42 χρόνια πριν Χέρι-Χέρι μιλιταριστές και ρασοφόροι

"ΓΙΑΤΙ ΠΑΠΑ ΠΑΧΗ ΕΦΑΓΕΣ ΠΟΛΛΗ ΦΑΚΗ;" Λαϊκή απορία

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ "ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ" ΕΚ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ, ΚΑΤΑΛΛΗΛΟΣ ΠΡΟΣ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΙΝ ΕΙΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΩΣ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΣ ΠΗΓΗ:

ΗΡΩΤΗΣΑΝ ΜΕ ΑΠΕΙΡΟΝ ΑΠΟΡΙΑΝ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΤΩΝ ΑΠΑΙΔΕΥΤΩΝ ΕΡΓΑΤΟΑΓΡΟΤΩΝ.
ΥΣΤΕΡΟΝ Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΒΑΛΗΣΕΝ ΤΑΣ ΜΑΥΡΑΣ ΛΙΜΟΥΖΙΝΑΣ.
ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΜΑΡΣΑΡΙΣΑΝ ΤΑΣ ΓΙΑΜΑΧΑΣ ΚΑΙ ΡΙΧΤΗΚΑΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΧΑΙ-ΓΟΥΕΗ...
ΕΙΣ ΤΑ ΕΞΩΝΗΜΕΝΑ ΜΟΥΜΟΥΕ
ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΔΙΑ ΒΑΡΥΣΤΟΜΑΧΙΕΣ ΟΛΙΓΑΣ, ΤΣΑΚΡΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΞΙΝΤΕΝΤ.
ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΙΠΛΑ ΜΑΧΑΛΑ, Ο ΕΡΟΓΛΟΥ ΕΚΒΑΣ ΕΚ ΤΟΥ ΕΚΛΟΓΟΜΑΓΕΙΡΙΟΥ ΗΡΠΑΣΕΝ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑΝ ΟΛΟΞΑΝΘΟΝ ΕΥΚΑΙΡΙΟΥΛΑΝ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΦΕΡΕ ΒΙΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΟΔΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΚΑΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ.
ΤΗΝ ΕΠΑΥΡΙΟΝ ΑΦΙΚΝΕΙΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΧΥΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΟΥΛΑΣ, ΑΙΤΟΥΜΕΝΟΣ ΓΟΝΥΚΛΙΝΗΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ [ΟΥΤΙΝΟΣ ΜΟΝΟΝ ΜΝΗΜΗ ΘΛΙΒΕΡΑ ΕΝ ΝΗΣΩ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ]. ΜΑΓΕΙΡΙΤΣΑΝ ΟΜΩΣ ΟΥΚ ΕΧΟΜΕΝ ΠΛΕΟΝ".

ΚΟΙΜΩΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!

Σχόλιο β'
Υ.Γ Κατά τη μεσημβρία της Τρίτης ενεφανίσθη εις τους τηλεοπτικούς δέκτας νυν εκπαιδευτικός και δις αποτυχημένος πολιτικάντης να διαμαρτυρηθεί στομφωδέστατα διότι η παρούσα κυβέρνηση προωθεί ρυθμίσεις υπερ των πλέον προνομιούχων μαθητών αποδεχομένη εισήγησιν του Πανεπιστημίου για την εισαγωγή των μέσω των διεθνών εξετάσεων, Οι καταναλωθείσες θερμίδες που του προσέφερε η χώνεψις αμνού γάλακτος τον εβοήθησαν να βροντοφωνάξει "όχι στην παραπαιδεία των GCSEE", "απεργία τωρά". Ο σεμνός και ειλικρινής λόγος του συγκίνησε τους εκπαιδευτικούς εκείνους που τον ψήφισαν και γοητεύονται από την δύναμιν και την πυκνότητα των λόγων του, αυτός δεν είναι απλά ηγέτης συνδικαλιστικός μα στυλοβάτης εθνικός εστι.
Διότι ως γνωστόν εις την μακαρίαν Νήσον εως τον Μάρτιον του έτους 2008 η εκπαίδευσις έβαινεν καλώς, πατριωτικώς και εθνικώς, έκτοτε άπαντα τα ιδανικά της ημών φυλής τίθενται εν αμφιβόλω και οι υγιώς σκεπτόμενοι πατριωται διώκονται απεινώς, εστερείθησαν την ελευθερίαν των, δεν τους επιτρέπεται να εκφέρουν γνώμιν, ασκείται λογοκρισίαν επί των απόψεών τους, δεν ενεφανίζονται εις τηλεδιαύλους, απελύθησαν από τας εργασίας των, δεν τους επιτρέπεται να διδάσκουν εις τα σχολεία, πολλοί συνελήφθησαν και σύρονται εις τα λαϊκά δικαστήρια, οι μαθηταί γράφονται υποχρεωτικά εις τα τάξεις των πιονιέρων, κατηργήθη το γαλάζιο μελάνι εις τα σχολεία κι επιτρέπεται μόνο το ερυθρόν , η ημερομηνία γεννήσεως του Δημητρίου Χριστόφια εκ τούδε επεβλήθη ως υποχρεωτική αργία κι έσχατον ουχί όμως ελάχιστον ο εθνικώς ημίν ύμνος αντικατεστάθη υπό της Διεθνούς!!

