Κυριακή 3 Μαΐου 2009

(??)...όταν στα ονόματα των διοργανωτών δεν είναι τα "μεγάλα ονόματα" (??)

Αμήχανη Πρωτομαγιά
Πώς θα αισθανόμουν τόσο αμήχανα σε μια πρωτομαγιάτικη εκδήλωση ούτε που μπορούσα να το φανταστώ. Όπως, μάλλον, και οι υπόλοιποι (λίγοι) Ελληνοκύπριοι που συμμετείχαμε σε δικοινοτική εκδήλωση στη νεκρή ζώνη, στο παλιό γήπεδο της Τσετίνκαγια. Αν και συνδιοργανωτές, οι Ελληνοκύπριοι ήταν κάτι σαν φιλοξενούμενοι στην εκδήλωση. Μαζεμένοι κάπου στη μία πλευρά του πλήθους, ανταλλάσσαμε σχόλια για την πενιχρή προσέλευσή μας, την ώρα που στο χώρο έμπαιναν τα μπλοκ των συμπατριωτών μας. Ούτε κι αυτοί ήταν πλήθη, αλλά είχαν παλμό, είχαν χρώματα, είχαν φωνή για τα συνθήματα, είχαν ρυθμό για τα χειροκροτήματα, είχαν σημαίες για να δηλώνουν την ιδεολογική τους απόχρωση, είχαν τη διάθεση να είναι εκεί...
Εμείς, όχι μόνο λίγοι, αλλά και απορημένοι, σε κάποιο βαθμό, για το πόσο λίγοι απομείναμε να συμμετέχουμε σε δικοινοτικές εκδηλώσεις όταν στα ονόματα των διοργανωτών δεν είναι τα "μεγάλα ονόματα". Ο Τουρκοκύπριος οικοδεσπότης υποδεχόταν στην εκδήλωση κάθε ομάδα με το όνομά της, υπογραμμίζοντας ότι μπροστά στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων του μόχθου και τη διάθεση για λύση και μόνιμη διευθέτηση δεν έχουν χώρο οι ιδεολογικές διαφορές. Όσοι βρίσκονταν ήδη στο χώρο της εκδήλωσης χειροκροτούσαν αυτούς που έρχονταν να προστεθούν συντεταγμένοι στην πρωτοβουλία. Πάνω στα τείχη μια άλλη ομάδα με κόκκινα λάβαρα και πανό που έγραφαν ότι οι φονιάδες των λαών θα λογαριαστούν με την ιστορία, συμμετείχαν από απόσταση. Ήταν οι Κούρδοι που δεν μπορούσαν να κατέβουν στη νεκρή ζώνη, δεν το επέτρεπαν οι "αρχές". Δίπλα μας ομάδες γυναικών με το αίτημα της ποσόστωσης, οι σημαίες της ομοφυλοφιλικής περηφάνιας, οι δίγλωσσες σημαίες του Κόμματος Νέα Κύπρος, μια οργάνωση φοιτητών με τις φωτογραφίες σπουδαστών που δολοφονήθηκαν στα τουρκικά μπουντρούμια τα τελευταία τριάντα χρόνια. Η ποικιλία και η πολυχρωμία των Τουρκοκυπρίων μου έφερνε ναυτία. Τόσο πια λίγοι μείναμε οι Ελληνοκύπριοι που επιθυμούμε να ανταμώσουμε χωρίς τη σιγουριά της αιγίδας ενός μεγάλου κόμματος; Ο Τουρκοκύπριος οικοδεσπότης φώναζε με θέρμη ότι "εδώ απόψε είναι οι άνθρωποι του μόχθου αλλά και οι εργάτες του πνεύματος, οι τεχνίτες και οι καλλιτέχνες που βλέπουν μπροστά". Κι εγώ μετρούσα στους Ελληνοκύπριους τα μέλη κάθε ειδικής ομάδας στην οποία αναφερόταν ο άνθρωπος πάνω στη σκηνή. Το ίδιο ίσως να αισθανόταν και η Ελληνοκύπρια οικοδέσποινα, που είπε από το μικρόφωνο της εκδήλωσης αυτό που όλοι οι ελληνόφωνοι σκεφτόμασταν και σχολιάζαμε χαμηλόφωνα. Πως δεν είμαστε πολλοί, αλλά θα παραμείνουμε μέχρι το τέλος.
Δυο ώρες αργότερα η εκδήλωση είχε τελειώσει. Καθώς βαδίζαμε προς τις ελεύθερες περιοχές, μέσα στη σιωπή της νεκρής ζώνης που οδηγούσε σε μια αδηφάγα και ανίκητη αταραξία της "ελευθερίας" μας, από την άλλη πλευρά ακουγόταν φωνές παιδιών που έπαιζαν μέσα στο σκοτάδι. Και ήταν πολλά τα παιδάκια...
της Κατερίνας ΣτεφάνουΚωδικός άρθρου: 869201
ΠΟΛΙΤΗΣ - 03/05/2009, Σελίδα: 2

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΠΙΕΡΙΔΗΣ
ΞΑΝΑΡΧΙΝΟΥΜΕ
(…)

Όχι, μην πει κανείς πώς δεν κουραστήκαμε,
Είμαστε άνθρωποι και δεν πιστεύουμε στους υπεράνθρωπους.
[...]

