Γιατί χρειάζεται εκσυγχρονισμό η διδασκαλία της Ιστορίας; Δύο πρόσφατα παραδείγματα

Είστε γνώστες του γνωστού «σήριαλ» που παίζεται το τελευταίο χρόνο σχετικά με την υποτιθέμενη επιχειρούμενη αλλοίωση της κυπριακής ιστορίας. Από τα πολλά λόγια και τις θεωρητικές αντεγκλήσεις και τις θεωρίες συνομωσίας, είναι πάντα καλύτερη η
προσφυγή στα άφθονα παραδείγματα που μας δίνει γενναιόδωρα η κυπριακή πραγματικότητα.
Το πρώτο αφορά την πρόταση οικολογικά ευαισθητοποιημένου πολιτικού (και κάποιων στελεχών μεγάλου δημοκρατικού κόμματος) να κλείσει η Κυπριακή Δημοκρατία μονομερώς το οδόφραγμα της οδού Λήδρας στην Λευκωσία, διότι η τουρκοκυπριακή πλευρά αθέτησε την υπόσχεσή της για το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη.
Η πρόταση παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε στα κανάλια, αλλά δεν ρωτήθηκε αυτός που την εισηγήθηκε για τον αντίκτυπο, διεθνή και τοπικό, που θα είχε μια τέτοια ενέργεια, δηλαδή για το πώς θα την μετέδιδαν τα διεθνή ΜΜΕ, πώς θα την αντιλαμβάνονταν οι ξένες κυβερνήσεις, η ΕΕ και οι απλοί Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας. Ή αλλιώς, μια τέτοια ενέργεια θα τροφοδοτούσε τη δυσπιστία ή την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο κοινότητες του νησιού;
Το δεύτερο σημείο αφορά το περιστατικό του "παράτολμου" οπλίτη, που έδρασε αυτόβουλα και αγνόησε τις ρητές διαταγές της Εθνικής Φρουράς. Αντί αυτή η πράξη να καταδικαστεί άμεσα και ομόθυμα απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, αρκετοί πολιτικοί φορείς κι οι εκπρόσωποί τους άρχισαν να παίζουν με τις λέξεις, βρέθηκαν μάλιστα μερικοί ελληναράδες να διοργανώσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από στρατόπεδο ζητώντας την επιβράβευση και την «αποφυλάκιση» του νεαρού στρατιώτη.
Δηλαδή αυτοί που με τυμπανοκρουσίες ζητούν την αδιάκοπη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, καταστρατηγούν τον βασικό κανόνα του στρατού την πειθαρχία και κλείνουν το μάτι στους αυτοαποκαλούμενους υπερπατριώτες ενθαρρύνοντάς τους να ασκούν, με τις ασυνάρτητες κι ασύδοτες πράξεις τους, την εξωτερική και αμυντική μας πολιτική.
Την πολιτική άμυνας ενός κράτους δεν την ασκούν οι θερμόαιμοι νεαροί αλλά οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, η συντεταγμένη πολιτεία με τα όργανά και τους μηχανισμούς της.
Θα διερωτάται ίσως κανείς πώς συνδέεται η μελέτη της Ιστορίας, που βέβαια μας αφορά όλους αλλά κυρίως αυτούς που περηφανεύονται για την επαρκέστατη γνώση της, με τα παραπάνω παραδείγματα. Λοιπόν, αν όλοι αυτοί που ενθαρρύνουν με τα λόγια και τις πράξεις τους ασυνάρτητες κι επικίνδυνες ενέργειες, κι εισηγούνται μέτρα-πυροτεχνήματα, είχαν μελετήσει ενδελεχώς την ήττα της Ελλάδας κατά τον πόλεμο του 1897 θα ήξεραν ότι ένα κράτος δεν επιτρέπεται να παρασύρεται σε πόλεμο από υστερικές ενέργειες εθνικιστών και πατριδοκάπηλων. Θυμίζω ότι τον πόλεμο τον προκάλεσε η ελληνική κυβέρνηση της εποχής και ότι ο οθωμανικός στρατός αντεπιτιθέμενος έφθασε ως τις Θερμοπύλες όπου τον σταμάτησαν οι προτροπές των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής κι όχι η παλικαριά. Μετά την ταπεινωτική ήττα η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και της επιβλήθηκε Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που κράτησε ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Δυστυχώς αυτό κεφάλαιο της νεώτερης ιστορίας στο παρόν διδακτικό εγχειρίδιο περιορίζεται σε ένα μόνο σχόλιο του Θ. Βερέμη στη σελίδα 62.

Σημείωση:
Ο Προγραμματισμός διδακτέας ύλης Ιστορίας Κοινού Κορμού- σύμφωνα με τον οποίο διδάσκεται η πλειοψηφία των μαθητών- δεν περιλαμβάνει το «Μαύρο ‘97», ενώ o Προγραμματισμός διδακτέας ύλης Ιστορίας Κατεύθυνσης διαθέτει 3 δ.π στην ενότητα Προσπάθειες για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας μέσα στην οποία παρατίθεται το παράθεμα του Θ. Βερέμη.

σχόλιο:


Ανώνυμος είπε...
Μετά την συνάντηση Χριστόφια με τους συνδέσμους αγωνιστών φαίνεται ότι αυτοί έχουν διαπιστώσει μια υποχώρηση της κυβέρνησης και του υπουργού παιδείας και έχουν ξεσπαθώσει. Το κλίμα μερικές φορές θυμίζει προ-πραξικοπηματική περίοδο με κατηγορίες για παραχάραξη της ιστορίας , για εκπαιδευτικούς μειωμένων αντιστάσεων
Ότι υπολείπονται πατριωτισμού και ζητούν κάθαρση από περιπτώσεις εκπαιδευτικών
Που αμφισβητούν τα θέσφατα της εθνικοφροσύνης. Κατηγορούν την κυβέρνηση και τον υπουργό για ιδεολογικοποίηση της παιδείας- ιστορίας. Όταν στην εκδήλωση της 1ης Απριλίου στο Ελευθερία, μοίραζαν κονκάρδες με τον Γρίβα και το Ένωσης και αυτές να φοριούνται από μαθητές στα σχολεία, αυτό δεν είναι ιδεολογική προσπάθεια και παραχάραξη της ιστορίας . Ποιος συγκαλύπτει τον ρόλο του Γρίβα και προσπαθεί να τον εξαγνίσει στα μάτια της νέας γενιάς; συνεχίζοντας να κτίζει ιδεολογική κυριαρχία και να κεφαλοποιεί πολιτικά πάνω στην θυσία των αγωνιστών του ’55; Έχετε δει πουθενά αναφορές στους εργατικούς αγώνες των Κυπρίων, στον αντι-αποικιακό αγώνα της Κυπριακής αριστεράς, στις συλλήψεις και εγκλεισμούς σε κρατητήρια συνδικαλιστών την δεκαετία του ’50; Μήπως αυτές οι αποσιωπήσεις δεν αποτελούν προσπάθεια πολιτικής ηγεμονίας της εθνικοφροσύνης; H συμφιλίωση θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από την Ε/Κ κοινότητα , με την διαλεκτική- κοινωνική παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων της περιόδου, αντικειμενικά και σφαιρικά , χωρίς γαλάζιες η κόκκινες παρωπίδες .