Οι ακροβάτες της πράσινης γραμμής
Του NIELS KADRITZKE*
LE-MONDE -ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/11/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=30.11.2008,id=28830212
Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008
Χλομό το «Τουρκο-», μπροστά το «Κύπριοι»
Του ΤΑΚΗ ΜΙΧΑ
...Σε αναλυτική μελέτη τους στην επιθεώρηση «South European Society and Politics», οι κοινωνιολόγοι Γ. Βουράλ και Ε. Οζουάνικ συνοψίζουν τις αλλαγές: «Τα παλιά εγχειρίδια Ιστορίας έκαναν τους μαθητές να πιστεύουν ότι η ταυτότητά τους ήταν ασύμβατη με αυτή των "άλλων" (Ελληνοκυπρίων) αφού η Τουρκία ήταν η μητέρα-πατρίδα των Τουρκοκυπρίων. Αντίθετα, τα νέα εγχειρίδια αναγνωρίζουν την εθνική ισότητα μεταξύ των δύο κοινοτήτων».
Αναλυτικότερα:
**Τα παλιά σχολικά βιβλία στα Κατεχόμενα απέκλειαν κάθε αναφορά στην έννοια του «Κύπριου», χρησιμοποιώντας όρους όπως «Οι Τούρκοι της Κύπρου» ή οι «Ελληνες της Κύπρου».* Τα νέα εγχειρίδια, αντίθετα, τονίζουν τον «κυπριωτισμό». Γι' αυτό και σημειώνεται η ύπαρξη «κυπριακής κουλτούρας», «κυπριακής μουσικής» και «κυπριακής κοινωνίας».**Αλλοτε η Τουρκία αναφερόταν ως η «μητέρα-πατρίδα», καλλιεργώντας την άποψη ότι η «μοίρα των Τουρκοκυπρίων εξαρτάται από την Τουρκία».* Τώρα ο όρος «μητέρα-πατρίδα» έχει αντικατασταθεί από τον ουδέτερο όρο «Τουρκία» και οι μαθητές ενθαρρύνονται να βλέπουν την Κύπρο ως κοινή πατρίδα με τους Ελληνοκύπριους. Οπως αναφέρει ένα εγχειρίδιο του γυμνασίου, «παρά τις γλωσσικές και θρησκευτικές διαφορές, οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι ζούσαν μαζί για αιώνες. Ολοι τους αγαπούσαν την Κύπρο και την θεωρούσαν πατρίδα τους».**Μέχρι πρόσφατα τα παιδιά στη Βόρεια Κύπρο μάθαιναν ότι οι Ελληνοκύπριοι αποτελούν απειλή για τους Τουρκοκύπριους και διάβαζαν το σύνθημα της «Ενωσης» χωρίς καμία αναφορά στον εθνικισμό της τουρκοκυπριακής πλευράς.* Τα νέα εγχειρίδια βρίθουν παραδειγμάτων αρμονικής συνεργασίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων και τονίζουν ότι ο εθνικισμός ήταν υπεύθυνος για την καταστροφή των διακοινοτικών σχέσεων. **Στα παλιά εγχειρίδια δεν γράφονταν οι απώλειες των Ελληνοκυπρίων, ή ερμηνεύονταν ως... φυσική τιμωρία.* Τα νέα βιβλία (χωρίς να είναι τελείως ισορροπημένα σε αυτό το σημείο) αναγνωρίζουν τις απώλειες «της άλλης πλευράς», αποφεύγοντας τις αναφορές σε βιαιότητες και επικεντρώνοντας στις πολιτικές πτυχές και στις διαφορές και ηγεσιών.Αυτές οι αλλαγές έχουν συνέπειες στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται σήμερα η εθνική ταυτότητα των νεαρών Τουρκοκυπρίων. Οπως συμπεραίνει η μελέτη, «τα παλαιά εγχειρίδια θεοποιούσαν τις εθνικές διαχωριστικές γραμμές με τον ισχυρισμό ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα προέρχεται αποκλειστικά από τούρκους προγόνους. Αυτή η επιμονή στην εθνική καθαρότητα καλλιεργούσε την αντίληψη ότι η "τουρκικότητα" είναι θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητας και ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν μπορούν να αλλάξουν. Τα νέα εγχειρίδια, αντίθετα, απαλύνουν τη διαφορά, αναγνωρίζοντας μια "εδαφική" (δηλ. κυπριακή) διάσταση της συλλογικής ταυτότητας.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 30/11/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=30491140
...Σε αναλυτική μελέτη τους στην επιθεώρηση «South European Society and Politics», οι κοινωνιολόγοι Γ. Βουράλ και Ε. Οζουάνικ συνοψίζουν τις αλλαγές: «Τα παλιά εγχειρίδια Ιστορίας έκαναν τους μαθητές να πιστεύουν ότι η ταυτότητά τους ήταν ασύμβατη με αυτή των "άλλων" (Ελληνοκυπρίων) αφού η Τουρκία ήταν η μητέρα-πατρίδα των Τουρκοκυπρίων. Αντίθετα, τα νέα εγχειρίδια αναγνωρίζουν την εθνική ισότητα μεταξύ των δύο κοινοτήτων».
Αναλυτικότερα:
**Τα παλιά σχολικά βιβλία στα Κατεχόμενα απέκλειαν κάθε αναφορά στην έννοια του «Κύπριου», χρησιμοποιώντας όρους όπως «Οι Τούρκοι της Κύπρου» ή οι «Ελληνες της Κύπρου».* Τα νέα εγχειρίδια, αντίθετα, τονίζουν τον «κυπριωτισμό». Γι' αυτό και σημειώνεται η ύπαρξη «κυπριακής κουλτούρας», «κυπριακής μουσικής» και «κυπριακής κοινωνίας».**Αλλοτε η Τουρκία αναφερόταν ως η «μητέρα-πατρίδα», καλλιεργώντας την άποψη ότι η «μοίρα των Τουρκοκυπρίων εξαρτάται από την Τουρκία».* Τώρα ο όρος «μητέρα-πατρίδα» έχει αντικατασταθεί από τον ουδέτερο όρο «Τουρκία» και οι μαθητές ενθαρρύνονται να βλέπουν την Κύπρο ως κοινή πατρίδα με τους Ελληνοκύπριους. Οπως αναφέρει ένα εγχειρίδιο του γυμνασίου, «παρά τις γλωσσικές και θρησκευτικές διαφορές, οι Τουρκοκύπριοι και οι Ελληνοκύπριοι ζούσαν μαζί για αιώνες. Ολοι τους αγαπούσαν την Κύπρο και την θεωρούσαν πατρίδα τους».**Μέχρι πρόσφατα τα παιδιά στη Βόρεια Κύπρο μάθαιναν ότι οι Ελληνοκύπριοι αποτελούν απειλή για τους Τουρκοκύπριους και διάβαζαν το σύνθημα της «Ενωσης» χωρίς καμία αναφορά στον εθνικισμό της τουρκοκυπριακής πλευράς.* Τα νέα εγχειρίδια βρίθουν παραδειγμάτων αρμονικής συνεργασίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων και τονίζουν ότι ο εθνικισμός ήταν υπεύθυνος για την καταστροφή των διακοινοτικών σχέσεων. **Στα παλιά εγχειρίδια δεν γράφονταν οι απώλειες των Ελληνοκυπρίων, ή ερμηνεύονταν ως... φυσική τιμωρία.* Τα νέα βιβλία (χωρίς να είναι τελείως ισορροπημένα σε αυτό το σημείο) αναγνωρίζουν τις απώλειες «της άλλης πλευράς», αποφεύγοντας τις αναφορές σε βιαιότητες και επικεντρώνοντας στις πολιτικές πτυχές και στις διαφορές και ηγεσιών.Αυτές οι αλλαγές έχουν συνέπειες στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνεται σήμερα η εθνική ταυτότητα των νεαρών Τουρκοκυπρίων. Οπως συμπεραίνει η μελέτη, «τα παλαιά εγχειρίδια θεοποιούσαν τις εθνικές διαχωριστικές γραμμές με τον ισχυρισμό ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα προέρχεται αποκλειστικά από τούρκους προγόνους. Αυτή η επιμονή στην εθνική καθαρότητα καλλιεργούσε την αντίληψη ότι η "τουρκικότητα" είναι θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητας και ότι οι διαχωριστικές γραμμές δεν μπορούν να αλλάξουν. Τα νέα εγχειρίδια, αντίθετα, απαλύνουν τη διαφορά, αναγνωρίζοντας μια "εδαφική" (δηλ. κυπριακή) διάσταση της συλλογικής ταυτότητας.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 30/11/2008
http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=30491140
Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2008
Επίκαιρη Ιστορία: Σύγχρονα στοιχεία για την θαλάσσια ζώνη αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας
1. Τμήμα της θαλάσσιας ζώνης αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας που ερευνάται από την εταιρία PGS Geophysical AS.
2. Οι παράνομες τουρκικές διεκδικήσεις στη ζώνη αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
3. Η θαλάσσια ζώνη αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ: Ιούνης 2008 $150, Νοέμβρης $50, πώς εξηγείται;;;
Η υπέροχη πτώση του πετρελαίου
Γιώργος Δελαστίκ24-11-2008
Ξέμειναν από ρευστό οι κερδοσκόποι του χρηματοπιστωτικού συστήματος λόγω του σκασίματος της «φούσκας» κι είδε επιτέλους άσπρη μέρα ο κόσμος στην τιμή του «μαύρου χρυσού»: έπεσε κάτω από τα 50 δολάρια η τιμή του βαρελιού του πετρελαίου (1 βαρέλι ισούται με 159 λίτρα) στις αγορές τόσο της Νέας Υόρκης όσο και του Λονδίνου. Από την εξωφρενική τιμή των 147 δολαρίων το βαρέλι στις 3 Ιουλίου, στον παροξυσμό της κερδοσκοπίας, η τιμή του πετρελαίου μειώθηκε ξαφνικά κατά... 70% (!) μέσα σε μόλις τέσσερις μήνες - και μάλιστα τώρα που αρχίζουν τα κρύα και τα χιόνια του χειμώνα στο βόρειο ημισφαίριο, που καταναλώνει σχεδόν το 90% της παγκόσμιας ζήτησης πετρελαίου! Αποδεικνύεται έτσι περίτρανα, πέραν πάσης αμφιβολίας, αυτό που οι σοβαρότεροι αναλυτές και όλες οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες φωνάζουν - ότι δηλαδή η εκτόξευση της τιμής του πετρελαίου ήταν αποτέλεσμα κερδοσκοπίας και μόνο των χρηματοοικονομικών κύκλων, εντελώς άσχετη με την παραγωγή και την πραγματική ζήτηση πετρελαίου!Μόλις οι χρηματιστές και οι τράπεζες βρέθηκαν χωρίς λεφτά, η «φούσκα» της τιμής του πετρελαίου έσκασε και οι τιμές κατέρρευσαν, χωρίς την παραμικρή αλλαγή στα θεμελιώδη δεδομένα της παραγωγής και της ζήτησης. Οι πιο έγκυρες φωνές στον τομέα της ενέργειας επιμένουν εδώ και χρόνια πως η ρεαλιστική τιμή του πετρελαίου είναι γύρω στα 30-40 δολάρια το βαρέλι, λαμβανομένου υπόψη του κόστους εξόρυξης, άντλησης, μεταφοράς, διύλισης και εμπορίας σε συνάρτηση με την υπερεπάρκεια πετρελαίου τουλάχιστον μέχρι το 2025-2030, με τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες.Ποιος δεν θυμάται τις απίθανα ανόητες δικαιολογίες που έθετε σε κυκλοφορία ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των κερδοσκόπων για να πείσει τους αδαείς περί των αιτίων της ανόδου των τιμών: τη μια... φύσηξε στη Λουιζιάνα, την άλλη έπιασε φουρτούνα στη Βόρεια Θάλασσα, την παρ άλλη έκαναν απεργία οι ιθαγενείς σε μια πετρελαιοπηγή της Νιγηρίας ή έκλεψαν κάποιοι Τσετσένοι δέκα... μπετόνια πετρέλαιο τρυπώντας έναν πετρελαιαγωγό! Και δώς του αυξήσεις είκοσι και τριάντα δολάρια το βαρέλι με κάθε τέτοιο πρόσχημα.Τώρα όμως -ω του θαύματος!- βγαίνουν οι χώρες του ΟΠΕΚ, αυτές που εξάγουν πετρέλαιο, και περικόπτουν επίσημα την παραγωγή τους κατά 1.500.000 βαρέλια την ημέρα, ποσοστό καθόλου ασήμαντο στα 85 εκατομμύρια βαρέλια της ημερήσιας κατανάλωσης, και οι τιμές αντί να εκτοξευτούν στα ύψη... πέφτουν! Πέφτουν τόσο ραγδαία που ορισμένες χώρες του ΟΠΕΚ προτείνουν ακόμη μια άμεση εκβιαστική μείωση της παραγωγής κατά 1.000.000 βαρέλια την ημέρα ώστε να προκληθεί τεχνητή έλλειψη για να ξανανεβούν οι τιμές και, όμως, αυτές συνεχίζουν να πέφτουν! Προειδοποιεί η Σαουδική Αραβία μερικούς από τους πελάτες της στην Ασία ότι από τον Δεκέμβριο θα περικόψει τις εξαγωγές πετρελαίου προς αυτούς κατά 5% και, όμως, οι τιμές συνεχίζουν να πέφτουν στη διεθνή αγορά - εκεί όπου ήταν μέχρι πρότινος αρκετή δήθεν μια κακοκαιρία στον Κόλπο του Μεξικού για να πάρει φωτιά η τιμή του πετρελαίου!Η απάντηση σε όλα αυτά τα υποτιθέμενα «μυστήρια» είναι απλούστατη. Πετρέλαιο υπάρχει άφθονο και μια τιμή 30-40 δολαρίων είναι εξαιρετικά καλή σήμερα για τις χώρες που το παράγουν. Μπορεί φυσικά να καλόμαθαν κι αυτές με τα 100 δολάρια το βαρέλι, αλλά ας μην ξεχνούν ότι πριν από μόλις πέντε, έξι χρόνια πάσχιζαν να σταθεροποιήσουν την τιμή του στα 25-30 δολάρια, ενώ πριν από λιγότερο από δέκα χρόνια είχαν δει το βαρέλι να συντρίβεται γύρω στα 12 δολάρια!Δυστυχώς, όμως, μόλις οι τράπεζες και οι απατεώνες των χρηματιστηρίων ξαναβρεθούν με ρευστό στα χέρια τους, θα απογειώσουν και πάλι την τιμή του πετρελαίου, αν αφεθούν και πάλι ασύδοτοι να κερδοσκοπούν πάνω σε ένα τόσο κρίσιμο προϊόν - και μάλιστα αυτήν τη φορά με τα λεφτά των φορολογουμένων, δηλαδή τα δικά μας.
Όργανο των κερδοσκόπων αποδεικνύεται ότι είναι η Διεθνής Επιτροπή Ενέργειας (ΔΕΕ)
Περί της αναθεώρησης των σχολικών βιβλίων - Άρθρο παρέμβαση του Α. Καζαμία
Η Ιστορία στο στόχαστρο
Στη δημόσια συζήτηση και τον προβληματισμό για την αναθεώρηση των σχολικών εγχειριδίων της ιστορίας, ο bona fide επιστήμονας ιστορικός διαβλέπει παρανοήσεις, ανενημέρωτες αντιλήψεις και κρίσεις, να μην πούμε "ημιμάθεια", σε κομβικής σημασίας θέματα/ ερωτήματα όπως: Τι είναι η ιστορία; Ποιος ο σκοπός/ οι στόχοι της διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας; Χρειάζονται αναθεώρηση τα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας; 1. Τι είναι ιστορία;Παρανόηση του "τι είναι ιστορία" χαρακτηρίζουν τις απόψεις, μεταξύ των άλλων, επώνυμων πολιτικών ηγετών, αξιόλογων δημοσιογράφων, και άλλων εκπροσώπων της κυπριακής κοινωνίας των πολιτών. Δύο άξια αναφοράς πρόσφατα παραδείγματα: (α) Ο πολιτικός ηγέτης κ. Ι. Κασουλίδης έχει προτάξει την αναξιόπιστη θεωρία ότι "η ιστορία είναι γεγονότα", η καταγραφή γεγονότων "με τον πιο αντικειμενικό τρόπο που μπορείς" (Η Σημερινή, 21/9/2008)· (β) Ο γνωστός δημοσιογράφος κ. Χρ. Χρυσάνθου έχει εκφέρει την αναξιόπιστη γνώμη, ότι η Ιστορία ως επιστήμη εκδίδει "ετυμηγορίες" για "γεγονότα" (Φιλελεύθερος 21/9/2008), και ο ίδιος, σε άλλο κείμενο, επινοεί "τέσσερις προσεγγίσεις στην ιστοριογραφία": (α) τη βεμπεριανή (από τον Μαξ Βέμπερ), (β) τη μαρξιστική (από τον Καρλ Μαρξ), (γ) "εκείνην που αποδέχεται την καταγραφή και την εξέταση ιστορικών γεγονότων υπό το πρίσμα πολιτικών, ιδεολογικών, εθνικών ή άλλων σκοπιμοτήτων", και (δ) "εκείνην που έχει ων μότο της το... 'εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν'· πρόκειται για παραγγελιοδόχους ιστοριογράφους, οι οποίοι αναλαμβάνουν να εξιστορήσουν και ν' αξιολογήσουν γεγονότα κατά πώς γουστάρει ο 'πελάτης'". (Ο Φιλελεύθερος, 5/10/2008). Για τον bona fide ιστοριογράφο, πρόκειται για ένα ελλιπές και αναξιόπιστο κατασκεύασμα / αποκύημα της φαντασίας ενός αυτοχειροτονηθέντος "φιλοσόφου της ιστορίας". 1.1. Η Ιστορία δεν είναι "τα γεγονότα", αλλά η ερμηνεία και η "ιστόρηση" των γεγονότων.
