Εμεινε εκεί ελεύθερος πολιορκημένος -εγκλωβισμένος στη γη που γεννήθηκε, λέγοντας σε όποιους τον προέτρεπαν να φύγει πως ...

«τούτη τη γη μας την έδωσαν και θα την παραδώσουμε. Όπως δεν μπορούν να ξεριζώσουν τα δέντρα για να τα πάρουν μαζί τους οι κατακτητές έτσι κανένας δεν μπορεί όσο ισχυρός και να’ είναι να μας ξεριζώσει από τη γη μας».

O αείμνηστος λόγιος δάσκαλος και εκπαιδευτικός Πατάπιος Παταπίου και ένας από τους πρώτους φωτισμένους κομμουνιστές που αφόρισε η Εκκλησία μαζί με τον Τεύκρο Ανθία, έζησε ελεύθερος στο Ριζοκάρπασο και πέθανε εγκλωβισμένος στη γη που γεννήθηκε. Oύτε ο στρατός κατοχής ούτε οι απειλές και εκφοβισμοί των εποίκων, ούτε και οι φωνακλάδες εθνοπατέρες κατόρθωσαν να τον πείσουν να εγκαταλείψει το αγαπημένο του Ριζοκάρπασο. Εμεινε εκεί ελεύθερος πολιορκημένος -εγκλωβισμένος στη γη που γεννήθηκε, λέγοντας σε όποιους τον προέτρεπαν να φύγει πως «τούτη τη γη μας την έδωσαν και θα την παραδώσουμε. Όπως δεν μπορούν να ξεριζώσουν τα δέντρα για να τα πάρουν μαζί τους οι κατακτητές έτσι κανένας δεν μπορεί όσο ισχυρός και να’ είναι να μας ξεριζώσει από τη γη μας». Ο αείμνηστος Πατάπιος εμψύχωνε με δύναμη και κουράγιο τους ηρωικούς εγκλωβισμένους και προσπαθούσε να εμποδίσει την παράδοση άνευ όρων της έστω λίγης γης που πατούσε. Δεν έπαιξε ρόλους πατριωτικούς όσο ζούσε. Ηταν πατριώτης. Οι μεγάλοι δεν χρειάζονται ρόλους ούτε και μανδύες να καλύψουν την ανεπάρκεια και τη θλιβερή ελαφρότητά τους. Δίδαξε χιλιάδες παιδιά και σήμερα αναπαύεται στο αγαπημένο του Ριζοκάρπασο ήσυχος με τη συνείδησή του, τα πιστεύω του πως η Καρπασία δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν και να φύγουν. Σήμερα δεν υπάρχουν πολλοί Πατάπιοι. Υπάρχουν όμως κάποιοι λίγοι φωτισμένοι εκπαιδευτικοί που αγωνίζονται να μεταλαμπαδέψουν φως από τις γνώσεις τους στα λιγοστά παιδιά του Ριζοκαρπάσου. Στα παιδιά που επιμένουν να απλώνουν ρίζες σαν τα περήφανα δέντρα της περιοχής. Σαν τα ταπεινά κυκλάμινα που επιμένουν να βγάζουν παραπούλια και να ξεθωριάζουν με την ομορφιά τους την ασκήμια της κατοχής. Είναι συγκινητική η μάχη που δίνουν αυτοί οι εκπαιδευτικοί γιατί όσο ακούγονται φωνές παιδιών, όσο υπάρχει αντίσταση με τη μόρφωση μέσα στη φωλιά των κατακτητών υπάρχει και η ελπίδα. Οι φωνακλάδες εθνοπατριώτες, αυτοί που κόπτονται τάχατες για την καθαρότητα της φυλής και του έθνους αντί να παινέψουν το έργο των εκπαιδευτικών άρχισαν εν χορώ μια επίθεση με επιχειρήματα βγαλμένα από μουχλιασμένα χρονοντούλαπα.
Όχι κύριοι. Δεν κινδυνεύουν τα παιδιά του Ριζοκαρπάσου από το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου. Ούτε από ένα λογοτεχνικό έργο, ένα ποίημα που μιλά για αγάπη και ενότητα. Ούτε κινδυνεύει η «καθαρότητά» μας αν δούμε ένα κινηματογραφικό έργο που αναφέρεται σ’ ένα ζευγάρι Τ/κ και Ε/κ που ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε στην Αντρολύκου. Κινδυνεύει από τον επικίνδυνο εθνικισμό, τη μισαλλοδοξία και το μένος των φωνακλάδων εθνοπατέρων. Που δεν πάτησαν να δουν από κοντά πως τα παιδιά και οι εγκλωβισμένοι της Καρπασίας και οι καθηγητές παλεύουν για να μην ξεριζωθεί ούτε ένα δέντρο από την γη του Πατάπιου. Ντροπή σας εθνοκάπηλοι.