May 1968 - Joan Miró
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008
... Ανεξάρτητα από την έκβασή τους, όλες οι γνήσιες επαναστατικές εξάρσεις, η πτώση της Βαστίλλης, η κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, ο Μάης του ΄68 ή και το Πολυτεχνείο του 1973 ήταν ξεσπάσματα οργής και αγανάκτησης για αυτό που υπήρχε, αλλά και διονυσιακής χαράς για αυτό που δεν υπήρχε ακόμα. Ετσι μέσα από την αμφισβητητική πράξη γεννήθηκαν νέες μορφές ζωής, στοχασμού, λόγου και διαλόγου. Και με αυτήν την έννοια, ήσαν ένα ιστορικό γίγνεσθαι σε «καθαρή μορφή». Προανέκρουαν ένα άδηλο ελπιδοφόρο μέλλον που κανείς δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να εγκλωβίσει σε παραδεδεγμένα σχήματα. Ρητά ή σιωπηρά, η εξουσία καλούνταν να δώσει τη θέση της στη φαντασία. Η ιστορία φτιαχνόταν από έναν λαό και από έναν λόγο σε συνεχή κίνηση. Πίσω όμως από τα λοστάρια που έσπαζαν τις βιτρίνες δεν υπήρχε ούτε η αμμουδιά, ούτε το όραμα, ούτε η φαντασία, ούτε η κίνηση. Μόνον η δύναμη του ακίνητου κενού. Και πίσω από τις δηλώσεις, τις καταστροφές και τις «απαλλοτριώσεις» δεν υπήρχαν χαρές και τραγούδια, ούτε καν σπαράγματα ενός κινούμενου λόγου. Μόνο η ακίνητη σιωπή, η βουβαμάρα και η έλλειψη προοπτικής. Αν υπήρξε κάτι σε «καθαρή μορφή», είναι η απόγνωση εκείνων που πράττουν όχι επειδή διεκδικούν μιαν άλλη ζωή, αλλά επειδή δεν τους μένει τίποτε άλλο να κάνουν. Ζουν, σκέφτονται και δρουν μέσα στην περιρρέουσα καταστροφή και βουλιάζουν μέσα στο ένστικτο του θανάτου.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η «σημασία» των μαζικών κινητοποιήσεων κινδυνεύει να εκφυλισθεί και να ανατραπεί. Σε μια περίοδο όπου όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι φαίνεται να «αντιστέκονται» στην πολιτικοποίησή τους, σε μια περίοδο όπου οι σειρήνες της ατομοκεντρικής ιδιοτέλειας κατακλύουν όλους και όλα, σε μια περίοδο όπου το ίδιο το νόημα της πολιτικής και της Εκκλησίας βουλιάζει μέσα στη γενικευμένη λεηλασία, σε μια περίοδο όπου συστηματοποιείται η ενδημική βία όλων των εξουσιών, τεράστιες μάζες νέων ανθρώπων κινητοποιήθηκαν και κραύγασαν «δεν πάει άλλο». Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό μήνυμα των τελευταίων ημερών. Εχοντας διωχθεί από την πόρτα των κομμάτων, η πραγματική πολιτική είναι πάντα εκεί. Τα παράθυρα και οι ρωγμές του κοινωνικού δεν είναι δυνατόν να σφραγισθούν.