Η συνέχεια του άρθρου στη διεύθυνση:
Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008
ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 1972 –1974 (Μέρος δ΄-τελευταίο)
Μετά το πραξικόπημα και την εισβολή -παρά τις αρνητικές εξελίξεις- η ΕΟΚΑ Β΄ συνέχισε το προδοτικό και δολοφονικό έργο σκοτώνοντας ακόμη 4 αντιστασιακούς.
Δηλωτικό της ιδεολογικής διαπάλης και της διάσπασης του κυπριακού ελληνισμού είναι το στοιχείο ότι από τους δολοφονηθέντες δημοκρατικούς πολίτες τουλάχιστον 5 υπήρξαν αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1955-59 και της ΕΟΚΑ (με κορυφαία την περίπτωση του Στέλιου Μαύρου, συνεργάτη του Γρ. Αυξεντίου και του Γ. Γρίβα), οι οποίοι αρνήθηκαν να υπακούσουν στους εκβιασμούς και να ενταχθούν στην τρομοκρατική ΕΟΚΑ Β΄, απορρίπτοντας και την καπηλεία των ενωτικών και ελληνοκεντρικών θέσεων από την οργάνωση αυτή. Είναι, επίσης, σημαντικό ότι οι δυνάμεις της αντίστασης απέφυγαν κάθε ενέργεια αντιποίνων εις βάρος των μελών της ΕΟΚΑ Β΄ ή και αυτών ακόμη των γνωστών σε όλους δολοφόνων της, συμβάλλοντας στην αποτροπή του εμφυλίου πολέμου και προσμένοντας την ενεργοποίηση των θεσμών της Δικαιοσύνης.
Η εξιστόρηση γεγονότων και η αφήγηση στιγμιότυπων από την προσωπική ή τη δημόσια ζωή των δολοφονημένων προσθέτει πολλά χρήσιμα στοιχεία στην ιστορία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της Κύπρου· συναντιέται με την ιστορία των νοοτροπιών όχι μόνο στη χρονική περίοδο 1972-1974 αλλά και αυτή της σημερινής συγκυρίας, όπως και με ανοικτά προβλήματα του πολιτικού πολιτισμού στη διαιρεμένη κυπριακή κοινωνία και στο ντε φάκτο διχοτομημένο σώμα της κυπριακής επικράτειας. Στα πλαίσια αυτά μπορεί να κατανοηθεί και η συνοπτική αλλά σαφής παράθεση μειονεκτημάτων στην ομαλή λειτουργία της νεαρής Κυπριακής Δημοκρατίας και ελλειμμάτων στη δημοκρατική και νομιμοποιητική υφή της (σ. 73 κ.ά.), εξήγηση της επικράτησης των πραξικοπηματιών λόγω της υπεροχής τους σε δυνάμεις και οπλικά συστήματα, μέσω του απόλυτου ελέγχου στην Εθνική Φρουρά και στην ΕΛ.ΔΥ.Κ., όπως και παρουσίαση άλλων σημαντικών παραμέτρων στην οξεία σύγκρουση του 1974.
Με τη χρήση ευρείας βιβλιογραφίας και φωτογραφικών αρχείων ενισχύονται ορισμένα σημεία του περιεχομένου και τούτο προστίθεται στα θετικά της έκδοσης, χωρίς όμως να είναι στόχος των συγγραφέων ο εμπλουτισμός αυτού του υλικού τεκμηρίωσης.
Ασφαλώς πρόκειται για μια πρώτη έκδοση που επιτρέπει να γίνει κατανοητή η σημαντική συνεισφορά των αντιστασιακών αγώνων και των θυσιασθέντων αγωνιστών στην ιστορία του κυπριακού ελληνισμού και της παγκόσμιας δημοκρατικής πορείας. Το έργο, μέσα και στην υφολογική του ιδιαιτερότητα, αποτελεί σημαντική πηγή στοιχείων για τους ερευνητές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Κύπρου και της Ελλάδας.
[Σημ. ΓΚΜ: Η πρώτη μορφή του κειμένου με τίτλο «Όσο κι αν ξεθωριάζει η μνήμη, η θυσία των δημοκρατικών πολιτών μένει ζωντανή» δημοσιεύτηκε στο αθηναϊκό περιοδικό ΑΝΤΙ , τχ. 848-849, 29.7.-9.9.2005, 28-29.]
Δηλωτικό της ιδεολογικής διαπάλης και της διάσπασης του κυπριακού ελληνισμού είναι το στοιχείο ότι από τους δολοφονηθέντες δημοκρατικούς πολίτες τουλάχιστον 5 υπήρξαν αγωνιστές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1955-59 και της ΕΟΚΑ (με κορυφαία την περίπτωση του Στέλιου Μαύρου, συνεργάτη του Γρ. Αυξεντίου και του Γ. Γρίβα), οι οποίοι αρνήθηκαν να υπακούσουν στους εκβιασμούς και να ενταχθούν στην τρομοκρατική ΕΟΚΑ Β΄, απορρίπτοντας και την καπηλεία των ενωτικών και ελληνοκεντρικών θέσεων από την οργάνωση αυτή. Είναι, επίσης, σημαντικό ότι οι δυνάμεις της αντίστασης απέφυγαν κάθε ενέργεια αντιποίνων εις βάρος των μελών της ΕΟΚΑ Β΄ ή και αυτών ακόμη των γνωστών σε όλους δολοφόνων της, συμβάλλοντας στην αποτροπή του εμφυλίου πολέμου και προσμένοντας την ενεργοποίηση των θεσμών της Δικαιοσύνης.
Η εξιστόρηση γεγονότων και η αφήγηση στιγμιότυπων από την προσωπική ή τη δημόσια ζωή των δολοφονημένων προσθέτει πολλά χρήσιμα στοιχεία στην ιστορία της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της Κύπρου· συναντιέται με την ιστορία των νοοτροπιών όχι μόνο στη χρονική περίοδο 1972-1974 αλλά και αυτή της σημερινής συγκυρίας, όπως και με ανοικτά προβλήματα του πολιτικού πολιτισμού στη διαιρεμένη κυπριακή κοινωνία και στο ντε φάκτο διχοτομημένο σώμα της κυπριακής επικράτειας. Στα πλαίσια αυτά μπορεί να κατανοηθεί και η συνοπτική αλλά σαφής παράθεση μειονεκτημάτων στην ομαλή λειτουργία της νεαρής Κυπριακής Δημοκρατίας και ελλειμμάτων στη δημοκρατική και νομιμοποιητική υφή της (σ. 73 κ.ά.), εξήγηση της επικράτησης των πραξικοπηματιών λόγω της υπεροχής τους σε δυνάμεις και οπλικά συστήματα, μέσω του απόλυτου ελέγχου στην Εθνική Φρουρά και στην ΕΛ.ΔΥ.Κ., όπως και παρουσίαση άλλων σημαντικών παραμέτρων στην οξεία σύγκρουση του 1974.
Με τη χρήση ευρείας βιβλιογραφίας και φωτογραφικών αρχείων ενισχύονται ορισμένα σημεία του περιεχομένου και τούτο προστίθεται στα θετικά της έκδοσης, χωρίς όμως να είναι στόχος των συγγραφέων ο εμπλουτισμός αυτού του υλικού τεκμηρίωσης.
Ασφαλώς πρόκειται για μια πρώτη έκδοση που επιτρέπει να γίνει κατανοητή η σημαντική συνεισφορά των αντιστασιακών αγώνων και των θυσιασθέντων αγωνιστών στην ιστορία του κυπριακού ελληνισμού και της παγκόσμιας δημοκρατικής πορείας. Το έργο, μέσα και στην υφολογική του ιδιαιτερότητα, αποτελεί σημαντική πηγή στοιχείων για τους ερευνητές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της Κύπρου και της Ελλάδας.
[Σημ. ΓΚΜ: Η πρώτη μορφή του κειμένου με τίτλο «Όσο κι αν ξεθωριάζει η μνήμη, η θυσία των δημοκρατικών πολιτών μένει ζωντανή» δημοσιεύτηκε στο αθηναϊκό περιοδικό ΑΝΤΙ , τχ. 848-849, 29.7.-9.9.2005, 28-29.]
Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008
Βιβλία Ιστορίας ... της Κορέας
korean war memorial USA
Σάλος για ένα βιβλίο Ιστορίας στη Ν. Κορέα
The New York Times
Για την πλειονότητα των συντηρητικών, η εκδοχή που περιγράφεται σε ένα βιβλίο αναφορικά με τον τρόπο που οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι ανέλαβαν τον έλεγχο της χώρας από τους Ιάπωνες αποικιοκράτες το 1945, αναδεικνύει όλα τα κακώς κείμενα της διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας στη Νότια Κορέα. Ουδείς αμφισβητεί, βέβαια, ότι ο σοβιετικός στρατός εφόρμησε στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου όπου επέβαλε το κομμουνιστικό καθεστώς και ότι οι Αμερικανοί έσπευσαν να αναλάβουν τον έλεγχο του νότου. Από το σημείο αυτό και μετά, ωστόσο, το επίμαχο βιβλίο υιοθετεί αμφιλεγόμενες απόψεις που έχουν εξοργίσει τους συντηρητικούς.
Για την πλειονότητα των συντηρητικών, η εκδοχή που περιγράφεται σε ένα βιβλίο αναφορικά με τον τρόπο που οι Αμερικανοί και οι Ρώσοι ανέλαβαν τον έλεγχο της χώρας από τους Ιάπωνες αποικιοκράτες το 1945, αναδεικνύει όλα τα κακώς κείμενα της διδασκαλίας του μαθήματος της Ιστορίας στη Νότια Κορέα. Ουδείς αμφισβητεί, βέβαια, ότι ο σοβιετικός στρατός εφόρμησε στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου όπου επέβαλε το κομμουνιστικό καθεστώς και ότι οι Αμερικανοί έσπευσαν να αναλάβουν τον έλεγχο του νότου. Από το σημείο αυτό και μετά, ωστόσο, το επίμαχο βιβλίο υιοθετεί αμφιλεγόμενες απόψεις που έχουν εξοργίσει τους συντηρητικούς.
Υπό κυριαρχία
Οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν ότι η Κορέα που προέκυψε μετά την ιαπωνική κατοχή δεν ήταν ένα ελεύθερο και κυρίαρχο κράτος, αλλά μια διαιρεμένη χώρα υπό την κυριαρχία ξένων δυνάμεων. «Η ιαπωνική σημαία δεν κατέβηκε για να υψωθούν τα εθνικά μας χρώματα, αλλά η αμερικανική αστερόεσσα» υπογραμμίζεται στο βιβλίο. «Η απελευθέρωση της χώρας από τους Συμμάχους απέτρεψε από τον λαό την οικοδόμηση ένος νέου κράτους σύμφωνα με τη θέλησή του» συνεχίζουν οι συγγραφείς.
Στους πολέμιους του βιβλίου συγκαταλέγεται και ο πρόεδρος της Νότιας Κορέας, Λι Μιγιουνγκ Μπακ, ο οποίος ανέλαβε την εξουσία, δεσμευόμενος ότι θα θέσει τέλος στη φιλελεύθερη πολιτική των ανοιγμάτων προς το κομμουνιστικό καθεστώς της Πιονγιάνγκ και της υπονόμευσης της συμμαχίας με τις ΗΠΑ - οι φιλελεύθεροι κατηγορούν την Ουάσιγκτον ότι ενίσχυε τους δικτάτορες της χώρας στο όνομα του αντικομμουνισμού. Στα τέλη του περασμένου μήνα, το υπουργείο Παιδείας, Επιστημόνων και Τεχνολογίας κάλεσε τους συγγραφείς του επίμαχου «Κουμσούνγκ» και άλλων πέντε σχολικών βιβλίων να διαγράψουν 55 παραγράφους, οι οποίες «υπονομεύουν την εξουσία της νοτιοκορεατικής κυβέρνησης». Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου «το ύφος της συγγραφής των σχολικών βιβλίων δεν πρέπει να προσβάλει την εθνική υπερηφάνεια». Οι συγγραφείς, ωστόσο, απέρριψαν την κρατική παρέμβαση, τονίζοντας ότι οι επικριτές τους προσπαθούν να «ωραιοποιήσουν» την προβληματική Ιστορία της χώρας, θέλοντας να διαγράψουν τη συνεργασία ορισμένων Κορεατών με τους Ιάπωνες κατακτητές και τις μεταπολεμικές περιόδους κατάλυσης της Δημοκρατίας. Η φιλελεύθερη αντιπολίτευση, από την πλευρά της, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι εφαρμόζει πρακτικές λογοκρισίας που θυμίζουν τα δικτατορικά καθεστώτα του παρελθόντος, τα οποία καθόριζαν τα βιβλία που μπορούσαν να διαβάζουν οι πολίτες, αλλά και το μήκος της φούστας που φορούσαν οι γυναίκες. «Μιλάνε για εθνική υπερηφάνεια και πατριωτισμό» σχολίασε ο καθηγητής Ιστορίας και εκ των συγγραφέων του «Κούμσουνγκ», Χονγκ Σουν Κβον. «Ο πατριωτισμός, όμως, πρέπει να χτιστεί πάνω στην ιστορική αλήθεια», συμπλήρωσε.
Τα σχολεία της Νότιας Κορέας χρησιμοποιούσαν ένα και μοναδικό βιβλίο Ιστορίας μέχρι το 2003. Τη χρονιά εκείνη, ωστόσο, η τότε κυβέρνηση ενέκρινε τη χρήση έξι διαφορετικών βιβλίων. Από τότε τα σχολικά βιβλία δέχονται τα πυρά των συντηρητικών και η δημόσια συζήτηση για τον τρόπο αναφοράς στους ηγέτες του παρελθόντος και τις σχέσεις με τις ΗΠΑ έχει οξυνθεί. Οι συντηρητικοί επιμένουν ότι τα αριστερών αποχρώσεων σχολικά βιβλία δηλητηριάζουν τους εφήβους εστιάζοντας σε υπερβολικό βαθμό στις σκοτεινές πλευρές της Ιστορίας. Υποστηρίζουν δε, ότι πρόκειται για βιβλία που προωθούν μια «μαζοχιστική» οπτική γωνία της Ιστορίας του έθνους, υπονομεύοντας τον ρόλο των Συμμάχων στην απελευθέρωση από τον ιαπωνικό ζυγό και παρουσιάζοντας τις ΗΠΑ ως αυτοκρατορική δύναμη. «Δίνουν έμφαση στις αδυναμίες των δικτατόρων, αλλά αποκρύπτουν τα επιτεύγματά τους, όπως η άνθηση της οικονομίας» λένε.
Διορθώσεις
Η προηγούμενη κυβέρνηση των φιλελευθέρων αγνοούσε τη δυσφορία των συντηρητικών για το εν λόγω ζήτημα. Από τη στιγμή, ωστόσο, που αναδείχθηκε στην προεδρία ο κ. Λι τον περασμένο Φεβρουάριο, οι κυβερνητικές υπηρεσίες ξεκίνησαν και αυτές να εκφράζουν επίσημα δυσφορία για τα επίμαχα βιβλία. Σ' ένα απ' αυτά, οι συγγραφείς του Ινστιτούτου για την Καλύτερη Εκπαίδευση, υποστηρίζουν ότι ο αντικομμουνιστής πρόεδρος Ρι, ο οποίος λατρεύεται από τους συντηρητικούς ως σωτήρας του έθνους, εκμεταλλεύτηκε την απειλή της Βόρειας Κορέας προκειμένου να σταθεροποιήσει το δικτατορικό του καθεστώς.
Το υπουργείο Αμυνας απαίτησε πρόσφατα να διορθωθεί το κεφάλαιο του βιβλίου για τον Ρι και να καταστεί σαφές ότι «ήταν ο ηγέτης που έκανε το παν για να περιορίσει την κομμουνιστική απειλή». Σύμφωνα με το βιβλίο του «Κουμσούνγκ», ο Παρκ Τσουνγκ Χι, ο οποίος κατέλαβε την εξουσία με το πραξικόπημα του 1961 και ο οποίος βασάνιζε τους πολιτικούς του αντιπάλους, ήταν «ένας πρόεδρος που θεωρούσε εαυτόν υπεράνω του Συντάγματος». Το υπουργείο Αμυνας ζήτησε να αντικατασταθεί η συγκεκριμένη πρόταση με τη φράση: «Ηταν ο πρόεδρος που εκσυγχρόνισε τη χώρα». Οσον αφορά την «ηλιόλουστη πολιτική» του διαλόγου με τη Βόρεια Κορέα που εμπνεύστηκε ο πρόεδρος Κιμ Ντάε Τζουνγκ, το υπουργείο για την Ενοποίηση συνέστησε ο όρος να αντικατασταθεί με την επίσημη γραμμή περί «πολιτικής για τη συμφιλίωση και τη συνεργασία».
23-11-08
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_2_23/11/2008_293332
ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 1972 –1974 (Μέρος γ΄)
(Μέρος γ΄)Στο βιβλίο προτάσσονται οι χαιρετισμοί (της Χρ. Αρμεύτη, προέδρου των Συγγενών Πεσόντων, του Επισκόπου Κύκκου Νικηφόρου, του Υπουργού Παιδείας Π. Γεωργιάδη και του Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου).
Ακολουθεί στο πρώτο μέρος «Το χρονικό της αντίστασης σε συνωμοτικά σχέδια και δραστηριότητες από την Ανεξαρτησία μέχρι το πραξικόπημα (1960-1974)» (σελ. 19-32). Με συνοπτικό και διεισδυτικό τρόπο παρουσιάζονται τα γεγονότα αυτής της περιόδου και συνοδεύονται από φωτογραφικά ντοκουμέντα, κυρίως πρωτοσέλιδα του κυπριακού Τύπου.
