Ο Αννίβας εντός των πυλών

Σχόλιο στην πολιτική κρίση του Αλέξη Ζήρα

Κατακαλόκαιρο, αρχές αυγούστου, ενώ η πόλη μοιάζει να έχει παραλύσει από την πιο αγχωμένη θερινή ανάπαυλα που θυμάμαι εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά και από την οικονομική ερήμωση που απλώνει καταστροφικά τη διαλυτική της ύφεση, ιδίως στη ραχοκοκκαλιά του παραγωγικού ιστού, στα μεσαία και στα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα. `Ολοι περιμένουν κάτι απροσδιόριστο, αλλά οπωσδήποτε όχι ευφρόσυνο, στους επόμενους μήνες ' όλοι, εκτός από τους ανεκδιήγητους οικονομικούς αναλυτές και ένα μεγάλο μέρος των θλιβερών και ανεπαρκέστατων για τις περιστάσεις υπουργών. Του πρωθυπουργού του ίδιου, εννοείται, των βουλευτών και των εν γένει πολιτικάντηδων, ενεργών και υποψηφίων, οι οποίοι επιμένουν στην τιμωρία μιας κοινωνίας που έμαθε να ζει (άραγε,μόνη της;) με περισσότερα από όσα παράγει. `Ολοι οι άλλοι, η συντριπτική πλειοψηφία δηλαδή, είμαστε σε στάση επιφυλακής, φοβούμενοι τα επερχόμενα. Την ενδεχόμενη καταιγίδα νέων ή νεοσοσιαλιστικών μέτρων. Από τις αδελφοποιημένες συμμαχίες (ή μήπως συμμορίες) της χρηματιστηριακής διεθνούς, της ελληνικής και της ευρωπαϊκής. Με τη λεοντή του Δ.Ν.Τ. ή του γιγαντιαίου λογιστηρίου που ονομάζεται Ευρωπαϊκή `Ενωση.
Καύσωνας, κατακαλόκαιρο και ακούω με το ένα αυτί, δύσθυμος, τα αιωνίως υπεραισιόδοξα της γκεμπελικής τηλεοπτικής προπαγάνδας μας. Ανερυθρίαστα, όπως πάντα, τα κάθε λογής «παπαγαλάκια», ρεπόρτερ, σχολιαστές και βοσκοί των «παραθύρων», επιδίδονται στην εδώ και χρόνια προσφιλή τους εργασία : της παραποίησης. Ούτε ενημέρωση, ούτε πληροφορία. Διαστρέβλωση. Η απόκρυψη της πραγματικότητας στην κορύφωσή της. Ας μου συγχωρήσουν οι όσοι ακόμα φίλοι δημοσιογράφοι τον παραλληλισμό, αλλά ο τρόπος δημιουργίας και διοχέτευσης των ειδήσεων, κυρίως στους διαύλους της υψηλής σε αριθμούς και ποσοστά παρακολούθησης, είτε επιβαλλεται (πράγμα που δύσκολα το πιστεύω) από αυτή την κυβέρνηση ανδρεικέλλων, είτε «αυτοκαθορίζεται» (το πιθανότερο) από την πολιτική των επιχειρηματιών που ελέγχουν τα media, είτε από συνδυασμό επιχειρηματιών και ομογάλακτων τραπεζιτών, θυμίζει ολοκληρωτικά καθεστώτα. Δεν περνάει τίποτε απολύτως που να χαλάει την εικόνα της δήθεν γενικής ομοθυμίας, της σχεδόν χαρούμενης αποδοχής των αλλεπάλληλων φόρων, των εκτάκτων εισφορών, των πιο ανόητων και χωρίς προοπτική θυσιών, από τους πενόμενους συνταξιούχους ως τους αγρίως στραγγιζόμενους βιοτέχνες και μικροεμπόρους. Προσπαθούν να περάσουν ως γενική εικόνα την παθητική και προβατοειδή εγκαρτέρηση. Ενώ η δυσφορία είναι διάχυτη και τα προμηνύματα άκρως δυσοίωνα, ως προς τα όρια αντοχής μας.
Και από την άλλη μεριά; Μια αδράνεια; Έτσι είναι, μια αδράνεια. Η αριστερά κολοβωμένη όλο και περισσότερο, έτοιμη για νέες αιμοδοσίες που ετοιμάζει προς το παραδοσιακό πολιτικό κατεστημένο. Μουδιασμένη, βλέπει ότι η κατάσταση την έχει ξεπεράσει. Απολύτως. Οι παραδοσιακές στρατηγικές πίεσης έχουν αποβεί άκαρπες πέρα από ένα συμβολικό επίπεδο. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις του Απριλίου και του Μαίου. Και έπειτα; Το μόνο ίσως που είναι βέβαιο είναι τούτο, ότι οι υπάρχουσες συλλογικότητες, οι συντεχνίες που κατέληξαν να γίνουν παρακοιμώμενες της κάθε εξουσίας, οι μύθοι και τα λάβαρα, όλα αυτά είναι πια ανενεργά. Μοιραία, θα αναγκαστούμε να πάμε για άλλα…

Ο Αλέξης Ζήρας είναι κριτικός λογοτεχνίας
alexziras@yahoo.gr