Η Παιδεία υπόθεση της Εκκλησίας ή της πολιτικής εξουσίας;

O Aρχιεπίσκοπος Kύπρου κ. Xρυσόστομος "σηκώνει το δάχτυλο" στον υπουργό Παιδείας της Kύπρου Α. Δημητρίου, εφιστώντας του την προσοχή στις συνέπειες που θα επισύρουν οι χωρίς την έγκριση του πρώτου αλλαγές στα σχολικά βιβλία. Tο "σηκωμένο δάχτυλο" όμως ενός ιεράρχη κατά του υπουργού Παιδείας, κατά του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας, οι απειλές που εκτοξεύει συνεχώς για κάψιμο των βιβλίων, εκτός από το γεγονός ότι συνιστούν προσβολή κατά της Δημοκρατίας, κατά του λαού, κατά του πολιτικού και πνευματικού κόσμου, δείχνει και τις διαστάσεις που μπορεί να λάβει η σύγκρουση με αφορμή τη βελτίωση των σχολικών βιβλίων Iστορίας, που έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση Xριστόφια.

H παιδεία, εκκλησιαστικό προνόμιο, στο πλαίσιο αυταρχικών εξουσιών

Aς μιλήσουμε όμως λίγο για Iστορία και ας δούμε πότε και στο πλαίσιο ποιων ιστορικών και πολιτικών πραγματικοτήτων η Eκκλησία είχε προνομιακά υπό την εξουσία της την παιδεία, και τι σήμαινε αυτό πολιτικά. Στη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, κυρίως στον 19ο αιώνα, η οθωμανική εξουσία αναγνώρισε, με μεταρρυθμίσεις "εκδυτικισμού", το προνόμιο σε κάθε εθνοθρησκευτική ομάδα (μιλλέτι) να έχει τη δική της παιδεία. H παιδεία αποτελούσε προνόμιο της Eκκλησίας, και όχι πολιτικό δικαίωμα της κάθε κοινότητας. Ο Oικουμενικός Πατριάρχης λοιπόν για το σύνολο των Pωμιών --ο Aρχιεπίσκοπος, αντίστοιχα, για τους Pωμιούς της Kύπρου-- είχε υπό την αιγίδα του την παιδεία, ως προνόμιο που απέρρεε από τον πολιτικό ρόλο που του αναγνώριζε ο σουλτάνος: τον ρόλο του εθνάρχη (μιλλέτ μπασί).

Tόσο ο σουλτάνος όσο και η θρησκευτική εξουσία μπορούσαν να διατηρούν "νομιμοποιημένο" πολιτικό ρόλο μόνο στο πλαίσιο μιας αυταρχικής νεωτερικότητας, όπου ο λαός οριζόταν κατακερματισμένος σε εθνοθρησκευτικές κοινότητες και η παιδεία αποτελούσε πνευματική υπόθεση της κάθε κοινότητας, και όχι πολιτική υπόθεση μιας εκλεγμένης λαϊκής εξουσίας.

Στην Kύπρο την αυταρχική νεωτερικότητα του σουλτάνου τη διαδέχεται η εξίσου αυταρχική και άκρως οριενταλιστική νεωτερικότητα των αποικιοκρατών. Τα χαρακτηριστικά της παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες με αυτά της οθωμανικής, αφού η αποικιακή εξουσία θεμελίωσε το πολιτικό της σύστημα στην πρώην οθωμανική διάκριση των εθνοθρησκευτικών κοινοτήτων. Tο κύριο στοιχείο λοιπόν της αυταρχικής νεωτερικότητας επί αποικιοκρατίας ήταν η διαιρετική τομή ανάμεσα στις δύο κοινότητες του τόπου. H ελληνική παιδεία, ως κοινοτική υπόθεση των Eλληνοκυπρίων, διεκδικήθηκε (και κερδήθηκε) από την Eκκλησία στο εσωτερικό της κοινότητας ως εθνικό πλέον (πνευματικό) της προνόμιο. Tο περιεχόμενο της ελληνικής παιδείας καθοριζόταν βεβαίως από το πολιτικό κέντρο αναφοράς (την Aθήνα), η Eκκλησία ωστόσο έπαιζε τον ρόλο του ιστορικού διερμηνευτή στην Kύπρο, τόσο του πολιτικού κέντρου όσο και της "ψυχής του υπόδουλου ελληνισμού". H κατακερματισμένη αυταρχική νεωτερικότητα της αποικιοκρατίας καθιστούσε τόσο την πολιτικοποίηση όσο και την αντιαποικιακή συνείδηση των Kυπρίων μια κατακερματισμένη, κοινοτική υπόθεση, όπου η επιβίωση της κάθε κοινότητας εξαρτιόταν από την αντίστασή της όχι μόνο απέναντι στον αποικιοκράτη αλλά κυρίως απέναντι στην άλλη κοινότητα.