Ο Χρ. Χρυσάνθου, στη συστηματική μελέτη που εκτείνεται στο δεύτερο μέρος του βιβλίου (σελ. 33-78), παραθέτει κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα προ του 1974· επισημαίνει τα δημοκρατικά ελλείμματα και την υπονόμευση της νεοσύστατης Δημοκρατίας, τον ακρωτηριασμό από τις αποσχιστικές ενέργειες της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και τις συνεχείς απειλές της Τουρκίας. Αναλύει τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια που συνέτειναν στην υπονομευτική δράση του «Εθνικού Μετώπου» και της διάδοχης «ΕΟΚΑ Β΄» με την καθοδήγηση της ελλαδικής δικτατορίας, όπως και τα προβλήματα που εκτράφηκαν στην κοίτη του ελληνικού και τουρκικού εθνικισμού και υπονόμευσαν στο επίπεδο πολιτικών, πολιτειακών και θρησκευτικών δομών (ιδίως το «πραξικόπημα» στην Εκκλησία της Κύπρου) το νεότευκτο κρατικό μόρφωμα και την κυπριακή κοινωνία.
Εξετάζει ο μελετητής τη συστράτευση των πολιτειακών θεσμικών οργάνων ασφάλειας, των κομμάτων και των πολιτών υπέρ της Δημοκρατίας και στην αντίσταση κατά των μεθοδεύσεων της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄. Ιδίως συνυπολογίζει την καταστολή της τρομοκρατικής δράσης της ΕΟΚΑ Β΄, την αποτροπή της φυσικής εξόντωσης του Μακαρίου και την αντιμετώπιση των φασιστικών πραξικοπηματικών σχεδίων για κατάληψη της εξουσίας. Ειδικό βάρος δίνει ο συγγραφέας στην ανάλυση και τεκμηρίωση σχετικά με τα γεγονότα της αντίστασης στο πραξικόπημα, στη συνεχιζόμενη δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ Β΄ κατά την περίοδο του ονομαζόμενου «μεταπραξικοπήματος» και μέχρι την επιστροφή στην Κύπρο του Μακαρίου στις 7 Δεκεμβρίου 1974· συγχρόνως, επιχειρεί να αποτιμήσει συνολικά την αντιστασιακή δράση και να ερμηνεύσει την ολιγοήμερη επικράτηση των πραξικοπηματιών.
Στο τρίτο μέρος της έκδοσης (σελ. 79-217) παρουσιάζονται, με χρονολογική σειρά με βάση το θάνατό τους, οι δολοφονημένοι μαχητές της αντίστασης μαζί με τους αθώους κι ανυποψίαστους αμάχους στη διάρκεια των τρομοκρατικών δράσεων της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄. Βρέθηκαν στοιχεία συνολικά για 66 ανθρώπους που σκότωσαν οι εντολοδόχοι της ΕΟΚΑ Β΄ και της χούντας από τις 3 Μαρτίου 1972 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 1974. Από αυτούς οι 31 είναι πολίτες, μέλη διαφόρων αντιστασιακών, πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΠΕΚ, ΕΚΑ, ΑΚΕΛ-ΕΔΟΝ, ΕΔΕΚ-ΕΔΕΝ κ.ά.), ανάμεσα στους οποίους μάλιστα 4 μαθητές· επίσης, 4 στρατιώτες, 17 αστυνομικοί και 14 άμαχοι-θύματα των επιθέσεων.
Ο Χρ. Χρυσάνθου, στη συστηματική μελέτη που εκτείνεται στο δεύτερο μέρος του βιβλίου (σελ. 33-78), παραθέτει κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα προ του 1974· επισημαίνει τα δημοκρατικά ελλείμματα και την υπονόμευση της νεοσύστατης Δημοκρατίας, τον ακρωτηριασμό από τις αποσχιστικές ενέργειες της τουρκοκυπριακής ηγεσίας και τις συνεχείς απειλές της Τουρκίας. Αναλύει τα κοινωνικά και πολιτικά αίτια που συνέτειναν στην υπονομευτική δράση του «Εθνικού Μετώπου» και της διάδοχης «ΕΟΚΑ Β΄» με την καθοδήγηση της ελλαδικής δικτατορίας, όπως και τα προβλήματα που εκτράφηκαν στην κοίτη του ελληνικού και τουρκικού εθνικισμού και υπονόμευσαν στο επίπεδο πολιτικών, πολιτειακών και θρησκευτικών δομών (ιδίως το «πραξικόπημα» στην Εκκλησία της Κύπρου) το νεότευκτο κρατικό μόρφωμα και την κυπριακή κοινωνία.
Εξετάζει ο μελετητής τη συστράτευση των πολιτειακών θεσμικών οργάνων ασφάλειας, των κομμάτων και των πολιτών υπέρ της Δημοκρατίας και στην αντίσταση κατά των μεθοδεύσεων της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄. Ιδίως συνυπολογίζει την καταστολή της τρομοκρατικής δράσης της ΕΟΚΑ Β΄, την αποτροπή της φυσικής εξόντωσης του Μακαρίου και την αντιμετώπιση των φασιστικών πραξικοπηματικών σχεδίων για κατάληψη της εξουσίας. Ειδικό βάρος δίνει ο συγγραφέας στην ανάλυση και τεκμηρίωση σχετικά με τα γεγονότα της αντίστασης στο πραξικόπημα, στη συνεχιζόμενη δολοφονική δράση της ΕΟΚΑ Β΄ κατά την περίοδο του ονομαζόμενου «μεταπραξικοπήματος» και μέχρι την επιστροφή στην Κύπρο του Μακαρίου στις 7 Δεκεμβρίου 1974· συγχρόνως, επιχειρεί να αποτιμήσει συνολικά την αντιστασιακή δράση και να ερμηνεύσει την ολιγοήμερη επικράτηση των πραξικοπηματιών.
Στο τρίτο μέρος της έκδοσης (σελ. 79-217) παρουσιάζονται, με χρονολογική σειρά με βάση το θάνατό τους, οι δολοφονημένοι μαχητές της αντίστασης μαζί με τους αθώους κι ανυποψίαστους αμάχους στη διάρκεια των τρομοκρατικών δράσεων της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄. Βρέθηκαν στοιχεία συνολικά για 66 ανθρώπους που σκότωσαν οι εντολοδόχοι της ΕΟΚΑ Β΄ και της χούντας από τις 3 Μαρτίου 1972 έως τις 29 Σεπτεμβρίου 1974. Από αυτούς οι 31 είναι πολίτες, μέλη διαφόρων αντιστασιακών, πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΠΕΚ, ΕΚΑ, ΑΚΕΛ-ΕΔΟΝ, ΕΔΕΚ-ΕΔΕΝ κ.ά.), ανάμεσα στους οποίους μάλιστα 4 μαθητές· επίσης, 4 στρατιώτες, 17 αστυνομικοί και 14 άμαχοι-θύματα των επιθέσεων.
Στη διάρκεια τρομοκρατικών ενεργειών της ΕΟΚΑ Β΄ πριν από το πραξικόπημα δολοφονήθηκαν 13 αντιστασιακοί (οι 12 πολίτες).
Στις συγκρούσεις, ανακρίσεις κλπ ανάμεσα στις 15 με 17 Ιουλίου 1974 δολοφονήθηκαν 49. Μετά το πραξικόπημα και την εισβολή -παρά τις αρνητικές εξελίξεις- η ΕΟΚΑ Β΄ συνέχισε το προδοτικό και δολοφονικό έργο σκοτώνοντας ακόμη 4 αντιστασιακούς.
(συνεχίζεται)
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 1972 –1974 (Μέρος β΄)
Αντικατοχική-αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση μετά την επιστροφή του Μακαρίου στην Κύπρο την 7η Νοεμβρίου 1974.(Μέρος β΄)
Σημείωνα, πριν από τέσσερα χρόνια στο περ. Αντί (τχ. 822, 16 Ιουλίου 2004, σ. 50), αναλύοντας τις μετά το δημοψήφισμα συνθήκες και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που συναντούσε η έκδοση του βιβλίου: «Μήτε για την τουρκική στρατιωτική εισβολή και την προσφυγιά η ανθρώπινη δικαιοσύνη μπόρεσε να δώσει λύσεις. Αλλά και το πιο εξωφρενικό: σήμερα ακόμη οι ένοχοι του πραξικοπήματος σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας παραμένουν ατιμώρητοι.
Και οι δολοφονημένοι υπερασπιστές της δημοκρατίας αδικαίωτοι.
Οι δολοφόνοι, ζωντανοί και ανενόχλητοι, καρπώνονται τα αγαθά της δημοκρατίας και της προστασίας από τους νόμους που λειτουργούν στην κυπριακή πολιτεία. Έτσι οι συγγενείς των δολοφονημένων αναγκάζονται να αυτολογοκρίνονται, για να μη θεωρηθεί οποιαδήποτε αναφορά στους γνωστούς δολοφόνους ποινικό αδίκημα!».
Ούτε λέξη δε θα αναιρέσω από αυτά. Αντίθετα, επισημαίνω για τους αναγνώστες του κειμένου ότι με προβληματίζει η δυσκολία υποδοχής της παρουσιαζόμενης εδώ έκδοσης στον κυπριακό και τον ελλαδικό χώρο από το Δεκέμβριο του 2004, οπότε εκδόθηκε, ως τώρα. Επιπλέον, όπως σημειώνεται στο βιβλίο, οι συντελεστές της έκδοσης χρειάστηκαν τη νομική γνωμάτευση που έδωσε αναφορικά με το περιεχόμενο ο νομικός Κωνσταντίνος Αριστείδου!
Για τον αναγνώστη που ίσως δε γνωρίζει: εμποδίστηκε η παραπομπή στη δικαιοσύνη των εγκλημάτων της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄, τόσο αυτών που διαπράχθηκαν εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και αυτών εις βάρος των μαχητών της αντίστασης και όλου του λαού της, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αντίθετα, «υπουργοί» και άλλα στελέχη του πραξικοπήματος, κορυφαία και μη, βρήκαν με τη πολιτική στέγη και αξιώματα ή εργοδοτική κάλυψη, όπως ο Λευτ. Κ. Παπαδόπουλος, «ψυχή» της ΕΟΚΑ Β΄, μια ή την άλλη μορφή για αρκετό χρόνο στο κόμμα του ΔΗ.ΣΥ., συνεχίζοντας την παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις.
Με ευθύνη της Παγκύπριας Οργάνωσης Συγγενών Πεσόντων Αντιστασιακών συνεργάστηκε επί μακρόν μια ομάδα νεαρών ερευνητών και δημοσιογράφων (Τ. Αριστείδου, Μ. Αρμεύτη, Γ. Γιαλλούρης, Χ. Νεοκλέους, Ν. Παπαλαζάρου, Τ. Περδίος, Α. Στυλιανού, Λ. Χριστοδούλου, και ο έχων τη γενική επιμέλεια Χρυσ. Χρυσάνθου) για τη συλλογή, καταγραφή και αξιολόγηση στοιχείων γύρω από τα γεγονότα και τις περιστάσεις θανάτωσης των αντιστασιακών και ορισμένων ανύποπτων θυμάτων. Οι συντελεστές της έκδοσης, παρά την απειρία τους και το φανερό συγκινησιακό φορτίο των περιλαμβανόμενων αφηγήσεων, επιτυγχάνουν ένα ζηλευτό αποτέλεσμα, σπάζοντας τον τοίχο της σιωπής για υπαρκτά εγκλήματα, της διαστρέβλωσης και της παραποίησης. Από την οπτική της ιστορίας των ιδεών, ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιούν σε όλο του το εύρος οι συντάκτες του βιβλίου, συμβάλλουν αποφασιστικά στην αποκάλυψη και απομυθοποίηση του αποκρουστικού προσώπου του νεοφασισμού και της «εθνικοφροσύνης» στην Κύπρο και στην Ελλάδα, που δρώντας χωρίς ηθικούς φραγμούς και όρια έθεσαν υπολογιστικά ως στόχο τον ακρωτηριασμό του ελληνισμού της Κύπρου, αντί για τη συνύπαρξη με το τουρκοκυπριακό σύνοικο στοιχείο, φέρνοντας μέσα στην Κύπρο τον τουρκικό στρατό.
Ούτε λέξη δε θα αναιρέσω από αυτά. Αντίθετα, επισημαίνω για τους αναγνώστες του κειμένου ότι με προβληματίζει η δυσκολία υποδοχής της παρουσιαζόμενης εδώ έκδοσης στον κυπριακό και τον ελλαδικό χώρο από το Δεκέμβριο του 2004, οπότε εκδόθηκε, ως τώρα. Επιπλέον, όπως σημειώνεται στο βιβλίο, οι συντελεστές της έκδοσης χρειάστηκαν τη νομική γνωμάτευση που έδωσε αναφορικά με το περιεχόμενο ο νομικός Κωνσταντίνος Αριστείδου!
Για τον αναγνώστη που ίσως δε γνωρίζει: εμποδίστηκε η παραπομπή στη δικαιοσύνη των εγκλημάτων της χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄, τόσο αυτών που διαπράχθηκαν εις βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και αυτών εις βάρος των μαχητών της αντίστασης και όλου του λαού της, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αντίθετα, «υπουργοί» και άλλα στελέχη του πραξικοπήματος, κορυφαία και μη, βρήκαν με τη πολιτική στέγη και αξιώματα ή εργοδοτική κάλυψη, όπως ο Λευτ. Κ. Παπαδόπουλος, «ψυχή» της ΕΟΚΑ Β΄, μια ή την άλλη μορφή για αρκετό χρόνο στο κόμμα του ΔΗ.ΣΥ., συνεχίζοντας την παρέμβαση στις πολιτικές εξελίξεις.
Με ευθύνη της Παγκύπριας Οργάνωσης Συγγενών Πεσόντων Αντιστασιακών συνεργάστηκε επί μακρόν μια ομάδα νεαρών ερευνητών και δημοσιογράφων (Τ. Αριστείδου, Μ. Αρμεύτη, Γ. Γιαλλούρης, Χ. Νεοκλέους, Ν. Παπαλαζάρου, Τ. Περδίος, Α. Στυλιανού, Λ. Χριστοδούλου, και ο έχων τη γενική επιμέλεια Χρυσ. Χρυσάνθου) για τη συλλογή, καταγραφή και αξιολόγηση στοιχείων γύρω από τα γεγονότα και τις περιστάσεις θανάτωσης των αντιστασιακών και ορισμένων ανύποπτων θυμάτων. Οι συντελεστές της έκδοσης, παρά την απειρία τους και το φανερό συγκινησιακό φορτίο των περιλαμβανόμενων αφηγήσεων, επιτυγχάνουν ένα ζηλευτό αποτέλεσμα, σπάζοντας τον τοίχο της σιωπής για υπαρκτά εγκλήματα, της διαστρέβλωσης και της παραποίησης. Από την οπτική της ιστορίας των ιδεών, ίσως και χωρίς να το συνειδητοποιούν σε όλο του το εύρος οι συντάκτες του βιβλίου, συμβάλλουν αποφασιστικά στην αποκάλυψη και απομυθοποίηση του αποκρουστικού προσώπου του νεοφασισμού και της «εθνικοφροσύνης» στην Κύπρο και στην Ελλάδα, που δρώντας χωρίς ηθικούς φραγμούς και όρια έθεσαν υπολογιστικά ως στόχο τον ακρωτηριασμό του ελληνισμού της Κύπρου, αντί για τη συνύπαρξη με το τουρκοκυπριακό σύνοικο στοιχείο, φέρνοντας μέσα στην Κύπρο τον τουρκικό στρατό.
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
Βιβλίο: ΘΥΣΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 1972 –1974 (Μέρος α΄)
(Μέρος α΄)Από τα ατομικά βιογραφικά στην διερεύνηση ομαδικών περιπετειών.
Κύπρος 1972-1974.
Κύπρος 1972-1974.
Με αίμα στέριωσε η Δημοκρατία.
Χρύσανθος Χρυσάνθου (επιμέλεια)
Ιστορική ανάλυση, ντοκουμέντα και
μαρτυρίες για την αντίσταση εναντίον της Χούντας και της ΕΟΚΑ Β΄
Λευκωσία 2004, σελ. 217.
Συμπληρώθηκαν τριαντατέσσερα να χρόνια από τη διενέργεια του φασιστικού πραξικοπήματος της ελλαδικής χούντας και του κυπριακού παραστρατιωτικού βραχίονά της, της ΕΟΚΑ Β΄ που ίδρυσε ο Γεώργιος Γρίβας, εναντίον του εκλεγμένου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου, όπως και από την επακόλουθη τουρκική στρατιωτική εισβολή.
Ένα βιβλίο, λοιπόν, που αναφέρεται όχι απλώς στα «γεγονότα προ και στη διάρκεια του πραξικοπήματος», αλλά και στους δημοκρατικούς πολίτες που σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις, θα ’λεγε κάποιος ότι είναι ευπρόσδεκτο. Σημειώνω, επίσης, ότι είναι το πρώτο έργο – καρπός συλλογικής έρευνας και συλλογής στοιχείων- που γράφεται για τους νεκρούς Ελληνοκύπριους που αντιστάθηκαν στις προσπάθειες των ακραίων εθνικιστικών κύκλων της ΕΟΚΑ Β΄ και της ελλαδικής δικτατορίας για επιβολή των σκοτεινών σχεδίων που εξύφαιναν τα χρόνια εκείνα οι αμερικανο-νατοϊκοί «συμμαχικοί» κύκλοι στα πλαίσια του «ψυχρού πολέμου».
Εκείνοι την ιστορική περίοδο πολλοί ήταν οι αντιστασιακοί πολίτες που, για να προστατεύσουν ανάμεσα στα 1972-1974 την ελευθερία, τα δημοκρατικά ιδανικά και την Κυπριακή Δημοκρατία, εξέθεσαν τον εαυτό τους σε απειλές, προπηλακίσεις, λοιδορίες, κινδύνους, βασανισμούς· κι απ΄ αυτούς μερικές δεκάδες θυσίασαν και τη ζωή τους παραμένοντας στις επάλξεις του αγώνα. Σ’ αυτούς τους αντιστασιακούς αγωνιστές με καθυστέρηση τριών δεκαετιών αποδόθηκαν από την κυπριακή πολιτεία ορισμένες από τις οφειλόμενες τιμές για όσα προσέφεραν, στο επίπεδο της πράξης και του συμβολισμού, προασπίζοντας τη δημοκρατική Κύπρο και το λαό της από συνωμοσίες και επίβουλα σχέδια.