Ναι! Το λέμε χωρίς ντροπή! Κουραστήκαμε
Κουραστήκαμε να βλέπουμε τα ταπεινά και τα μεγάλα μας όνειρα
Τριάντα χρόνια να φυλλορροούνε.

Αλλά εδώ δεν υπάρχει σταυροδρόμι, δεν υπάρχει θέμα εκλογής,
Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς αμοιβαίες υποχωρήσεις,
Δεν διαπραγματεύεσαι με το δήμιο την ώρα και τον τόπο της εκτέλεσης,
Δεν μπορείς ούτε καν να γυρέψεις αναστολή
Για λίγη ξεκούραση — εδώ δεν υπάρχει ξεκούραση.
Υπάρχει θάνατος, υπάρχει σκλαβιά, υπάρχει κατάργηση της ανθρώπινης
ιδιότητας,
Υπάρχει επιστροφή σε μιαν εποχή πού οι άνθρωποι δεν ήταν ακόμα
άνθρωποι.

Γι' αυτό και δεν υπάρχει σταυροδρόμι — ένας δρόμος υπάρχει,
Κι αν τριάντα χρόνια στάθηκαν πολλά
Ο ίδιος μένει για άλλα χίλια χρόνια και τριάντα.

Ξαναρχινούμε, λοιπόν.
Στ' όνομα αυτού του τόπου που τον σκέπασαν πάλι τα μηχανοκίνητα
του κατακτητή,
Στ' όνομα των ποδοπατημένων ονείρων μας,
Στ' όνομα των μυριάδων νεκρών μας, που δεν είναι δυνατό να πέθαναν
για το τίποτα,
Στ' όνομα των ζωντανών που δε θέλουν να πάψουν να είναι άνθρωποι,
Εμείς, που δεν ονειρευτήκαμε να είμαστε ήρωες, παρά μόνο άνθρωποι
Ξαναρχινούμε, ξαναρχινούμε....

Πράγα, τέλη Απρίλη 1967.


[Β΄ΤΟΜΟΣ ΑΠΑΝΤΩΝ: ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ]

Ανώνυμος είπε...

Ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι τα λάθη που έχει κάνει η πλατφόρμα στα κατεχόμενα αποστασιούμενη από τις εκλογές, με αποτέλεσμα να θριαμβεύσει ο Έρογλου, δεν θα έπρεπε να τα αντιγράφουμε ούτε σε μικρό ούτε σε μεγάλο βαθμό.

Η εργατική Πρωτομαγιά τιμάται εδώ και δεκαετίες από την ΠΕΟ και το αριστερό κίνημα. Η μη συμμετοχή της πλατφόρμας στην Πρωτομαγιάτικη εκδήλωση της ΠΕΟ, επειδή θα είχε την ίδια μέρα εκδήλωση ξεχωριστή η πλατφόρμα δεν ήταν για μένα σοφή απόφαση (ούτε βέβαια και η επιλογή της ίδιας ημέρας).

Ούτε και η προσπάθεια αποστασιοποίησης από τα κόμματα και ειδικά από το κόμμα της Αριστεράς εμένα με βρίσκει σύμφωνο. Πιστεύω προσωπικά ότι μια τέτοια προσπάθεια όσο ουδέτερα κι αν εκφράζεται όπως στο πιο πάνω άρθρο το μόνο που θα καταφέρι είναι να μειώσει ακόμα περισσότερο την συμμετοχη των Ελληνοκυπρίων στην Πλατφόρμα, διότι θα αρχίσουμε όλοι (κι εγώ προσωπικά) να έχουμε τις επιφυλάξεις μας για τους στόχους και τις επιδιώξεις της πλατφόρμας.

Γι΄αυτό εγώ θα συνιστούσα την επιδίωξη συνδιοργάνωσης των εκδηλώσεων ειδικά με τις οργανώσεις της νεολαίας και των εκπαιδευτικών της αριστεράς και όσον άλλων οργανώσεων επιθυμούν την συνδιοργάνωση των εκδηλώσεων παρά να απομονωνόμαστε και να θεωρούμε ότι πρέπει να καλύπτονται όλοι κάτω από την ομπρέλλα της πλατφόρμας όπως γίνεται στα κατεχόμενα. Εκεί υπάρχουν άλλες ιδιαιτερότητες που δεν είναι καθόλου αντίστοιχες.

Αυτά για προβληματισμό.