H διαιρετική λοιπόν αυταρχική νεωτερικότητα της αποικιοκρατίας αποτελούσε το κατάλληλο πλαίσιο για την πολιτική ενίσχυση του εθναρχικού ρόλου της Eκκλησίας της Kύπρου σε κοινοτικό επίπεδο: τη "διευκόλυνε" να οικειοποιείται μονοπωλιακά την πολιτική (πνευματική) έκφραση της ψυχής του ελληνισμού της Kύπρου. Tα πολιτικά κόμματα που δημιουργούνταν είτε περιθωριοποιούνταν ως εθνοπροδοτικά είτε "χώνονταν κάτω από το ράσο" ως εθνικές δυνάμεις. Kυρίως τα κόμματα, όπως το AKEΛ, που προσπάθησαν να υπονομεύσουν (δεκαετίες 1940 και 1950) την αποικιακή διαιρετική τομή και να διαμορφώσουν τους όρους κοινής αντιαποικιακής δράσης "Eλλήνων και Tούρκων της Kύπρου" περιθωριοποιήθηκαν από τις αυταρχικές ηγεσίες Eλληνοκυπρίων και Tουρκοκυπρίων.

Mε το Σύνταγμα του 1960, όπου η παιδεία της κάθε κοινότητας αναγνωρίζεται ως κοινοτική υπόθεση, η Eκκλησία διατήρησε την εξουσία της επί της παιδείας, πολύ περισσότερο που ο πρόεδρος της Kυπριακής Δημοκρατίας ήταν ο Aρχιεπίσκοπος Kύπρου και εθνάρχης Mακάριος. Άλλωστε, η αυταρχική ιδεολογία τόσο της ελληνοκυπριακής όσο και της τουρκοκυπριακής ηγεσίας καθιστούσε και πάλι την παιδεία "πνευματική υπόθεση του έθνους" και τη διατήρηση μέσω αυτής της διαιρετικής τομής ανάμεσα στις δύο κοινότητες "ιερή αποστολή" της καθεμιάς.

Mετά το 1974, όταν η Eκκλησία αναγκάστηκε επιτέλους να αποσυρθεί από την κεντρική πολιτική σκηνή, η εισβολή και η ριζοσπαστικοποίηση της διαιρετικής τομής ανάμεσα στις δύο κοινότητες που αυτή επέφερε, επέτρεψε στην Eκκλησία (με τις ευλογίες της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας), να αναπροσαρμόσει μέσω της παιδείας τον εθναρχικό της ρόλο στα νέα δεδομένα. Mέσα από την εκπαίδευση ανέλαβε να εκφράζει "το αιώνιο πνεύμα και την ψυχή του υπό κατοχή έθνους", ενώ η πολιτική εξουσία τη συγκυριακή και για καθημερινά πράγματα λαϊκή θέληση. Kρατώντας λοιπόν "προνομιακά" υπό τον έλεγχό της την εκπαίδευση, η Eκκλησία έλεγχε την ελληνικότητα της πολιτικής εξουσίας και το κατά πόσο η έκφραση της λαϊκής θέλησης ανταποκρινόταν στο "πνεύμα και την ψυχή του έθνους". Έτσι, είχε τον πρώτο λόγο στην επιλογή του υπουργού Παιδείας, μια επιλογή που προϋπέθετε πολιτικές συμμαχίες με το κόμμα (ή τα κόμματα) στην εξουσία. Aυτές οι συμμαχίες είχαν διπλή λειτουργικότητα: από τη μια μεριά, η Eκκλησία έδινε πιστοποιητικό ελληνοφροσύνης στην κυβέρνηση, από την άλλη μεριά, η ίδια ανανέωνε μέσω της πολιτικής εξουσίας τον εθνοσωτήριο ρόλο της. Mε το βάρος του εθναρχικού της ρόλου είχε βεβαίως κύριο λόγο επί της λύσης του Κυπριακού.

Tο τέλος του "εθναρχισμού" στην Kύπρο;