(συνεχίζεται)
Γιώργος Κ. Μύαρης
Κύπρος - Ιστορία - Πραξικόπημα 1974
Η εν ψυχρώ δολοφονία του στρατιώτη Σωτήρη Κωνσταντίνου
Ο Σωτήρης Κωνσταντίνου ήταν –μέχρι πριν ένα χρόνο- ένας από τους 22 Λοκατζήδες που σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα, όταν οι καταδρομείς της Εθνικής Φρουράς επιτέθηκαν και κατέλαβαν το προεδρικό μέγαρο το πρωί της 15ης Ιουλίου του 1974.
Η οικογένεια του είχε ήδη από το 1974 πληροφορίες ότι ο Κωνσταντίνου δολοφονήθηκε από Ελλαδίτη χουντικό αξιωματικό της Εθνικής Φρουράς.
Υστερα από επίμονες προσπάθειες της οικογένειας του Σωτήρη ξεκίνησε η διερεύνηση της υπόθεσής του και όταν υπάρχει πολιτική απόφαση, βρίσκονται και τα στοιχεία।Στην προκειμένη περίπτωση, ο υπουργός Άμυνας Χρ. Πασιαρδής, αποφάσισε να διερευνήσει την περίπτωσή του. Η υπόθεση ανατέθηκε στον Ξενοφώντα Καλλή (ο οποίος συντονίζει και το πρόγραμμα εκταφών αγνοουμένων του '74).
Μετά από πολύμηνη έρευνα δημοσιοποιήθηκε πόρισμα του κ. Καλλή σύμφωνα με το οποίο, ο Σωτήρης Κωνσταντίνου δεν έλαβε μέρος σε καμιά από τις επιθέσεις που έγιναν από τους πραξικοπηματίες. Ο θάνατός του προηγήθηκε της εκδήλωσης του πραξικοπήματος, το πρωί της 15ης Ιουλίου. Αρχικά, τραυματίστηκε στην αριστερή πίσω ωμοπλάτη, από ειδικό μαχαίρι ή ξιφολόγχη που χρησιμοποιούσαν τότε ανώτεροι αξιωματικοί των ΛΟΚ και ακολούθως πυροβολήθηκε, σχεδόν εξ επαφής, με περίστροφο.
Η σωρός του μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας πριν από τη μεταφορά των νεκρών που έπεσαν στις μάχες του πραξικοπήματος। Ο αδελφός του Κωνσταντίνου πληροφορήθηκε τυχαία το γεγονός από γνωστό του। Πήγε στο νοσοκομείο, τον αναγνώρισε και είδε την πληγή από τη μαχαιριά στην ωμοπλάτη, ενώ σε μια ετικέτα έγραφε "άγνωστος"। Η σορός δεν παραδόθηκε στους οικείους του και τάφηκε με τους 21 άλλους πεσόντες στις μάχες του πραξικοπήματος. ...
Σημείωμα βασισμένο στο άρθρο του Μακάριου Δρουσιώτη που δημοσιεύθηκε πέρσι στον
Πολίτη στις 23/12/2007 και στο άρθρο "Αθώος ο καταδρομέας - Δικαίωση με 33 χρόνια καθυστέρηση: Δεν έλαβε μέρος στο πραξικόπημα" του ΦΡΙΞΟΥ ΔΑΛΙΤΗ :
http://www.phileleftheros.com/MAIN/showarticle_prt.asp?id=525909
Ο Σωτήρης Κωνσταντίνου ήταν –μέχρι πριν ένα χρόνο- ένας από τους 22 Λοκατζήδες που σκοτώθηκαν στο πραξικόπημα, όταν οι καταδρομείς της Εθνικής Φρουράς επιτέθηκαν και κατέλαβαν το προεδρικό μέγαρο το πρωί της 15ης Ιουλίου του 1974.
Η οικογένεια του είχε ήδη από το 1974 πληροφορίες ότι ο Κωνσταντίνου δολοφονήθηκε από Ελλαδίτη χουντικό αξιωματικό της Εθνικής Φρουράς.
Υστερα από επίμονες προσπάθειες της οικογένειας του Σωτήρη ξεκίνησε η διερεύνηση της υπόθεσής του και όταν υπάρχει πολιτική απόφαση, βρίσκονται και τα στοιχεία।Στην προκειμένη περίπτωση, ο υπουργός Άμυνας Χρ. Πασιαρδής, αποφάσισε να διερευνήσει την περίπτωσή του. Η υπόθεση ανατέθηκε στον Ξενοφώντα Καλλή (ο οποίος συντονίζει και το πρόγραμμα εκταφών αγνοουμένων του '74).
Μετά από πολύμηνη έρευνα δημοσιοποιήθηκε πόρισμα του κ. Καλλή σύμφωνα με το οποίο, ο Σωτήρης Κωνσταντίνου δεν έλαβε μέρος σε καμιά από τις επιθέσεις που έγιναν από τους πραξικοπηματίες. Ο θάνατός του προηγήθηκε της εκδήλωσης του πραξικοπήματος, το πρωί της 15ης Ιουλίου. Αρχικά, τραυματίστηκε στην αριστερή πίσω ωμοπλάτη, από ειδικό μαχαίρι ή ξιφολόγχη που χρησιμοποιούσαν τότε ανώτεροι αξιωματικοί των ΛΟΚ και ακολούθως πυροβολήθηκε, σχεδόν εξ επαφής, με περίστροφο.
Η σωρός του μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας πριν από τη μεταφορά των νεκρών που έπεσαν στις μάχες του πραξικοπήματος। Ο αδελφός του Κωνσταντίνου πληροφορήθηκε τυχαία το γεγονός από γνωστό του। Πήγε στο νοσοκομείο, τον αναγνώρισε και είδε την πληγή από τη μαχαιριά στην ωμοπλάτη, ενώ σε μια ετικέτα έγραφε "άγνωστος"। Η σορός δεν παραδόθηκε στους οικείους του και τάφηκε με τους 21 άλλους πεσόντες στις μάχες του πραξικοπήματος. ...
Σημείωμα βασισμένο στο άρθρο του Μακάριου Δρουσιώτη που δημοσιεύθηκε πέρσι στον
Πολίτη στις 23/12/2007 και στο άρθρο "Αθώος ο καταδρομέας - Δικαίωση με 33 χρόνια καθυστέρηση: Δεν έλαβε μέρος στο πραξικόπημα" του ΦΡΙΞΟΥ ΔΑΛΙΤΗ :
http://www.phileleftheros.com/MAIN/showarticle_prt.asp?id=525909
Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2008
7 του Δεκέµβρη - Μνήµη µαχητών της Δημοκρατίας
Οι µαχητές της Αντίστασης, που έδωσαν την ζωή τους υπερασπιζόμενοι την Κυπριακή Δημοκρατία ενάντια στους πραξικοπηματίες। τον Ιούλιο του १९७४
Από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας :
http://www.moec.gov.cy/afieroma/antistasiakoi.html
http://www.moec.gov.cy/afieroma/antistasiakoi.html
Βιβλίο για την Θεσσαλονίκη κατά την τελευταία περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας
Τα φαντάσματα παραμένουν αόραταΓΙΑ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΕΡΟΠΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΟΥ
«το πολυπολιτισμικό χαρμάνι που συνθέτει τον πληθυσμό της πόλης συμπυκνώνει ένα από τα κύρια γνωρίσματα του αυτοκρατορικού οικοδομήματος: τη συνύπαρξη στον ίδιο χώρο ανθρώπων διαφόρων γλωσσών, θρησκειών, παραδόσεων, εθίμων και ηθών. Αν και συνοδεύτηκε από πάμπολλες διακοινοτικές ρήξεις, κρίσεις και εντάσεις, η συνύπαρξη αυτή κουβαλούσε ταυτόχρονα κι ένα σωρό κοινά βιώματα, διασταυρούμενες λατρευτικές πρακτικές αλλά και ασήμαντες στιγμές μιας μοιρασμένης καθημερινότητας». Η πολυπολιτισμικότητα λοιπόν της οθωμανικής Θεσσαλονίκης ήταν μια καθημερινή πραγματικότητα επάλληλων, συχνά συγκρουόμενων κύκλων με εθνο-θρησκευτικά κέντρα. ... η συνέχεια στα ΝΕΑ:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4488347&enthDate=22112008
Μερικοί δεν έχουν τον Θεό τους
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από άρθρο που δημοσιεύθηκε στην έγκριτη εφημερίδα που φέρει το όνομα "Φιλελεύθερος" (22Νοε2008 και υπογράφεται από τον Βία Λειβαδά :
"...Έχω μια βαθιά απορία για ό,τι συμβαίνει, που με συγχύζει και με κάνει να ψάχνω να βρω άκρη। Ποιος αποφασίζει τι θα γίνει; Η αποικιοκρατική Βρετανία ή μήπως υπάρχει και κυπριακή εκλελεγμένη Κυβέρνηση; Γιατί επί Χριστόφια η πρωτοβουλία ανήκει πάντα στον Άγγλο πρέσβη: το άνοιγμα του οδοφράγματος της Λήδρας, η ένάρξη συνομιλιών, η διαστρέβλωση της ιστορίας, οι υποχωρήσεις κ।α. αναγγέλλονται πρώτα από τον Άγγλο πρέσβη; Διερωτώμαι: είμαστε ακόμα αποικία των Άγγλων; Γιατί λοιπόν αυτή η υποδούλωση στις εντολές τους; Γιατί σε όλα τα καίρια θέματα του κυπριακού επεμβαίνει πάντα πρωτοβουλιακά η Βρετανία, ο μεγαλύτερος εχθρός που έχουμε από την ώρα που πάτησε το πόδι της στην Κύπρο; Εύλογο το ερώτημα: ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Δύσκολη ερώτηση που δεν θα ήθελε να απαντηθεί από τους κυβερνώντες। ..."
Όσοι επιθυμούν να γελάσει το χειλάκι τους και να λάβουν ένα δείγμα φτηνής λιβελογραφίας, που συνοδεύεται από καρατζαφέρεια μπαρουφολογία και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο ¨διανοουμένων" τύπου ΄Αδωνη Γεωργιάδη,ας ακολουθήσουν τον σύνδεσμο:
http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=474&id=591527
Υ.Γ ΚΟΥΙΖ ποια Αθηναϊκή εφημερίδα θα δημοσίευε τέτοιο άρθρο;
α) Αυριανή
β) Ελεύθερη Ωρα
γ) Ελεύθερος κόσμος
δ) Ακρόπολη
"...Έχω μια βαθιά απορία για ό,τι συμβαίνει, που με συγχύζει και με κάνει να ψάχνω να βρω άκρη। Ποιος αποφασίζει τι θα γίνει; Η αποικιοκρατική Βρετανία ή μήπως υπάρχει και κυπριακή εκλελεγμένη Κυβέρνηση; Γιατί επί Χριστόφια η πρωτοβουλία ανήκει πάντα στον Άγγλο πρέσβη: το άνοιγμα του οδοφράγματος της Λήδρας, η ένάρξη συνομιλιών, η διαστρέβλωση της ιστορίας, οι υποχωρήσεις κ।α. αναγγέλλονται πρώτα από τον Άγγλο πρέσβη; Διερωτώμαι: είμαστε ακόμα αποικία των Άγγλων; Γιατί λοιπόν αυτή η υποδούλωση στις εντολές τους; Γιατί σε όλα τα καίρια θέματα του κυπριακού επεμβαίνει πάντα πρωτοβουλιακά η Βρετανία, ο μεγαλύτερος εχθρός που έχουμε από την ώρα που πάτησε το πόδι της στην Κύπρο; Εύλογο το ερώτημα: ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Δύσκολη ερώτηση που δεν θα ήθελε να απαντηθεί από τους κυβερνώντες। ..."
Όσοι επιθυμούν να γελάσει το χειλάκι τους και να λάβουν ένα δείγμα φτηνής λιβελογραφίας, που συνοδεύεται από καρατζαφέρεια μπαρουφολογία και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο ¨διανοουμένων" τύπου ΄Αδωνη Γεωργιάδη,ας ακολουθήσουν τον σύνδεσμο:
http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=474&id=591527
Υ.Γ ΚΟΥΙΖ ποια Αθηναϊκή εφημερίδα θα δημοσίευε τέτοιο άρθρο;
α) Αυριανή
β) Ελεύθερη Ωρα
γ) Ελεύθερος κόσμος
δ) Ακρόπολη
Εθνικοσοσιαλισμός και αρχαιότητα
Υπάρχει και ενίοτε καλλιεργείται μια απλοϊκή άποψη σύμφωνα με την οποία το ναζιστικό φαινόμενο οφείλεται, εν πολλοίς, στην παράνοια και την σχιζοφρένεια του Χίτλερ. Πολλοί επιστήμονες που ασχολήθηκαν συστηματικά με τις πολλές πτυχές αυτού του θέματος, βοήθησαν με τα έργα τους να παραμεριστεί αυτή η πλάνη.
Ο MAURICE SARTRE είναι ένας από τους ιστορικούς που εμβάθυνε μια ενδιαφέρουσα πτυχή του ναζισμού, τη σχέση του με την αρχαία Ελλάδα. Σε άρθρο του που παρατίθεται στο ΒΗΜΑ σημειώνει ότι η ελληνική και η ρωμαϊκή αρχαιότητα κατείχαν πρωτεύουσα θέση στον φαντασιακό κόσμο του εθνικοσοσιαλισμού. Και αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιου περιθωριακού φολκλόρ αλλά καρπός μιας τεκμηριωμένης κατασκευής για την οποία χρησιμοποιήθηκαν όλα τα δεδομένα της επιστήμης και της προπαγάνδας, όπως αποκαλύπτει ο Ζοάν Σαπουτό, ο 30χρονος υφηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του Πανεπιστημίου Γκρενόμπλ ΙΙ, στο εξαιρετικό βιβλίο του για τη σχέση του εθνικοσοσιαλισμού με την αρχαιότητα. Βεβαίως οι ναζιστές δεν τα επινόησαν όλα, αλλά διεύρυναν, πολλές φορές μέχρι σημείου υπερβολής, ακόμη και παροξυσμού, τις απόψεις των λογίων του 19ου αιώνα. Ηταν η εποχή που η παρουσία της «φυλής» στην Ιστορία σημείωνε συνεχή ανάπτυξη, όπως επίσης και ο καταχρηστικός λόγος για τις φυλετικές αρετές και τα φυλετικά ελαττώματα ανθρώπινων ομάδων. Οταν, από το 1920, ο Χίτλερ αρχίζει να θέτει τα θεμέλια της ναζιστικής ρητορικής για τη γενεαλογική σχέση Ελλήνων και Γερμανών καταφεύγει στους μύθους της γερμανικής ιστοριογραφίας. ...
Η συνέχεια στο Βήμα: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15518&m=S01&aa=1
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
Φοβᾶμαι...
...
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ κλείναν τὴν πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς βλέπεις στὸ Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ σπάζαν στὰ μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς πιάνει τὸ μεράκι τῆς Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν γιατί, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983
Μανόλης Ἀναγνωστάκης
Πηγές και δεδομένα
Ενδιαφέροντα στοιχεία και χάρτες για την σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία (και τις υπολοιπες ιστορικές περιόδους) στην ιστοσελίδα:
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008
Λίγο ψωμάκι εφέντημ
Πρόσφυγες κατά τους ΒαλκανικούςΜε αφορμή το βιβλίο "Πόλεμος και εθνοκάθαρση – 1912-1922" του Τάσου Κωστόπουλου και τη δημόσια συζήτηση για τη σύγχρονη Ιστορία.
«Λίγο ψωμάκι εφέντημ»
τ ο υ
Π α ύ λ ο υ Μ. Π α ύ λ ο υ
Πριν από δυο μήνες συνάντησα τυχαία έναν από τους παλιούς μαθητές μου. Τριτοετής φοιτητής του Ιστορικού πια. Την ώρα που θα χωρίζαμε, ο Αντώνης μου πέταξε ένα μυστηριώδες «εκμέκ ιστιόρ εφέντη». Στο απορημένο βλέμμα μου απάντησε με ένα ηχηρό γέλιο, λέγοντάς μου ειρωνικά: «Α, δε διαβάζεις πια δάσκαλε!...»
Σήμερα, η αναστάτωση απογειώθηκε όταν στη σελίδα 104 του βιβλίου του Τάσου Κωστόπουλου «Πόλεμος και εθνοκάθαρση – 1912-1922», βρήκα όχι μόνο τη φράση αλλά και το σχετικό ιστορικό περιστατικό: Σε ένα μουσουλμανικό χωριό της Μικρασίας στο οποίο καταφεύγει για λεηλασία ένας λόχος του προελαύνοντος ελληνικού στρατού (1920), ένας από τους στρατιώτες διαπιστώνει ότι δεν είχε μείνει τίποτε από το πέρασμα άλλων λόχων που προηγήθηκαν. Μπαίνει σ’ ένα σπίτι. Στο απότομο άνοιγμα της πόρτας ένα ρακένδυτο εξάχρονο κοριτσάκι, καθισμένο στα γόνατα μιας γριάς 90 χρόνων του εκσφενδονίζει ικετευτικά αυτή τη φράση.
