφερνε ναυτία. Τόσο πια λίγοι μείναμε οι Ελληνοκύπριοι που επιθυμούμε να ανταμώσουμε χωρίς τη σιγουριά της αιγίδας ενός μεγάλου κόμματος; Ο Τουρκοκύπριος οικοδεσπότης φώναζε με θέρμη ότι "εδώ απόψε είναι οι άνθρωποι του μόχθου αλλά και οι εργάτες του πνεύματος, οι τεχνίτες και οι καλλιτέχνες που βλέπουν μπροστά". Κι εγώ μετρούσα στους Ελληνοκύπριους τα μέλη κάθε ειδικής ομάδας στην οποία αναφερόταν ο άνθρωπος πάνω στη σκηνή. Το ίδιο ίσως να αισθανόταν και η Ελληνοκύπρια οικοδέσποινα, που είπε από το μικρόφωνο της εκδήλωσης αυτό που όλοι οι ελληνόφωνοι σκεφτόμασταν και σχολιάζαμε χαμηλόφωνα. Πως δεν είμαστε πολλοί, αλλά θα παραμείνουμε μέχρι το τέλος.
Δυο ώρες αργότερα η εκδήλωση είχε τελειώσει. Καθώς βαδίζαμε προς τις ελεύθερες περιοχές, μέσα στη σιωπή της νεκρής ζώνης που οδηγούσε σε μια αδηφάγα και ανίκητη αταραξία της "ελευθερίας" μας, από την άλλη πλευρά ακουγόταν φωνές παιδιών που έπαιζαν μέσα στο σκοτάδι. Και ήταν πολλά τα παιδάκια...
της Κατερίνας Στεφάνου
Κωδικός άρθρου: 869201
ΠΟΛΙΤΗΣ - 03/05/2009, Σελίδα: 2
για την αντιγραφή Γ.Μ.
Δημοσίευση σχολίου