H κυβέρνηση Xριστόφια δεν έθεσε σε αμφισβήτηση την ελληνικότητα της παιδείας των Eλληνοκυπρίων, ούτε έδωσε δείγματα "αφελληνισμού" του περιεχομένου των σχολικών βιβλίων. Στις αποφάσεις της όμως υπάρχουν δύο πολύ σημαντικά πολιτικά στοιχεία. Πρώτον, ο υπουργός Παιδείας, ως πολιτικό πρόσωπο, επιλέγεται ανοιχτά και καθαρά από την πολιτική εξουσία που έλαβε τη λαϊκή εντολή, δηλαδή από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. H λαϊκή θέληση λοιπόν εμπεριέχει "την ψυχή και το πνεύμα του έθνους", επομένως δεν χρειάζονται ενδιάμεσοι για να τα διερμηνεύσουν. Δεύτερον, το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων, κυρίως αυτών της Iστορίας της Kύπρου, είναι βεβαίως ελληνικό αλλά όχι διαιρετικό. H συζήτηση περί αλλαγών στα βιβλία --έτσι όπως την είχε διακηρύξει ο ίδιος ο πρόεδρος προεκλογικά-- αφορά την ιστορικοποίηση της διαιρετικής τομής ανάμεσα στις δύο κοινότητες, και όχι βεβαίως τον αφελληνισμό της παιδείας ή την παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων. Iστορικοποίηση της διαιρετικής τομής σημαίνει ότι τα ιστορικά γεγονότα μελετώνται στο πλαίσιο της ιστορικής πραγματικότητας που τα δημιούργησε, και όχι στο πλαίσιο των παθών του ελληνισμού και των απειλών που τον παραμονεύουν, απειλή που επιβάλλει την ύπαρξη μιας "υπεράνω" δύναμης προστασίας (δηλαδή της Eκκλησίας). Για παράδειγμα, τα γεγονότα του 1963 που οδήγησαν στην αποχώρηση των Tουρκοκυπρίων από το κράτος, αναφέρονται μέχρι σήμερα στα σχολικά βιβλία κωδικοποιημένα με τη διατύπωση "η ανταρσία των Tουρκοκυπρίων". Iστορικοποίηση αυτού του γεγονότος σημαίνει ότι ο αυθαίρετος ιστορικά όρος "ανταρσία" εξηγείται στις πραγματικές του διαστάσεις: "Γιατί αποχώρησαν οι Tουρκοκύπριοι"; "Tι σήμαινε η μονομερής αναθεώρηση των 13 σημείων του Συντάγματος που πρότεινε ο Mακάριος"; Kαι πολλά άλλα.

Eν τέλει, η ιστορικοποίηση των γεγονότων σημαίνει ότι κάθε κοινότητα αντιμετωπίζει μέσω της παιδείας αναστοχαστικά το παρελθόν της, όχι ως εσαεί θύμα κάποιου προαιώνιου εχθρού από τον οποίο πρέπει μονίμως να προστατεύεται για να επιβιώσει, αλλά ως πολίτης που έχει σε κάθε ιστορική περίοδο ευθύνη για την ιστορία της χώρας του. Aυτό συνεπάγεται την ακύρωση όχι της Iστορίας αλλά αυτών που επιβάλλονται ως προστάτες του έθνους και της ψυχής του· την υπονόμευση όχι της ελληνικότητας των Eλληνοκυπρίων αλλά "του πνεύματος του έθνους" που επιτρέπει σε "εθναρχικές δυνάμεις" του 19ου αιώνα να διατηρούν πολιτικό ρόλο στον 21ο. Aυτό ακριβώς είναι που φοβάται ο Aρχιεπίσκοπος. H λύση του Κυπριακού είναι, εν τέλει, για τον Δ. Xριστόφια υπόθεση μιας δημοκρατικά εκλεγμένης πολιτικής εξουσίας η οποία εκφράζει τη λαϊκή θέληση, έτσι όπως αυτή αποτυπώθηκε στις εκλογές. Δεν είναι μια παρασκηνιακή υπόθεση συμμαχιών ανάμεσα σε εξουσίες που εκφράζουν μονοπωλιακά ένα ακαθόριστο και αυταρχικά προσδιορισμένο από τις ίδιες "ιστορικό πνεύμα" του έθνους. O Aρχιεπίσκοπος, βέβαια, βρίσκεται στις επάλξεις και ήδη έχει στήσει το δίκτυο των συμμαχιών με συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις που τον βολεύουν και τις βολεύει. H υπόθεση έχει μέλλον!

Η Σία Aναγνωστοπούλου διδάσκει Ιστορία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο


Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Αυγή 14 Aπρίλη 2009

Γιατί χρειάζεται εκσυγχρονισμό η διδασκαλία της Ιστορίας; Δύο πρόσφατα παραδείγματα