Το περιστατικό είναι από τα «μαλακότερα» που περιγράφει το βιβλίο. Βασισμένο κυρίως σε ελληνικές πηγές (έγγραφα και αναφορές του Υπουργείου Εξωτερικών και άλλων υπουργείων, καταθέσεις ελλήνων στρατιωτών, δημοσιευμένα ημερολόγια), παραθέτει στοιχεία για το δράμα εκατομμυρίων βαλκανίων, όλων των εθνικοτήτων, από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της δεκαετίας (Βαλκανικοί, Α΄ Παγκόσμιος, Μικρασιατική Εκστρατεία). Τα όσα έγιναν από όλους τους εμπόλεμους (μιλάμε για τα πιο ακραία και πιο μαζικά εγκλήματα που μπορεί κανείς να φανταστεί), ρίχνουν γρήγορα τον έλληνα αναγνώστη σε μια κρίση συνείδησης και ταυτότητας: Σχεδόν αναποδογυρίζουν όλα μας τα στερεότυπα. Και το κυριότερο, η ζυγαριά του «θύτη-θύματος», του «δίκαιου-άδικου» και του «καλού-κακού» γέρνει επικίνδυνα προς την αντίθετη πλευρά απ’ αυτήν που θέλουμε (και πασκίζουμε) να πιστεύουμε. Ήπειρος, Μακεδονία, Θράκη, Μικρασία. Το θέατρο του πόνου. Και δε μας μένει για αποκούμπι ούτε καν το «ναι, μα εκείνοι άρχισαν πρώτοι». Πόλεμος. Το χωνευτήρι των ανθρώπινων συνειδήσεων, ο μόνος τόπος όπου όλοι οι δρώντες γίνονται κακοί, όλοι γίνονται άδικοι. Ακόμη και τα θύματα, με την πρώτη ευκαιρία γίνονται θύτες.
Τα περισσότερα από αυτά τα στοιχεία είναι ήδη δημοσιευμένα. Η Ιστορία, όμως, δεν είναι μόνο υπόθεση επιστημονικής συνείδησης. Είναι – κυρίως; – υπόθεση συλλογικής συνείδησης. Κι όταν αυτή εναγωνίως ζητά καταξίωση εθνική ή άλλη, μπορεί τελικά να εξαφανίσει από το οπτικό πεδίο τα πάντα. Να καθορίσει ακόμη και την ατζέντα της έρευνας. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ να ξέρουμε. Αυτό μπορεί σε μια νύχτα να στήσει παραμυθένιους κόσμους στη θέση της πραγματικότητας.
Έλα όμως που κάθε κέλυφος αργά ή γρήγορα σπάζει... Όσο κι αν αυτό τρομάζει, το απόστημα έχει πλέον ανοίξει. Εκείνα τουλάχιστον τα τμήματα της ιστορικής πραγματικότητας που μπορούμε να τα αγγίξουμε, δεν μπορούν πια να συγκαλύπτονται από κανένα μυθολόγημα. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι πλέον αδύνατη η μια «Ιστορία», το ένα βιβλίο, το ένα «κήρυγμα». Το οπτικό πεδίο έχει ανοίξει, η διδασκαλία δεν μπορεί άλλο να είναι κατήχηση, η πρόσβαση στη γνώση δεν ανακόπτεται εύκολα από καμιά υστερία, η επιστήμη της διδακτικής επιβάλλει την πολυπρισματικότητα στις ανθρωπιστικές επιστήμες. Το ερώτημα δεν είναι πια διαδικαστικό ή ρητορικό εφεύρημα, είναι το κέντρο της γνωστικής διαδικασίας.
Έτσι, κανένας συστηματικός πόλεμος κατά των όποιων βιβλίων δεν είναι πια αρκετός. Ο Αρχιεπίσκοπος μπορεί να καλέσει τα παιδιά να πετάξουν στον κάλαθο όποια βιβλία δεν εγκρίνει ο ίδιος, όμως τα βιβλία έχουν πλέον ποδάρια. Γρήγορα θα ξαναμπούν από τα παράθυρα του μυαλού. Ήδη στα σχολεία οι μαθητές εκπαιδεύονται να αμύνονται – όσο γίνεται – στις παγίδες της προσέγγισης της Ιστορίας με όρους συγχρονικών αναγκών ή μοτίβων. Μαθαίνουν να σκέφτονται και να διερωτώνται, με τη βοήθεια πρωτογενών και δευτερογενών πηγών που ΔΕΝ μπορούν να απαγορευτούν. Μάλιστα, το νέο σύστημα διδασκαλίας της Ιστορίας (προώθησή του επί διακυβέρνησης Τάσσου!), επιβάλλει τη χρήση πολλαπλών πηγών από το διδάσκοντα. Έτσι, οι ηχηροί τίτλοι στα ΜΜΕ δεν μπορούν να αποτρέψουν, ούτε τη χρήση πηγών από το βιβλίο του Κωστόπουλου, ούτε από το εναλλακτικό υλικό για τη Νεότερη Ιστορία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, ούτε από δεκάδες άλλα, αρεστά ή μη αρεστά.
Βέβαια, δεν τρέφει κανείς αυταπάτες. Ακόμη και η ίδια η παρούσα κυβέρνηση τις έχει τις αναστολές της. Όχι μόνο γιατί λειτουργώντας στο πλαίσιο μιας συντηρητικής λογικής προσπαθεί να ρυθμίσει τα πάντα μέσω μιας παραδοσιακής πρακτικής, με κινήσεις κορυφής. Αλλά και επειδή κάνει το λάθος να νομίζει ότι οφείλει να προστατεύσει εκείνο για το οποίο εν πολλοίς σιώπησε τη δεκαετία του ’60. Ίσως και να έχει δίκαιο η επίσημη Αριστερά από την οπτική της, γιατί τα όσα κάναμε ως ελληνοκυπριακή πλευρά εναντίον των Τουρκοκυπρίων εκείνη τη δεκαετία ήταν επίσημη, κρατική (και όχι μόνο παρακρατική) πολιτική. Πώς να αφήσει λοιπόν έτσι εύκολα να καταρρεύσει το σχήμα «Μακάριος – Γρίβας», «μακαριακοί – γριβικοί»;. Άντε μετά να αναγνωρίσει πως η διαμάχη ήταν ουσιαστικά ανάμεσα στην Κυπροκεντρική και την Ελληνοκεντρική Δεξιά, που σε ένα συμφωνούσαν στα σίγουρα: Ότι θα έπρεπε να ξεμπερδεύουμε με τους Τουρκοκύπριους.
Όμως, ο φίλος ο Μιχάλης (Μαθηματικός), είναι πυρ και μανία με τους φιλόλογους, γιατί λέει έγινε τριάντα χρονών να ακούσει πως υπάρχουν Τουρκοκύπριοι αγνοούμενοι και δολοφονημένοι. Γιατί, διερωτάται, αυτό – και τόσα άλλα – δεν είχε καν την ευκαιρία να το υποψιαστεί δώδεκα χρόνια στα σχολεία; Λοιπόν, χαίρομαι που ο Αντώνης μπορεί να με κατηγορήσει πως δεν πολυδιαβάζω τελευταία, αλλά δε θα με κατηγορήσει ποτέ πως συνειδητά του είπα ψέματα. Ήθελα να είναι περήφανος που είναι Έλληνας, όχι όμως για τα λάθος πράγματα.
Να ΄σαι καλά Αντώνη. Λίγο ψωμάκι για το μυαλό μας. Εκμέκ ιστιόρ εφέντημ.
25η Πηγή Ελλάδα Κατοχή
Μαυραγορίτες
Οι νέοι κύριοι
Επισημότης. Βραδυά μεγάλη. Παγερότης αυστηρού πρωτοκόλλου βασιλεύει στο ανάκτορο. Η αυτού εκλαμπρότης ο οικοδεσπότης κόμης Εμμανουήλ Στραβομαούνας -άλλοτε γνωστός ως Μανωλάκης ο Σαχλέουρας- σφιγμένος στο φράκο του υποδέχεται τους υψηλούς του καλεσμένους με τη σοβαρότητα που επιβάλλουν τα φρέσκα εκατομμύριά του. [...] Στα πάμφωτα σαλόνια του κρυσταλλένιοι πολυέλαιοι χύνουν το φως τους επάνω στις έξωμες εσθήτες των νεοκοσμικών κυριών, ανάμεσα στις οποίες λάμπει η ένδοξη προσωπικότητα της οικοδέσποινας κομήσσης Πιπής Στραβομαούνα -άλλοτε γνωστής ως κυρά-Καλλιοπίτσας ή χοντρομαμής. [...] Πρωτόκολλο είπαμε. Αλλά μαζί και αβρότης. Κομψότης. Χειροφιλήματα. Μπαρδόν και μερσί. Χρυσές σιγαροθήκες, μπριγιάν, σάπφειροι και αμέθυστοι, μαργαριτάρια μεγέθους φουντουκιού. Είναι μια εξαιρετική συγκέντρωση ό,τι λαμπερού μπορεί να δώσει η ανήσυχη εποχή μας -ονόματα θρυλικά ευγενών, οικόσημα και τίτλοι που εμοίρασαν τα λευκά χέρια της μαύρης αγοράς, περιουσίες που εφτιάχτηκαν με θαυμαστή ταχύτητα στο άψε-σβήσε και που σου φέρνουν ζάλη. [...] Στρογγυλοκάθονται οι ευγενείς, στρογγυλοκάθονται οι κόμησσες, φρακοφορεμένοι δούλοι περιφέρονται άλλοι με πιατέλες ασημένιες κι άλλοι με τις μπουκάλες των κρασιών που αναδύονται από παγωμένες σαμπανιέρες. [...] Η ορχήστρα παίζει Μότσαρτ, κατά διαταγή του οικοδεσπότη που έμαθε εμπιστευτικά ότι λόγω της φινέτσας του είναι περισσότερο χωνευτικός. [...] Κι άξαφνα εκεί στο δέκατο ποτήρι τινάζεται θυελλώδης ο καταπιεσμένος δαίμονας, σκίζει το φράκο του και αντηχεί βροντώδης φωνή επαναστατικού ξεσπάσματος:
-Γεια σου Σαχλέουρα!... Κι έρχεται αστραπιαία η απάντηση:
-Γεια σου Μπάμια αθάνατε!
Αυτό ήταν. Θύελλα εγκαρδιότητας παρασύρει τύπους, πρωτόκολλο, ψυχρότητες και αντηχεί κραυγή ανακούφισης από τα στήθη που έφυγε ο βραχνάς.
Γεια μας ρε παιδιά!
[...] Παίρνει ο τρίβολος τον Μότσαρτ και βαρά η ορχήστρα τον ύμνο της μαύρης αγοράς:
Η δύναμη στον άνθρωποείναι το πορτοφόλι στον κόσμο το σημερινό αυτό το ξέρουν όλοι!... [...]
-Να ζήση η μαύρη!
-Να ζήσουνε οι Γερμανοί!
[...] Μη σώσει και φέξει, αδελφέ μου! Μη σώσει και τελειώσει ο πόλεμος. Μη σώσουν και φύγουν ποτέ οι Γερμανοί κι οι Ιταλιάνοι. Ωχ! Χαλασμός. Βροντά η γειτονιά από το γλεντοκόπι. Κι ο σαματάς κρατά ως το πρωί. Έξοδα; Μερικά εκατομμύρια -καμιά τρακοσαριά. Χαλάλι τους. Αν υπάρχουν και μερικοί κουτοί που πεθαίνουν από την πείνα αυτό είναι λεπτομέρεια. Θέλομε δυνατούς ανθρώπους. Και ως γνωστόν, η δύναμη στον άνθρωπο είναι το πορτοφόλι...
Δημήτρης Ψαθάς, Χειμώνας του '41, Αθήνα, Μαρής, 1979, σ. 138-142
Από την ιστοσελίδα
Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008
Εκδοση νέου περιοδικού από νέους ανθρώπους
"Το περιοδικό Ρεύμα είναι το αποτέλεσμα της ανάγκης νέων ανθρώπων της Κύπρου να επαναδιαπραγματευτούν τις διαστάσεις της σύγχρονης εποχής και να εκφράσουν μια ολόκληρη γενιά που δεν έζησε την αβεβαιότητα και τη δυστυχία του πολέμου και ούτε θέλει να τη ζήσει. Μία γενιά που κατηγορείται για τις ευκολίες που της παρέχονται ενώ ταυτόχρονα δε θεωρείται ώριμη για να συμμετάσχει στο δημόσιο διάλογο για το μέλλον της Κύπρου."
Συντακτική Επιτροπή: Λάκης Χριστοδούλου, δικηγόρος, Αδριανός Κυριακίδης, ιστορικός, Νικόλας Κυριάκου, νομικός, Μαρία Δρυμιώτου, δικηγόρος, Χριστίνα Ιωακειμίδου, εκπαιδευτικός, Κωνσταντία Χατζησάββα, εκπαιδευτικός, Δημήτρης Συμεωνίδης, ηλεκτρολόγος μηχανικός – εκπαιδευτικός.
Ιστορία: παράγοντας συμφιλίωσης και κατανόησης
Η μάχη των βιβλίων της Ιστορίας
Δύο Κύπριοι πανεπιστημιακοί, ένας Ελληνοκύπριος και ένας Τουρκοκύπριος (οι δρ Γιάννης Παπαδάκης, αναπληρωτής καθηγητής Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και ο δρYucel Vural, επίκουρος καθηγητής Πολιτικών επιστημών), σύγκριναν και ανάλυσαν τις βασικές διαφορές μεταξύ των βιβλίων της Ιστορίας που διδάσκονται στα εκπαιδευτήρια των δύο κοινοτήτων. Στην τουρκοκυπριακήπλευρά έχουν γίνει σημαντικές αλλαγές το 2004, μετά την άνοδο τουΤαλάτ στην εξουσία. Οι δύο εισηγητές συμφώνησαν στην ανάγκη συνεχούς ανανέωσης, που θα μπορούσε να στηρίζεται στις αποφάσεις του Συμβουλίουτης Ευρώπης (2001/12) που αφορούν στη διδαχή του μαθήματος τηςΙστορίας: "Η διδασκαλία της Ιστορίας πρέπει να αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για τη συμφιλίωση, την αναγνώριση, την κατανόηση και την αμοιβαία εμπιστοσύνη μεταξύ των λαών... να διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στην προαγωγή θεμελιωδών αξιών, όπως η ανοχή, αμοιβαία κατανόηση ...να αναλύουν και να ερμηνεύουν τις πληροφορίες με κριτικό και υπεύθυνο τρόπο".
Το Συμβούλιο συστήνει επίσης την ανοικτή συζήτηση που να βασίζεται σεμια πολυδιάστατη θεώρηση, ιδίως όσον αφορά επίμαχα και λεπτά ζητήματα:από τη μια η διδασκαλία της Ιστορίας δεν πρέπει να αποτελεί μέσοιδεολογικής νόθευσης ή προπαγάνδας, από την άλλη δεν πρέπει ναχρησιμοποιείται για την προαγωγή μισαλλόδοξων και υπερεθνικιστικών,ξενοφοβικών, φυλετικών ή αντισημιτικών ιδεών. Αυτές οι αρχές μπορούννα γεφυρώσουν και τις διαφορές αντιλήψεων που κυριαρχούν στιςπρόσφατες δημόσιες συζητήσεις για το θέμα των βιβλίων της Ιστορίας.
Το Συμβούλιο συστήνει επίσης την ανοικτή συζήτηση που να βασίζεται σεμια πολυδιάστατη θεώρηση, ιδίως όσον αφορά επίμαχα και λεπτά ζητήματα:από τη μια η διδασκαλία της Ιστορίας δεν πρέπει να αποτελεί μέσοιδεολογικής νόθευσης ή προπαγάνδας, από την άλλη δεν πρέπει ναχρησιμοποιείται για την προαγωγή μισαλλόδοξων και υπερεθνικιστικών,ξενοφοβικών, φυλετικών ή αντισημιτικών ιδεών. Αυτές οι αρχές μπορούννα γεφυρώσουν και τις διαφορές αντιλήψεων που κυριαρχούν στιςπρόσφατες δημόσιες συζητήσεις για το θέμα των βιβλίων της Ιστορίας.
Οιενδιαφέρουσες και επίκαιρες διαλέξεις του Ελεύθερου Πανεπιστημίου προσφέρονται κάθε δεύτερη Τετάρτη στην αίθουσα Ουνέσκο του Πανεπιστημίου Λευκωσίας στις 7 το βράδυ.
Κωδικός άρθρου: 834139
ΠΟΛΙΤΗΣ - 15/11/2008, Σελίδα: 74
Κωδικός άρθρου: 834139
ΠΟΛΙΤΗΣ - 15/11/2008, Σελίδα: 74
Ιστορία χωρίς ιστορικά αρχεία;;
Στην Ελλάδα σκοτωνόμαστε για την Ιστορία.
Αν κανείς τολμήσει να αναγνώσει διαφορετικά ένα ιστορικό συμβάν,
θα είναι «προδότης» ή «ανθέλλην». Πολλοί απέκτησαν ιδιαίτερη ευαισθησία ακόμη και στις λέξεις. Καταστράφηκαν χιλιάδες δένδρα για να τυπωθούν επιχειρήματα κατά του «συνωστισμού στην αποβάθρα της Σμύρνης». Ξοδεύονται εκατομμύρια λεπτά τηλεοπτικού χρόνου για να στηλιτευτεί κάθε απόπειρα προσβολής της Ιστορίας μας από εσωτερικούς και εξωτερικούς παραχαράκτες της.
