Άκαιρη και αστήριχτη εθνικιστική έξαρση

Είναι με μεγάλη θλίψη που παρακολουθώ τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ την αντιπαράθεση από τη μια για το στόχο της σχολικής χρονιάς, (καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων) και από την άλλη για τη συγγραφή νέων βιβλίων Ιστορίας της Κύπρου.
Άκαιρη, ακατανόητη και αστήριχτη έξαρση εθνικισμού!
Επειδή ζω σ’ αυτό τον τόπο εδώ και μισό αιώνα, είχα την ατυχία να βιώσω τη σύγχρονη τραγική ιστορία με αποκορύφωμα τις σκληρές μνήμες του προδομένου καλοκαιριού του 74, που μας οδήγησε στην κατοχή της μισής πατρίδας, στον ξεριζωμό διακοσίων χιλιάδων συμπατριωτών μας, στο θάνατο και την καταστροφή. Είμαι ανάμεσα σ’ αυτούς που περίμεναν να γυρίσει πίσω ο αγνοούμενός τους, που τον έψαχναν στα λεωφορεία, όταν έφερναν στην Ξενοδοχειακή Σχολή τους αιχμαλώτους, που έβλεπαν με προσοχή κάθε φωτογραφικό ή κινηματογραφικό υλικό, που κρατούσαν για χρόνια μια φωτογραφία του στην τσέπη, μπας και χρειαστεί να ρωτήσουν κάποιον. Τώρα βέβαια ξέρω πως αν φανώ «τυχερή» θα με φωνάξουν μια μέρα για να μου αναγγείλουν την ταυτοποίηση των οστών του νεκρού αδερφού μου. Πώς θα τον πουν και «ήρωα» το ξέρω κι αυτό! Και θα ταφεί με τις «δέουσες τιμές» Τη μέρα της εισβολής απολυόταν! Θα έφευγε για σπουδές…Αχ, καημένες μανάδες, αχ, καημένοι πατεράδες! Αχ, προδομένη,μοιρασμένη πατρίδα!
Είμαι καθηγήτρια ελληνικής φιλολογίας, γιατί αγάπησα απ’ τα μαθητικά θρανία αυτή την ειδικότητα που αναπλάθει, μεταδίδει, καλλιεργεί, διατηρεί και παραδίδει στη νέα γενιά τις πολύτιμες αξίες του ελληνικού πολιτισμού! Οι Ρωμιοί γονείς μου, με τις αριστερές ιδέες, με ανάθρεψαν με το «μεροκάματο της ψυχής», με μεγάλωσαν με την ελληνική παράδοση, με γαλούχησαν με ανθρωπιά, ταπεινοφροσύνη, αγάπη και αλληλεγγύη για τους αδικημένους του κόσμου. Μ’ έμαθαν πως τους ανθρώπους τους ενώνουν πιο πολλά απ’ όσα τους χωρίζουν! «εκεί που είναι ο πόνος και ο ιδρώτας και τα δάκρυα, εκεί δεν είναι ο άνθρωπος;»(Στρ. Τσίρκα , Αριάγνη)
Τη σύγχρονη ιστορία του τόπου μου δεν τη διδάχτηκα ποτέ. Η διδακτέα ύλη περιλάμβανε εν συντομία και παρατάξει την αρχαία, ρωμαϊκή, βυζαντινή και μεσαιωνική εποχή, και με μεγαλύτερη συντομία τη νεότερη περίοδο από τη Φραγκοκρατία μέχρι την Αγγλοκρατία, με έμφαση στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ του 55. Έμαθα όμως, βιώνοντας και μελετώντας τη σύγχρονη πορεία του αγώνα αυτού του λαού και εννοώ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, πως τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των αποικιοκρατών και των συμμάχων τους, δεν επέτρεπαν την ομαλή, φιλειρηνική συμβίωση Ελλήνων και Τούρκων Κυπρίων, γιατί δεν ήθελαν ένα νησί με τόσο σημαντική στρατηγική θέση έξω από τον απόλυτο έλεγχό τους. Δεν ήθελαν να φύγουν ποτέ και τα κατάφεραν με τον πιο απλό και ανώδυνο γι’ αυτούς τρόπο: έσπειραν τα ζιζάνια του σοβινισμού, της μισαλλοδοξίας, της εθνοκαπηλείας και της διαίρεσης ανάμεσα στις δύο κοινότητες, ακόμα και τον εμφύλιο σπαραγμό. Τα κατάφεραν μια χαρά! Εξουδετέρωσαν τον απελευθερωτικό αγώνα, επέβαλαν τη λύση της Κυπριακής Ανεξαρτησίας με όλα τα διαιρετικά στοιχεία που μπορούσαν να χωρέσουν, προκάλεσαν την τουρκοκυπριακή ανταρσία και την πράσινη γραμμή, συντήρησαν και φούντωσαν το σοβινισμό και τις συγκρούσεις, προετοίμασαν τα σχέδια της εισβολής για τη διχοτόμηση και με τη βοήθεια του προδοτικού πραξικοπήματος άνοιξαν την κερκόπορτα .