Είστε γνώστες του γνωστού «σήριαλ» που παίζεται το τελευταίο χρόνο σχετικά με την υποτιθέμενη επιχειρούμενη αλλοίωση της κυπριακής ιστορίας. Από τα πολλά λόγια και τις θεωρητικές αντεγκλήσεις και τις θεωρίες συνομωσίας, είναι πάντα καλύτερη η
προσφυγή στα άφθονα παραδείγματα που μας δίνει γενναιόδωρα η κυπριακή πραγματικότητα.
Το πρώτο αφορά την πρόταση οικολογικά ευαισθητοποιημένου πολιτικού (και κάποιων στελεχών μεγάλου δημοκρατικού κόμματος) να κλείσει η Κυπριακή Δημοκρατία μονομερώς το οδόφραγμα της οδού Λήδρας στην Λευκωσία, διότι η τουρκοκυπριακή πλευρά αθέτησε την υπόσχεσή της για το άνοιγμα του οδοφράγματος του Λιμνίτη.
Η πρόταση παίχτηκε και ξαναπαίχτηκε στα κανάλια, αλλά δεν ρωτήθηκε αυτός που την εισηγήθηκε για τον αντίκτυπο, διεθνή και τοπικό, που θα είχε μια τέτοια ενέργεια, δηλαδή για το πώς θα την μετέδιδαν τα διεθνή ΜΜΕ, πώς θα την αντιλαμβάνονταν οι ξένες κυβερνήσεις, η ΕΕ και οι απλοί Τουρκοκύπριοι συμπατριώτες μας. Ή αλλιώς, μια τέτοια ενέργεια θα τροφοδοτούσε τη δυσπιστία ή την εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο κοινότητες του νησιού;
Το δεύτερο σημείο αφορά το περιστατικό του "παράτολμου" οπλίτη, που έδρασε αυτόβουλα και αγνόησε τις ρητές διαταγές της Εθνικής Φρουράς. Αντί αυτή η πράξη να καταδικαστεί άμεσα και ομόθυμα απ’ όλο το πολιτικό φάσμα, αρκετοί πολιτικοί φορείς κι οι εκπρόσωποί τους άρχισαν να παίζουν με τις λέξεις, βρέθηκαν μάλιστα μερικοί ελληναράδες να διοργανώσουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από στρατόπεδο ζητώντας την επιβράβευση και την «αποφυλάκιση» του νεαρού στρατιώτη.
Δηλαδή αυτοί που με τυμπανοκρουσίες ζητούν την αδιάκοπη ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων, καταστρατηγούν τον βασικό κανόνα του στρατού την πειθαρχία και κλείνουν το μάτι στους αυτοαποκαλούμενους υπερπατριώτες ενθαρρύνοντάς τους να ασκούν, με τις ασυνάρτητες κι ασύδοτες πράξεις τους, την εξωτερική και αμυντική μας πολιτική.
Την πολιτική άμυνας ενός κράτους δεν την ασκούν οι θερμόαιμοι νεαροί αλλά οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού, η συντεταγμένη πολιτεία με τα όργανά και τους μηχανισμούς της.
Θα διερωτάται ίσως κανείς πώς συνδέεται η μελέτη της Ιστορίας, που βέβαια μας αφορά όλους αλλά κυρίως αυτούς που περηφανεύονται για την επαρκέστατη γνώση της, με τα παραπάνω παραδείγματα. Λοιπόν, αν όλοι αυτοί που ενθαρρύνουν με τα λόγια και τις πράξεις τους ασυνάρτητες κι επικίνδυνες ενέργειες, κι εισηγούνται μέτρα-πυροτεχνήματα, είχαν μελετήσει ενδελεχώς την ήττα της Ελλάδας κατά τον πόλεμο του 1897 θα ήξεραν ότι ένα κράτος δεν επιτρέπεται να παρασύρεται σε πόλεμο από υστερικές ενέργειες εθνικιστών και πατριδοκάπηλων. Θυμίζω ότι τον πόλεμο τον προκάλεσε η ελληνική κυβέρνηση της εποχής και ότι ο οθωμανικός στρατός αντεπιτιθέμενος έφθασε ως τις Θερμοπύλες όπου τον σταμάτησαν οι προτροπές των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής κι όχι η παλικαριά. Μετά την ταπεινωτική ήττα η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία και της επιβλήθηκε Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος που κράτησε ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950. Δυστυχώς αυτό κεφάλαιο της νεώτερης ιστορίας στο παρόν διδακτικό εγχειρίδιο περιορίζεται σε ένα μόνο σχόλιο του Θ. Βερέμη στη σελίδα 62.

Σημείωση:
Ο Προγραμματισμός διδακτέας ύλης Ιστορίας Κοινού Κορμού- σύμφωνα με τον οποίο διδάσκεται η πλειοψηφία των μαθητών- δεν περιλαμβάνει το «Μαύρο ‘97», ενώ o Προγραμματισμός διδακτέας ύλης Ιστορίας Κατεύθυνσης διαθέτει 3 δ.π στην ενότητα Προσπάθειες για τον εκσυγχρονισμό της Ελλάδας μέσα στην οποία παρατίθεται το παράθεμα του Θ. Βερέμη.

σχόλιο:


Ανώνυμος είπε...
Μετά την συνάντηση Χριστόφια με τους συνδέσμους αγωνιστών φαίνεται ότι αυτοί έχουν διαπιστώσει μια υποχώρηση της κυβέρνησης και του υπουργού παιδείας και έχουν ξεσπαθώσει. Το κλίμα μερικές φορές θυμίζει προ-πραξικοπηματική περίοδο με κατηγορίες για παραχάραξη της ιστορίας , για εκπαιδευτικούς μειωμένων αντιστάσεων
Ότι υπολείπονται πατριωτισμού και ζητούν κάθαρση από περιπτώσεις εκπαιδευτικών
Που αμφισβητούν τα θέσφατα της εθνικοφροσύνης. Κατηγορούν την κυβέρνηση και τον υπουργό για ιδεολογικοποίηση της παιδείας- ιστορίας. Όταν στην εκδήλωση της 1ης Απριλίου στο Ελευθερία, μοίραζαν κονκάρδες με τον Γρίβα και το Ένωσης και αυτές να φοριούνται από μαθητές στα σχολεία, αυτό δεν είναι ιδεολογική προσπάθεια και παραχάραξη της ιστορίας . Ποιος συγκαλύπτει τον ρόλο του Γρίβα και προσπαθεί να τον εξαγνίσει στα μάτια της νέας γενιάς; συνεχίζοντας να κτίζει ιδεολογική κυριαρχία και να κεφαλοποιεί πολιτικά πάνω στην θυσία των αγωνιστών του ’55; Έχετε δει πουθενά αναφορές στους εργατικούς αγώνες των Κυπρίων, στον αντι-αποικιακό αγώνα της Κυπριακής αριστεράς, στις συλλήψεις και εγκλεισμούς σε κρατητήρια συνδικαλιστών την δεκαετία του ’50; Μήπως αυτές οι αποσιωπήσεις δεν αποτελούν προσπάθεια πολιτικής ηγεμονίας της εθνικοφροσύνης; H συμφιλίωση θα πρέπει να ξεκινήσει πρώτα από την Ε/Κ κοινότητα , με την διαλεκτική- κοινωνική παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων της περιόδου, αντικειμενικά και σφαιρικά , χωρίς γαλάζιες η κόκκινες παρωπίδες .