Παρά την ευαισθησία μας, όμως, η ιστορική έρευνα ήταν ελάχιστη. Μόνο τα τελευταία χρόνια είδαμε μια έκρηξη διδακτορικών και μελετών με βάση τις πηγές. Τώρα όμως που αποκτάμε ιστορική έρευνα, πιθανότατα δεν θα έχουμε ιστορικά αρχεία. Μετά την «πυρά της συμφιλίωσης» στην δεκαετία του ’80 (όταν καταστράφηκαν με αλαλαγμούς ενθουσιασμού οι διαβόητοι «φάκελοι»), θα υπάρξει και η «πυρά του συνωστισμού». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ: «την καταστροφή του αρχειακού υλικού από το 1914 έως το 1996, στο οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται η υπόθεση Λαμπράκη και η δολοφονία Πολκ, αποφάσισε λόγω έλλειψης χώρου η επιτροπή του Εφετείου Θεσσαλονίκης» («Εθνος» 11.11.2008), επειδή δεν υπάρχει χώρος. Ετσι, στις 30 Οκτωβρίου «η επιτροπή απεφάνθη πως το παραπάνω αρχείο “ουδεμία χρησιμότητα ή ιστορική αξία έχει” που να δικαιολογεί τη φύλαξή του, και με επίκληση ενός βασιλικού διατάγματος του 1966 αποφάσισε την εκποίησή του προς πολτοποίηση για βιομηχανική χρήση ή την καταστροφή του διά πυρός». Σημειώνεται πως ανάμεσα στις δικογραφίες χωρίς «ουδεμία χρησιμότητα ή ιστορική αξία» είναι η υπόθεση Λαμπράκη, η δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στον Εμφύλιο, οι δίκες αντιστασιακών και βασανιστών της χούντας, άλλες της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ...
Το ευχάριστο είναι ότι υπήρξαν αντιδράσεις και τελικά το αρχείο μάλλον θα διασωθεί. Αλλά πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η ευαισθησία μας στην Ιστορία είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ευαισθησία για τα στοιχεία που την τεκμηριώνουν. Τα αρχεία είναι δύσκολα προσβάσιμα στους ερευνητές και η ελληνική Ιστορία συνωστίζεται σε κούτες. Ενίοτε, δε, παραδίδεται και στην πυρά.
Παρά την ευαισθησία μας, όμως, η ιστορική έρευνα ήταν ελάχιστη. Μόνο τα τελευταία χρόνια είδαμε μια έκρηξη διδακτορικών και μελετών με βάση τις πηγές. Τώρα όμως που αποκτάμε ιστορική έρευνα, πιθανότατα δεν θα έχουμε ιστορικά αρχεία. Μετά την «πυρά της συμφιλίωσης» στην δεκαετία του ’80 (όταν καταστράφηκαν με αλαλαγμούς ενθουσιασμού οι διαβόητοι «φάκελοι»), θα υπάρξει και η «πυρά του συνωστισμού». Σύμφωνα με το ρεπορτάζ: «την καταστροφή του αρχειακού υλικού από το 1914 έως το 1996, στο οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται η υπόθεση Λαμπράκη και η δολοφονία Πολκ, αποφάσισε λόγω έλλειψης χώρου η επιτροπή του Εφετείου Θεσσαλονίκης» («Εθνος» 11.11.2008), επειδή δεν υπάρχει χώρος. Ετσι, στις 30 Οκτωβρίου «η επιτροπή απεφάνθη πως το παραπάνω αρχείο “ουδεμία χρησιμότητα ή ιστορική αξία έχει” που να δικαιολογεί τη φύλαξή του, και με επίκληση ενός βασιλικού διατάγματος του 1966 αποφάσισε την εκποίησή του προς πολτοποίηση για βιομηχανική χρήση ή την καταστροφή του διά πυρός». Σημειώνεται πως ανάμεσα στις δικογραφίες χωρίς «ουδεμία χρησιμότητα ή ιστορική αξία» είναι η υπόθεση Λαμπράκη, η δολοφονία του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ στον Εμφύλιο, οι δίκες αντιστασιακών και βασανιστών της χούντας, άλλες της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ...
Το ευχάριστο είναι ότι υπήρξαν αντιδράσεις και τελικά το αρχείο μάλλον θα διασωθεί. Αλλά πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η ευαισθησία μας στην Ιστορία είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ευαισθησία για τα στοιχεία που την τεκμηριώνουν. Τα αρχεία είναι δύσκολα προσβάσιμα στους ερευνητές και η ελληνική Ιστορία συνωστίζεται σε κούτες. Ενίοτε, δε, παραδίδεται και στην πυρά.
Ο άλλος συνωστισμός της Ιστορίας
Tου Πασχου Μανδραβελη / pmandravelis@kathimerini.gr
"Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε κι ελευθερία"
...Ναι! Τη χούντα, δεν τη γνώρισαν.
Την κατάμαυρη εποχή που ο ένστολος ή ο μυστικός σε κατέβαζε από το λεωφορείο γιατί μουρμούρισες στο διπλανό σου "δεν είναι ζωή αυτή" δεν τη βίωσαν.
Τις ημέρες που το θράσος των τύραννων ήταν τραχύ σα γυαλόχαρτο που σου ματώνει τα μάγουλα, όχι, δεν τη γεύτηκαν. Τον καιρό που όλοι ήσαν "ύποπτοι".Ούτε κι ελευθερία γνώρισαν όμως; Κάποιοι θα πουν πως, όχι μόνο ελευθερία γεύονται, αλλά για την ακρίβεια απόλυτη ασυδοσία. Μην τα επαναλαμβάνω, είναι γνωστά τα όσα λέγονται, τα ακούμε τακτικά. Και, βέβαια, είναι πολύ εύκολο από τον καναπέ να κρίνει κανείς. Ποια είναι, αλήθεια, η ασύδοτη ελευθερία; Η ελευθερία της ζωής σε έναν πλανήτη που αργοπεθαίνει;Η ελευθερία της ζωής που σε υποχρεώνει να παραδόσεις την ύπαρξή σου ως αντιπαροχή στην εξουσία των τραπεζών για να σπουδάσεις; Η ελευθερία της ζωής που ανοίγει μπροστά σου τις πύλες της ανεργίας ή της απασχόλησης σε οτιδήποτε άλλο από αυτό που ονειρεύτηκες και διάλεξες; Η ελευθερία της ζωής που με χυδαιότητα ορίζεται από τους λογής γκλαμουράτους καλοταϊσμένους που πλουτίζουν με την κομπίνα, την κλοπή και τον εκβιασμό και προβάλλονται ως πρότυπα από τις τηλεοράσεις; Η ελευθερία της ζωής που έχει στερηθεί ακόμα και τις πιο αθώες χαρές; Ξεχνάμε πως γεννήθηκαν σε έναν κόσμο που ακόμα και η έκθεση στον ήλιο είναι με "δελτίο"; Και πού είσαι ακόμα, αγαπητέ αναγνώστη. Η ελευθερία της ζωής, σε έναν κόσμο βουβό, πελαγωμένο, έως τα θεμέλια απάνθρωπο και αδιέξοδο. Καμία ελευθερία! Και αν τότε είχες απέναντι το απόλυτο μαύρο, τον ταυτοποιημένο φασισμό, τώρα, με όλες τις παραλλαγές του γκρίζου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, πολύ πιο μπερδεμένα, πολύ πιο δυσανάγνωστα. Ακόμα και στο Wall των Pink Floyd, που εξέφρασε μία ολόκληρη γενιά, ο ουρανός ήταν ευδιάκριτος πάνω από τον τοίχο. Ήξερες, καταλάβαινες γιατί έπρεπε να τον γκρεμίσεις.Τώρα; ...
(η συνέχεια στο http://www.politispittas.blogspot.com/ )
Τα βιβλία της ιστορίας χρειάζονται αλλαγές και προσθήκες
Η πρόσφατη ανακοίνωση της νεολαίας της ΕΔΕΚ για τα βιβλία της Ιστορίας προκάλεσε την αντίδραση των φοιτητικών παρατάξεων που πρόσκεινται στην ΕΔΕΚ. Οι οργανώσεις του «Αγώνα» σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηνωμένο Βασίλειο, Πάτρα, Ιωάννινα και Κύπρο, συνέταξαν κοινή δήλωση την οποία απέστειλαν προς τη νεολαία της ΕΔΕΚ, κατηγορώντας την για το ύφος της επίμαχης ανακοίνωσης, το οποίο συνέκριναν με αυτό του... ΕΥΡΩ.ΚΟ και του ΛΑΟΣ! Η νεολαία της ΕΔΕΚ εξέδωσε προ ημερών ανακοίνωση με την οποία... καταδίκαζε τις αλλαγές που έγιναν (ποιες ;; πού;; πότε;; ) στα βιβλία της Ιστορίας και κατέληξε μάλιστα στο συμπέρασμα ότι οι αλλαγές «αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση της επίσημης απουσίας συγκεκριμένων από τους αγώνες του κυπριακού ελληνισμού και του συνδρόμου αφελληνισμού του εθνικού χαρακτήρα της Κύπρου».
Η σύγχυση και άγνοια του συντάκτη της ανακοίνωσης είναι πρόδηλα φανερή, αφού ουδεμία αλλαγή έγινε στα βιβλία Ιστορίας –τα μισά εκ των οποίων είναι εισαγώμενα. Η ηγεσία της νεολαίας της ΕΔΕΚ χαμήλωσε τους τόνους και οι ανακρίβειες αποδόθηκαν σε λάθος του συντάκτη. Επισήμα, όμως, δεν απέσυρε τις κατηγορίες που περιείχε η ανακοίνωση. Η ανακοίνωση της Δ.Κ.Κ.Φ. «Αγώνας» αναφέρει ότι οι φοιτητικές παρατάξεις της ΕΔΕΚ καταθέτουν την αντίθεσή τους με την επίμαχη ανακοίνωση της νεολαίας του κόμματος και διατυπώνουν την άποψη ότι «τα βιβλία της ιστορίας χρειάζονται αλλαγές ... και προσθήκες, ειδικά όσον αφορά τη σύγχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Η σύγχυση και άγνοια του συντάκτη της ανακοίνωσης είναι πρόδηλα φανερή, αφού ουδεμία αλλαγή έγινε στα βιβλία Ιστορίας –τα μισά εκ των οποίων είναι εισαγώμενα. Η ηγεσία της νεολαίας της ΕΔΕΚ χαμήλωσε τους τόνους και οι ανακρίβειες αποδόθηκαν σε λάθος του συντάκτη. Επισήμα, όμως, δεν απέσυρε τις κατηγορίες που περιείχε η ανακοίνωση. Η ανακοίνωση της Δ.Κ.Κ.Φ. «Αγώνας» αναφέρει ότι οι φοιτητικές παρατάξεις της ΕΔΕΚ καταθέτουν την αντίθεσή τους με την επίμαχη ανακοίνωση της νεολαίας του κόμματος και διατυπώνουν την άποψη ότι «τα βιβλία της ιστορίας χρειάζονται αλλαγές ... και προσθήκες, ειδικά όσον αφορά τη σύγχρονη ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Ο «Αγώνας» εκφράζει τη λύπη και την απογοήτευσή του, τονίζοντας ότι για μία ακόμη φορά η νεολαία ΕΔΕΚ δεν ενεργεί ως προοδευτική, αριστερή δύναμη ανατροπής αλλά ως μία αναχρονιστική δύναμη, εγκλωβισμένη σε βεντέτες στις οποίες μάλιστα συμμετέχει μόνη της. «Θεωρούμε ότι το ύφος και ο λόγος που χρησιμοποιείται στην εν λόγω ανακοίνωση είναι ύφος και λόγος συντηρητικών δυνάμεων που εδρεύουν και κινούνται στο χώρο της δεξιάς (ΕΥΡΩΚΟ, ΛΑΟΣ, ΕΦΑΕΦΠ και Δράσις-ΚΕΣ) και όχι προοδευτικών σοσιαλιστικών δυνάμεων.
Συμπληρώνει ότι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται αφορούν γεγονότα που δεν έχουν γίνει, με αποτέλεσμα να δημιουργείται σύγχυση και ταυτόχρονη ένδειξη ότι η νεολαία δεν λειτουργεί ως οργανωμένο σύνολο που ενημερώνεται-ερευνά-αποφασίζει αλλά ως μία ολιγομελής ομάδα», υπογραμμίζει ο «Αγώνας».
Υπενθυμίζει ακόμη ότι θέση της παράταξης είναι ότι «τα βιβλία της Ιστορίας χρήζουν αλλαγών και προσθηκών ειδικότερα όσον αφορά τη νεότερη ιστορία του τόπου, όπου οι αναφορές είναι απογοητευτικές και ελάχιστες» και ότι οφείλουμε να καταγράψουμε επακριβώς τα γεγονότα που οδήγησαν στην εισβολή και κατοχή. Ο «Αγώνας» επισημαίνει ότι ανάλογες ενέργειες από τη νεολαία της ΕΔΕΚ, έχουν δημιουργήσει προβλήματα στις παρατάξεις του «Αγώνα» «αφού τους ταυτίζουν με τις παρατάξεις που διαχρονικά πολεμούμε και αντιτασσόμαστε με σημαία μας το σοσιαλισμό και τον εκσυγχρονισμό».
Υ.Γ Χθες,14 Νοεμβρίου, η Μαθητική Κίνηση «Αγώνας» διαχώρισε τη θέση της από τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις για την καταδίκη ανακήρυξης του ψευδοκράτους και προτίμησε να καταλήξει στο Λήδρα Πάλας, μαζί με την ΕΦΕΝ....
Ε.Φ.Ε.Ν (Εθνική Φωνή Ελληνόψυχων Νέων)
;; Μάς πηγαίνουν ολοταχώς προς τον προσεχή Μεσαίωνα ;;
. Η κοινωνία μας έχει ανεβεί σε μια χρονομηχανή που τρέχει ιλιγγιωδώς προς τα πίσω. Την ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός πνέει τα λοίσθια, οι ηγετικές τάξεις δεν ικανοποιούνται με έναν ντεμοντέ σοσιαλδημοκρατικό ρεφορμισμό. Δεν θέλουν τον Κέινς και ανατριχιάζουν με τον Κάουτσκι… Η χρονομηχανή που έχουμε καβαλήσει έχει προσπεράσει τις ιδεολογίες του 1900, έχει φθάσει στο 1800 και συνεχίζει προς τα πίσω. Υπερβολές; Σας υπενθυμίζω ότι οι «εκπρόσωποι των ευγενών παραγωγικών τάξεων» των εμπόρων, των βιομηχάνων και των τραπεζιτών πιέζουν για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και την αντικατάστασή τους από ατομικές, με ιδεολογικά επιχειρήματα του 1700 όπως η ισότητα στη διαπραγμάτευση εργαζομένου- επιχείρησης.
Ή τους εκλογικούς νόμους που σταθερά ροκανίζουν το «τερατούργημα» του 1900 της καθολικής ψηφοφορίας που έχει την «ηλίθια» άποψη ότι σε κάθε ψηφοφόρο αναλογεί μία ψήφος και ότι η εκλογική δύναμη κάθε κόμματος είναι ανάλογη με τις ψήφους που πήρε.
Ή την επαναφορά των ειδικών νόμων που προέβλεπαν την ασυλία για τον ηγεμόνα και την τάξη των ευγενών.
Ή την ταξική Παιδεία: οι φτωχοί στην επιμελώς απαξιωμένη δημόσια και οι πλούσιοι στην ιδιωτική.
Ως χθες προσποιούμασταν ότι όλα αυτά ονομάζονταν νεωτερικότητα, πρόοδος, κυβερνητική σταθερότητα, ανάπτυξη, αγορά. Δηλαδή νεοφιλελευθερισμός.
Σήμερα η οικονομική και ιδεολογική κατάρρευση του συστήματος μάς επιτρέπει να ονομάζουμε τα πράγματα με το όνομά τους: ιδεολογική απάτη και συντηρητική ουτοπία. Αλλά, αντί να κάνουμε το μεγάλο άλμα προς τα μπρος, κατρακυλάμε προς τα πίσω. Οφείλω, όμως, να ειδοποιήσω τους οδηγούς της χρονομηχανής ότι είναι ένα πολύ επικίνδυνο ταξίδι. Διότι το 1800 είχε τη δουλεία, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τον άγριο καπιταλισμό, το εξαθλιωμένο προλεταριάτο, πράγματα που δεν προσβάλλουν τις ηθικές αξίες τους, αλλά μπορεί να τρακάρουν πάνω και σε δυσάρεστες καταστάσεις όπως η Κομούνα του Παρισιού, σε ένα ξεχασμένο φιλόσοφο ονόματι Καρλ Μαρξ ή ακόμη σε κάποιους περίεργους «λαϊκιστές» όπως ο Ρήγας Φεραίος και ο Μαρίνος Αντύπας.
Ισως γι΄ αυτό οι οδηγοί της χρονομηχανής μάς πηγαίνουν ολοταχώς προς τον προσεχή Μεσαίωνα. Αλλά και αυτό έχει τα ρίσκα του. Τρέχοντας προς το παρελθόν, αντιλαμβανόμαστε πόσο ανυπόφορο είναι το παρόν. Και αν αυτό γίνει συνείδηση των πολλών...
vmoulopoulos@dolnet.gr
"Ιστορία της Εκπαιδεύσεως , πηγαί"
Γιατί πληρώνεται ο δάσκαλος;
«...άνεσιν και ακολασίαν εν τω σχολείω...
«-Ακούστε εμέ να σας πω! Να μην ανοίγετε χαρτί!.. Να μην ακούτε το δάσκαλο! Να μη φοβάστε τς πατεράδες σας!... Να δέρνετε τς μανάδες σας!...Ούτως ηγόρευε προς θορυβώδη όμιλον δεκαετών και δωδεκαετών παιδίων, αναβάς επί του τελευταίου θρανίου του απωτάτου από της δασκαλοκαθέδρας, ο Γιαννιός ο Βρυκολακάκης, είς των μεγαλυτέρων μαθητών. Εφοίτα από επταετίας και ήτο ήδη δεκαπενταετής, αλλά μόλις είχε μάθει να διαβάζη συλλαβιστά...».
«...Το σκολείο... δεν έγινε για να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα... Εγινε για να μαζώνουνται οι κλήρες, τα παλιόπαιδα, τα διαβολόπουλα. Πώς μπορεί, το λοιπόν ένας γονιός να τα έχη μπελά απ' το πρωί ώς το βράδυ;...
Γιατί πληρώνεται ο δάσκαλος; Για να έχη το βάρος αυτό, να είναι οι γονιοί ήσυχοι... Ας τρώνε τα θρανία, που είναι ξύλινα, ας τρώνε τους πίνακας και τα χαρτιά τους, τους τοίχους και το πάτωμα, για να είναι οι νοικοκυραίοι ησυχώτεροι...»