Πλήρες άρθρο:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=72&artId=240230
... Ανεξάρτητα από την έκβασή τους, όλες οι γνήσιες επαναστατικές εξάρσεις, η πτώση της Βαστίλλης, η κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων, ο Μάης του ΄68 ή και το Πολυτεχνείο του 1973 ήταν ξεσπάσματα οργής και αγανάκτησης για αυτό που υπήρχε, αλλά και διονυσιακής χαράς για αυτό που δεν υπήρχε ακόμα. Ετσι μέσα από την αμφισβητητική πράξη γεννήθηκαν νέες μορφές ζωής, στοχασμού, λόγου και διαλόγου. Και με αυτήν την έννοια, ήσαν ένα ιστορικό γίγνεσθαι σε «καθαρή μορφή». Προανέκρουαν ένα άδηλο ελπιδοφόρο μέλλον που κανείς δεν μπορούσε, ούτε ήθελε, να εγκλωβίσει σε παραδεδεγμένα σχήματα. Ρητά ή σιωπηρά, η εξουσία καλούνταν να δώσει τη θέση της στη φαντασία. Η ιστορία φτιαχνόταν από έναν λαό και από έναν λόγο σε συνεχή κίνηση. Πίσω όμως από τα λοστάρια που έσπαζαν τις βιτρίνες δεν υπήρχε ούτε η αμμουδιά, ούτε το όραμα, ούτε η φαντασία, ούτε η κίνηση. Μόνον η δύναμη του ακίνητου κενού. Και πίσω από τις δηλώσεις, τις καταστροφές και τις «απαλλοτριώσεις» δεν υπήρχαν χαρές και τραγούδια, ούτε καν σπαράγματα ενός κινούμενου λόγου. Μόνο η ακίνητη σιωπή, η βουβαμάρα και η έλλειψη προοπτικής. Αν υπήρξε κάτι σε «καθαρή μορφή», είναι η απόγνωση εκείνων που πράττουν όχι επειδή διεκδικούν μιαν άλλη ζωή, αλλά επειδή δεν τους μένει τίποτε άλλο να κάνουν. Ζουν, σκέφτονται και δρουν μέσα στην περιρρέουσα καταστροφή και βουλιάζουν μέσα στο ένστικτο του θανάτου.
Υπό τις συνθήκες αυτές, η «σημασία» των μαζικών κινητοποιήσεων κινδυνεύει να εκφυλισθεί και να ανατραπεί. Σε μια περίοδο όπου όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι φαίνεται να «αντιστέκονται» στην πολιτικοποίησή τους, σε μια περίοδο όπου οι σειρήνες της ατομοκεντρικής ιδιοτέλειας κατακλύουν όλους και όλα, σε μια περίοδο όπου το ίδιο το νόημα της πολιτικής και της Εκκλησίας βουλιάζει μέσα στη γενικευμένη λεηλασία, σε μια περίοδο όπου συστηματοποιείται η ενδημική βία όλων των εξουσιών, τεράστιες μάζες νέων ανθρώπων κινητοποιήθηκαν και κραύγασαν «δεν πάει άλλο». Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό μήνυμα των τελευταίων ημερών. Εχοντας διωχθεί από την πόρτα των κομμάτων, η πραγματική πολιτική είναι πάντα εκεί. Τα παράθυρα και οι ρωγμές του κοινωνικού δεν είναι δυνατόν να σφραγισθούν.
Πλήρες άρθρο:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=72&artId=240230
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Η θεωρητική προσέγγιση είναι αναγκαία προϋπόθεση για την κατανόηση κοινωνικών φαινομένων και πολύ πιότερο για την ανάλυση της δυναμικής των κοινωνικών κινημάτων και για τη χάραξη προσωπικής και συλλογικής τακτικής. Αλλά πάντα υπάρχει το πρόβλημα του ποιος είναι αυτός που κάνει την προσέγγιση, ανάλυση και πρόταση. Κι αν λόγω ηλικίας, επαγγέλματος, πολιτικών επιλογών και συμμετοχής σε κύκλους που άσκησαν εξουσία [με αντιλαίκά χαρακτηριστικά στις αποφάσεις τους]ακυρώνονται όσα στα λόγια παρουσιάζει ο θεωρητικός; Με άλλα λόγια: Πόσο μη αληθινό είναι το σύνθημα των νέων "Του μπάτσου το όπλο είναι μαγικό- ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό!";;;;
Γ. Μύαρης
Δημοσίευση σχολίου