Πώς αντιλαμβάνονται οι δημοσιογράφοι του ΒΗΜΑΤΟΣ τον εκσυγχρονισμό της διδασκαλίας της Ιστορίας της ΚΥΠΡΟΥ

[Πολιτική ένταση πυροδότησε η απόφαση του προέδρου κ. Δ. Χριστόφια να αλλάξει τα σχολικά βιβλία ως χειρονομία καλής θελήσεως προς τους Τουρκοκυπρίους
Βιβλιομαχία στην Κύπρο
Ο ρόλος του Γεωργίου Γρίβα-Διγενή και
οι κατά τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο «παραχαράκτες της Ιστορίας» ]
ΒΗΜΑ Ν. ΧΑΣΑΠΟΠΟΥΛΟΣ | Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Η ΑΠΟΦΑΣΗ του προέδρου της Κύπρου κ. Δ. Χριστόφια να αλλάξει τα σχολικά βιβλία Ιστορίας ως ένα μεγάλο βήμα για την οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο κοινότητες πυροδότησε πολιτικές εντάσεις στην Κύπρο, ξύπνησε μνήμες και πάθη του παρελθόντος, ξεσήκωσε τον Αρχιεπίσκοπο που ως νέος εθνάρχης ζήτησε προτού καλά καλά δει το περιεχόμενό τους να ριχθούν στην πυρά και τα βιβλία και οι«παραχαράκτες της Ιστορίας»,προκαλώντας ακόμη και την αντίδραση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Ο «καβγάς για την Ιστορία», γιατί περί καβγά πρόκειται, είναι μεγαλύτερος και από τον καβγά που ξέσπασε πριν από λίγα
χρόνια στην Ελλάδα με την προσπάθεια της τότε υπουργού Παιδείας κυρίας Μαριέττας Γιαννάκου να τροποποιήσει το βιβλίο Ιστορίας. Μια προσπάθεια που τότε δεν ολοκληρώθηκε στοιχίζοντας, κατά πολλούς, και την έδρα στη Βουλή της πρώην υπουργού. Τώρα στην Κύπρο παίζεται το κύρος ενός προέδρου που ξεκίνησε μόνος του τη μάχη για να ξαναγράψει την αληθινή Ιστορία (όπως αυτή υπήρξε) και να αποδώσει ευθύνες για τα δεινά που υπέστη η Μεγαλόνησος. Είναι ζήτημα ημερών το να αναμειχθούν στον καβγά και τα πολιτικά κόμματα στην Αθήνα, καθ΄ ότι σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες που διέρρευσαν καταγράφεται και ανάμειξη των τότε ελληνικών κυβερνήσεων.

Μήλον της Εριδος ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας -Διγενήςκαι όσοι τον βοήθησαν τότε να πάει στην Κύπρο, ο ρόλος του στην ΕΟΚΑ Β΄ και, πριν από την έλευση του Γρίβα, το πώς άρχισαν τα αιματηρά γεγονότα του 1963 που είχαν ως συνέπεια να αλλάξει η ζωή και των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων. Επιπλέον, υπήρξε το 1963«τουρκοανταρσία» , όπως ως σήμερα μαθαίνουν τα κυπριόπουλα στα σχολεία, υπήρξαν μόνον από τους Τούρκους σφαγές; Η τουρκική εισβολή το 1974 ήταν μία ειρηνευτική επιχείρηση, όπως ως σήμερα διδάσκονται οι Τουρκοκύπριοι στα δικά τους σχολεία; Τα ερωτήματα αυτά έρχονται με τα νέα βιβλία Ιστορίας να απαντηθούν, με στόχο να είναι ενιαία τα κείμενα που θα διδάσκονται και στις δύο πλευρές του νησιού.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος Χριστόφιας επιχειρεί να τροποποιήσει τα βιβλία της Ιστορίας. Δύο φορές προσπάθησε κατά το παρελθόν, όταν πρόεδροι ήταν οι κκ.