«... ο διδάσκαλος δεν είχεν όρεξιν ν' αντείπη εις ταύτα, αλλ' απλώς αφωσιώθη εις το έργον»...
Αλ. Παπαδιαμάντης: «Η Δασκαλομάννα» έτος 1894
Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2008
Πηγή για τους ιστορικούς που θέλουν να ερμηνεύσουν το παρόν ΚΡΑΧ
USA 2008: The (new) Great Depression 
Oι αντιφάσεις του καπιταλισμού
Χρεωκοπίες, απολύσεις και ανεργία -
Χρεωκοπίες, απολύσεις και ανεργία -
Aπίστευτα προκλητικά τα κέρδη BP και Shell -
Εν μέσω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η γενική αίσθηση είναι ότι τα πάντα καταρρέουν. Είναι αυτό αληθές; Φυσικά και όχι. Αρκεί να κοιτάξετε τις αναφορές για δύο από τις εταιρίες κολοσσούς στο χώρο των πετρελαιοειδών για το τρίτο τρίμηνο του 2008. Πιο συγκεκριμένα, η BP ανακοίνωσε αύξηση κερδών της τάξης του απίστευτου 148%, ενώ η ανταγωνίστριά της Shell ανακοίνωσε καθαρά κέρδη με αύξηση 71% σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρσι. Αυτό σε χρήματα μεταφράζεται σε 10,5 και 10,9 δισ. δολάρια για την κάθε μία (σε ημερήσια βάση τα κέρδη τους ανέρχονται σε 115,3 και 119,7 εκ. δολάρια αντίστοιχα)!
Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Gordon Brown δήλωσε : «… Το ζητούμενο είναι να αποτυπώνεται στην αγορά η μείωση της τιμής του βαρελιού, που τώρα βρίσκεται κάτω από τα 60 δολάρια ενώ λίγο διάστημα πριν βρισκόταν κοντά στα 150 δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι οι τιμές έχουν πέσει κάτω από το μισό και όπως ακριβώς βλέπουμε τις αυξήσεις των τιμών να αποτυπώνονται άμεσα στις αντλίες των καυσίμων, θέλουμε να βλέπουμε και τις μειώσεις να αποτυπώνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο».
Παρόλα αυτά, η μόνη αντίδραση της BP ήταν να απαντήσει ότι κατά την προηγούμενη τριετία έχει καταβάλει την υψηλότερη φορολογία στη Βρετανία.
Ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Gordon Brown δήλωσε : «… Το ζητούμενο είναι να αποτυπώνεται στην αγορά η μείωση της τιμής του βαρελιού, που τώρα βρίσκεται κάτω από τα 60 δολάρια ενώ λίγο διάστημα πριν βρισκόταν κοντά στα 150 δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι οι τιμές έχουν πέσει κάτω από το μισό και όπως ακριβώς βλέπουμε τις αυξήσεις των τιμών να αποτυπώνονται άμεσα στις αντλίες των καυσίμων, θέλουμε να βλέπουμε και τις μειώσεις να αποτυπώνονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο».
Παρόλα αυτά, η μόνη αντίδραση της BP ήταν να απαντήσει ότι κατά την προηγούμενη τριετία έχει καταβάλει την υψηλότερη φορολογία στη Βρετανία.
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Καταστρέφοντας βιβλία δεν σώζεται η Ιστορία
Αρχιεπίσκοπος και νοοτροπίες σκοταδισμού
του ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ Δεν αποκλείεται να κάνουν οι μαθητές αυτό που προτίθεται να τους παροτρύνει ο αρχιεπίσκοπος, εάν διαπιστώσει, όπως είπε, ότι τα νέα σχολικά βιβλία διαστρεβλώνουν την Ιστορία μας. Αφού τους έδωσε την ιδέα ο αρχιεπίσκοπος, οι μαθητές ενδεχομένως να προχωρήσουν από τώρα στο... θεάρεστο έργο να σχίζουν βιβλία (όχι επειδή εισακούουν τις όποιες προτροπές του αρχιεπισκόπου, αλλά για την πλάκα τους), κάνοντας αρχή από όσα θεωρούν ως τα πιο βαρετά, δηλαδή εκείνα των Θρησκευτικών! Ο θεός να ελεήσει πια τον αρχιεπίσκοπο και όλους όσοι σκέφτονται σαν κι αυτόν, με μεσαιωνικές νοοτροπίες του σκοταδισμού... Καταστρέφοντας βιβλία δεν «σώζονται» ούτε η Ιστορία, ούτε οι νέοι. Το ζητούμενο είναι να προσφέρονται στους μαθητές και ευρύτερα στο κοινό, βιβλία με υψηλού επιπέδου περιεχόμενο και αισθητική. Εύστοχα το διατύπωσε μια φοιτήτρια στο μάθημα «Νεολαία και κοινωνία»: «Κανένα βιβλίο δεν λέει όλη την αλήθεια!».
... ('Εχουμε) την υποχρέωση να προσφέρουμε στα παιδιά και τους νέους όσο το δυνατόν πιο κατάλληλα βιβλία, τα οποία θα προβληματίζουν, θα ερεθίζουν το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση γνώσεων και την ανάπτυξη κριτικής σκέψης. Βιβλία τα οποία δεν θα τους αποπροσανατολίζουν, δεν θα τους προκαλούν σύγχυση, με αποτέλεσμα να πελαγοδρομούν. Να τους προσφέρουμε βιβλία αξιόπιστα, ώστε να στηρίξουν σε αυτά τις προσωπικές τους πνευματικές αναζητήσεις.
Κυριακή, 9 Νοεμβρίου 2008
Με ταπεινότητα..
Mε την εκλογή του στο θρόνο, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δεσμεύτηκε ότι θα μετέφερνε στο Θρονί το τεράστιο άγαλμα του Μακαρίου που δέσποζε στο προαύλιο της Αρχιεπισκοπής. Φαίνεται όμως ότι κάτι άλλο είχε κατά νου! Η απόφαση του για ανέγερση καθεδρικού ναού ύψους 29 μέτρων στην παλιά Λευκωσία, φανερώνει τις προθέσεις του. Φαίνεται ότι το κίνητρό του δεν ήταν ο σεβασμός του προς το αρχαιοελληνικό μέτρο το οποίο συνάδει με τον άνθρωπο και τη φύση. Η ανέγερση ενός τεράστιου ναού στην παλιά Λευκωσία θα διαλύσει τα ταπεινά κτίρια της περιοχής και θα αμφισβητήσει τη χριστιανική διδασκαλία που στηρίζει την ταπεινότητα. Η τέχνη, εν ολίγοις, αλλάζει ύφος και ρόλο ανάλογα με τους μαικήνες της. Άλλη ήταν η τέχνη της δημοκρατικής Αθήνας, άλλη τέχνη συλλέγουν οι φιλότεχνοι ηγεμόνες και πατρίκιοι των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Από την ιδιωτική στη δημόσια λειτουργία της τέχνης, πνεύμα, ύφος, ύλη, μορφή, μεγέθη, έκφραση, μεταβάλλονται. Η ηγεμονική και αυτοκρατορική τέχνη, συμπεριλαμβανομένης και της αρχιτεκτονικής, αναζητεί το απρόσωπο, επιβλητικό και ρητορικό ύφος που χαρακτηρίζει κάθε συγκεντρωτική εξουσία από την αρχαία Ρώμη ως τον Λουδοβίκο ΙΔ', τον Ναπολέοντα ή τους κλασικίζοντες μεγαλεπήβολους ρεαλισμούς του Μουσολίνι, του Χίτλερ και του Στάλιν. Το είχε ήδη επισημάνει ο Πλάτων στην «Πολιτεία» του (401 α): «Το άσχημο, το άρρυθμο, το ανάρμοστο συμπορεύονται με την έκπτωση των ηθών...»
... Η αρχιτεκτονική είναι αυτή που μας επιτρέπει να νιώσουμε ξανά στον κόσμο σαν στο σπίτι μας». * Εκτός βέβαια αν εμείς θέλουμε να μιμηθούμε τους «γείτονες» με τα τεράστια τζαμιά που έχουν γεμίσει τα κατεχόμενα. Το διά πυρός και σιδήρου, πάντως, ο Χριστός δεν το δίδαξε ποτέ!
Μαρίνα Σχίζα ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Κυριακή, 9 Νοεμβρίου 2008
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
Ιστορία-Μεταξάς-Ευάνθης 2008
ΕΥΑΝΘΗΣ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ στο ΒΗΜΑ Κυρ. 9-11-2008:
(απόσπασμα από το άρθρο Στην καρδιά του πολέμου http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15506&m=S03&aa=1 )
Το ενδιαφέρον άρθρο που παρουσιάζει μια έκδοση του National Geographic αναφέρει και τα εξής:
"Μεταξάς και Παπάγος
Πρώτον, στην επισήμανση ότι η νίκη στην Πίνδο και το αλβανικό έπος υπήρξαν το φυσικό αποτέλεσμα της σωστής προεργασίας και της προετοιμασίας στο στρατιωτικό επίπεδο, με ηγέτες τους δύο ικανότερους στρατιωτικούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος (όσο και αν αποδοκιμάζουμε τη δικτατορία του) υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα μυαλά της σύγχρονης στρατιωτικής τέχνης: πιθανότατα, αν είχε ηγηθεί του στρατού μιας Μεγάλης Δύναμης, θα είχε εξασφαλίσει μια θέση στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία.
Και τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον πλέον επιτυχημένο στρατιωτικό της σύγχρονης Ελλάδας, τον μόνο που έλαβε τον βαθμό του στρατάρχη. Η νίκη στην Πίνδο, επομένως, δεν υπήρξε μόνο αποτέλεσμα του ενθουσιασμού ή της παλικαριάς (ήταν ασφαλώς και αυτό), αλλά και του σοβαρού σχεδιασμού, της προσεκτικής προετοιμασίας, και της επενέργειας της παράδοσης, του ηθικού και της αίσθησης της τιμής του στρατού και των στελεχών του. Ηταν μια περίπτωση κατά την οποία δούλεψε σωστά το κράτος: για την επιστράτευση, την ομαλή μετακίνηση των μονάδων στο μέτωπο, τον ανεφοδιασμό τους, την ετοιμότητά τους. Οταν όλα αυτά συναντήθηκαν με τη λαϊκή αποφασιστικότητα για αντίσταση παρήγαγαν έναν στρατό που μπορούσε, έστω και με μέσα πενιχρά, έστω και σε ένα δύσκολο πεδίο, έστω και σε μια δύσκολη εποχή, να κατορθώσει αυτό που λογικά φαινόταν αδύνατον. "
Λίγα σύντομα σχόλια, ο Μεταξάς έγινε γνωστός ως φιλοβασιλικός πολιτικός και δικτάτορας
Καμιά μεγάλη μάχη και νίκη του ελληνικού στρατού δεν έχει τη αποκλειστική σφραγίδα του ως "ένα από τα σημαντικότερα μυαλά της σύγχρονης στρατιωτικής τέχνης". Υπηρέτησε στο γενικό επιτελείο κατά τους Βαλκανικούς και είχε έγκαιρα προειδοποιήσει για τις δυσχέρειες και τους κινδύνους της Μικρασιατικής εκστρατείας.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως στρατιωτικός ειδήμων και αναλυτής - αν βέβαια είχε αφήσει σπουδαίο θεωρητικό-συγγραφικό έργο όπως ο Liddell Hart , αλλά όχι και να δημιουργούνται τέτοιες λανθασμένες εντυπώσεις ώστε να αναγορεύεται ισάξιος του Ζούκοφ του Μακ Άρθρουρ και του Ρόμμελ.
Ως πολιτικός που γνώριζε τόσο καλά τα στρατιωτικά θέματα δεν δίστασε να επιβραβεύσει την αποπομπή - μετά το βενιζελικό κίνημα του 1935- από τον ελλ. στρατό 1500 δημοκρατικών στελεχών δηλ. των περισσοτέρων ικανων και μπαρουτοκαπνισμένων αξιωματικών, που οδήγησε πέρα από κάθε αμφισβήτηση στην αποδυνάμωση των ενόπλων δυνάμεων. Πολλοί από τους αξιωματικούς που τοποθέτησε αυτός και το παλάτι θαύμαζαν τους Ναζί και τους φασίστες και αργότερα συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις.
Φυσικά και υπήρχαν στην Ελλάδα εμπνευσμένα μυαλά και ψυχές που από το τίποτα έφτιαξαν στρατό ο λοχίας Άρης, ο απότακτος Σαράφης, οι βετεράνοι του ΄22 και του '40, οι φυλακισμένοι αριστεροί κ.α.
Δυστυχώς ο κρατικός μηχανισμός, που άφησε η δικτατορία μαζί με την αρπακτικότητα των κατακτητών, επέφερε στην Ελλάδα μια από τις μεγαλύτερες επισιτιστικές κρίσεις που γνώρισαν οι κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ που αφάνισε πολύ περισσότερους έλληνες από ότι οι ένοπλες συγκρούσεις.
Όσο για τον Παπάγο δεν αμφισβητούνται οι στρατιωτικές διοικητικές ικανότητές του, αλλά ας αναφέρει ο αρθρογράφος τις τολμηρές επιχειρήσεις που διεύθυνε, από ποια απόσταση τις παρακολουθούσε και πόση υλική και αριθμητική υπεροχή διέθετε στην τελευταία πολεμική επιχείρηση που ήταν επικεφαλής.
Υ.Γ Κύριοι προφεσόρες του ιδρύματος Κων. Καρ. ελλοχεύει ο κίνδυνος η αγωνιώδης προσπάθειά σας αναθεώρησης της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας να σας υποσκάψει επιστημονικά τόσο, ώστε να γίνετε παράδοξο σημείο αναφοράς των μελλοντικών ιστορικών και ιστοριογράφων.
Ευάνθης Χατζηβασιλείου είναι επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών...Υπήρξε επίσης, ο συντονιστής των τυπογραφικών εργασιών της έκδοσης "Κωνσταντίνος Καραμανλής: Αρχείο, γεγονότα και κείμενα" (Αθήνα, 1992-1997) και συντάκτης τριών τόμων της...και ένας εκ των συγγραφέων του εγχειριδίου Ιστορίας της Γ' Λυκείου ΟΕΔΒ 2008
(απόσπασμα από το άρθρο Στην καρδιά του πολέμου http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15506&m=S03&aa=1 )
Το ενδιαφέρον άρθρο που παρουσιάζει μια έκδοση του National Geographic αναφέρει και τα εξής:
"Μεταξάς και Παπάγος
Πρώτον, στην επισήμανση ότι η νίκη στην Πίνδο και το αλβανικό έπος υπήρξαν το φυσικό αποτέλεσμα της σωστής προεργασίας και της προετοιμασίας στο στρατιωτικό επίπεδο, με ηγέτες τους δύο ικανότερους στρατιωτικούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας: τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος (όσο και αν αποδοκιμάζουμε τη δικτατορία του) υπήρξε ένα από τα σημαντικότερα μυαλά της σύγχρονης στρατιωτικής τέχνης: πιθανότατα, αν είχε ηγηθεί του στρατού μιας Μεγάλης Δύναμης, θα είχε εξασφαλίσει μια θέση στην παγκόσμια στρατιωτική ιστορία.
Και τον Αλέξανδρο Παπάγο, τον πλέον επιτυχημένο στρατιωτικό της σύγχρονης Ελλάδας, τον μόνο που έλαβε τον βαθμό του στρατάρχη. Η νίκη στην Πίνδο, επομένως, δεν υπήρξε μόνο αποτέλεσμα του ενθουσιασμού ή της παλικαριάς (ήταν ασφαλώς και αυτό), αλλά και του σοβαρού σχεδιασμού, της προσεκτικής προετοιμασίας, και της επενέργειας της παράδοσης, του ηθικού και της αίσθησης της τιμής του στρατού και των στελεχών του. Ηταν μια περίπτωση κατά την οποία δούλεψε σωστά το κράτος: για την επιστράτευση, την ομαλή μετακίνηση των μονάδων στο μέτωπο, τον ανεφοδιασμό τους, την ετοιμότητά τους. Οταν όλα αυτά συναντήθηκαν με τη λαϊκή αποφασιστικότητα για αντίσταση παρήγαγαν έναν στρατό που μπορούσε, έστω και με μέσα πενιχρά, έστω και σε ένα δύσκολο πεδίο, έστω και σε μια δύσκολη εποχή, να κατορθώσει αυτό που λογικά φαινόταν αδύνατον. "
Λίγα σύντομα σχόλια, ο Μεταξάς έγινε γνωστός ως φιλοβασιλικός πολιτικός και δικτάτορας
Καμιά μεγάλη μάχη και νίκη του ελληνικού στρατού δεν έχει τη αποκλειστική σφραγίδα του ως "ένα από τα σημαντικότερα μυαλά της σύγχρονης στρατιωτικής τέχνης". Υπηρέτησε στο γενικό επιτελείο κατά τους Βαλκανικούς και είχε έγκαιρα προειδοποιήσει για τις δυσχέρειες και τους κινδύνους της Μικρασιατικής εκστρατείας.
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως στρατιωτικός ειδήμων και αναλυτής - αν βέβαια είχε αφήσει σπουδαίο θεωρητικό-συγγραφικό έργο όπως ο Liddell Hart , αλλά όχι και να δημιουργούνται τέτοιες λανθασμένες εντυπώσεις ώστε να αναγορεύεται ισάξιος του Ζούκοφ του Μακ Άρθρουρ και του Ρόμμελ.
Ως πολιτικός που γνώριζε τόσο καλά τα στρατιωτικά θέματα δεν δίστασε να επιβραβεύσει την αποπομπή - μετά το βενιζελικό κίνημα του 1935- από τον ελλ. στρατό 1500 δημοκρατικών στελεχών δηλ. των περισσοτέρων ικανων και μπαρουτοκαπνισμένων αξιωματικών, που οδήγησε πέρα από κάθε αμφισβήτηση στην αποδυνάμωση των ενόπλων δυνάμεων. Πολλοί από τους αξιωματικούς που τοποθέτησε αυτός και το παλάτι θαύμαζαν τους Ναζί και τους φασίστες και αργότερα συνεργάστηκαν με τις κατοχικές δυνάμεις.
