Του Λεύκιου Ζαφειρίου για έναν άλλο νεκρό Αλέξανδρο στο
Πολυτεχνείο του 1973:
Αλέξανδρε
Μάς παρακολουθούν, Αλέξανδρε,και τρέχουμε να κρυφτούμε πού;
Εδώ είναι όλα εκτεθειμένατο βλέμα μας ο έρωτάς μας
η μνήμη μας
όλα σάμπως να μην αντιλαμβάνονται
πόσο έχουμε εκτεθείστην εξουσία του θανάτου.
Μας απειλούν, Αλέξανδρε,τόσες διαψεύσεις το τσιμεντένιο πρόσωπο
αυτής της πόλης
ο ύπνος που μάς βαραίνει.
Έχουμε πέσει τελεσίδικα
μισοζαλισμένοι πάνω
στις λιπαρές μας μέρες.
Η θλίψη του απογεύματος, 2007
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Εμείς είμαστε ήδη νεκροί
«Όταν οι μπάτσοι σκοτώσουν τα παιδιά σας,
τότε θα βγείτε απ' τα κλουβιά σας»
Αφορισμοί, συνθήματα στους τοίχους και δελτία ειδήσεων. Τα μπλογκς εχουν πάρει φωτιά, ο κόσμος γίνεται θεριό κακό και μανιασμένο. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Ελλάδα έχουν πάρει φωτιά.
Όταν θα κατακαθήσει ο κουρνιαχτός, όταν ο μαύρος ζόφος λίγο διαλυθεί, όταν ακόμα κι η μάνα του Αλέξανδρου ίσως να ξεχνιέται για μερικά νανοδευτερόπλεπτα στον ύπνο της, τόσο όσο για να μην εκραγεί το μέσα της, τότε, καλοί μου συμπολίτες θα μείνει η αλήθεια όλης αυτής της ιστορίας. Ότι, δηλαδή, η μια και μοναδική ζωή που έτυχε στον Αλέξη, κόπηκε από μια «εξοστρακισμένη» σφαίρα, ενός «ανέτοιμου» αστυνομικού, σε μια «παρεξηγημένη» περιοχή των Αθηνών, ένα Σάββατο βράδυ «σαν όλα τ’ άλλα». Κι ούτε η οργή όλου του κόσμου κι όλου του χρόνου δεν θα αρκεί για να φέρουμε έναν άνθρωπο πίσω, έστω για λίγο, κι ούτε μια μας λέξη δεν θα ξεπλύνει καμιά αισχύνη.
περιοδικό ΡΕΥΜΑ, 7/11/2008
Δημοσίευση σχολίου