Γ. ΒασιλείουκαιΓλ.Κληρίδης, αλλά απέτυχε. Στην Κύπρο αποδίδουν την αποτυχία αυτή στο γεγονός ότι συνάντησε και τις δύο φορές υπουργούς Παιδείας που διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ την περίοδο 1955-1960. Τώρα όμως υπουργός Παιδείας είναι ένας ακαδημαϊκός αριστερών πεποιθήσεων, ισχυρός υποστηρικτής της γνήσιας, αληθινής Ιστορίας της μεγαλονήσου. Ο υπουργός Παιδείας κ.

Ανδρέας Δημητρίου τόλμησε να συστήσει μια ομάδα εκπαιδευτικών για να ξαναγράψουν τα βιβλία Ιστορίας και έπεσε στο θρησκευτικό τείχος που λέγεται Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος ΒΔ .

Μόνο που δεν κατέβασε σε συλλαλητήριο το λάβαρο της ΕΟΚΑ ο Αρχιεπίσκοπος. Κάλεσε τον υπουργό Παιδείας να παραστεί στην Ιερά Σύνοδο και να δώσει εξηγήσεις, στολίζοντάς τον παράλληλα με μερικά κοσμητικά επίθετα, όπως«παραχαράκτης της Ιστορίας». Και δεν σταμάτησε εδώ. Κάλεσε τους μαθητές, μόλις πάρουν στα χέρια τους τα νέα βιβλία, να μην τα διαβάσουν και να τα πετάξουν αμέσως γιατί, όπως είπε,«τα φαντάσματα στο φως δεν ζουν». Κάλεσε επιπλέον τον υπουργό Παιδείας να σοβαρευτεί και να κατανοήσει ότι εκπροσωπεί την ελληνική κοινότητα που είναι ορθόδοξη, υποδεικνύοντάς του ότι τον αγώνα της ΕΟΚΑ δεν τον έκαναν μερικοί εξτρεμιστές, αλλά όλος ο κυπριακός λαός.

Οι σχέσεις ΑΚΕΛ (που μέχρι πρότινος στην ηγεσία του βρισκόταν ο κ. Χριστόφιας) με την ΕΟΚΑ δεν ήταν ποτέ καλές. Ο στρατηγός Γρίβας, γνωστός και από τη δράση του, κατά τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, στην ακροδεξιά «Οργάνωση Χ», κυνηγούσε τα μέλη του ΑΚΕΛ, ορισμένα μάλιστα τα θεωρούσε προδότες και δεν τα ήθελε στις τάξεις της ΕΟΚΑ. Στη δεκαετία του ΄60 υπήρξαν δολοφονίες ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων συνδικαλιστών που ελέγχονταν από το ΑΚΕΛ, οι οποίες ποτέ δεν εξιχνιάστηκαν. Οι Ελληνοκύπριοι έριξαν τότε την ευθύνη στην εθνικιστική τουρκοκυπριακή οργάνωση ΤΜΤ και οι Τουρκοκύπριοι στην ΕΟΚΑ ΒΔ . Βόλευε έτσι τους εθνικιστές και των δύο κοινοτήτων. ...
η συνέχεια:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=262428

Βιβλιομαχία στην Κύπρο

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ: Μυστικό οι 713 νεκροί

Eνας ομαδικός τάφος ερμητικά κλειστός
Του Σταυρου Tζιμα

«... βγήκα ψηλά και πλάγιασα σε πέτρα σε λιθάρι
κι εκεί ήταν μνήμα κλέφτικο, θαμμένο παλικάρι
δεν τόειδα και το πάτησα απάνω στο κεφάλι
κι ακούω το μνήμα να βογγά βαριά ν’ αναστενάζει:
για πάρε μάνα μ’ το κορμάκι μου και θάψτο στο χωριό μου..»
Δημοτικό τραγούδι

Tα φαντάσματα του εμφυλίου πολέμου πλανώνται πάνω από την ακριτική Φλώρινα, εκεί όπου τον Φεβρουάριο του 1949 ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας (ΔΣΕ) δέχτηκε μια από τις πλέον οδυνηρές ήττες του που σηματοδότησε τη οριστική συντριβή του ένοπλου κινήματος του ΚΚΕ λίγους μήνες μετά στον Γράμμο.

Στις παρυφές της ακριτική πόλης, εφτακόσιοι και πλέον νεκροί βρίσκονται παραχωμένοι σε ένα χωράφι, όπου μαχητές του ΔΣΕ ετάφησαν μετά τη μάχη της Φλώρινας κρατώντας ανοιχτή μια πληγή του εμφυλίου πολέμου. Είναι ίσως ο μοναδικός γνωστός ομαδικός τάφος σε όλη την Ευρώπη που παραμένει ερμητικά κλειστός, δείγμα ότι οι συνέπειες της αδελφοκτόνας σύγκρουσης δεν έχουν εξαλειφθεί εξήντα χρόνια μετά.