Φυσικά και υπήρχαν στην Ελλάδα εμπνευσμένα μυαλά και ψυχές που από το τίποτα έφτιαξαν στρατό ο λοχίας Άρης, ο απότακτος Σαράφης, οι βετεράνοι του ΄22 και του '40, οι φυλακισμένοι αριστεροί κ.α.
Δυστυχώς ο κρατικός μηχανισμός, που άφησε η δικτατορία μαζί με την αρπακτικότητα των κατακτητών, επέφερε στην Ελλάδα μια από τις μεγαλύτερες επισιτιστικές κρίσεις που γνώρισαν οι κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης ΤΗΝ ΠΕΙΝΑ που αφάνισε πολύ περισσότερους έλληνες από ότι οι ένοπλες συγκρούσεις.
Όσο για τον Παπάγο δεν αμφισβητούνται οι στρατιωτικές διοικητικές ικανότητές του, αλλά ας αναφέρει ο αρθρογράφος τις τολμηρές επιχειρήσεις που διεύθυνε, από ποια απόσταση τις παρακολουθούσε και πόση υλική και αριθμητική υπεροχή διέθετε στην τελευταία πολεμική επιχείρηση που ήταν επικεφαλής.
Υ.Γ Κύριοι προφεσόρες του ιδρύματος Κων. Καρ. ελλοχεύει ο κίνδυνος η αγωνιώδης προσπάθειά σας αναθεώρησης της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας να σας υποσκάψει επιστημονικά τόσο, ώστε να γίνετε παράδοξο σημείο αναφοράς των μελλοντικών ιστορικών και ιστοριογράφων.
Ευάνθης Χατζηβασιλείου είναι επίκουρος καθηγητής της Ιστορίας του Μεταπολεμικού Κόσμου στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών...Υπήρξε επίσης, ο συντονιστής των τυπογραφικών εργασιών της έκδοσης "Κωνσταντίνος Καραμανλής: Αρχείο, γεγονότα και κείμενα" (Αθήνα, 1992-1997) και συντάκτης τριών τόμων της...και ένας εκ των συγγραφέων του εγχειριδίου Ιστορίας της Γ' Λυκείου ΟΕΔΒ 2008
Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2008
Για το μάθημα της Ιστορίας 9-11-2008
Και όμως η γη γυρίζει!
Από την έναρξη όμως της σχολικής χρονιάς ορισμένοι κύκλοι βάλθηκαν να μας πείσουν περί του αντιθέτου.Αφού απέτυχαν οι εν λόγω κύκλοι να πλήξουν τον φετινό υπό έμφαση στόχο για «καλλιέργεια κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης με στόχο την απαλλαγή από την κατοχή» έστρεψαν τα πυρά τους στο θέμα του εκσυγχρονισμού αναλυτικών προγραμμάτων στο μάθημα της Ιστορίας.Ακούστηκαν αυτές τις βδομάδες αναρίθμητοι αφορισμοί και επινοήθηκαν μια σειρά από ανύπαρκτοι κίνδυνοι περι επιχειρούμενης τάχατες απόπειρας παραχάραξης της ιστορίας, γεγονός που καθιστά αναγκαίο πιστεύουμε να ειπωθούν με σαφήνεια κάποια γεγονότα και αλήθειες γύρω από αυτονόητα ζητήματα.
I. Το θέμα του εκσυγχρονισμού του αναλυτικού προγράμματος της ιστορίας από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο, εντάσσεται σε ένα ευρύτερο σχεδιασμό εκσυγχρονισμού των αναλυτικών προγραμμάτων σε όλα τα γνωστικά αντικείμενα.
II. Ο διαρκής εκσυγχρονισμός των αναλυτικών προγραμμάτων και των σχολικών εγχειριδίων – συγγραμμάτων είναι επιβεβλημένη πρακτική που ακολουθείται σ’ όλο τον κόσμο, χωρίς ασφαλώς να εξαιρείται η Κύπρος. Φέτος για παράδειγμα στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, μόνο στο μάθημα της ιστορίας, εισήχθησαν δύο νέα βιβλία. (Β΄και Γ΄Λυκείου).
III. Μέχρι σήμερα δεν έχει καν οριστεί εξειδικευμένη επιτροπή για τον εκσυγχρονισμό των αναλυτικών προγραμμάτων στην Ιστορία ενώ η δική μας πρόβλεψη είναι ότι νέα συγγράμματα δεν θα ετοιμαστούν πριν παρέλθουν τουλάχιστον δύο χρόνια.
IV. Η ανάγκη για συγγραφή νέων βιβλίων και βελτίωση των υφιστάμενων, τόσο από παιδαγωγικής άποψης όσο και για κάλυψη ιστορικών γεγονότων-περιόδων που απουσιάζουν από τα σχολικά βιβλία, είναι καταγεγραμμένες στην Έκθεση Ειδικής Επιτροπής που ορίστηκε επί προηγούμενης κυβέρνησης και η οποία επισημαίνει σωρεία αδυναμιών και παραλείψεων στα υφιστάμενα βιβλία. Σε αυτή την κατεύθυνση, από χρόνια οι εκπαιδευτικές οργανώσεις απαιτούν εκσυγχρονισμό ή συγγραφή νέων βιβλίων, εκεί όπου δεν υπάρχουν καθόλου, τα οποία θα προάγουν την ομαδο-συνεργατική, ερευνητική διδασκαλία του μαθήματος.
V. Είναι γεγονός ότι οι «πόλεμοι» των εγχειριδίων της ιστορίας είναι συχνό φαινόμενο και στην σύγχρονη εποχή αφού αφενός υπάρχουν διαφορετικές ερμηνείες στα ιστορικά γεγονότα και αφετέρου η παιδεία και η ιστορία σε όλες τις εποχές και σε όλες τις μορφές οργάνωσης των ανθρωπίνων κοινωνιών είναι αναπόφευκτα ιδεολογικά φορτισμένη.
VI. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι στην δική μας περίπτωση, οι αντιδράσεις δεν αφορούν κανένα καινούριο σύγγραμμα που έχει αποφασιστεί να σταλεί στα σχολεία. Οι αφορισμοί, η κινδυνολογία και ο παροξυσμός, που έφτασε μέχρι του σημείου να γίνεται αναφορά για πέταμα βιβλίων, είτε στην πυρά είστε στους σκουπιδότοπους, έγιναν και γίνονται «προληπτικά», χωρίς να υπάρχει καθόλου αντικείμενο. Πρόκειται για σκιαμαχίες και κυνήγι φαντασμάτων που ορισμένοι δημιουργούν, με αλλότριους προφανώς στόχους.
VII. Ως ΑΚΕΛ εμπιστευόμαστε ότι το Υπουργείο Παιδείας, μέσα από τις συναινετικές διαδικασίες που ακολουθεί, εργάζεται ώστε να προκύψει ένα επιστημονικά ορθό και σύγχρονο απ΄ όλες τις απόψεις αποτέλεσμα μέσα από την δουλεία των ομάδων που θα συσταθούν. Σε κάθε περίπτωση όμως, επιφυλασσόμαστε να τοποθετηθούμε όταν θα έχουμε τελικά αποτελέσματα αυτής της φιλόδοξης δουλειάς.
VIII. Ανεξαρτήτως της πιο πάνω διαπιστώσεις, ως ΑΚΕΛ έχουμε την άποψη ότι για την συγγραφή της ιστορίας θα πρέπει να τηρούνται ορισμένες βασικές αρχές. Αρχές όπως αυτές ορίζονται και σε σχετική Σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης για το σχολικό εγχειρίδιο, το οποίο θα πρέπει:
• Να είναι "προκλητικό". Δηλαδή να μη δίνει τελεσίδικες απαντήσεις, να παρέχει τη δυνατότητα ευρύτερων προβληματισμών και αναζητήσεων και να ενεργοποιεί την κριτική σκέψη των μαθητών.
• Να ενθαρρύνει την ανάληψη δημιουργικών πρωτοβουλιών όπως η βιωματική μάθηση, η αυτενέργεια, η ανάπτυξη δεξιοτήτων μέσα από ποικιλία παιδαγωγικών ασκήσεων και εργασιών με βασικό στόχο την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των μαθητών.
• Να αντιστοιχεί στον τρέχοντα ιστοριογραφικό και παιδαγωγικό προβληματισμό, δηλαδή να αναζητεί την επιστημονική αλήθεια, να εμπεριέχει τα πρόσφατα πορίσματα της ιστορικής επιστήμης και να μην εμπεριέχει εθνικά στερεότυπα και προκαταλήψεις.
• Να περιλαμβάνει πολλές ερμηνευτικές προοπτικές για το παρελθόν. Για παράδειγμα, να περιέχει πολλές και αποκλίνουσες πρωτογενείς και δευτερογενείς ιστορικές πηγές και να αναφέρεται σε ποικίλες θεματικές όπως το φύλο, η κοινωνική τάξη, η ηλικία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, κ.α.
• Να αντιστοιχεί στην ηλικία και στα ενδιαφέροντα του μαθητικού κοινού και να ανταποκρίνεται στο γλωσσικό τους επίπεδο.
• Να καλύπτει πλήρως το εύρος του αναλυτικού προγράμματος και να είναι ελκυστικό. Επίσης να επιδίδεται σε αναφορές επί άλλων κειμενικών και εξωκειμενικών πηγών πληροφόρησης.
• Θα πρέπει να έχει διαθεματικό χαρακτήρα, αναζητώντας την ιστορικότητα των φαινομένων του πολιτικού, κοινωνικού, οικονομικού και πολιτισμικού βίου.
*Ο Γιώργος Λουκαΐδης είναι Υπεύθυνος Γραφείου Παιδείας Κ.Ε. ΑΚΕΛ
Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008
24η Πηγή ΚΥΠΡΟΣ 1571 Τουρκοκρατία-Αλεβίτες
Αλεβίτες στην Κύπρο από το 1571
Ο Κύπριος ερευνητής και συγγραφέας δρ Ναζίμ Μπερατλί, αναφέρει ότι υπήρχαν και αλεβίτες ανάμεσα σε εκείνους που εξορίζονταν από την Ανατολία στην Κύπρο από το 1571. Oι Οθωμανοί φέρονταν πολύ σκληρά σε όλες τις κοινότητες εκτός των "σουνιτών μουσουλμάνων". Οι αλεβίτες που σήκωναν κεφάλι ή ξεσηκώνονταν, είτε εκτελούνταν, είτε εξορίζονταν στην Κύπρο. Σύμφωνα με τον Μπερατλί, όταν οι οθωμανοί κατέκτησαν την Κύπρο, ο σουλτάνος Σελίμ ο Δεύτερος εξέδωσε ένα "Φιρμάνι Εξορίας" και διέταξε τα εξής: "Διατάζω τους καδήδες στην Ανατολία και την Καράμαν ότι πρέπει ως κίνητρο να εξαιρέσουν από τους φόρους για περίοδο δύο χρόνων όσους θα πάνε στην Κύπρο και να τους συγχωρεθούν τα εγκλήματα που διέπραξαν. Θα σταλούν στο εν λόγω νησί όσοι ζουν σε τόπους χέρσους, κρημνώδεις και πετρώδεις, όσοι χρειάζονται περισσότερη γη, όσοι είναι γνωστοί για τις παράνομες πράξεις τους και τις κακές τους συνήθειες, όσοι δεν είναι εγγεγραμμένοι στα αρχεία των περιοχών τους, όσοι ήρθαν πρόσφατα στις περιοχές που βρίσκονται, όσοι εγκαταστάθηκαν στον χώρο που βρίσκονται πληρώνοντας ενοίκιο, όσοι για χρόνια έχουν διαφωνίες σχετικά με οροπέδια, αμπέλια και κήπους, όσοι μετανάστευσαν από την επαρχία στις πόλεις, οι αργόσχολοι, όσοι δεν έχουν συγκεκριμένη εργασία και όσοι εργάζονται ως ναύτες. Σε αυτούς θα προστεθούν και ειδικευμένοι βιοτέχνες και μικρέμποροι υπό τον όρο ότι σε κάθε πόλη από κάθε δέκα νοικοκυριά θα επιλεγεί το ένα. (Θα σταλούν) παπουτσήδες, κατασκευαστές γαλοτσών, ράπτες, σκουφάδες, υφαντουργοί, κατασκευαστές σακουλών, λαναράδες, μεταξάδες, μάγειροι, πρόκριτοι, κηροποιοί, πεταλωτές, μπακάληδες, βυρσοδέψες, ξυλουργοί, οικοδόμοι, λατόμοι, κοσμηματοποιοί, λεβητοποιοί και άλλοι τεχνίτες και έμποροι. Επιπρόσθετα, προτού έρθει ο χειμώνας πρέπει να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στο νησί άνδρες δυνατοί και χρήσιμοι για δουλειά, με τα κατάλληλα ενδύματα, αιγοπρόβατα και υποζύγια. Να προσέξετε οι άνθρωποι αυτοί να επιλεγούν ανάμεσα από αυτούς που είναι γνωστοί για την κακή τους φήμη και τις παράνομες ενέργειές τους και να μην είναι εγγεγραμμένοι στο μητρώο, να μην έχουν δικό τους σπίτι και να διαμένουν με ενοίκιο. Και οι τεχνίτες και οι έμποροι, υπό τον όρο να επιλεγεί ένα νοικοκυριό από κάθε δέκα, πρέπει να σταλούν στη Νήσο Κύπρο μέσω της Σιλίφκε (η ελληνιστική Σελεύκεια), αφού επιλεγούν όσοι είναι χρήσιμοι για δουλειά και καταχωρηθούν τα ονόματά τους".
Του Χασάν Καχβετζίογλου ΠΟΛΙΤΗΣ - 09/11/2008, Σελίδα: 44
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=832851&-V=columns&-p
Ο Κύπριος ερευνητής και συγγραφέας δρ Ναζίμ Μπερατλί, αναφέρει ότι υπήρχαν και αλεβίτες ανάμεσα σε εκείνους που εξορίζονταν από την Ανατολία στην Κύπρο από το 1571. Oι Οθωμανοί φέρονταν πολύ σκληρά σε όλες τις κοινότητες εκτός των "σουνιτών μουσουλμάνων". Οι αλεβίτες που σήκωναν κεφάλι ή ξεσηκώνονταν, είτε εκτελούνταν, είτε εξορίζονταν στην Κύπρο. Σύμφωνα με τον Μπερατλί, όταν οι οθωμανοί κατέκτησαν την Κύπρο, ο σουλτάνος Σελίμ ο Δεύτερος εξέδωσε ένα "Φιρμάνι Εξορίας" και διέταξε τα εξής: "Διατάζω τους καδήδες στην Ανατολία και την Καράμαν ότι πρέπει ως κίνητρο να εξαιρέσουν από τους φόρους για περίοδο δύο χρόνων όσους θα πάνε στην Κύπρο και να τους συγχωρεθούν τα εγκλήματα που διέπραξαν. Θα σταλούν στο εν λόγω νησί όσοι ζουν σε τόπους χέρσους, κρημνώδεις και πετρώδεις, όσοι χρειάζονται περισσότερη γη, όσοι είναι γνωστοί για τις παράνομες πράξεις τους και τις κακές τους συνήθειες, όσοι δεν είναι εγγεγραμμένοι στα αρχεία των περιοχών τους, όσοι ήρθαν πρόσφατα στις περιοχές που βρίσκονται, όσοι εγκαταστάθηκαν στον χώρο που βρίσκονται πληρώνοντας ενοίκιο, όσοι για χρόνια έχουν διαφωνίες σχετικά με οροπέδια, αμπέλια και κήπους, όσοι μετανάστευσαν από την επαρχία στις πόλεις, οι αργόσχολοι, όσοι δεν έχουν συγκεκριμένη εργασία και όσοι εργάζονται ως ναύτες. Σε αυτούς θα προστεθούν και ειδικευμένοι βιοτέχνες και μικρέμποροι υπό τον όρο ότι σε κάθε πόλη από κάθε δέκα νοικοκυριά θα επιλεγεί το ένα. (Θα σταλούν) παπουτσήδες, κατασκευαστές γαλοτσών, ράπτες, σκουφάδες, υφαντουργοί, κατασκευαστές σακουλών, λαναράδες, μεταξάδες, μάγειροι, πρόκριτοι, κηροποιοί, πεταλωτές, μπακάληδες, βυρσοδέψες, ξυλουργοί, οικοδόμοι, λατόμοι, κοσμηματοποιοί, λεβητοποιοί και άλλοι τεχνίτες και έμποροι. Επιπρόσθετα, προτού έρθει ο χειμώνας πρέπει να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν στο νησί άνδρες δυνατοί και χρήσιμοι για δουλειά, με τα κατάλληλα ενδύματα, αιγοπρόβατα και υποζύγια. Να προσέξετε οι άνθρωποι αυτοί να επιλεγούν ανάμεσα από αυτούς που είναι γνωστοί για την κακή τους φήμη και τις παράνομες ενέργειές τους και να μην είναι εγγεγραμμένοι στο μητρώο, να μην έχουν δικό τους σπίτι και να διαμένουν με ενοίκιο. Και οι τεχνίτες και οι έμποροι, υπό τον όρο να επιλεγεί ένα νοικοκυριό από κάθε δέκα, πρέπει να σταλούν στη Νήσο Κύπρο μέσω της Σιλίφκε (η ελληνιστική Σελεύκεια), αφού επιλεγούν όσοι είναι χρήσιμοι για δουλειά και καταχωρηθούν τα ονόματά τους".
Του Χασάν Καχβετζίογλου ΠΟΛΙΤΗΣ - 09/11/2008, Σελίδα: 44
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=832851&-V=columns&-p
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Αναρτήσεις