Λυπάμαι πολύ που ξανακούω να παίζει το ίδιο βιολί, του εθνικιστικού, στείρου, φοβισμένου και καταστροφικού παροξυσμού. Σαν να ζω πριν την εισβολή του Αττίλα! Δεν περίμενα ποτέ πως θα ξαναζούσα εθνικιστικές ενορχηστρωμένες εξάρσεις και άκρατους αφορισμούς ! Σαν να μην έζησαν κι αυτοί όλα αυτά που πέρασε ο τόπος μας. Σαν να μη συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά.!
.«Δέκα χιλιάδες μέλισσες έστειλε ο Ονήσιλος/ Κι όλες ψοφήσανε πάνω στο παχύ μας δέρμα/Χωρίς τίποτα να νιώσουμε» (ΟΝΉΣΙΛΟΣ, Π.Μηχανικού)
Χρειαζόμαστε νέα βιβλία Ιστορίας; Όλοι συμφώνησαν για την ανάγκη της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης. Όλοι παραδέχονται πως η Εκπαίδευση σήμερα έχει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και τα στοιχήματα της παγκοσμιοποίησης, της ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων, ιδεών και αγαθών, της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, της παντοκρατορίας της τεχνολογίας και των πολυεθνικών μεγαθηρίων που καθορίζουν την τύχη του πλανήτη μας!
Η επόμενη γενιά, δηλαδή τα ίδια τα παιδιά μας, θα πρέπει να προχωρήσει θωρακισμένη με τη γνώση και τη μόρφωση , με ανοικτούς ορίζοντες , με κριτική σκέψη και ανεκτικότητα . Ποιος μένει στο περιθώριο και χάνει πατρίδες τελικά; Ποιος ταμπουρώνεται σε εθνικιστικά κάστρα και πολεμίστρες που ούτε καν ο ίδιος έκτισε; Αυτός που δε διδάσκεται απ’ την ιστορία του. Αυτός που επαναλαμβάνει τα λάθη του, αυτός που προτιμά να επιβιώνει πουλώντας και αγοράζοντας παραμυθιασμένους οπαδούς.Πέρσι στόχος της χρονιάς ο διαπολιτισμικός διάλογος: να γνωρίσουν οι μαθητές μας τη γαλλική, την αγγλική την ιταλική την ισπανική, τη γερμανική, τη γεωργιανή, τη ρωσική, την ινδική, την κινεζική και δεν ξέρω ποια άλλη, όχι όμως την τουρκοκυπριακή!
Έχω ένα όραμα που δε θα μπορέσει κανένας σοβινιστής να μου το εξανεμίσει: να καλλιεργήσω ανοικτά μυαλά, αξίες και αρχές που ξεπουλήθηκαν στην ευμάρεια, τον υλισμό, τον αμερικανισμό. Ανθρώπους με κεφαλαίο Α ,που θα αντιστέκονται σε εισβολές και χειραγωγήσεις , που θα γνωρίζουν την ταυτότητά τους, που θα αποφασίζουν για τον εαυτό τους και θα αγωνίζονται για κάθε μορφής ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ποιος είπε ποτέ ότι υπάρχει πρόθεση να διαστρεβλωθεί η ιστορική ΑΛΗΘΕΙΑ; Αν υπάρξει τέτοια Ιστορία, να είστε σίγουροι πως δε θα τη διδάξουν οι Φιλόλογοι και θα με βρείτε στην πρώτη γραμμή της δυναμικής αντίδρασης. Οφείλω όμως να τα λέω όλα στους μαθητές μου και όχι τα μισά, να τους προβληματίσω και να ασκήσω την κρίση τους , να τους μάθω να ακούν και την άλλη άποψη, να σκέφτονται, να συζητούν και να αποφασίζουν.
Και το θέλω πολύ πριν πεθάνω να διακινηθώ μέσα στο νησί μου, χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανένα ψευδοαστυνομικό. Θέλω να δω μια ελεύθερη Κύπρο απ’ άκρη σ’ άκρη, χωρίς κατοχικούς στρατούς! Κι ένα λαό ΕΛΕΥΘΕΡΟ!
Δε θέλω να μείνω «καταραμένη απ’ τον Ονήσιλο»!( Ονήσιλος, Π. Μηχανικού)

Ειρήνη Ασιήκκαλη, Φιλόλογος
Λευκωσία 2008