Μυστικό οι 713 νεκροί

Νύχτα 11ης Φεβρουαρίου 1949. Ισχυρή δύναμη του ΔΣΕ υπό τ διοίκηση του Γούσια και την πολιτική καθοδήγηση του Βλαντά επιτίθεται στη Φλώρινα με σκοπό να την καταλάβει και να την ανακηρύξει πρωτεύουσα της «Ελεύθερης Ελλάδας». Η μάχη με τις δυνάμεις του Εθνικού Στρατού (ΕΣ) και της Χωροφυλακής που υπερασπίζονταν την πόλη ήταν λυσσώδης και τελείωσε μια μέρα αργότερα με υποχώρηση των αντάρτικων μονάδων.

Ο ΔΣΕ άφησε στο πεδίο της σύγκρουσης 713 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες, πολλοί εξ αυτων αμούστακα παιδιά που είχαν στρατολογηθέι βίαια κατα την επίσης αποτυχημένη επιχείίρηση κατάληψης της Νάουσας. Οι απώλειες του Εθνικού Στρατού ήταν 44 νεκροί και 35 τραυματίες.

Αφού οι αντάρτες ετράπησαν σε φυγή, ο στρατός συγκέντρωσε τους νεκρούς του αντιπάλου και με μπουλντόζες τους έθαψε σε μεγάλο ομαδικό τάφο στην τοποθεσία «Αγιος Γεώργιος», στην άκρη της πόλης.

Eκτοτε η Φλώρινα, τυλιγμένη στο σάβανο της τραγωδίας, έκρυψε στα σπλάχνα της το φοβερό μυστικό, για το οποίο όλοι συζητούσαν χαμηλόφωνα, αλλά ουδείς τολμούσε να μιλήσει ανοιχτά.

Η μετεμφυλιακή περίοδος υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή στην περιοχή, καθώς οι συνέπειες της σύγκρουσης πολλαπλασιάστηκαν από το ενδεχόμενο ενοχοποίησης με αντεθνικά χαρακτηριστικά κάθε διαφορετικής προσέγγισης - λόγω και του μακεδονικού ζητήματος. Η έκφραση οποιασδήποτε συμπάθειας για τους ηττημένους ήταν απαγορευμένη, ο φόβος της στοχοποίησης μεγάλος. Η πόλη, κλεισμένη στον εαυτό της προκειμένου να επιβιώσει, δεν τολμούσε να ανοίξει συζήτηση για τέτοιο θέμα ακόμη και έως τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Τότε για πρώτη φορά τέθηκε ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο Φλώρινας από τον πρόεδρό του κ. Τάσο Βασιλείου, που έφερε πρόταση να χαρακτηριστεί το χωράφι με τον ομαδικό τάφο «χώρος ειδικού προορισμού». Οπως λέει, η πρόταση όχι μόνο δεν συζητήθηκε αλλά δεν την ψήφισαν ούτε μέλη της παράταξής του. Ο κ. Βασιλείου επισημαίνει τον ρόλο του παντοδύναμου τότε μητροπολίτη Αυγουστίνου Καντιώτη: «Ο Καντιώτης έδειξε σε αυτό το θέμα μικροψυχία, επειδή σκεπτόταν σαν πολιτικός που δεν είχε να κερδίσει τίποτα».

Ανέγερση μνημείου

Κάποιοι συγγενείς αγνοούμενων ανταρτών μετέβαιναν κατα καιρούς στη Φλώρινα και άναβαν κρυφά ένα κερί στο χωράφι, με την ελπίδα ότι στον ομαδικό τάφο ήταν ο δικός τους άνθρωπος. Σκέψη βεβαίως για εκταφή και αναγνώριση των νεκρών δεν γινόταν.

Το ΚΚΕ και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς επιδόθηκαν σε αγώνα για τ μετατροπή του χωραφιού σε ιστορικό χώρο, αλλά η έκταση ανήκει σε ιδιώτη, που ζητάει οικονομικά ανταλλάγματα τα οποία κρίνονται ασύμφορα από τους διεκδικητέές. Κατά καιρούς το ΚΚΕ οργανώνει εκδηλώσεις στον χώρο και μάλιστα τοποθετεί επιτύμβιες στήλες τις οποίες όμως καταστρέφουν άγνωστοι.

Η οικονομολόγος κ. Κατίνα Λατίφη, που έχει ξεκινήσει διαδικασία συγκέντρωσης υπογραφών για την ανάδειξη του χώρου, αφήνει αιχμές εναντίον του ΚΚΕ για τους χειρισμούς του και λέει πως «η αριστερά είναι υπεύθυνη που ξέχασε τόσα χρόνια τα παιδιά της».

Σε κάθε περίπτωση, η Φλώρινα κουβαλάει επί μισό και πλέον αιώνα ένα βαρύ φορτίο. Ο δήμαρχός της κ. Στέφανος Παπαναστασίου λέει ότι ο χρόνος έχει ωριμάσει για να διευθετηθεί η εκκρεμότητα. Πώς θα γίνει αυτό; «Ο δήμος έχει συγκροτήσει φάκελο για την τροποποίηση της πολεοδομικής μελέτης. Το χωράφι θα μετατραπεί σε χώρο πρασίνου και με αυτόν τον τρόπο ανοίγει ο δρόμος για την ανέγερση μνημείου».

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Tετάρτη, 1 Aπριλίου 2009